เดินมาถึงประตูโกดัง เถียงชุ่นหลิวหยุดเดินกำลังจะเปิดประตู กลับรู้สึกว่าเอวโดนของแข็งบางอย่างชนโดน

จ้าวเสี่ยวกังก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าความอึ้งไปชั่วขณะนี้ จะทำให้เขาลืมหยุดก้าวเดินและชนเข้าไปโดยตรง

"โอ๊ย……"

"พี่สาว ขอโทษ ขอโทษด้วย ฉันไม่ได้ตั้งใจ เมื่อกี้เดินตามจากข้างหลังคุณ คุณหยุดอย่างกะทันหันทำให้เบรคไม่ทัน"

ระหว่างที่จ้าวเสี่ยวกังพูดไปด้วย พร้อมกับรีบถอยหลังหลายก้าวอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกันก็กลัวว่าจะทิ้งความไม่ประทับใจให้อีกฝ่าย เพื่อหลีกเลี่ยงการไม่ให้ยืมเครื่องชั่งอิเล็กทรอนิกส์ในอนาคต

เถียงชุ่นหลิวมองไปรูปลักษณ์ที่มีความกลัวเล็กน้อยของจ้าวเสี่ยวกัง นึกถึงความรู้สึกในเมื่อกี้ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกทึ่งเล็กน้อย

"พุฟ ฮ่าๆๆๆ……"

"เสี่ยวกัง ดูสิทำให้นายตกใจแย่เลย พี่สาวเป็นคนที่เคยผ่านมาก่อน นอกจากนี้นายยังเด็กขนาดนี้ มีความไฟแรงสูงพี่สาวพอเข้าใจได้อยู่ เพียงแต่นายอย่าทำเรื่องที่ต้องช่วยตัวเองแบบนั้นนะ มันง่ายที่จะทำให้ร่างกายได้รับบาดเจ็บ"

เถียงชุ่นหลิวแกล้งทำเป็นแข็งแกร่งและพูดด้วยความไม่เขินอาย หลังจากพูดจบ หน้าแดงโดยตรงและเข้าไปในโกดังอย่างรวดเร็ว

นึกถึงความรู้สึกในเมื่อกี้ เถียงชุ่นหลิวอดไม่ได้ที่อยากจะให้จ้าวเสี่ยวกังทำสักครั้งรุนแรงมากยิ่งขึ้น

เธอรู้ว่าเรื่องเหล่านี้ ทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้น ท้ายที่สุดแล้วจ้าวเสี่ยวกังยังเป็นแค่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง เรื่องแบบนั้นไม่แน่อาจจะยังทำไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ

เข้าไปในโกดัง เถียงชุ่นหลิวเปิดไฟโดยตรง ไฟในโกดังเป็นหลอดไฟสีขาว เถียงชุ่นหลิวจงใจเปลี่ยนเป็นสีขาวเพราะว่ากลัวหนูอะไรพวกนี้

"เสี่ยวกัง นายช่วยมาจับบันไดให้ฉันหน่อย ฉันจะเอาถังพลาสติกที่ใหญ่กว่าให้นาย แล้วเอาเหล้าดีๆ ให้นาย"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จ้าวเสี่ยวกังเดินไปอยู่ตรงหน้าและพูด :"พี่สาว มันสูงเกินไปแล้ว ให้ฉันขึ้นไปเอาดีกว่า"

"นาย? ช่างมันเถอะ ฉันเป็นคนเอาดีกว่า นายไม่รู้สักหน่อยว่าเป็นเหล้าดีประเภทไหน นอกจากนี้นายก็ใส่ไม่เป็นด้วย ถ้าหากเหล้าหกออกมาข้างนอกมันน่าเสียดายขนาดไหน นายช่วยจับบันไดให้ฉันอย่างเชื่อฟังก็พอแล้ว"

หลังจากพูดจบ เถียงชุ่นหลิวเหยียบบันไดไม้ไผ่แล้วปีนขึ้นไป

จ้าวเสี่ยวกังจับอยู่ด้านล่างเอาไว้แน่น ดมกลิ่นตัวที่มีความหอมของเถียงชุ่นหลิว อดไม่ได้ที่จะเงยหัวขึ้นมองอย่างไม่ได้ตั้งใจ สิ่งที่ดึงดูดสายตาอย่างหนึ่งปรากฏอยู่ท่ามกลางกางเกงขาสั้นสีขาวราวหิมะ

ภายใต้การมองอย่างชัดเจน จ้าวเสี่ยวกังพบว่ากางเกงรัดรูปสีขาวเหมือนหิมะข้างล่างมีความเปียกเล็กน้อยแล้ว สิ่งนี้ทำให้จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะมีการคาดเดาด้วยความกล้า

การเหยียบบันไดของเถียงชุ่นหลิวก็มีเสียงดังลั่นเอี๊ยดๆเช่นกัน ภายในใจก็มีความกังวลว่าบันไดจะหักหรือเปล่า ท้ายที่สุดแล้วบันไดไม้ไผ่นี้ถูกใช้มาหลายปีแล้ว นอกจากนี้สามีก็ไม่อยู่บ้านด้วย เธอก็ทำเองไม่เป็น ดังนั้นจึงมีความล่าช้าแบบนี้มาโดยตลอด เลยจำเป็นต้องใช้ไปก่อน

"เสี่ยวกัง นายช่วยจับให้มันมั่นคงหน่อย"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จ้าวเสี่ยวกังหัวเราะฮ่าๆๆและพูด :"พี่สาวสบายใจได้เลย ฉันจะต้องปกป้องคุณให้ดีอย่างแน่นอน"

ระหว่างที่พูดไปด้วย จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็นและต้องการเข้าไปใกล้เพื่อดูให้ชัดเจน

แต่เมื่อเขากำลังเหยียบขาข้างหนึ่งขึ้นไปบนบันไดไม้ไผ่ จู่ๆก็มีเสียงแหลมดังขึ้นอย่างกะทันหัน

สิ่งแรกที่จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกได้คือมีบางอย่างผิดปกติ แต่ช่วงเวลาที่เขาเก็บขากลับ แล้วเสียงกรีดร้องด้วยความกลัวของเถียงชุ่นหลิวก็ดังขึ้น

"อ้า เสี่ยวกังช่วยฉันด้วย"

ตุ้ม……

จ้าวเสี่ยวกังที่ยังคงมีความลังเลอยู่ แม้ว่าเขาจะรับเถียงชุ่นหลิวได้ แต่เขาก็ถูกอีกฝ่ายทับลงกับพื้นโดยตรง เพราะว่ามือของเขารับไม่ทัน แต่เป็นเอวและหน้าอกเท่านั้นที่รับเอาไว้ แต่กลับถูกเถียงชุ่นหลิวนั่งทับอยู่บนพื้น

และทันทีที่ตกลงมา เถียงชุ่นหลิวลื่นลงมาอย่างกะทันหัน ก้นสวยนั้นบังเอิญมาถูกับใบหน้าของจ้าวเสี่ยวกังพอดี และร่างกายก็ล้มลงมาทับอยู่ข้างล่างเช่นกัน

ปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณของเถียงชุ่นหลิวคือการลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและพยายามยืนขึ้น

แต่ว่าเมื่อเวลาที่เธอจับแท่งที่อยู่ด้านข้างเอาไว้แล้วลุกขึ้นมา ทันใดนั้นอึ้งอยู่กับที่

เพราะอุณหภูมิที่ส่งมาจากมือพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าไม่ใช่ไม้ธรรมดาเลยอย่างแน่นอน แต่เป็นของจ้าวเสี่ยวกัง

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือจู่ๆเธอก็รู้สึกว่าตรงหว่างขากางเกงขาสั้นของตัวเองมีความร้อนส่งมา

ทนทีที่หันกลับไปมอง เถียงชุ่นหลิวอดไม่ได้ที่จะตะลึง เพราว่าเธอนั่งอยู่บนใบหน้าของจ้าวเสี่ยวกัง นอกจากนี้ตรงนั้นบังเอิญไปอยู่ตรงกับปากของจ้าวเสี่ยวกังพอดี ความร้อนในเมื่อกี้ แน่นอนเถียงชุ่นหลิวรู้อยู่แล้วว่ามันคืออะไร

นั่นคืออุณหภูมิจากลมหายใจของจ้าวเสี่ยวกัง

จ้าวเสี่ยวกังก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะมีฉากแบบนี้เกิดขึ้น แต่ว่าช่วงเวลาที่เห็นก้นที่มีความกลมนั่งลงมาจริงๆแล้ว ปฏิกิริยาแรกของเขาคือต้องการหลบ เพียงแต่ในไม่ช้าเขาก็ต้องยอมแพ้ เพราะว่าความหอมที่น่าดมนั้นทำให้เขาหยุดการเคลื่อนไหวในการหลบ

โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงจุดที่มีความเปียกนั้น เขายิ่งมีความสงสัยมากขึ้น

ทันใดนั้นรู้สึกได้ถึงร่างกายที่สั่นสะท้านของเถียงชุ่นหลิว จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะยื่นลิ้นออกมา หลังจากนั้นพยายามเลียกับผ้าที่กีดขวางนั้นอย่างหนัก

แต่ว่าในครั้งนี้ กลับทำให้ร่างกายจองเถียงชุ่นหลิวสั่นสะท้านขึ้นมา

เดิมทีเถียงชุ่นหลิวที่มีความเขินอายต้องการยกก้นของตัวเองขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แต่ว่าเมื่อถูกลิ้นของจ้าวเสี่ยวกังทำแบบนี้ใส่ ทันใดนั้นเธอรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองหมดเรี่ยวแรง

คนทั้งคนล้วนแล้วอ่อนแรงไปหมด

พฤติกรรมแบบนี้เมื่อก่อนเธอไม่กล้าคิดเลยด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นเด็กหนุ่มอย่างจ้าวเสี่ยวกัง

มือของเธออดไมได้ที่จะจับของเล่นอันใหญ่นั้นเอาไว้แน่นอีกครั้ง หลังจากนั้นร่างกายอดไม่ได้ที่จะนั่งลงด้วยความเกร็งอีกครั้งอย่างไม่ได้ตั้งใจ

แต่ว่าทันใดนั้นทำให้จ้าวเสี่ยวกังหายไม่ออกจริงๆ

อืมอืม……

เมื่อได้ยินเสียงที่จ้าวเสี่ยวกังหายใจไม่ออก เถียงชุ่นหลิวค่อยตอบสนองกลับมา รีบหลบไปอยู่ด้านข้าง

หู่ซู่……หู่ซู่……

"เสี่ยวกัง ต้องขอโทษด้วย พี่สาวไม่ได้ตั้งใจ"

ระหว่างที่เถียงชุ่นหลิวลุกขึ้น พร้อมกับมองไปทางจ้าวเสี่ยวกังด้วยความเขินอาย

จ้าวเสี่ยวกังหายใจหอบ มื่อเห็นเถียงชุ่นหลิวที่ยืนอยู่ด้านข้างหนีบขาทั้งคู่เอาไว้แน่น หัวเราะและพูด :"ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรพี่สาว เป็นเพราะเมื่อกี้ฉันปกป้องได้ไม่ทั่วถึง ไม่อย่างนั้นไม่มีทางทำให้คุณล้มแบบนี้หรอก คุณไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?"

คำพูดที่ห่วงใยของจ้าวเสี่ยวกังทำให้เถียงชุ่นหลิวรู้สึกโล่งอก

"ไม่เป็นไร พี่สาวกลัวว่าจะทับลงมาจนนายได้รับบาดเจ็บมากกว่า"

"ฮ่าๆๆ พี่สาวพูดแบบนี้ฉันไม่ชอบฟังแล้วนะ ฉันเป็นถึงผู้ชายคนหนึ่ง จะสามารถถูกคุณทับจนได้รับบาดเจ็บได้ยังไง? ต่อให้พี่สาวนั่งอยู่ข้างบนทุกวัน ฉันก็ไม่มีทางได้รับบาดเจ็บ นอกจากนี้ฉันรู้สึกว่ามีความสุขอย่างมาก"

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง เถียงชุ่นหลิวหน้าแดงเขินอายอีกครั้ง

ถึงแม้ว่าเธอจะขี้อายนิดหน่อยก็ตาม แต่ว่ากลับไม่ใช่คนที่ไม่เข้าใจอะไรเลย ความหมายในคำพูดของจ้าวเสี่ยวกังเธอจะไม่เข้าใจได้อย่างไร?

แม้ว่าภายในใจของเธอต้องการอย่างมาก แต่เมื่อโอกาสอยู่ตรงหน้าเธอจริงๆแล้ว เธอกลับไม่มีความกล้าเลย

"เสี่ยวกัง นายรู้สึกมีความจริงๆเหรอ?"

เมื่อเวลาที่ถามแบบนี้ เถียงชุ่นหลิวล้วนแล้วไม่กล้ามองจ้าวเสี่ยวกัง นี่อาจเป็นประโยคที่กล้าหาญที่สุดที่เธอเคยถามมาในชีวิต อาจเป็นไปได้ว่าพลังงานดั้งเดิมที่สุดในหัวใจของเธอที่สามีไม่อยู่บ้านเป็นเวลานานทำให้ถูกบีบบังคับแบบนี้

"มีความสุข มีความสุขมากเลย นุ่มๆ หอมๆ เพียงแต่ข้างล่างของฉันอึดอัดนิดหน่อย ทุกคนที่พบเจอพี่สาวที่มีความสวยขนาดนี้ ข้างล่างของฉันล้วนแล้วเหมือนกับถูกผึ้งต่อยอะไรแบบนั้น อึดอัดมากเลย"

เมื่อเถียงชุ่นหลิวได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาที่สวยงามอดไม่ได้ที่จะเคลื่อนไหว ความคิดบางอย่างก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้น