ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 192 เถียงชุ่นหลิวผู้เมตตา
เมื่อเห็นใบหน้าที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่รับอู๋ต้าเฉียว จ้าวเสี่ยวกันก็โกรธขึ้นมา
"ได้ ฉันจะพาน้าต้าเฉียวไปเดี๋ยว มีเพื่อนสนิทแบบน้าถือว่าตาบอดจริงๆ"
หลังจากพูดจบจ้าวเสี่ยวกังก็อุ้มอู๋ต้าเฉียวไปที่บ้านของซ่งยวี่ชิงอย่างรวดเร็ว
เพราะตอนนี้มีแต่ซ่งยวี่ชิงเท่านั้นที่เป็นที่พึ่งของเขาได้
ระหว่างทางจ้าวเสี่ยวกังกลัวจะทำให้อู๋ต้าเฉียวตื่น แต่ความเรื่องก็ยังคงที่
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเดินผ่านร้านขายของชำของเถียงชุ่นหลิว เถียงชุ่นหลิวก็เห็นจ้าวเสี่ยวกังกำลังอุ้มอู๋ต้าเฉียวไว้
"เสี่ยวกัง มีอะไรเหรอ?"
เมื่อเห็นเถียงชุ่นหลิวสายตาของจ้าวเสี่ยวกังก็เบิกกว้าง ตอนนี้ที่บ้านของซ่งยวี่ชิงมีหลี่ชุ่ยฮวาก็ยุ่งมากแล้วแม้ว่าแขนของหลี่ชุ่ยฮวาจะดีขึ้นแล้ว แต่ยังไม่หายดีทั้งหมด เมื่อคิดถึงเรื่องที่เขาจะส่งอู๋ต้าเฉียวไป จ้าวเสี่ยวกังก็รู้สึผิด
"พี่สะใภ้ น้าต้าเฉียวเกือบจะถูกอู๋ยิ่งฆ่าแล้ว ฉันกำลังหาบ้านให้น้าต้าเฉียวพักรักษาตัว ไม่งั้นกลับไปจะต้องถูกไอ้โรจจิตอู๋ยิ่งฆ่าแน่ๆ"
เมื่อพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังก็เตรียมตัวที่จะไป เขาอยากจะเปิดปากพูดให้เถียงชุ่นหลิวดูแลมาก แต่เถียงชุ่นหลิวกับเขาไม่ได้สนิทกัน ถ้าพูดตรงๆแบบนี้ก็ไม่ใช่
"ดึกขนาดนี้แล้ว เธอจะไปหาใครดูแล รีบอุ้มเข้ามาที่บ้านของฉันก่อน ที่บ้านฉันมีพัดลมเพดาน อากาศร้อนขนาดนี้มีพัดลมน่าจะสบายกว่า และโอกาสที่แผลจะติดเชื้อก็น้อยด้วย"
จ้าวเสี่ยวกังคิดไม่ถึงว่าเถียงชุ่นหลิวจะรู้มากขนาดนี้ ตอนแรกเขาคิดว่าเถียงชุ่นหลิวแค่ดูแลอู๋ต้าเฉียวเขาก็ซาบซึ้งแล้ว เขาไม่คิดว่าเถียงชุ่นหลิวจะเปิดปากเอง และก็ยังได้รู้เรื่องทางการแพทย์ด้วย
เมื่อได้ยินความรู้ที่เถียงชุ่นหลิวพูดออกมา จ้าวเสี่ยวกังก็มีความคิดอะไรบางอย่าง นั้นก็คือเรียนวิชาการแพทย์กับหนิวเกิงซึง เพราะแค่ยารักษาก็สามารถขายได้มากมายขนาดนั้นแล้ว ถ้าเขาเรียนรู้เพิ่มเติมอีกหน่อย ต่อไปก็ไม่ต้องไปทำสวนแล้ว แค่รักษาโรคให้คนอื่นก็ถือว่าเป็นอีกทางเลือกที่ไม่เลว
"พี่สะใภ้ ถ้างั้นขอบคุณมาก ความจริงฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอุ้มน้าต้าเฉียวไปที่ไหน ต้องรบกวนน้าแล้ว ถ้าพรุ่งนี้ฉันขายเห็ดให้หมดก่อนแล้วจะหาคนที่ดูแลน้าต้าเฉียว จะไม่มีทางรบกวนการขายของของพี่เลย "
เมื่อเห็นการแสดงออกถึงความซาบซึ้งใจของจ้าวเสี่ยวกัง โดยเฉพาะสายตาคู่นั้น เถียงชุ่นหลิวก็รู้สึกดีใจไม่น้อย
แม้ในใจของเธอยังไม่กล้าก้าวข้างก้าวนั้นสักที แต่ยังน้อยก็ทำให้จ้าวเสี่ยวกังมองเธอดีขึ้น อีกอย่างเมื่อจ้าวเสี่ยวกังติดหนี้บุญุคุณเธอแล้วยังไงก็ต้องได้ใช้แน่นอน เช่นให้เธอได้สัมผัสความรู้สึกของผู้หญิงที่แท้จริง
"ไม่เป็นไร เกรงใจกับพี่สะใภ้ทำทำไม รีบอุ้มเธอเข้ามา เธอก็ไม่ต้องหาคนมาดูแลแล้ว เพราะร้านขายของก็ขายไม่ค่อยได้ ปกติก็ว่างตลอด ดูแลเธอดีๆก็ไม่เป็นไร"
เมื่อได้ยินเถียงชุ่นหลิวพูดแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
เขาทั้งซาบซึ้งและรู้สึกเคารพ เพราะอู๋ต้าเฉียวไม่ได้เป็นญาติหรือว่ามีความสัมพันธ์อะไรกับเถียงชุ่นหลิว เป็นแค่คนหมู่บ้านเดียวกันเท่านั้น แต่เถียงชุ่นหลิวกลับตอบตกลงโดยไม่มีเงื่อนไข
ก่อนหน้านี้จ้าวเสี่ยวกังคิดมาตลอดว่าเถียงชุ่นหลิวเป็นคนที่เย็นชา วันนี้เขารู้สึกว่าเธอดีจริงๆ แม้ว่าอีกฝ่ายจะเงียบๆแต่กลับมีใจที่งดงาม และไม่เย็นชาเลยสักนิด
"พี่สะใภ้ ถ้างั้นฉันขอขอบคุณแทนน้าต้าเฉียวนะ ปู่หนิวตอบว่าน้าต้าเฉียวต้องรักษาตัวอย่างน้อยเจ็ดวัน และเจ็ดวันนี้ห้ามลงจากเตียงเด็ดขาด"
เถียงชุ่นหลิวก็ไม่คิดว่าอู๋ต้าเฉียวจะเจ็บหนักขนาดนี้ เธอมองดูแผลบนตัวของอู๋ต้าเฉียวและรู้สึกว่าไม่ได้รุนแรงมากและไม่ถึงกับเป็นอันตรายถึงชีวิต
อย่างไรก็ตามเธอเข้าใจวันเจ็ดวันห้ามลงจากเตียงคืออะไร แบบนี้ทั้งปัสสาวะและอุจจาระก็ต้องจัดการให้
แม้ว่าในใจของเธอจะมีการปฏิเสธเล็กน้อย แต่เธอก็พูดไปแล้ว และเธอก็ไม่สามารถเอามันกลับคืนมาได้
"เอาล่ะ พี่สะใภ้เข้าใจแล้ว พาเธอไปไว้บนเตียงก่อน ถ้าไม่รู้ยังนึกว่าเธออุ้มแฟนของเธอมา"
"ใช่แล้ว บนตัวของน้าต้าเฉียวไม่ได้บาดเจ็บรุนแรงมาก แต่ทำไมต้องรักษาตัวถึงเจ็ดวัน และยังลงจากเตียงไม่ได้อีก?"
จ้าวเสี่ยวกังค่อยวางอู๋ต้าเฉียวลง และถามอย่างรู้สึกไม่สบายใจ"น้าต้าเฉียวบาดเจ็บตรงนั้น"
แม้ว่าจ้าวเสี่ยวกังจะไม่ได้ระบุอย่างชัดเจนว่าอยู่ที่ไหน แต่เถียงชุ่นหลิวก็มองเห็นตรงที่จ้าวเสี่ยวกังมอง
และรู้สึกประหลาดใจและถามว่า"อู๋ยิ่งเป็นสามารถของเธอไม่ใช่หรือ?อู๋ยิ่งเก่งขนาดนั้นเลยหรือ?"
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้ยินแบบนี้ และเถียงชุ่นหลิวก็มองเป้ากางเกงตัวเองก็รู้ว่าอีกฝ่ายเข้าใจผิดแล้ว
"อะแฮ่ม…ไม่ใช่อู๋ยิ่งเก่ง แต่มันใช้ไม้นวดแป้ง และทำลึกมาก ได้ยินปู่หนิวบอกว่าต่อไปน้าต้าเฉียวจะมีลูกไม่ได้อีกแล้ว"
เถียงชุ่นหลิวเบิกตากว้างและพูดด้วยความไม่เชื่อ: "อู๋ยิ่งนิสัยดีนะ มาซื้อของตรงนี้ยังพูดเกรงใจมากเลย วันนี้เพิ่งจะมาซื้อเหล้าไป เขาจะทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง?"
"เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้ แต่น้าหรานฮวาเป็นคนบอกฉันเอง ตอนแรกฉันจะเอาเห็ดสนไปให้น้าต้าเฉียว และก็ได้พบพอดี…"
จ้าวเสี่ยวกังไม่ได้พูดอีก เมื่อได้ยินแล้วเถียงชุ่นหลิวก็โมโหเป็นอย่างมาก
"อู๋ยิ่งมันสันดานสารเลวจริงๆ เธอวางใจได้เลย ต่อให้มันมาฉันก็จะไม่ให้คนแก่เขา"
เมื่อมองไปที่ท่าทางโกรธของเถียงชุ่นหลิวจ้าวเสี่ยวกังก็ปลอบโยน: "ไม่เป็นไร ฉันคิดว่ามันกล้าทำแบบนี้กับน้าต้าเฉียวมันคงไม่กล้าโผล่หน้ามาแน่นอน ถ้าโผล่หน้ามาฉันจะกระทืบมัน"
"อืม กระทืบแรงๆเลย ทำไมถึงทำแบบนี้กับเมียตัวเองได้แรงขนาดนี้"
หลังจากพูดจบ ก็มีคนมาซื้อของ และเถียงชุ่นหลิวก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
จ้าวเสี่ยวกังมองอู๋ต้าเฉียวบนเตียง ในตอนนี้ก็รู้สึกไม่รู้จะอธิบายยังไง เขานึกถึงเรื่องที่โจวหรานฮวาตอบสนองในคืนนี้ เขารู้สึกว่าพวกเขาทั้งสี่คนจะต้องมีความลับอะไรบางอย่างแน่ๆ
ในไม่ช้า Tเถียงชุ่นหลิวก็เดินกลับมาอีกครั้ง
จ้าวเสี่ยวกังมองดูนาฬิกาบนผนัง ตอนนี้เลยสามทุ่มแล้ว ก็เลยลากลับ ก่อนที่เขาจะกลับเขาได้แอบเอาเงินเจ็ดร้อยไว้บนเตียงของอู๋ต้าเฉียว
เขารู้ว่าถ้าเขาให้เงินเถียงชุ่นหลิวต่อหน้าเธอคงจะไม่รับแน่นอน ก็เลยทำได้เพียงแสดงความขอบคุณกับเธอแบบนี้
เมื่อกลับไปถึงบ้านอู๋ต้าเฉียวอีกครั้ง จ้าวเสี่ยวกังพบว่าประตูได้ปิดแน่นแล้ว และข้างในบ้านก็มืด
ตอนแรกเขาคิดว่าจะเอาเห็ดที่ให้อู๋ต้าเฉียวไปไว้ในถ้ำภูเขา แต่ตอนนี้ดูท่าไม่ต้องแล้ว
เขาไม่ต้องการเป็นหนี้บุญคุณอู๋ยิ่ง ยอมที่จะให้เห็ดเสียดีกว่าที่จะทำแบบนั้น
จ้าวเสี่ยวกังขับรถแล้วก็กลับไปทันที
ก่อนที่เขาจะไปที่ประตูบ้านของเขา จ้าวเสี่ยวก็เห็นหวังฟาฟาจับตะพาบน้ำเดินอยู่
เมื่อได้ยินเสียงดังกึกก้องของรถที่ขับมา หวังฟาฟาก็หันหน้าเพราะอยากรู้ว่าใครกันดึกแบบนี้ยังยุ่งอยู่