ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 32
เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ทุกคนก็มุ่งความสนใจไปที่จ้าวเสี่ยวกัง สำหรับ ซ่งยวี่ชิงคนส่วนใหญ่ในหมู่บ้านไม่มีความรู้สึกต่อเธอ ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เธอเป็นคนดวงกินสามีทำให้สามีเธอตาย แต่ที่เธอก็พวกตัวซวยก็ทำให้ไม่ค่อยมีใครชอบเธอ
คาดว่าในหมู่บ้านคงมีแค่จ้าวเสี่ยวกังเท่านั้นที่ชอบเธอ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทุกคนก็ไม่ได้รู้สึกอะไร
"เสี่ยวกัง พี่สะใภ้ของเธอน่าจะถูกหวังป้าเทียนพาไปแล้ว ฉันโดนหวังป้าเทียนทำร้ายจนขาหักแล้วสลบไป เมื่อตื่นขึ้นมาก็มาอยู่ที่นี้แล้ว"
เมื่อเห็นว่าจางฟู่กุ้ยไม่น่าจะโกหก จ้าวเสี่ยวกังก็กังวลขึ้นมา แล้วก็รีบวิ่งไปในเมืองทันที
ทุกคนมองไปที่ความบ้าคลั่งในดวงตาของจ้าวเสี่ยวกังที่หันหลังและพุ่งไปโดยไม่ลังเล พวกเขาทั้งหมดแอบถอนหายใจด้วยอารมณ์
"ชุ่ยฮวา เธอรีบกลับบ้านไปเอาเงินก่อน จากนั้นฉันจะจัดการส่งฟู่กุ้ยไปโรงพยาบาลในเมือง จะให้ขาของเขาพิการแบบนี้ไม่ได้ ไม่งั้นต่อไปพวกเธอสองคนคงใช้ชีวิตลำบากแน่ๆ.."
ในเวลานี้หลี่ชุ่ยฮวาไม่มีความฉุนเฉียวของอดีตอีกต่อไป เธอเป็นเหมือนผู้หญิงตัวเล็กๆที่เชื่อฟังคำพูดของจ้าวหวู่และกลับบ้านไปเอาเงิน และจางฟู่กู้ยก็ได้ถูกพาไปที่บ้านหมอประจำหมู่บ้าน
ระหว่างทาง ที่ที่จ้าวเสี่ยวกังวิ่งไปนั้นเต็มไปด้วยฝุ่น เมื่อมองไปที่ถนนลูกรังที่เป็นหลุมเป็นบ่อที่นำไปสู่เมืองจ้าวเสี่ยวกังรู้สึกว่าซ่งยวี่ชิง กำลังอยู่ห่างจากเขามากขึ้นเรื่อยๆ
หลังจากวิ่งมานานกว่าครึ่งชั่วโมง จ้าวเสี่ยวกังก็เหนื่อยจนมองไม่เห็นอะไรเลย และเขาก็นั่งอย่างช่วยไม่ได้
"เสี่ยวกัง เซียวกัง…"
เสียงร้องเบาๆ เพื่อขอความช่วยเหลือปลุกจ้าวเสี่ยวกังทันที เสียงนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นพี่สะใภ้ของเขาเอง
ตามเสียง เขาเห็นซ่งยวี่ชิหลับอยู่ในโพล่งหญ้า บนหัวและจมูกมีเลือดไหลออกมา เสื้อขาวของเธอก็เต็มไปด้วยรอยเลือด มือที่ซีดเซียวยื่นออกมาจากโพล่งหญ้า แล้วก็ร่วงลง
เมื่อเห็นแบบนี้จ้าวเสี่ยวกังแทบเป็นบ้า เขารีบวิ่งลงไปทันทีโดยไม่สนใจอะไร แล้วอุ้มซ่งยวี่ชิงขึ้นมาจากโพล่งหญ้า
"พี่สะใภ้ พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม พี่สะใภ้รอก่อน ฉันจะพาพี่ไปหาหมอเดี๋ยวนี้"
ซ่งยวี่ชิงได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง และพูดเบาๆว่า: "พี่ไม่เป็นไร อย่ากังวล"
ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็หมดสติไป
จ้าวเสี่ยวกังอุ้มซ่งยวี่ชิงวิ่งไปที่หมอหนิวในหมู่บ้านอย่างบ้างคลั่ง วิ่งจนรองเท้าหลุดไปยังไม่รู้ตัว
"ท่านปู่หนิว ช่วยด้วย"
"รีบพาไปนอนบนเตียนให้ฉันดูก่อน"
หนิวเกิงซึงยืนอยู่ที่ประตู เขาเพิ่งจะส่งจางฟู่กุ้ยกลับไปเตรียมที่จะปิดประตูก็ได้ยินเสียงตะโกนของจ้าวเสี่ยวกัง ขณะเดี๋ยวกันก็ได้เห็นซ่งยวี่ชิงที่เลือดอาบ
จ้าวเสี่ยวกังวางซ่งยวี่ชิงลงอย่างระมัดระวัง และร่างกายของเขาก็อ่อนแรงและไม่สามารถยืนขึ้นได้ เพราะระหว่างที่วิ่งมเขาได้ใช้แรงจนหมดสิ้น
ในไม่ช้าหนิวเกิงซึงได้ทำความสะอาดบาดแผลของซ่งยวี่ชิงและหยุดเลือด
"โชคดีที่นายมาทันเวลา ไม่งั้นพี่สะใภ้ของนายต้องเสียเลือดจนรักษาไม่ได้แน่ๆ"
"คุณปู่หนิว ตอนนี้พี่สะใภ้ของฉันเป็นอย่างไรบ้าง?"
เมื่อเห็นท่าทางกังวลใจของจ้าวเสี่ยวกัง หนิวเกิงซึงยิ้มเล็กน้อย ลูบเคราแพะของเขาและยิ้มและพูดว่า: "โดยพื้นฐานปลอดภัยแล้ว ระวังเรื่องบำรุ่งร่างกายสำหรับพี่สะใภ้ของนายก็พอ ใช้เวลาสิบกว่าวันก็น่าจะกลับมาเหมือนเดิมแล้ว เธอแค่บาดเจ็บภายนอกและเสียเลือดมากไปแค่นั้น แต่พวกนั้นก็ไม่ได้รุนแรงมาก ดังนั้นนายไม่ต้องกังวลไป อุ้มเธอกลับไปได้เลย พักผ่อนเยอะๆสักช่วงก็ดีแล้ว"
จ้าวเสี่ยวกังเป็นกังวลและถามคำถามอีกสองสามคำถาม และในที่สุดก็ถูกหนิวเกิงซึงไล่ออกไป
เมื่อเห็นหนิวเกิงซึงโมโหและเป่าปาก จ้าวเสี่ยวกังก็รู้ว่าหลี่ชุ่ยฮวาไม่น่าจะเป็นอะไรมาก ไม่งั้นที่เขาสงสัยหนิวเกิงซึง หนิวเกิงซึงคงไม่โกรธขนาดนี้
ระหว่างทางจ้าวเสี่ยวกังไม่สนใจสายตาแปลกๆของผู้คนในหมู่บ้าน เขาอุ้มซ่งยวี่ชิงไปที่หน้าประตูบ้าน จากนั้นก็หยิบกุญแจออกจากกระเป๋าซ่งยวี่ชิง หลังจากเข้าไปก็วางซ่งยวี่ชิงไว้บนเตียน
เมื่อมองไปที่ซ่งยวี่ชิงที่ยังสลบอยู่ จ้าวเสี่ยวกังห่วงเธอเป็นอย่างมาก ได้ยกน้ำอุ่นมาแล้วชัดตัวเธอ
จากใบหน้าที่ขาวใสไปจนถึงคอขาวจนถึงเท้าหยก จ้าวเสี่ยวกังเช็ดอย่างไม่อาย แต่เสื้อของซ่งยวี่ชิงไม่ได้ถูกถอดออกมา และเขาก็ไม่ได้เช็ดตรงนั้น เขากลัวว่าเมื่อเห็นร่างกายนั้นกลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหว
แต่เมื่อเห็นหน้าอกที่เป็นคลื่นของพี่สะใภ้ จ้าวเสี่ยวกังก็อดไม่ได้ที่จะปลดกระดุมหน้าอกของเธอ
ฮะ…
ซ่งยวี่ชิงเปล่งเสียงเบาๆ จากนั้นค่อยๆลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นคือใบหน้าที่มีความสุขของจ้าวเสี่ยวกัง
เธอสามารถเห็นความอ่อนโยนและความสงสารในดวงตาของจ้าวเสี่ยวกัง และเธอก็สามารถเห็นความเจ็บปวดในหัวใจของจ้าวเสี่ยวกัง
"พี่สะใภ้ พี่ตื่นแล้ว ถ้าอยากกินฉันจะให้พี่"
"ไม่ต้องหรอก แค่ริมน้ำให้ฉันแก้วหนึ่งก็พอ"
จ้าวเสี่ยวกังรีบเอาน้ำที่เตรียมไว้มา
"พี่สะใภ้ พี่บอกฉันได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?"
จ้าวเสี่ยวกังบิดผ้าเช็ดตัวในมือของเขา แล้วเช็ดหลังซ่งยวี่ชิงอีกครั้ง และในเวลาเดียวกัน แม้แต่นิ้วเท้าก็เช็ดจนสะอาดมาก
เมื่อเห็นการกระทำที่พิถีพิถันของจ้าวเสี่ยวกังหัวใจของซ่งยวี่ชิงก็สั่นเทา
เมื่อนึกถึงคำพูดขอหวังป้าเทียนที่ข่มขู่เธอ เธอก็ยังคงลังเลและดิ้นรน เธอไม่รู้ว่าควรพูดดีหรือไม่ ไม่รู้ว่าถ้าพูดออกไปแล้วจะทำให้จ้าวเสี่ยวกังเดือดร้อนหรือเปล่า
"เสี่ยวกัง อย่าถามเลย ฉันกลัวจะทำให้นายเดือดร้อน"
เสียงของซ่งยวี่ชิงเล็กลงเรื่อยๆ แม้แต่เธอก็แทบจะไม่ได้ยิน แต่จ้าวเสี่ยวกังได้ยินอย่างชัดเจน
"พี่สะใภ้ บอกฉันที ต่อให้ฉันต้องเดือดร้อนฉันก็ยอม ต่อให้ตาย…"
ก่อนที่คำพูดตายจะพูดออกมา นิ้วซีดเซียวของซ่งหยูชิงได้ปิดปากของจ้าวเสี่ยวกังไว้ สีหน้าโมโห
"ต่อไปห้ามพูดแบบนี้อีก ห้ามพูดคำๆนั้น ได้ยินไหม?"
เมื่อเห็นพี่สะใภ้เป็นห่วงที่ตัวเองโมโห จ้าวเสี่ยวกังก็ยกมุมปากของตัวเองขึ้นและเลียไปที่นิ้วที่ปิดปากอยู่
การเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันนี้ ทำให้หัวใจขอซ่งหยูชิงสั่นและอาย
ซ่งหยูชิงดึงนิ้วของเธออย่างรวดเร็ว และต้องการต่อว่าจ้าวเสี่ยวกัง แต่เมื่อเห็นสายตาของจ้าวเสี่ยวกังที่เต็มไปด้วยเธอ เธอก็เลยทนไว้
"หึๆ พี่สะใภ้ ต่อไปไม่ว่าพี่พูดอะไรก็คือราชโองการ ฉันจะฟฟัง"