ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 213 เพื่อนร่วมทีมที่โง่เขลา
จ้าวเสี่ยวกังไม่คิดว่าหมู่บ้านตระกูลซึงก็มีคนสวยแบบนี้ ผิวสีขาวเหมือนหิมะ ใบหน้าที่สวยงาม และดวงตาคู่นั้นราวกับว่าสามารถพูดได้และดึงดูดจ้าวเสี่ยวกังอย่างแรง
"พี่สาวคนสวยคนนี้ สิ่งที่พี่ได้ยินก่อนหน้านี้เป็นเรื่องจริง ในตอนแรกฉันแค่รับซื้อเฉพาะเห็ดของหมู่บ้านบางจื่อเท่านั้น แต่เห็นแก่ความสวยของพี่ เห็นของหมู่บ้านตระกูลซึงของแค่ล้างสะอาดและผ่านมาตรฐาน มีเท่าไหร่ฉันรับหมด "
เมื่อซึงซีได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง เธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
"คิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดเก่งมากเลย ฉันว่ามีเท่าไหร่เธอก็รับหมดใช่ไหม?แต่ว่าฝีมือจีบสาวของเธอไม่ได้เรื่องเลยนะ รีบช่างให้ฉันก่อนเถอะ ระหว่างที่ฟ้ายังสว่างอยู่พวกเราจะต้องกลับให้ถึงบ้าน" "
นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสี่ยวกังได้ยินมีคนพูดว่าฝีมือการจีบสาวของเขาไม่ได้เรื่อง ก็เลยรู้สึกยอม
"หึๆ พี่สาวคนสวยพูดแบบนี้แล้ว ถ้างั้นฉันจะต้องรีบแล้ว แต่ว่าที่พี่บอกว่าฝีมือการจีบสาวของฉันไม่ได้เรื่องนั้นฉันไม่ยอมรับนะ"
ขณะที่พูดจ้าวเสี่ยวกังก็ให้พ่อของเขาจดบัญชีและจ่ายเงิน
ซึงซีได้ยินคำพูดที่ไม่ยอมแพ้ของจ้าวเสี่ยวกังเธอก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแล้วพูดว่า"เธอคิดว่าเธอจีบสาวเก่างหรือ?"
"หึๆ เพราะว่าจีบสาวไม่เป็นด้วยซ้ำ จะมีฝีมือได้ยังไง ที่พี่บอกว่าฝีมือฉันไม่ดี แสดงว่าฉันดีกว่าคนอื่นๆในหมู่บ้านมากแล้ว แบบนี้ที่เขาเรียกว่าเริ่มต้นดีมีชัยไปกว่าครึ่ง"
ไม่นานเห็ดของคนหมู่บ้านตระกูลซึงก็ช่างหมดแล้ว รถลากของจ้าวเสี่ยวกังใส่เห็ดเต็มแล้ว
มองดูหญิงวัยกลางคนของหมู่บ้านตระกูลซึงที่กำลังนับเงิน จ้าวเสี่ยวกังก็อดไม่ได้ที่จะถามอะไรบางอย่าง
เมื่อเห็นผู้หญิงที่สวยมากในชุดเสื้อชีสีขาว จ้าวเสี่ยวกังก็อดไม่ได้ที่จะมองไปหลายที
หลังจากได้รับเงินแล้ว ซึงซีก็แสดงรอยยิ้มออกมา รอยยิ้มนั้นทำให้จ้าวเสี่ยวกังถึงกับหลงใหล
ช่างสวยงามเหลือเกิน สวยจนจ้าวเสี่ยวกังอยากจะให้เธออยู่ต่อ
"พี่สาวคนสวย ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?"
หลังจากได้รับเงินแล้วซึงก็อารมณ์ดี เมื่อเห็นรอยยิ้มของบนใบหน้าของจ้าวเสี่ยวกัง ซึงซีก็ไม่ได้พูดเสียดจ้าวเสี่ยวกังอีกและยิ้มถาม"น้องชาย เรื่องอะไรหรือ เธอถามเลย ถามจบแล้วพวกเราจะรีบกลับบ้าน ไม่งั้นกลับไปถึงฟ้าคงมืดแล้ว"
"หึๆ ก็ไม่มีอะไร ฉันก็แค่อยากถามว่าพี่ชื่อะไรและถามอีกน้อยว่าหมู่บ้านพี่มีคนเลี้ยงไก่เยอะหรือเปล่า"
เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ซึงซีก็ยื่นมือออกมาแล้พูดว่า" สวัสดี ฉันชื่อซึงซี ส่วนอีกคนถามนั้นฉันยังไม่แน่ใจ เพราะฉันเพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วันเอง"
เมื่อเห็นซึงซียื่นมือที่ขาวออกมา จ้าวเสี่ยวกังก็ตื่นเต้นจนรีบเอามือเช็ดที่กางเกงก่อน จากนั้นก็ค่อยจับไปที่มืออันนุ่มนวลของซึงซี
ความรู้สึกที่อ่อนไหวและไร้กระดูกนั้นทำให้จ้าวเสี่ยวกังไม่อย่าจะปล่อย
"สวัสดี พี่คนสวย ฉันชื่อจ้าวเสี่ยวกัง ต่อไปถ้าพวกพี่มีเห็ดก็ส่งมาได้เลยนะ และมีอาหารป่าอะไรก็ส่งมาได้ แต่ต้องบอกก่อนนะว่าสัตว์ป่าสงวนนั้นฉันไม่รับ"
"เหอะๆๆ….ฉันคิดว่าเธอจะใจกล้า ที่แท้ก็คนใจเสาะ วางใจเถอะ ต่อไปฉันจะมาบ่อยๆ จำคำพูดของเธอในวันนี้ไว้นะ"
หลังจากพูดซึงซีก็ได้พาหญิงวัยกลางคนกลับไปยังหมู่บ้านตระกูลซึง
เมื่อมองร่างกายที่เต็มไปด้วยฝุ่นของซึงซี และการเดินของเธอมันมีอารมณ์ของแฟชั่นยุคใหม่ ทำให้จ้าวเสี่ยวกังถึงกับชะงัก
"เมื่อไหร่จะได้คบกับผู้หญิงแบบนั้นนะ นี้แหละที่เรียกว่ารสนิยม"
จ้าวเสี่ยวกังถอนหายใจ จากนั้นก็ขับรถลากไปยังบ้านของหวังฟาฟา
ในตอนนี้หวังฟาฟากำลังถูกหวังลี่และพ่อของเขาหวังต้าฟู่กำลังสอนสั่งอยู่
หวังฟาฟามองหวังลี่ด้วยใบหน้าเศร้าและพูดอย่างเจ็บปวด: "พี่ พี่กังให้ฉันเอาไปขายจริงๆ ไม่เชื่อพี่ก็ไปถามพี่กังดูได้"
"ฮืม จ้าวเสี่ยวกังให้แกขโมยเงินหรือ?แกจะซื้อสามล้อทำไมไม่บอกกันก่อน?เดี๋ยวจ้าวเสี่ยวกังมาฉันจะคุยกับเขาให้รู้เรื่อง ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะพูดเรื่องที่แกทำผิดให้เป็นเรื่องที่ถูก"
เมื่อเห็นดวงตาที่โกรธของหวังลี่เบิกกว้าง หวังฟาฟาก็ไม่กล้าพูดทันที
อย่าเห็นว่าปกติแล้วหวังลี่จะซนมาก แต่เมื่อถึงเวลาสำคัญเธอก็เป็นหวังลี่ที่ร้ายมาก
จ้าวเสี่ยวกังหยุดรถที่หน้าบ้านของหวังลี่ จากนั้นก็เดินเข้าไป
ยังไม่ทันได้เข้าไปหวังลี่ก็เอาไม้ขนไก่ไล่เขาออกมา
"จ้าวเสี่ยวกัง เธอให้น้องใช้ฉันมาขโมยเงินไปซื้อสามล้อหรือ?"
เมื่อเห็นท่าทางของหวังลี่ที่ดุร้ายเหมือนแมว จ้าวเสี่ยวกังก็ตะโกนออกมาว่า
"พี่ลี่ มีเรื่องอะไรพี่กันดีๆก่อน วางไม้ขนไก่ลงก่อน ใจเย็นๆก่อน ฉันจะอธิบายให้ฟัง ถ้าโกรธแบบนี้เดี๋ยวไม่สวยนะ"
ทันทีที่จ้าวเสี่ยวกังพูด หวังลี่ก็เก็บอารมณ์
แล้วพูดอย่างโกรธเคือง: "ตามฉันเข้ามา ถ้าวันนี้เธออธิบายได้ไม่ชัดเจนล่ะก็ ต่อไปห้ามคบกับน้องชายฉันอีก ถึงกับกล้าสอนให้น้องขโมยเงิน"
"พี่ลี่ เข้าใจผิดไปแล้ว ฉันแค่ให้เขากับมาคุยกับพวกพี่ ฉันไม่ได้ให้เขามาขโมยเงินนะ"
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ หวังฟาฟาก็ขยิบตาให้ จ้าวเสี่ยวกังทันที
แต่เมื่อเขาเห็นดวงตาที่เย็นชาของหวังลี่ เขาก็นิ่งทันที
"พี่ แม้ว่าพี่กังจะไม่ได้ให้ฉันมาขโมยเงิน แต่มันหมายความว่าแบบนี้จริงๆ ไม่งั้นคนฉลาดอย่างเขาจะไม่รู้หรือว่าถ้าฉันมาขอเงินก็คงจะไม่ได้แน่ๆ? และทางเดียวก็คือขโมยเท่านั้น "
หลังจากได้ยินคำพูดของหวังฟาฟา จ้าวเสี่ยวกังเกือบจะถุยน้ำลายใส่หน้าเขา
แค่เห็นเพื่อนร่วมทีมโง่ แต่เคยเห็นเพื่อนร่วมทีมที่โง่ขนาดนี้
เพื่อนร่วมทีมของคนอื่นอย่างมากก็แค่โง่ แต่เขาคนนี้เป็นเพื่อนร่วมทีมที่ลองคลองเองไม่พอ ยังลากเพื่อนลงไปด้วย
"พี่ลี่ เรื่องนี้ห้ามโทษฉันนะ ฉันให้เขามาคุยกับพวกพี่ ไม่ได้พูดว่าให้เขามาขโมย"
แต่หวังลี่รู้สึกว่าที่น้องใช้พูดนั้นก็มีเหตุผล
"เสี่ยวกัง เธอเอาแต่เจ้ากเล่ห์ พูดสิ ให้หวังฟาฟาซื้อสามล้อมันหมายความว่าไง บ้านของฉันมีอยู่คันหนึ่งแล้ว"
หวังต้าฟู่ก็สงสัยว่าจ้าวเสี่ยวกังกำลังคิดอะไรอยู่ ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนไม่แน่หวังต้าฟู่อาจจะโกรธและเตะจ้าวเสี่ยวกังออกไปแล้ว แต่ว่าชื่อจ้าวเสี่ยวกังดังมากในช่วงนี้
จ้าวเสี่ยวกังเป็นดั่งเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งในหมู่บ้านบางจื่อ โดยปกติแล้วหญิงทุกคนในหมู่บ้านจะทำเงินจากเขาได้วันละร้อยสองร้อย และบางคนก็ได้มากกว่านั้น ส่วนเรื่องที่จ้าวเสี่ยวกังจ่ายเงินสดนั้นยิ่งทำเป็นการรวบรวมใจคน
เมื่อเขาได้ยินว่าจ้าวเสี่ยวกังจะให้หวังฟาฟาซื้อสามล้อ จ้าวเสี่ยวกังคงจะไม่ทำแบบนี้โดยไม่มีเหตุผลแน่ๆ แต่เพื่อความมั่นใจ เขาก็จัดการสั่งสอนหวังฟาฟาพร้อมกับหวังลี่ แต่ไม่คิดว่าเจ้าโง่หวังฟาฟาจะทำอะไรยังไม่รู้เลยก็ขโมยเงินไปซื้อรถโดยตรง ทำให้หวังลี่และหวังต้าฟู่โมโหเป็นอย่างมาก
"เสี่ยวกัง เธอพูดสิ ฉันว่าจะต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ เธอถึงได้ให้หวังฟาฟาไปซื้อรถสามล้อ"