ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 181 น้ำตาแห่งความอ่อนโยนของหลี่ชุ่ยฮวา
จ้าวเสี่ยวกังมองซุนหรานหรานที่ยืนอยู่ในแม่น้ำใต้ดิน และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามันเป็นเวลาที่เหมาะสมแล้ว
หลี่ชุ่ยฮวาเห็นท่าทางของซุนหรานหรานก็ถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า"ความจริงฉันก็อยาก แต่ว่าเมื่อคิดถึงเรื่องที่เสี่ยวกังจะเก็บเห็ดและยุ่งเรื่องที่เช่า ฉันก็เลยคิดว่าพวกเราไม่ค่อยรั้งเขาไว้ทุกวัน เพราะยังไงเขาก็เป็นชายคนหนึ่ง คงจะไม่ใช่เพื่อพวกเราแล้ววันๆอยู่กับพวกเราใช่ไหม?พวกเราน่าจะให้อิสระกับเขา"
เมื่อได้ยินสิ่งที่หลี่ชุ่ยฮวาพูด จ้าวเสี่ยวกังที่อยู่ไม่ไกลก็รู้สึกประทับใจ
ในขณะเดียวกันก็รู้สึกตัวเองโชคดีมาก เพราะผู้หญิงที่สาวเชื่อฟังและรู้เรื่องพบได้ไม่มาก โดยเฉพาะหญิงสาวสวยงามที่มีชื่อเสียง
หลี่ชุ่ยฮวาผู้หญิงที่มีชื่อเสียงและร้อนแรงในหมู่บ้านบางจื่อ มีความคิดแบบนี้ด้วยทำให้จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกประหลดใจไม่น้อย
เมื่อได้ยินหลี่ชุ่ยฮวาพูดแบบนี้ ซุนหรานหรานถึงกับอุทานออกมาว่า"ใช่ หลังจากที่ฉันโดนของเสี่ยวกังแล้ว แม้แต่แตงกวาในบ้านก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกอีกแล้ว ต่อไปถ้าเสี่ยวกังยุ่งแบบนี้ แล้วพวกเราจะทำยังไง?"
เมื่อซุนหรานหรานพูดและถาม หลี่ชุ่ยฮวาก็ไม่รู้จะตอบยังไง
อันที่จริงเธอกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ในใจ แต่หลังจากที่เกิดเรื่องกับจางฟู่กุ้ย ทำให้เธอยิ่งรักษาช่วงเวลาที่อยู่กับจ้าวเสี่ยวกังมากยิ่งขึ้น
จ้าวเสี่ยวกังเห็นท่าทางที่เศร้าของทั้งสองคน ก็เลยค่อยๆเดินเข้าไป
และเมื่อซุนหรานหรานและหลี่ชุ่ยฮวาได้ยินเสียงที่อยู่ไม่ไกล ทั้งสองคนก็ตกใจ
"ใครอ่ะ?"
ซุนหรานหรานกลัวจนนั่งลงไปในน้ำ สำหรับหลี่ชุ่ยฮวาเนื่องจากแขนเธอเพิ่งจะหาย เธอก็เลยไม่นั่งลงน้ำ แต่ก็กังวลกับเสียงที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
"หึๆ พี่สะใภ้ พี่ชุ่ยฮวา นอกจากฉันยังจะมีใครรู้ที่นี่อีกล่ะ?"
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเห็นว่าหญิงสาวทั้งสองคนกลัวก็เลยไม่อย่าที่จะทำตัวลึกลับอีกต่อไป
เมื่อได้ยินเสียงของจ้าวเสี่ยวกัง ซุนหรานหรานและหลี่ชุ่ยฮวาก็รู้สึกดีใจ
ซุนหรานหรานก็กล้าที่จะออกมาจากน้ำ แล้วพูดอย่างอ่อนหวานว่า" เสี่ยวกัง เธอเข้ามาทำไมไม่ส่งเสียงก่อน พี่สะใภ้ตกใจแย่แล้ว"
ผ่านแสงเทียนจางๆ จ้าวเสี่ยวกังสามารถมองเห็นร่างสีขาวของซุนหรานหรานได้ หลี่ชุ่ยฮวาแม้แขนจะไม่โดนน้ำ แต่เธอได้ถอดเสื้อผ้าจนหมดและยืนอยู่บนน้ำ เมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้เห็นแตงโมคู่นั้นของเธอเขาก็อยากจะกัดสักคำ
"หึๆ พี่สะใภ้ ถ้าจะไม่ทำแบบนี้ ฉันก็คงไม่รู้ว่าพี่และพี่ชุ่ยฮวาคิดถึงฉันขนาดนี้แน่ แต่ฉันคิดว่าฉันมาได้ถูกจังหวะพอดี"
ขณะที่จ้าวเสี่ยวกังพูด เขารีบถอดเสื้อผ้าแล้วกระโดดลงไปในน้ำ จากหน้าก็ทำหื่นแล้วพูดว่า"พี่สะใภ้ ฉันจะถูหลังให้พี่นะ ฝีมือฉันไม่เร็วเลยนะ
เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ซุนหรานหรานจะไม่เข้าใจว่าจ้าวเสี่ยวกังคิดอะไรอยู่ได้ยังไง ก็เลยหัวเราะออกมาทันที
"ดีเลย พี่สะใภ้ก็อยากจะลองฝีมือเธอพอดี แต่ว่าเธอห้ามลำเอียงนะ พี่ชุ่ยฮวาของเธอยังรออยู่นะ"
หลี่ชุ่ยฮวาได้ยินที่ซุนหรานหรานพูดก็รู้สึกตัวสั่น จากนั้นก็หน้าแดงและก้มหน้าลง "แผลของฉันเพิ่งจะหาย ช่างเถอะ"
แม้ว่าหลี่ชุ่ยฮวาจะลองกับจ้าวเสี่ยวกังมาหลายครั้งแล้ว แต่ว่าเธอก็ยังรูสึกเขินอาย
ซุนหรานหรานมองดูท่าทางเขินอายของหลี่ชุ่ยฮวา เธอก็เล่นหัวเราะและล้อว่า"คนอื่นเขาจะถูหลังให้เธอ เธอคงไม่ได้คิดเรื่องอื่นใช่ไหม?"
เมื่อถูกซุนหรานหรานล้อ หลี่ชุ่ยฮวาก็รู้สึกอายยิ่งกว่าเดิม
จ้าวเสี่ยวกังเห็นท่าทางของทั้งสองคนก็รู้สึกตื่นเต้นจนทนไม่ไหวแล้ว โดยเฉพาะเขาไม่ได้ปลดปล่อยอารมณ์ในตัวของโจวหรานฮวายิ่งทำให้เขาทรมาณมาก
"หึๆๆ พี่สะใภ้ ฉันไม่ลำเอียงแน่นอน ฉันจะถูให้พี่สะใภ้ก่อน จากนั้นค่อยถูให้พี่ชุ่ยฮวา"
ขณะพูด จ้าวเสี่ยวกังก็เดินไปด้านหลังของซุนหรานหรานแล้วก็กอดอีกฝ่ายเบาๆ
ตอนที่กอดร่างกายอันบอบบาง ร่างกายของซุนหรานหรานก็สั่นเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอรู้สึกถึงความรู้สึกร้อนแรงจากของอันนั้นของจ้าวเสี่ยวกัง เธอก็เลยรู้ตัวเองทันที
จ้าวเสี่ยวกังบอกจะถูหลังให้ซุนหรานหราน แต่ว่ามือคู่นั้นค่อยถูจากหลังไปถึงไฟหน้าของซุนหรานหราน
ค่อยๆบีบไปหลายครั้ง ซุนหรานหรานถึงกับตื่นเต้นจนทนไม่ไหว
"เสี่ยวกัง เธอกลายเป็นเด็กไม่ดีแล้วนะ ไม่ใช่บอกว่า…อืม..…"
ก่อนที่เขาจะพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังก็ได้จูบไปที่ปากของซุนหรานหราน
ซุนหรานหรานรอการบุกของจ้าวเสี่ยวกังมานานแล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับจูบอันร้อนแรงของจ้าวเสี่ยวกัง เธอก็รอไม่ไหวแล้วที่จะอ้าปาก และให้ลิ้นของจ้าวเสี่ยวกังท่องไปทั่วปาก
ร่างกายของซุนหรานหรานค่อยๆอ่อนลง จ้าวเสี่ยวกังได้อุ้มเอวที่บางและเดินเข้าไปยังถ้ำ
ขณะที่กอดซุนหรานหราน อีกด้านก็ได้จูบอย่างเมามัน
เดินไปที่เสื่อฟางตรงทางเข้าถ้ำ จ้าวเสี่ยวกังวางซุนหลานหลานลงอย่างช้าๆ แล้วพูดเบาๆว่า: "พี่สะใภ้ รอฉันก่อน ฉันจะไปอุ้มพี่ชุ่ยฮวาเข้ามา จากนั้นพวกเราก็ทำด้วยกัน วันนี้ฉันจะต้องให้พวกพี่ได้ลิ้มรสที่พี่เสี่ยวหลิงเคยลอง ไม่งั้นต่อไปพวกพี่ที่มีความต้องการขนาดนี้สวมเขาให้ฉันก็แย่เลย "
"โถๆๆ…พี่สะใภ้ของเธอชาตินี้ก็มีแค่เธอและพี่ต้าจ้วงของเธอเท่านั้น นอกจากเธอและพี่จ้าจ้วงของเธอ พี่สะใภ้ไม่มีวันมอบร่างกายให้ใครอีก"
เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวแต่แน่วแน่ของหลี่ชุ่ยฮวา จ้าวเสี่ยวกังก็รู้สึกประทับใจ จากนั้นก็จูบซุนหรานหรานอย่างแรง แล้วก็เดินไปหาหลี่ชุ่ยฮวา
เมื่อเห็นหลี่ชุ่ยฮวาที่ค่อยๆเดินมาอย่างระมัดระวัง จ้าวเสี่ยวกังก็รู้ปวดใจขึ้นมา
จ้าวเสี่ยวกังรีบวิ่งเข้าไปและอุ้มหลี่ชุ่ยฮวาขึ้นมา
หลี่ชุ่ยฮวารู้สึกถึงความรู้สึกที่หายไปนาน และเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสิ่งของของจ้าวเสี่ยวกังคอยสะกิดเธอขณะเดิน ทำให้ร่างกายของเธอแข็งกระด้างขึ้นมา
เมื่อรู้สึกถึงความตื่นแต้นของหลี่ชุ่นฮวา จ้าวเสี่ยวกังก็อดยิ้มไม่ได้
"พี่ชุ่ยฮวา เราเพิ่งจะอยู่ด้วยกันมาไม่นานเองไม่ใช่หรือ ทำไมพี่ถึงรู้สึกประหม่าแบบนี้ล่ะ?"
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังพูดเช่นนี้ หลี่ชุ่ยฮวาก็ชะงัก เธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้รู้สึกแบบนี้
แต่เมื่อเรื่องที่จางฟู่กุ้ยทำกับเธอ เธอก็เลยรู้สึกว่าเวลาที่อยู่กับจ้าวเสี่ยวกังมีคุณค่ามาก หรือแม้กระทั้งกลัวว่าจ้าวเสี่ยวกังอาจจะทิ้งเธอไป
"เสี่ยวกัง พี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อาจจะกลัวว่าวันหนึ่งเธอจะไม่เอาพี่อีกแล้ว เพราะพี่อยู่กับน้าฟู่กุ้ยของเธอมานานขนาดนั้น เขาบอกว่าไม่เอาพี่ก็ไม่เอาเลย
หลังจากพูดแบบนี้ หลี่ชุ่ยฮวาก็ได้เอาหัวซุกเข้าไปในอกของจ้าวเสี่ยวกัง
จ้าวเสี่ยวกังก็รู้สึกเป็นทุกข์กับสิ่งที่หลี่ชุ่ยฮวาพูด เขารู้ว่าหลี่ชุ่ยฮวาจะต้องเสียใจแน่ๆ แต่ไม่คิดว่าจางฟู่กุ้ยจะทำให้หลี่ชุ่ยฮวาเสียใจมากมายถึงเพียงนี้ หญิงสาวที่ปากร้ายใจกล้าก่อนหน้านี้ ตอนนี้ได้กลายเป็นหญิงสาวที่ไร้ความมั่งใจไปแล้ว
"พี่ชุยฮวา ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่ฉันยังไม่ตาย ฉันจะไม่มีวันไม่เอาพี่ ฉันสบานต่อฟ้า…"
ยังไม่ทันพูดจบ ปากของจ้าวเสี่ยวกังก็ถูกมือของหลี่ชุ่ยฮวาบังไว้
"พี่ไม่อนุญาติให้เธอพูดเรื่องที่ไม่ดี พี่อยากจะอยู่กับเธอตลอดไป"
เมื่อเห็นสายตาที่อบอุ่นและอ่อนไหวเหมือนน้ำ จ้าวเสี่ยวกังก็ได้กอดหลี่ชุ่ยฮวาแน่นขึ้น จากนั้นก็จูบอย่างอ่อนโยน