ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 86 ฉันเป็นอัจฉริยะ
เมื่อได้ยินคำพูดของซุนหรานหราน จ้าวเสี่ยวกังเดินไปข้างหน้าอย่างตื่นเต้น ตรงไปยังทั้งสองคนที่น้ำลึกเท่าหน้าอกโดยตรง
เพราะว่าฝนไม่ตกนานแล้ว การไหลของแม่น้ำมีความนิ่งอย่างมาก ไม่มีทางเป็นไปได้ที่ทั้งสองจะถูกแม่น้ำซัดออกไป
"พี่สาว คุณค่อยๆนั่งลงไป สบายอย่างมากแน่นอน"
ซุนหรานหรานเหลือบมองจ้าวเสี่ยวกังหนึ่งที พูดอย่างมีเสน่ห์ :"นายจะรังแกพี่สาวอีกแล้วใช่ไหม ในก่อนหน้านี้นายเป็นฝ่ายริเริ่ม ตอนนี้จะให้พี่สาวเป็นฝ่ายริเริ่มทำให้นายเหรอ"
แม้ว่าปากจะพูดแบบนี้ แต่ว่าซุนหรานหรานยังคงเล็งไปที่ไอ้นั่นของจ้าวเสี่ยวกังและนั่งลงไปอย่างช้าๆ
ช่วงเวลาของการเข้าไป ซุนหรานหรานรู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่แตกต่างออกไป เย็นและร้อนแผ่มาในเวลาเดียวกัน ความสุขแบบนั้นช่างเหลือเชื่อเหลือเกิน
พร้อมกับการลอยตัวของน้ำ และยังมีการต่อต้าน กรโจมตีที่รุนแรงของจ้าวเสี่ยวกังทำให้ซุนหรานหรานรู้สึกถึงความอ่อนโยนที่แตกต่างออกไป
ทุกครั้งที่จ้าวเสี่ยวกังโจมตีอย่างรุนแรง ร่างกายของซุนหรานหรานล้วนแล้วจะโผล่ออกมาส่วนใหญ่ จากนั้นคลื่นรอบตัวจะกล้าหาญและกระเซ็นนับไม่ถ้วน
ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที ซุนหรานหรานถูกระตุ้นจนส่งเสียงกรีดร้องออกมา
"เสี่ยวกัง เสี่ยวกัง พี่สาวไม่ไหวแล้ว นายไปเดินข้างนอกก่อนดีกว่า อยู่ในน้ำนี้มันช่างมีความสุขเหลือเกิน"
แต่ว่าจ้าวเสี่ยวกังอยู่กับซุนหรานหรานไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งแล้ว จะไม่เข้าใจสถานะได้อย่างไรเมื่อฝ่ายตรงข้ามไปถึงจุดสูงสุด
"ฮ่าๆๆ พี่สาว ฉันยังไม่ได้โจมตีจริงๆเลยนะ"
หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังเดินออกมาซักพัก แรงลอยตัวลดลงอย่างมาก ในขณะเดียวกันแรงต่อต้านก็น้อยลงอย่างมาก
จ้าวเสี่ยวกังปล่อยซุนหรานหรานลง ให้ฝ่ายตรงข้ามหันหลังมา ยืนอยู่กลางน้ำ แล้วจู่ๆเขาก็เดินเข้ามาจากด้านหลัง
การโจมตีอย่างบ้าคลั่งนี้ทำให้ซุนหรานหรานสั่นสะท้านไปทั้งตัว น้ำสาดกระจาย
แม่น้ำท่วมบั้นท้ายของซุนหรานหรานพอดี ทุกการโจมตีของจ้าวเสี่ยวกัง ละอองน้ำที่โปรยปรายก่อตัวเป็นรุ้งเจ็ดสีภายใต้แสงแดดทุกครั้ง
จ้าวเสี่ยวหลิงที่อยู่ระยะไกลมองไปที่การเล่นเกมของซุนหรานหรานและจ้าวเสี่ยวกังก็ตั้งตารอเช่นกัน
โดยเฉพาะคนทั้งสองที่อยู่ในสายรุ้งหลากสีนั้น รูปลักษณ์ที่สวยงามนั้นทำให้จ้าวเสี่ยวหลิงรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความจริงเล็กน้อย เพราะว่าในเวลานี้ไม่มีใครรู้สึกถึงบางอย่างเกี่ยวกับความปรารถนา เป็นเพียงความงามระหว่างคนทั้งสอง ราวกับในเวลานี้ทุกสิ่งถูกหยุดไว้โดยความงามนี้
"เสี่ยวกัง……พี่สาว……พี่สาวไม่มีแรงแล้ว…..อ้า……"
เมื่อได้ยินซุนหรานหรานร้องอ้อนวอนขอความเมตตา จ้าวเสี่ยวกังรู้ว่ามันเกือบจะถึงเวลาแล้ว ทันใดนั้นออกแรงอีกครั้งในทันที
ภายในน้ำกระเซ็นพุ่งกระจายไปทั่วทุกทิศอีกครั้ง และพร้อมกับร่างกายของซุนหรานหรานที่อ่อนตัวลงและสั่นสะท้านอย่างมาก
จ้าวเสี่ยวกังอุ้มฝ่ายตรงข้ามขึ้นมา หลังจากนั้นเดินไปทางแม่น้ำ
เมื่อเห็นซุนหรานหรานทรุดตัวลงอยู่ในอ้อมแขนจ้าวเสี่ยวกัง ในเวลาเดียวกันร่างกายยังคงกระตุกไม่หยุด จ้าวเสี่ยวหลิงตั้งตารอคอยมัน
"พี่หลิง คุณเทน้ำลงบนโขดหินเหล่านี้ริมแม่น้ำสักหน่อย ฉันกลัวเดี๋ยวพี่สาวจะร้อน"
"มาแล้ว คิดไม่ถึงเลยนะว่าเด็กอย่างนายจะดูแลคนเก่งขนาดนี้"
ระหว่างที่จ้าวเสี่ยวหลิงพูดไปด้วย พร้อมกับเทน้ำลงไปด้วย ในเวลาเดียวกันสายตากลับจ้องมองตรงไปยังของเล่นอันใหญ่ของจ้าวเสี่ยวกังที่ยกขึ้นมา ราวกับว่าไม่มีความเขินอายใดๆ
จ้าวเสี่ยวกังมองเห็นดวงตาที่โหยหาของจ้าวเสี่ยวหลิงโดยธรรมชาติ ทันใดนั้นวางซุนหรานหรานลงอย่างช้าๆ หัวเราะฮ่าๆมองไปทางจ้าวเสี่ยวหลิง
"ฮ่าๆๆๆ พี่หลิง คุณมองพอหรือยัง"
เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง จ้าวเสี่ยวหลิงยังคงไม่มีความเขินอาย เดินตรงไปอยู่ต่อหน้าจ้าวเสี่ยวกังอย่างมีเสน่ห์ และพูด :"พี่สาวนั้นดูมากพอแล้ว แต่ว่ายังกินไม่พอน่ะสิ"
พูดจบ จ้าวเสี่ยวหลิงคว้าไอ้นั่นของจ้าวเสี่ยวกังโดยตรง เริ่มใช้น้ำสะอาดล้างให้สะอาด
เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของจ้าวเสี่ยวหลิง แน่นอนจ้าวเสี่ยวกังเข้าใจดีว่าอีกฝ่ายกำลังจะทำอะไร อดไม่ได้ที่จะนึกถึงซุนหรานหรานและหลี่ชุ่ยฮวาเมื่อวานนี้ ตอนนี้มีฉากที่คล้ายกันอย่างมาก ถ้าหากหลี่ชุ่ยฮวาหายแล้ว อย่างนั้นสามคน……
จ้าวเสี่ยวกังยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้น ไอ้นั่นที่อยู่ข้างล่างยิ่งอยู่ยิ่งแข็งแกร่ง
ฟู่ฟ่า……
การเคลื่อนไหวขึ้นลง ทันใดนั้นดึงจ้าวเสี่ยวกังกลับมาอีกครั้ง
ในไม่ช้าของเล่นอันนั้นถูกจ้าวเสี่ยวหลิงทำให้เปียกชุ่มไปทั่ว
"พี่หลิง คุณพักผ่อนสักหน่อย ให้ฉันทำเองดีกว่า"
"ฮึ ถือว่าเด็กอย่างนายยังมีจิตใจอยู่ เพียงแต่ฉันก็อยากไปลองในน้ำดูบ้าง"
จ้าวเสี่ยวกังคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวหลิงจะมีความกล้าแบบนี้แนะนำการละเล่นใหม่ ทันใดนั้นเขาอุ้มฝ่ายตรงข้ามเข้าไปในสถานที่น้ำลึก เพียงแต่ในครั้งนี้น้ำยังไม่ทันท่วมถึงเอวของทั้งสองคน ก็เจอสภาพแวดล้อมที่เหมาะสมและเริ่มโจมตีขึ้นมา
จ้าวเสี่ยวหลิงริเริ่มที่จะเอาแขนของเธอโอบรอบคอของจ้าวเสี่ย่วกังและเริ่มแกว่งไปมา
ช่วงเวลาของการเคลื่อนไหวนั้นรุนแรงมากกว่าตอนที่อยู่กับซุนหรานหรานในก่อนหน้านี้อย่างมาก สายน้ำไหลมาบรรจบอยู่รอบๆของทั้งสองคน
"มีความสุขมากเลย เสี่ยวกัง ในทีวีที่ฉันเคยดูมายังไม่เคยมีการเล่นแบบนี้มาก่อนเลย นายคิดได้ยังไง"
จ้าวเสี่ยวหลิงตื่นเต้นอย่างมาก ในขณะเดียวกันเสียงหอบก็เร็วขึ้นเรื่อยๆ
"พี่หลิง ฉันเป็นอัจฉริยะไง เรื่องแบบนี้ต่อจากนี้ไปยังมีอีกเยอะ ถ้าหากคุณอยากเล่นสามารถมาหาฉันได้ตลอดเวลา"
"อืม……อืม…..ได้……ได้เลย"
ผ่านไปสักพัก จ้าวเสี่ยวกังและจ้าวเสี่ยวหลิงเริ่มเหนื่อยแล้ว หลังจากนั้นขึ้นไปต่อสู้กันบนบก จ้าวเสี่ยวกังนอนอยู่ในน้ำ จ้าวเสี่ยวหลิงนั้นนั่งอยู่ข้างบน
เข้มข้นอย่างมาก ทั้งสองคนล้วนแล้วหายใจหอบ ในที่สุดจ้าวเสี่ยวกังก็ให้อีกฝ่ายคุกเข่าลงในน้ำ โจมตีจนทำให้จ้าวเสี่ยวหลิงนอนจมอยู่ในน้ำจนไม่สามารถลุกขึ้นได้ จ้าวเสี่ยวกังค่อยวางลงโดยที่ยังไม่สำเร็จความต้องการ
แน่นอนซุนหรานหรานก็เห็นท่าทางของจ้าวเสี่ยวกังนี้
"เสี่ยวกัง นายคงอึดอัดมากแน่เลย มาทำพี่สาวสิ พีสาวยังไงสามารถทนได้อีกรอบ"
จ้าวเสี่ยวกังที่เดิมทีก็ยังไม่เสร็จอยู่แล้วมองไปทางซุนหรานหรานที่นอนอยู่บนฝั่งและมีพลังขึ้นมาทันที โดยเฉพาะผิวขาวราวหิมะจะยิ่งผ่องใสเมื่ออยู่ภายใต้แสงแดด กระทั่งสามารถสะท้อนกลับได้
ขาเรียวยาวทั้งสองนั้นทำให้ผู้คนรู้สึกทนไม่ไหวจนเริ่มมีการตอบสนองอย่างมาก แน่นอนจ้าวเสี่ยวกังก็เป็นหนึ่งในนั้น
"พี่สาว อย่างนั้นทำให้คุณลำบากแล้ว"
"ไม่ลำบากเลย ใครให้พี่สาวรักนายเข้าล่ะ"
ระหว่างที่พูดไปด้วย ซุนหรานหรานริเริ่มแยกขาขาวเรียวยาวคู่นั้นออกด้วยตัวเอง ภายใต้การส่องของพระอาทิตย์ จ้าวเสี่ยวกังสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ความอมชมพูนั้นทำให้เขาอดไม่ไหวจนจูบลงไปหนึ่งที
"อ้า……พี่สาวฉันมาแล้ว"
ทันใดนั้น สี่ขาพันกัน เข้มข้นอย่างมาก
เสียงหอบครวญครางในไม่ช้าก็ดังขึ้นและดังขึ้นเรื่อยๆ จนเสียงกรีดร้องหนึ่งที ซุนหรานหรานถูกส่งไปยังสวรรค์ทันทีโดยการโจมตีที่บ้าคลั่ง
"เสี่ยวกัง พี่สาว…..พี่สาว…..รักนายมากเลย"
หลังจากพูดขบ ซุนหรานหรานนอนนิ่งอยู่ริมน้ำโดยตรงและไม่ขยับ
จ้าวเสี่ยวกังเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก หลังจากนั้นอาบน้ำอีกครั้ง ต่อจากนั้นอุ้มซุนหรานหรานเข้าไปในถ้ำอย่างรวดเร็ว ไปๆมาๆหลายรอบ ซุนหรานหรานและจ้าวเสี่ยวหลิงต่างถูกเขาอุ้มเข้าไปในถ้ำแล้ว
เก็บกวาดทั้งหมดแล้ว แล้วเอาอาหารแห้งมาให้ทั้งสองคน จ้าวเสี่ยวกังแต่งตัวเสร็จ จูบไปบนริมฝีปากสีแดงของพวกเขาและถือตะกร้าโดยตรง มือข้างหนึ่งถือตะกร้าไม้ไผ่เห็ดสนรีบกลับบ้าน
หลังจากกลับถึงบ้าน จ้าวเสี่ยวกังขับสามล้อออกไป นำเห็ดสนในเมื่อวานตอนเย็นและของวันนี้เช้าใส่ด้วยกัน เมื่อเห็นว่าเห็ดสนในเมื่อวานยังไม่เสีย จ้าวเสี่ยวกังค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ระหว่างที่เขาเตรียมจะออกเดินทาง ทันใดนั้นก็คิดถึงเรื่องของรถสามล้อคันนี้เป็นของบ้านจางฟู่กุ้ย แม้ว่าจางฟู่กุ้ยจะทำให้เขาผิดหวังอย่างมาก แต่ว่าท้ายที่สุดแล้วใช้รถของบ้านเขา และหลี่ชุ่ยฮวาก็กลายเป็นผู้หญิงของเขาแล้ว เมื่อคิดแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย
ทันใดนั้นหันหัวกลับไปและเข้าไปในตลาดซื้อของกินเล็กน้อยนำไปให้ครอบครัวของจางฟู่กุ้ยอย่างรวดเร็ว
เพิ่งเดินเข้าไปในประตู จ้าวเสี่ยวกังได้ยินหลี่ชุ่ยฮวาขอความเมตตาอย่างคลุมเครือ…..