ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 85 พี่สะใภ้แล้วคุณเลย
จ้าวเสี่ยงหลิงมองดูท่าทางงงงวยของซุนหรานหราน เธอยิ้มและพูดอย่างลึกลับว่า: "พี่หรานหราน พี่เดาดูว่าเพราะอะไร? บอกใบ้ให้ว่า สวนของบ้านฉันส่วนใหญ่เป็นป่า ไม่มีใครอยากไปทำ"
ซุนหรานหรานไม่เข้าใจว่าสวนป่ากับผิวของจ้าวเสี่ยวหลิงมันเกี่ยวอะไรกัน แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่เธอได้เห็นในวันนี้ เธอก็ชะงัก
เมื่อมองไปที่จ้าวเสี่ยวหลิงด้วยความประหลาดใจ เธอถาม "น้องสาว อย่าบอกนะว่าน้องไม่เคยใส่เสื้อใน และทำสวนโดยไม่ใส่ผ้าเหมือนกับผู้ชาย"
"ฮิฮิ พี่หรานหรานฉลาดจริงๆ จริงๆแล้วพี่เดาถูก อันที่จริงที่ฉันดำแบบนี้เพราะว่าตั้งใจ พี่ต้องเข้าใจว่า ฉันแม่หม่ายตัวเล็กๆไม่มีญาติพี่น้อง พวกไม่มีคู่ในหมู่บ้านต่างจองมองอยู่ โดยเฉพาะนักเลงอย่างสวี่เอ้อหนิว คิดอะไรกับฉันไม่ใช่แค่ครั้งสองครัง"
"ถ้าฉันไม่เปลี่ยนให้ขี้เหล่หน่อย เหมือนผู้ชายหน่อย เกรงว่าคงจะเสร็จพวกมันแน่ๆ ที่ฉันดำแบบนี้เพราะตั้งใจตากให้ดำ ถ้าไม่มีอะไรฉันก็ไปตากแดด เพื่อให้ขี้เหล่หน่อย และเพื่อไม่ให้ผู้ชายคิดอะไรกับฉันมากเกินไป"
หลังจากฟังคำพูดของจ้าวเสี่ยวหลิง ซุนหรานหรานรู้สึกว่าที่เธอทำแบบนี้ใจแคบไปหน่อย และทำเกินไปจริงๆ เธอแค่คิดว่าที่ผ่านมาจ้าวเสี่ยวหลิงแค่ใช่ชีวิตลำบากเล็กน้อยเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าผู้หญิงตัวคนเดียวจะต้องลำบากมากมายเช่นนี้ แม้จะอยู่ในหมู่บานของตัวเองแต่ก็อยู่ไม่สงบ
ซุนหรานหรานมองไปที่จ้าวเสี่ยวหลิงด้วยความเมตตาและพูดว่า: "น้องสาว พี่ไม่คิดว่าเธอจะต้องทนทุกข์ลำบากแบบนี้ ถ้ารู้แบบนี้ก่อน จะต้องให้เธอมาช่วยทำงานให้เร็วกว่านี้ อยู่กับเสี่ยวกังเธอคงจะไม่ต้องทำให้ตัวเองดำแบบนี้ รอให้เธอขาวกลับมาก่อน เธอจะต้องสวยกว่าซ่งยวี่ชิงแน่ๆ"
"พี่หรานหราน ไม่ต้องชมฉันแล้ว ตัวฉันเองเป็นยังไงฉันรู้ตัวเองดี พี่สะใภ้ของเสี่ยวกังเหมือนกับผู้หญิงที่ทำมาจากน้ำ ฉันได้เจอเธอแค่ครั้งก็แทบทนไม่ไหวที่อยากจะปกป้องเธอ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้ชายคนอื่นๆ ฉันไม่ขอให้ผู้ชายมาหลงมารัก ของแค่เสี่ยวกังให้ความห่วงใยก็พอ"
หลังจากพูดแบบนี้ จ้าวเสี่ยวหลิงก็ว่ายลงไปในน้ำโดยตรง
ซุนหรานหรานมองจ้าวเสี่ยวหลิงที่ว่ายน้ำเหมือนปลา เมื่อคิดถึงคำพูดของจ้าวเสี่ยวหลิงเมื่อกี้ เธอก็ได้ปล่อยว่าอคติในใจที่มีต่อเธอ สาวสวยเช่นนี้ตากใจตากแดดให้ตัวเองดำ เธอต้องทนทุกข์มากแค่ไหนกัน
ผู้หญิงคนไหนไม่ชอบความสวยความงาม ใครอยากทำให้ตัวเองน่าเกลียด
ยิ่งเธอคิดอย่างนี้ ซุนหรานหรานก็ยิ่งคิดถึงความลำบากของจ้าวเสี่ยวหลิง
จากนั้นซุนหรานหรานก็ได้เก็บเห็ดที่ล้างเสร็จแล้ว จากนั้นก็แบกเห็ดแล้วเดินไปทางถ้ำ
เมื่อเห็นว่าซุนหรานหรานกำลังจะไป จ้าวเสี่ยวหลิงก็รีบเรียกให้ซุนหรานหรานหยุด
"พี่หรานหราน เดี๋ยวฉันไปกับพี่ด้วย เห็ดในตะกร้านั้นหนักมากนะ พี่ก็มาเล่นน้ำด้วยกันก่อนสิ ไหนๆเสี่ยวกังก็ดูต้นทางให้แล้ว"
ซุนหรานหรานก็เข้าใจความหวังดีของซุนหรานหราน และเขาก็มองเห็นจ้าวเสี่ยวกังกำลังแอบมองจากพงหญ้า เธอก็รู้ดีว่าเดี๋ยวจะเกิดอะไรขึ้นในน้ำ
"เธอเล่นไปก่อนเลย เดี๋ยวพี่จะรีบกลับมา"
หลังจากพูดจบ ซุนหรานหรานก็ถือตะกร้าเห็ด และเดินไปยังถ้ำต่อไปอย่างยากลำบาก
เมื่อเห็นซุนหรานหรานเดินอย่างเหนื่อยล้า จ้าวเสี่ยวหลิงก็รู้สึกซาบซึ้งมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกถึงความห่วงใยจากผู้อื่น
ไม่ไกลนัก จ้าวเสี่ยวกังก็เห็นฉากนี้ จากนั้นก็พุ่งเข้าไปหาซุนหรานหราน
"พี่สะใภ้ งานหนักแบบนี้จะให้พี่มาทำได้ยังไง พี่รีบไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวค่อยไปกินข้าวในถ้ำ"
ขณะพูด จ้าวเสี่ยวกังก็หยิบตะกร้าไม้ไผ่ที่เต็มไปด้วยเห็ดสนบนไหล่ของซุนหรานหรานมาแบก
"เสี่ยวกัง พี่สะใภ้สบายดี ก่อนหน้านี้คุณก็เหนื่อยมากแล้ว ยังหนุ่มยังแน่นต้องดูแลร่างกายดีๆ"
ซุนหรานหรานกำลังจะเดินต่อไป แต่เขาจะสู้แรงจ้าวเสี่ยวกังได้ยังไง จ้าวเสี่ยวกังดึงซุนหรานหรานขึ้นมาโดยตรง
"พี่สะใภ้ รีบเอามาให้ฉัน ถ้าไม่ให้ฉันจะโกรธแล้วนะ ถ้าฉันโกรธผลที่จะตามมารุนแรงมากเลยนะ"
"โกรธทำไม? คุณกล้าโกรธพี่สะใภ้หรือ? ลองดูสิ"
เมื่อซุนหลานหลานได้ยินคำขู่ของจ้าวเสี่ยวกัง หัวใจของเธอก็อบอุ่นขึ้น แต่เธอแสร้งทำเป็นว่ามีอำนาจมากและจ้องไปที่จ้าวเสี่ยวกัง
สิ่งที่จ้าวเสี่ยวกังมองเห็นในดวงตาของซุนหรานหรานคือความอ่อนโยน ไร้ร่องรอยของความเข้มงวด นอกจากนี้ เขายังรู้ว่าซุนหรานหรานไม่ต้องการทำให้เขาเหนื่อย และหัวใจของเขาก็อบอุ่นยิ่งขึ้น
แม้ภายใต้แสงแดดที่แผดเผา หัวใจของเขาก็ถูกห่อหุ้มด้วยความอบอุ่นของซุนหรานหราน
"พี่สะใภ้ พี่บังคับฉัน"
หลังจากพูดแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็กอดซุนหรานหรานโดยตรง แล้วก็จูบเข้าไปที่ปากแห้งๆอย่างรุนแรง
ซุนหรานหรานคิดไม่ถึงว่าจ้าวเสี่ยวกังจะกล้าทำอะไรแบบนี้ ต้องเข้าใจว่าจ้าวเสี่ยวหลิงอยู่ไม่ไกลจะที่นี่ อีกอย่างที่นี่คือบนเขา และถ้ามีใครเห็นแล้วจะทำยังไง?
แม้ว่าซุนหรานหรานจะคิดมาก แต่ลิ้นอันลื่นไหลของจ้าวเสี่ยวกังไม่หยุดไหลไปมาในปากของเธอ สุดท้ายเธอก็ไม่ต่อต้านอีกต่อไป
ในไม่ช้าทั้งสองคนก็กอดรัดฟัดเหวี่ยง ซุนหรานหรานที่กลัวคนเห็นในตอนแรกค่อยๆเปลี่ยนความรู้สึกนั้นเป็นอารมณ์แห่งความตื่นเต้น ความรู้สึกที่กลัวและต้องการทำให้เธอตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนของร่างกายซุนหรานหราน เขาเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
เขาหยิบตะกร้าที่ซุนหรานหรานแบกอยู่ลงมา จากนั้นก็วางตะกร้าในมือลง
เขากอดซุนหรานหรานโดยตรงด้วยแขนรอบเอวเรียวของเธอ
ขาของซุนหรานหรานอยู่ที่เอวของจ้าวเสี่ยวกัง และเธอหลับตาและจูบจ้าวเสี่ยวกังไม่หยุด
เมื่อจ้าวเสี่ยวหลิงเห็นฉากนี้ในระยะไกล เธอไม่รู้สึกอิจฉาเลย เพราะเธอรู้ว่าซุนหรานหรานจริงใจกับเธอ และซุนหรานหรานเคยให้คำแนะนำแก่เธอมาก่อน เพื่อให้เธอสบายก่อน จากนั้นค่อยตามเข้าไป
จ้าวเสี่ยวกังกอดซุนหรานหรานและจูบอย่างดุเดือดแล้ว เดินไปที่ข้างแม่น้ำ
พอมาถึงแม่น้ำ จ้าวเสี่ยวกังก็แยกจากซุนหรานหราน จากนั้นก็ค่อยๆถอดเสื้อผ้าทั้งหมดของซุนหรานหราน อุ้มซุนหรานหรานแล้วถอดถุงน่องสี่ดำของเธอออก จากนั้นก็เดินไปทางแม่น้ำ
ไม่นาน มือของจ้าวเสี่ยงกังก็เริ่มวิ่งเล่นบนหลังของซุนหรานหราน ขณะเดียวกันของข้างหลังของเขาก็เริ่มชี้ขึ้นมา
สัมผัสพื้นที่ลึกลับของซุนหรานหรานอย่างต่อเนื่อง
จ้าวเสี่ยวกังค่อยๆถอดกางเกงของเขาออกแล้วโยนมันไปที่ริมฝั่งแม่น้ำ จากนั้นก็จับตัวของซุนหรานหรานและลากลงน้ำลึก
ซุนหรานหรานกอดจ้าวเสี่ยวกังอย่างแน่น ปล่อยให้จ้าวเสี่ยวกังจูบที่คอ ติ่งหู กระดูกไหปลาร้า และไหล่ที่หอมกรุ่นของเธอ จนถึงคู่หน้าคู่นั้นของเธอจนทนไม่ไหวอีกต่อไป
"เสี่ยวกัง พี่สะใภ้ต้องการ รีบเข้ามาเลย"
หลังจากได้ยินแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็เงยหน้าขึ้นและมองดูซุนหรานหราน ยิ้มและพูดว่า พี่สะใภ้ ฉันก็ต้องการ แต่ว่าฉันอยากจะไปตรงที่น้ำลึกหน่อย ได้ไหม?"
"อื่ม แค่เสี่ยวกังชอบ อยากทำตรงไหนพี่สะใภ้ก็แล้วแต่คุณ"