ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 227 เด็กแว้น
เถียงชุ่นหลิวคิดไม่ถึงว่าจ้าวเสี่ยวกังจะมาที่ร้านขายของชำเร็วขนาดนี้ เช้าแบบนี้เธอก็ใส่เพียงเสื้อผ้าตัวเดียวและกำลังจัดของ เพราะว่าตอนเช้าไม่ค่อยมีคนมา ดังนั้นเธอก็เลยไม่ใส่ใจในการใส่ผ้า
เนื่องจากอู๋ต้าเฉียวกำลังนอนอยู่บนเตียน และเมื่อคืนเธอก็ได้ใส่เสื้อผ้าตัวเดียวและได้นอนในร้าน
สิ่งแรกหลังจากตื่นนอนคือจัดของ แต่เมื่อเห็นสายตาของจ้าวเสี่ยวกัง เธอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณคือบังที่หน้าอกของเธอ เพราะชุดนอนบางและโปร่งใสมาก และเธอไม่ได้ใส่ชุดชั้นใน
"อยู่หลังบ้าน ถ้าเธอจะใช้ก็ไปขับเองเลย กุญแจอยู่ด้านบน"
จ้าวเสี่ยวกังเห็นสายตาของเถียงชุ่นหลิวก็รู้สึกเขินอาย แต่หลังจากที่ได้เห็นเขาก็รู้ว่าก่อนหน้านี้เขาคาดการณ์ขนาดของอีกฝ่ายเล็กเกินไป
"หึๆ ขอบคุณพี่สะใภ้มาก"
ขณะที่จ้าวเสี่ยวกังพูด ก็เดินเข้ามาหาเถียงชุ่นหลิว เมื่อเดินไปตรงหน้าเถียงชุ่นหลิว ความหอมบนร่างกายของอีกฝ่ายก็ดึงดูดเธออย่างมาก
เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจของจ้าวเสี่ยวกัง เถียงชุ่นหลิวก็รู้สึกหน้าแดงทันที
เมื่อมองจ้าวเสี่ยวกังที่เดินเข้าไป เถียงชุ่นหลิวก็รู้สึกว่าเขาคาดหวังให้บางอย่างเกิดขึ้น แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรื่องนี้ทำให้เธอผิดหวังเล็กน้อย
ไม่นาน จ้าวเสี่ยวกังก็เข็นรถออกมา
"พี่สะใภ้ ฉันเข้าเมืองสักหน่อย น่าจะกลับมาดึกหน่อย พี่ไม่ต้องกังวลนะ"
"ไม่เป็นไร ปกติพี่ไม่ได้ใช้อยู่แล้ว เธอเอาไปใช้เถอะ"
จ้าวเสี่ยวกังได้ยินคำพูดที่ใจกว้างของเถียงชุ่นหลิวก็อดไม่ได้ที่จะประทับใจ
"ถ้างั้นฉันขอขอบคุณพี่สะใภ้ก่อนนะ รอฉันกลับมาจะเอาของอร่อยมาฝากพี่"
หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังก็เหยียบคังเร่งออกไป
อู๋ต้าเฉียวกำลังนอนอยู่บนเตียงก็ได้ยินเสียงของจ้าวเสี่ยวกัง หลังจากรักษาตัวมาสองวันแล้ว เธอก็เริ่มจะฟื้นตัว และรู้สึกว่าที่เขาอยู่กับจ้าวเสี่ยวกังเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด แม้เธอจะรู้ว่าต่อให้ไม่ได้อยู่กับจ้าวเสี่ยวกังก็จะมีจุดจบแบบนี้ แต่ในใจของเธอก็รู้สึกว่าเป็นแบบนั้น
หลังจากฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ อู๋ต้าเฉียวน่าจะออกจากหมู่บ้านบางจื่อ หมู่บ้านบางจื่อไม่มีอะไรให้เธออาลัยอีกแล้ว มีสิ่งเดียวที่วางไม่ลงก็คือลูกของตัวเอง แต่ยังดีที่อู๋เฉียนโตขึ้นมากแล้ว เธอไม่ต้องเป็นห่วง ไม่งั้นเธอคงจะไปแล้วตั้งแต่แรก
เถียงชุ่นหลิวได้ดูแลอู๋ต้าเฉียวมาสองวันแล้ว หลายวันนี้ได้พูดคุยกับอู๋ต้าเฉียวมากมาย อู๋ต้าเฉียวก็ได้เล่าเรื่องราวมากมายให้เธอฟัง และทั้งสองคนก็ได้พูดคุยถึงความลับของตัวเอง
บรรดาเรื่องที่อู๋ต้าเฉียวชอบจ้าวเสี่ยวกังนั้นทำให้เถียงชุ่นหลิวตกตะลึงไม่น้อย
"น้า จ้าวเสี่ยวกังมาแล้วทำไมน้าไม่เรียกเขาเข้ามาก่อนล่ะ? แบบนี้ไม่ดีเท่าไหร่"
เห็นได้ชัดว่าสภาพจิตใจของอู๋ต้าเฉียวดีกว่าเมื่อวาน หลังจากฟังคำพูดของเถียงชุ่นหลิวเขาก็ยิ้มและพูดว่า: "เอาล่ะ ฉันอายุเท่าไหร่แล้ว แค่คิดก็พอแล้ว แต่เธอต้องรีบแล้ว ช่วงนี้เสี่ยวกังดึงดูดคนมากมาย ไม่แน่อาจจะมีคนหาคู่ให้เขาก็ได้"
"น้า ฉันเองแค่คิดก็พอแล้ว แม้สามีของฉันจะไม่กลับมานานแล้ว แต่ฉันก็เป็นหญิงที่แต่งานแล้ว จะไปทำเรื่องที่ไม่ดีต่อสามีของฉันได้ยังไง"
หลังจากพูดจบ เถียงชุ่นหลิวก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา
อู๋ต้าเฉียวก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ และพูดว่าทำไมชีวิตของผู้หญิงถึงขมขื่นแบบนี้?
จ้าวเสี่ยวกังไม่ได้เข้าเมืองโดยตรง แต่ได้ไปหาหวังลี่ เพราะหวังลี่เคยไปทำงานในเมืองมาก่อน ถ้าเธอนำทางจ้าวเสี่ยวกังรู้สึกว่าจะต้องไม่หลงทางแน่
เมื่อเขามาถึงหน้าบ้านของหวังลี่ จ้าวเสี่ยวกังก็ได้เจอกับหวังลี่ที่กำลังแบกของอยู่
"หึๆ พี่ลี่ เข้าเมืองกลับฉันหน่อยสิ ฉันไม่ค่อยคุ้นเคยเท่าไหร่"
หวังลี่คิดไม่ถึงว่าจ้าวเสี่ยวกังจะมาหาเธอถึงบ้าน ในใจก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
"จะไปในเมืองทำไม?"
"หึๆ ก็อย่าให้พี่พาฉันไปหน่อย ไปดูว่าที่ไหนมีต้นกล้าผลไม้และพันธุ์กุ้งขาย"
เมื่อได้ยินแบบนี้ หวังลี่ก็อดไม่ได้ที่จะมองจ้าวเสี่ยวกังแล้วพูดว่า "ทำไม? เธอเตรียมที่จะทำอะไรใหม่ๆแล้วหรือ?"
"อืม ฉันรู้สึกว่าหาเงินได้ช้ามาก อีกอย่างฉันอย่าจะพาคนในหมู่บ้านรวยขึ้นมา ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเมื่อไม่เห็นความหวังเลย"
"เหอะๆๆๆ….เธออยากพาคนในหมู่บ้านรวยไปพร้อมกัน? ฉันว่าเธอโดดขึ้นมาก่อนค่อยว่ากันดีกว่า เธอรอฉันที่นี่ก่อน เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน"
จ้าวเสี่ยวกังก็คิดไม่ถึงว่าหวังลี่จะรับปากได้รวยขนาดนี้ ก็เลยพยักรับรอ แต่ว่าการรอครั้งนี้มันกินเวลาไปถึงครึ่งชั่วโมง เมื่อตอนที่จ้าวเสี่ยวกังรอไม่ไหวและเดินเข้าไปดูหวังลี่ก็เดินออกมาทันที
ทันทีที่เธอเดินออกมา จ้าวเสี่ยวกังก็ตกตะลึง เสื้อเชิ้ตผ้าสีขาว กางเกงขาสั้น และรองเท้าส้นสูงคริสตัล ทุกๆ อย่างดูเป็นธรรมชาติและมีสไตล์
เมื่อมองดูหน้าตาของจ้าวเสี่ยวกังที่ทำท่าเหมือนหมู หวังลี่ก็พอใจมาก
"เป็นไง พี่สาวหรือเปล่า? แบบนี้พาพี่ออกไปก็ไม่อายเขาแล้วใช่ไหมล่ะ?"
"พี่ลี่ พี่ช่างสวยจริงๆ สวยเหมือนกับนางฟ้าเลย ได้อยู่กับพี่อย่าว่าแต่ไม่อายคนอื่นเลย แต่ให้อายฉันก็อยากจะอยู่กับพี่."
สำหรับคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง หวังลี่ชอบมากๆ
ขึ้นมอเตอร์ไซค์แล้วพูดว่า "ไปกันเถอะ บ่ายนี้ฉันมีงานต้องทำ รีบไปตอนที่ฉันยังมีเวลา"
หลังจากพูดจบ หวังลี่ก็ได้เอาหน้าอกแนบและกอดตัวของจ้าวเสี่ยวกัง
ทำให้จ้าวเสี่ยวกังตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เมื่อรู้สึกถึงความนุ่มจากข้างหลัง และกลิ่นหอมของผม ทำให้จ้าวเสี่ยวกังไม่อย่าจะไป แทบรอไม่ไหวที่จะอุ้มหวังลี่เข้าไปในห้องแล้วจัดสักชุด
"พี่ลี่ กอดแน่นๆนะ พวกเราจะไปกันแล้ว"
ทันทีที่พูดจบ จ้าวเสี่ยวกังก็ขับมอเตอร์ไซค์แล้วก็พุ่งออกไป
เมื่อรู้สึกถึงความเร็วนั้น หวังลี่ก็ตกใจจนกอดจ้าวเสี่ยวกังไว้แน่น และไม่สนใจคนที่มองอยู่จะคิดยังไง
ระหว่างทางขรุขระทำให้หวังลี่ตกใจมาก
แต่เมื่อเธอรู้สึกถึงแผ่นหลังที่แข็งแรงของจ้าวเสี่ยวกัง ทำให้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่น ความอบอุ่นที่ปลอดภัย
จ้าวเสี่ยวกังก็ยังรู้สึกถึงทุกๆ การกระแทก และความนุ่มนวลบนหน้าอกของหวังลี่ กระแทกหลังของเขาอย่างดุเดือด
และความรู้สึกแบบนั้นทำให้จ้าวเสี่ยวกังตอบสนองขึ้นมา
"เสี่ยวกัง ขี่ช้าๆหน่อย พี่ไม่อยากเอาชีวิตมาทิ้งนะ"
"หึๆ พี่ลี่ พี่วางใจได้เลย ฉันกลัวตายมากกว่าใครคนไหน"
แม้ว่าเขาจะพูดอย่างนั้น แต่จ้าวเสี่ยวกังก็เร่งเครื่องอีก ทำให้หวังลี่กอดจ้าเสี่ยวกังแน่นขึ้นไปอีก