ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 27
ซุนหรนหรานได้สัมผัสถึงแบบที่ว่าความสุขที่ไม่เคยได้สัมผัสกับหลิวต้าจ้วงด้วยกันมาก่อน ในเวลานี้เหมือนจะพบเคล็ดลับแล้ว ทันใดนั้นพร้อมกับอาการหอบและขยิบตาและพูด :"เสี่ยวกัง นายอย่าขยับ ให้พี่สาวทำเองได้ไหม เพียงแค่เข้าไปได้ก็โอเคแล้ว"
เดิมทีจ้าวเสี่ยวกังคิดว่าซุนหรานหรานจะให้ตัวเองทำเข้าไป เมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้ เข้าใจได้ความหมายของซุนหรานหรานได้ทันที และพยักหน้าตอบตกลงทันที
"พี่สาว ฉันไม่ขยับ คุณรีบทำได้ไหม ฉันอดกลั้นมาสิบแปดปีแล้ว วันนี้ให้พี่สาวทั้งหมดเลย"
เมื่อซุนหรานหรานนึกถึงจ้าวเสี่ยวกังยังบริสุทธิ์อยู่ อดไม่ได้ที่จะเพิ่มกำลังมากยิ่งขึ้น สำหรับครั้งแรกของผู้ชาย แม้ว่าซุนหรานหรานจะไม่ได้สนใจอะไรมากนัก แต่ก็ดีกว่าไม่มีเลย
เอวเรียวนั้นค่อยๆบิดตัวไปมาอย่างช้าๆ ประมาณห้านาที ในที่สุดเสียงของซุนหรานหรานก็ส่งเสียงออกมาอย่างพึงพอใจ
"อ้า เสี่ยวกัง ตอนนี้นายสามารถเคลื่อนไหวได้แล้วลองดูสิ"
เมื่อได้ยินคำพูดของซุนหรานหราน จ้าวเสี่ยวกังเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยนช้าๆ ทันทีที่เขาเคลื่อนไหว ซุนหรานหรานก็รู้สึกได้ถึงความสุขที่ไร้ที่สิ้นสุดเช่นนั้นในทันที สิ่งนี้มันดียิ่งกว่าไม้ที่หลิวต้าจ้วงทำให้เป็นหมื่นๆเท่าด้วยซ้ำ
"หื้ม…..เสี่ยวกัง…….ออกแรงมากกว่านี้หน่อย"
จ้าวเสี่ยวกังไม่เกรงใจอีกต่อไปแล้ว เริ่มเคลื่อนไหวอย่างช้าๆตามในหนังที่มีการแสดงขึ้นมา
ในตอนแรกซุนหรานหรานยังมีการกัดริมฝีปากด้วยความเขินอายเพื่อไม่ให้ตัวเองส่งเสียงออกมา กลัวว่าจะถูกจ้าวเสี่ยวกังได้ยินเสียงของตัวเองที่ไม่เหมือนเดิม
แต่ความพอใจแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน ทำให้เธอทนไม่ไหวจนร้องครางออกมา
"แงแง…….แงแง……."
จ้าวเสี่ยวกังคิดไม่ถึงเลยว่าตอนที่ซุนหรานหรานตื่นเต้นจะร้องเสียงแบบนี้ออกมา เสียงนี้แตกต่างจากเสียงของซ่งยวี่ชิงอย่างสิ้นเชิง เหมือนแมวที่อ่อนโยนแบบนั้น
เมื่อเห็นว่าซุนหรานหรานเริ่มกำผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น ใบหน้ารูปไข่ที่สวยงามนั้นยิ่งอยู่ยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ เขารู้ว่าซุนหรานหรานกำลังจะถึงจุดสูงสุดของความสุขแล้ว
"อ้า……"
ในไม่ช้าซุนหรานหรานก็ทรุดตัวลงโดยตรง ดวงตาเบลอไปหมด เพียงแต่จ้าวเสี่ยวกังกลับไม่มีความหมายของการสิ้นสุดเลย
"พี่สาว ฉันจะเริ่มต้นอีกครั้งแล้วนะ คุณอย่าเพิ่งนอนหลับสิ"
พูดจบ จ้าวเสี่ยวกังเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง แต่ว่าซุนหรานหรานกลับอยู่ในความดูแลของจ้าวเสี่ยวกัง ความสุขครั้งแล้วครั้งเล่าทำให้ซุนหรานหรานเข้าสู่ในสภาวะที่มีความพร่ามัวอย่างสมบูรณ์ น้ำเสียงที่ตะโกนออกมายิ่งอยู่ยิ่งมีความกล้ามากขึ้นเรื่อยๆ
"เสี่ยวกังคนดี……สามีคนดี…….นายแข็งแกร่งมากเลย……"
"อ้า……ใกล้…….ใกล้จะ………ใกล้จะถึงจุดสุดยอดแล้ว……..อ้า"
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้ยินแบบนี้ ครางเสียงต่ำ ทันใดนั้นทำให้ซุนหรานหรานถึงจุดสุดยอดอีกครั้ง และจ้าวเสี่ยวกังก็ถึงเช่นกัน แต่ว่ากลับไม่ได้ลุกขึ้นทันที แต่เป็นการทรุดตัวลงนอนด้วยการหายใจหอบ
จ้าวเสี่ยวกังมองแก้มแดงของซุนหรานหราน จู่ๆก็ทนไม่ไหว จูบลงไปอีกครั้ง
ซุนหรานหรานตอบสนองกลับอย่างหมดเรี่ยวแรง
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ในที่สุดซุนหรานหรานก็ฟื้นกลับมาอีกครั้ง มองดูจ้าวเสี่ยวกังที่นั่งอยู่ข้างเตียงของเธอกำลังปูผ้าปูที่นอน พูดด้วยความกลัวที่เอ้อระเหย :"เด็กอย่างนรายจะทำให้วิญญาณของพี่สาวออกไปจริงๆเหรอ ต่อจากนี้ไปนายห้าทำแบบนี้อีกนะ เมื่อกี้พี่สาวรู้สึกมีความสุขจนเกือบจะบ้าตายอยู่แล้ว"
หลังจากพูดจบ เธอลุกขึ้นยืนเตรียมที่จะแต่งตัว เพียงแต่เพิ่งลุกขึ้นยืนทันใดนั้นข้างล่างก็มีปฏิกิริยาที่น่าอายเกิดขึ้น
จ้าวเสี่ยวกังก็รู้สึกเขินอาบเล็กน้อยที่ได้เห็นฉากนี้ รีบหากระดาษม้วนหนึ่งส่งให้ซุนหรานหราน
ซุนหรานหรานเหลือบมองจ้าวเสี่ยวกังและพูด :"นายเป็นคนที่ไร้จิตสำนึก ไม่กลัวฉันท้องหรือยังไง คาดไม่ถึงว่าจะกล้าแตกใส่ข้างในจริงๆ?"
"อิๆๆ ก็มันทนไม่ไหวนี่นา"
เมื่อได้ยินซุนหรานหรานพูดแบบนั้นจ้าวเสี่ยวกังก็มีความกลัวเช่นกัน แม้ว่าเขาต้องการทำเรื่องแบบนั้นกับซุนหรานหราน แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาอยากให้ซุนหรานหรานท้อง ไม่ดีแน่ถ้าหากท้อง
"ฮึ ครั้งหน้าจำไว้เลยนะ โชคดีที่บ้านของฉันมียาคุมกำเนิดอยู่ ไม่อย่างนั้นถ้าเกิดว่าฉันท้องแล้วนายจะต้องมาขอฉันแต่งงานอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้"
สำหรับคำถามนี้จ้าวเสี่ยวกังไม่กล้าตอบ เพียงแค่หัวเราะอยู่ด้านข้าง
ผ่านไปได้ไม่นาน ซุนหรานหรานมีการเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ทั้งชุดและเดินออกมา เสื้อผ้าชุดนี้เหมือนกับชุดในครั้งที่แล้วตอนที่เขาไปเมืองกับซุนหรานหราน เพียงแต่ในครั้งนี้ไม่ได้มีการสวมถึงน่อง ทันใดนั้นสองขาที่เรียวยาวขาวราวกับหิมะคู่นี้ยังคงทำให้จ้าวเสี่ยวกังมองดูอย่างหวั่นไหว
ซุนหรานหรานก็สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของจ้าวเสี่ยวกังเช่นกัน ค่อนข้างแปลกใจและพูด :"เด็กอย่างนายช่างร้ายกาจจริงๆเลยนะ คาดไม่ถึงว่าจะตั้งขึ้นมาเร็วขนาดนี้ เพียงแต่อย่าคิดอะไรกับพี่สาวอีกนะ พี่สาวบริการนายไม่ไหวแล้วจริงๆ"
"พี่สาว อย่างนั้นฉันขอกลับก่อนนะ ฉันกลัวว่าถ้าหากยังอยู่ที่นี่กับคุณต่อไป จะทำให้ทนไม่ไหวได้ง่าย……"
คำพูดยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกซุนหรานหรานขัดจังหวะ
"นายไม่ต้องพูดแล้ว พี่สาวเข้าใจแล้ว สิ่งนี้คือสิ่งที่ครอบครัวของพี่สาวส่งมาให้ นายเอากลับไปบำรุงร่างกายนะ รอพี่สาวหายดีแล้วค่อยไปหาเด็กอย่างนายที่ไร้จิตสำนึก ในคืนนี้พี่สาวคงไม่สามารถไปหานายได้แล้ว ที่นั่นของพี่สาวเกือบจะถูกนายทำพังแล้ว"
จ้าวเสี่ยวกังมองไปที่สิ่งที่ซุนหรานหรานมอบให้ ค่อนข้างแปลกใจและพูด :"พี่สาว นี่คือโสมใช่ไหม? นี่มันบำรุงอย่างมากเลยนะ นายกับไว้ให้พี่ชายต้าจ้วงดีกว่า ฉันยังหนุ่มอยู่ไม่จำเป็นต้องใช้ของแบบนี้"
"ไม่จำเป็น พี่ชายต้าจ้วงเขายังมีอีกเยอะ บำรุงเยอะไปจะทำให้ร้อนใน นายรีบเอาของแล้วไปได้แล้ว ถูกพี่ชายต้าจ้วงของนายเห็นเข้าคงไม่ดีแน่"
จ้าวเสี่ยวกังรู้ว่าสิ่งที่ซุนหรานหรานพูดถูก ไม่เกรงใจในทันที กอดซุนหรานหรานโดยตรงและจูบอย่างดุเดือดหนึ่งรอบ จูบจนทำให้ร่างกายของซุนหรานหรานอ่อนและผ่อนคลาย
"ขอบคุณพี่สาว ในอนาคตฉันจะตอบแทนพี่สาวอย่างงาม"
ก่อนจากไปยังคงไม่ลืมที่จะจับไปที่หน้าอกของซุนหรานหรานหนึ่งที จากนั้นออกประตูแบกตะกล้ายาแล้ววิ่งจากไป
มองไปที่จ้าวเสี่ยวกังที่วิ่งเร็วกว่ากระต่าย ซุนหรานหรานที่ไร้กังวลและไม่สนใจสิ่งใดในอดีตทันใดนั้นบนใบหน้าก็ปรากฏความอ่อนโยนออกมา ถ้าหากสิ่งนี้ถูกจ้าวเสี่ยวกังเห็นเข้าจะต้องตะลึงอย่างแน่นอน
เมื่อกลับมาถึงบ้าน จ้าวเสี่ยวกังเริ่มยุ่งขึ้นมา เขาเอาโสมอันนั้นซ่อนเอาไว้ เตรียมที่จะหาโอกาสเอาไปขาย
หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ จ้าวเสี่ยวกังแบกตะกร้ายาขึ้นหลังเตรียมไปบ้านซ่งยวี่ชิง วันนี้ตอนที่กลับมาซ่งยวี่ชิงไม่อยู่บ้าน ภายในใจของเขามักจะรู้สึกว่ามีเรื่องบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น
เพิ่งออกจากประตู จ้าวเนี่ยวกังเห็นหลิวต้าจ้วงเดินกลับมาพร้อมกับจอบและพลั่ว
มองเห็นหลิวต้าจ้วงอีกครั้ง ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังมีความรู้สึกผิดเล็กน้อย เพียงแต่เขายังคงมีการทักทายด้วยความสงบสติอารมณ์ รีบวิ่งไปบ้านของซ่งยวี่ชิงโดยตรง
เมื่อมาถึงบ้านของซ่งยวี่ชิง คาดไม่ถึงว่าประตูบ้านยังคงล็อคอยู่