ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 21
พร้อมกับเสียงตะโกนด้วยความโกรธของจ้าวเสี่ยวกัง คนทั้งหมดล้วนแล้วมองไปทางจ้าวเสี่ยวกัง
เพียงแค่เห็นจ้าวเสี่ยวกังถอดเสื้อผ้าโดยตรง ค่อย ๆ หยิบขวานสับออกจากเอวหนึ่งเล่ม ขวานเล่มนี้จ้าวเสี่ยวกังใช้สำหรับทำงานตัดไม้บนภูเขาและขับไล่หมาป่าเมื่ออยู่ตามลำพัง เขาพกติดตัวไปด้วยเสมอ คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะเอามาไล่พวกขยะสังคม
หวังจวินคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนไม่กลัวตายจริงๆ มองไปที่กล้ามเนื้อที่แข็งแรงบนหน้าอกของจ้าวเสี่ยวกัง ด้วยใบหน้าที่ดุร้ายนั้นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวเล็กน้อยในใจ แต่ว่าเมื่อนึกถึงฝั่งของตัวเองมีห้าหกคน จ้าวเสี่ยวกังมีแค่คนเดียว ในทันทีความกล้าก็กลับมาอีกครั้ง
"พี่น้องเอ๋ยไอ้คนนี้ช่างกล้ามากเลยนะ พวกเราจัดการเขาสะ"
หลังจากพูดจบ หวังจวินเป็นคนเปิดบุกเข้าไปพร้อมกับมีดหนึ่งเล่ม คนอื่นๆอีกหลายคนเมื่อเห็นหวังจวินบุกเข้าไปก็ตามไปเช่นกัน แต่ว่าถ้าหากให้พวกเขาใช้มีดฟันคนจริงๆก็มีความกลัวอยู่บ้างเล็กน้อย
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเห็นหลายคนนั้น ตาของเขาหรี่ลงโดยไม่ได้ตั้งใจ นี่ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนเพื่อนร่วมชั้นของเขาเห็นดวงตาของจ้าวเสี่ยวกังเป็นแบบนี้ จะไปอย่างรวดเร็วและเชื่อฟังอย่างแน่นอน เพราะว่าทุกครั้งที่จ้าวเสี่ยวกังทำหน้าแบบนั้น ล้วนแล้วไม่ตายไม่มีทางหยุดแน่นอน
เมื่อเวลาที่คนหลายคนอยู่ห่างกันไม่ถึงห้าสิบเมตร ทันใดนั้นจ้าวเสี่ยวกังเบิกตากว้างเหมือนดวงตาของเสือดาว ภายในดวงตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร
ยิ่งอาวุธอยู่ในมือนานเท่าไร ระยะการโจมตีก็จะยิ่งกว้างขึ้น แน่นอนว่าขวานในมือของจ้าวเสี่ยวกันนั้นยาวกว่ามีดผ่าตัดในมือของหวังจวินย่างมาก ยังไม่ทันรอให้คนเหล่านั้นลงมือจ้าวเสี่ยวกังก็ลงมือก่อนแล้ว
จ้าวเสี่ยวกังลงมือมีความชำนาญอย่างมาก ใช้หลังขวานทุบลงไป ด้วยวิธีการแบบนี้ หวังจวินและคนอื่นๆเห็นจ้าวเสี่ยวกังกล้าลงมือจริงๆทำให้ตกใจอย่างมาก ความเลือดร้อนของวัยรุ่นถูกจ้าวเสี่ยวกังกระตุ้นขึ้นมาโดยตรง
"พี่น้องทุกคนพวกเราไปฆ่าเขากัน ในเมื่อต้องการชีวิตของพวกเรา"
คำพูดของหวังจวินนี้ออกไป จ้าวเสี่ยวกังรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อเห็นมีดหลายเล่มที่มีความคมเหล่านั้นแทงเข้ามาหาตัวเอง เขาอยากจะหลบแต่มันกลับสายเกินไปแล้ว ทันใดนั้นก็ถูกคนหลายคนแทงจนมีบาดแผลหลายรู
โตมาขนาดนี้แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสี่ยวกังสูญเสียแบบนี้
ขวานสับถูกโบกไปมาอย่างไร้วิธีการต่อสู้ ในครั้งนี้เขาไม่ใช้หลังขวานแล้ว ใช้ด้านที่คมโดยตรง เพียงแค่โดนเขาฟันโดนก็ทำให้บาดแผลเปิดเลือดไหลไม่หยุดในทันที
ท่าทางที่บ้าคลั่งของจ้าวเสี่ยวกังที่ถูกปกคลุมไปด้วยเลือดบุกเข้าไปข้างหน้าทำให้คนหลายคนตกใจจนถอยกลับ หวังจวินรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยเมื่อต้องเผชิญกับจ้าวเสี่ยวกังตามลำพัง
"พี่น้อง บุกเข้าไปพร้อมกัน"
"เข้ามาตายพร้อมกันเหรอ"
พร้อมกับเสียงตะโกนด้วยความโกรธของจ้าวเสี่ยวกัง ขวานสับนั้นฟันไปทางหวังจวินโดยตรง หวังจวินตกใจอย่างมากเมื่อเผชิญหน้ากับจ้าวเสี่ยวกังที่บ้าคลั่ง
แกร๊กแกร๊ก…..
เสียงกระดูกไหปลาร้าหักดังก้องไปทั่วทั้งห้องโถง เมื่อเด็กหนุ่มหลายคนเห็นหวังจวินถูกจ้าวเสี่ยวกังฟันจนนอนกองกับพื้น ตกใจและปล่อยหลิวเฉิงเฉิงทันทีและหนีไปอย่างรวดเร็ว
"ช่วยด้วย ฆ่าคนแล้ว"
โอ๊ย…..
"แกมีปัญญาก็มาฆ่าฉันเลย แกไม่ฆ่าฉันยังไงสะฉันก็ต้องฆ่าแก"
หวังจวินร้องคร่ำครวญอยู่บนพื้น ขณะเดียวกันก็ไม่ลืมที่จะพูดคำหยาบออกมา
จ้าวเสี่ยวกังจับเลือดที่ไหลออกมาจากเอวของเขา เลียหนึ่งที พร้อมรอยยิ้มที่เผยให้เห็นฟันขาวใหญ่และพูด :"ฮ่าๆๆ แกอย่ามาขู่ฉันดีที่สุด เพราะฉันไม่อยากฝันมากตอนกลางคืน ให้โอกาสแกอีกครั้ง ขอความเมตตาจากฉันหรือไม่ก็ให้ฉันตายไปกับแกพร้อมกันเลย แน่นอนว่าฉันจะต้องฆ่าแกก่อน หลังจากนั้นฉันค่อยหาวิธีฆ่าตัวตายตามไปด้วย แกลองเลือกดูเองแล้วกัน ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว"
ในเวลานี้น้ำเสียงของจ้าวเสี่ยวกังเหมือนกับในก่อนหน้านี้ที่หวังจวินใช้กับหลิวต้าโถว
ไหปลาร้าของหวังจวินที่ถูกฟันจ้าวเสี่ยวกังใช้หลังขวานฟันลงไป ด้วยเหตุนี้เลยทำให้หวังจวินที่นอนกองอยู่บนพื้นเห็นเข้า ตอนนี้ขวานเล่มนั้นถูกวางอยู่บนคอของหวังจวิน และจ้าวเสี่ยวกังก็เคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องราวกับจะหาตำแหน่งที่ดีที่สุดอีกครั้ง
"คิดได้หรือยัง? ถ้าไม่มีฉันก็จะเลือกแทนแก ทางเลือกที่ตายไปพร้อมกับแก ยังไงสะฉันก็อายุมากกว่าแก ฉันฆ่าแกทิ้งถือว่าเพียงพอแล้ว"
หลังจากพูดแบบนี้ ขวานในมือของจ้าวเสี่ยวกังก็กำลังจะฟันลงไป
"ฉันไม่กล้าแล้ว ฉันไม่กล้าทำอีกแล้ว ฉันไม่อยากตาย ปล่อยฉันไปเถอะ ลืมฉันไปเถอะนะ"
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังกำลังจะฟันขวานลงมา เขารู้ได้ทันทีว่าเขาสู้ไม่ไหวแล้ว เมื่อมีความรู้สึกเจ็บปวดอยู่ที่คอ เขาก็ถูกชักชวนอย่างเต็มที่ เขานั้นไม่อยากจะตายจริงๆ
ด้วยเหตุนี้ จ้าวเสี่ยวกังยังคงทิ้งบาดแผลไว้ที่คอของเขา เขาไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะขอความเมตตาง่ายๆแบบนี้
"ขอโทษผู้หญิงคนนั้นเดี๋ยวนี้ จากนั้นไสหัวไปสะ"
หวังจวินจะกล้าขัดขืนได้อย่างไรกัน เดินตรงไปหาหลิวเฉิงเฉิงและขอโทษ หลังจากพูดจบขอโทษ กุมไหล่แล้ววิ่งออกไปทันที
"น้องชายขอบใจนายมากเลยนะ นี่เป็นเงินสองพันหยวน ในครั้งนี้ถ้าหากไม่ใช่นาย วันนี้เกรงว่าพวกเราคงไม่สามารถทำธุรกิจกันได้แล้ว"
หลิวต้าโถวเอาเงินออกมาสองพันหยวนยื่นให้จ้าวเสี่ยวกัง เขาชื่นชมจ้าวเสี่ยวกังจากก้นบึ้งของหัวใจ ในเวลาเดียวกันก็พูดขอคุณด้วยความมั่นใจ วันนี้ถ้าหากไม่ใช่จ้าวเสี่ยวกังเกรงว่าหลานสาวสุดสวยของเขานั้นจะต้องถูกไอ้พวกเวรนั่นลักพาตัวไปอย่างแน่นอน
พ่อของหวังจวินเป็นหัวหน้าสำนักงานความปลอดภัยสาธารณะของเมือง ต่อให้หวังจวินจะทำเรื่องชั่วออกมาจริงๆ ด้วยความสามารถของพ่อของหวังจวิน ก็สามารถจัดการได้ ดังนั้นวันนี้หลิวต้าโถวเลยกลัวอย่างมาก
"ฉันต้องการเงินหนึ่งพันหยวนที่ฉันสมควรได้รับเท่านั้น ส่วนเงินที่เหลือคุณเก็บกลับไปดีกว่า ฉันทำด้วยความสมัครใจ ไม่ใช่ถูกพวกคุณเชิญให้มาช่วยสักหน่อย"
หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังก็นับเงินจากด้านในเป็นหนึ่งพันหยวนแล้วใส่ลงในกระเป๋ากางเกง หลังจากนั้นก็หาก๊อกน้ำล้างบาดแผลสักหน่อย โชคดีที่มันเป็นแค่อาการบาดเจ็บที่ผิวหนัง ไม่อย่างนั้นวันนี้จะอันตรายจริงๆแน่นอน
มองดูแผ่นหลังของจ้าวเสี่ยวกัง แผลเปื้อนเลือดที่เอวเหล่านั้น ท้ายที่สุดแล้วหลิวเฉิงเฉิงรวบรวมความกล้าและเดินไปหาจ้าวเสี่ยวกังด้วยเสียงที่ไพเราะมากและพูด :"นายช่วยมากับฉันหน่อย ฉันจะพันแผลให้นาย ไม่อย่านั้นบาดแผลของนายอาจจะติดเชื้อได้"
แม้ว่าเธอจะรู้สึกขอบคุณจ้าวเสี่ยวกังอย่างมาก แต่ว่าสำหรับเด็กหนุ่มคนนี้ที่มีการแต่งตัวที่บานนอกอย่างมาก เธอยังคงไม่สามารถชอบขึ้นมาได้ แต่ว่าตอนนี้มองดูแล้วอย่างน้อยๆก็ดูไม่น่าเบื่อเหมือนตอนแรกๆ
"ไม่ต้องแล้ว เมื่อก่อนฉันก็เคยได้รับบาดเจ็บ โดยทั่วไปแล้วเพียงไม่กี่วันก็สมานกันแล้ว"
จ้าวเสี่ยวกังพูดไปด้วยพร้อมกับหยิบเสื้อที่อยู่บนพื้นมาวางบนไหล่ ถือตะกล้ายาสองใบแล้วเดินออกไปโดยตรง
หลิวเฉิงเฉิงคาดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะปฏิเสธเธอ ต้องรู้ว่าเธอเป็นถึงดาวประจำโรงเรียนเลยนะ ไม่เพียงแค่ผลการเรียนดีอย่างมาก แม้แต่ความรู้เชิงทฤษฎีก็ยังดีมาก สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอมีรูปร่างหน้าตาที่สวยอย่างมาก จนถึงตอนนี้เธอไม่เคยเห็นเด็กผู้ชายที่ปฏิเสธเธอมาก่อนเลย
"นายจะเข้ามาไหม? ไม่เข้ามานายอย่าเสียใจนะ"
เมื่อได้ยินเสียงโกรธของหลิวเฉิงเฉิงเหล่านั้น จ้าวเสี่ยวกังพูดไม่ออกเล็กน้อย เขายอมรับว่าอีกฝ่ายสวยอย่างมาก แต่ว่าแววตาของอีกฝ่ายมองเขาในตอนแรกนั้นกลับทำภายในใจของเขาเจ็บปวดอย่างมาก สำหรับผู้หญิงแบบนี้แล้วเขาไม่ชอบอย่างมาก เหตุผลที่ช่วยหลิวเฉิงเฉิง เป็นเพียงเพื่อให้จิตสำนึกของตัวเองรู้สึกดีขึ้นเท่านั้น
เมื่อเห็นว่าจ้าวเสี่ยวกังยังคงก้าวออกไปโดยไม่ลังเล ทำให้หลิวเฉิงเฉิงเริ่มกังวลแล้ว ก้าวไปข้างหน้าและขวางจ้าวเสี่ยวกัง
"นายห้ามไป นายไปที่ห้องของฉัน ฉันทำแผลให้นายเสร็จแล้วค่อยไป นายจากไปแบบนี้คนอื่นจะคิดอย่างไรกับฉัน?"
"ฉันไม่อยากจะเป็นหนี้บุญคุณนาย แม้ว่าการทำแผลให้นายจะไม่สามารถคืนหนี้บุญคุณให้นายได้ แต่ว่าอย่างน้อยๆภายในใจของฉันก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย"
สำหรับตรรกะของหลิวเฉิงเฉิง การแสดงออกของจ้าวเสี่ยวกังก็หมดหนทางแล้ว
"น้องชาย นายก็ให้หลานสาวของฉันทำแผลให้นายสักหน่อยนะ เธอเคยเป็นพยาบาลที่โรงพยาบาลมาก่อนนะ ฝีมือเก่งอย่างมาก นายจากไปแบบนี้จะทำให้หลานสาวของฉันเสียใจอย่างมากเลยนะ"
หลังจากพูดจบ หลิวต้าโถวกระพริบตาไปทางจ้าวเสี่ยวกังอย่างคลุมเครือ