ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 206 กำลังมีวิกฤติ
เมื่อได้ยินคำพูดของเจิ้งจื่อหรุ ทันใดนั้นเหมือนว่าหยวนเซียงหลิงจะเข้าใจอะไรบางอย่าง เพียงแต่เธอกลับไม่ได้พูดแทรก แต่ปล่อยให้เจิ้งจื่อหรุพูดต่อไป
"ฉันไปหาเพื่อนเก่าของฉันให้ออกหน้าแทน หวังเซี่ยงหรุไม่มีทางใช้อำนาจของเขาแน่นอน เพียงแต่ฉันลองตรวจสอบดูแล้ว ลูกชายคนโตของเขากลับเป็นผู้คุมเมืองเซียงหลิวของพวกคุณ นอกจากนี้ดูเหมือนว่าชีวิตของคนหลายคนอยู่ในมือของเขา ฉันยังมีการตรวจสอบพฤติกรรมของเขาอีกด้วย เป็นคนที่จำเป็นต้องไปรายงานตัว"
"คุณพูดสิเสี่ยวกังไปยั่วยุเขา หลังจากนี้ไปเกรงว่าคงไม่มีเรื่องดีอย่างแน่นอน ฉันมาที่นี่ในครั้งนี้เพียงเพื่อต้องการพาเสี่ยวกังไปที่เมืองเพื่อการพัฒนา มีฉันคอยหนุนหลังอยู่ อีกฝ่ายไม่กล้าทำอะไรแน่นอน"
เมื่อได้ยินคำพูดนี้หยวนเซียงหลิงและจ้าวเสี่ยวกังต่างตกตะลึง
จ้าวเสี่ยวกังไม่เคยคิดที่จะออกจากหมู่บ้านบางจื่อ ท้ายที่สุดแล้วที่นั่นยังมีพี่สะใภ้ยวี่ชิง มีพี่สาวหรานหราน และยังมีพี่สาวมากมายเหล่านั้น ถ้าหากเขาเข้าไปอยู่ในเมืองแล้ว เขาก็ไม่สามารถอยูด้วยกันกับผู้หญิงเหล่านั้นได้อีกแล้ว
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือสระบัวของเขา ฟาร์มบนภูเขาและยังมีอาณาเขตภูเขาทางทิศตะวันตกยังไม่ได้รับการพัฒนา ถ้าหากตามเจิ้งจื่อหรุไปที่เมือง อย่างนั้นผลลัพธ์ไม่มีทางดีเท่ากับเขาในตอนนี้ที่มีที่ทำงานเป็นหลักเป็นแหล่งแน่นอน
หยวนเซียงหลิงก็คิดไม่ถึงเลยเช่นกันว่าเจิ้งจื่อหรุจะตรวจสอบได้ละเอียดขนาดนี้ เธอก็ไม่เคยพิจราณาว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าหากคนอย่างหวังป้าเทียนมาอย่างเงียบๆ
แต่ว่าศักยภาพของจ้าวเสี่ยวกังพวกเธอล้วนแล้วมองเห็นได้อย่างชัดเจน ถ้าหากใครสามารถฝึกฝนจ้าวเสี่ยวกังให้ดี อย่างนั้นจะต้องเป็นถึงแขนซ้ายแขนขวาอย่างแน่นอน
ให้จ้าวเสี่ยวกังติดตามเจิ้งจื่อหรุไป ภายในใจลึกๆของเธอไม่ยินดีอย่างแน่นอน เพียงแต่ในเรื่องนี้เธอกลับไม่สามารถตัดสินใจแทนจ้าวเสี่ยวกังได้
"เสี่ยวกัง นายคิดว่ายังไงเหรอ? ยินดีติดตามพี่ชายไปพัฒนาในเมืองหรือเปล่า?"
หยวนเซียงหลิงคิดสักพัก เรื่องแบบนี้มอบหมายให้ตัวของจ้าวเสี่ยวกังจัดการเองน่าจะดีกว่า
ท้ายที่สุดแล้วตามความเข้าใจของเธอที่มีต่อจ้าวเสี่ยวกัง จ้าวเสี่ยวกังเป็นคนประเภทที่ไม่ยอมเดินตามสถานการณ์ แม้ว่าคำถามนี้จะเหลือให้จ้าวเสี่ยวกังตอบ เธอยังคงมีความมั่นใจว่าจ้าวเสี่ยวกังจะต้องปฏิเสธเจิ้งจื่อหรุแน่นอน
เมื่อได้ยินคำถามของหยวนเซียงหลิง มองดูสายตาที่มีความคาดหวังของเจิ้งจื่อหรุ จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะเขินอายและยิ้ม
"ความหวังดีของพี่ชายฉันได้รับแล้ว เพียงแต่ให้ฉันออกจากหมู่บ้านบางจื่อฉันทำไม่ได้ นอกจากนี้ต่อให้หวังป้าเทียนจะทำอะไรกับฉัน ฉันคงไม่สามารถเอาแต่หลบซ่อนได้ตลอดเวลา สามารถหลบได้ชั่วคราวแต่ไม่สามารถหลบได้ตลอดชีวิต สิ่งที่สำคัญที่สุดคือฉํนไม่ต้องการเป็นเต่าหัวหด ถึงต้องตายฉันก็ต้องยืนตาย"
เวลาที่พูดคำพูดนี้ จ้าวเสี่ยวกังพูดอย่างเด็ดขาด ไม่มีที่ว่างสำหรับการหันหัวกลับ สายตาที่มีแววตาของการต่อสู้ที่ดุเดือดนั้น ทำให้เจิ้งจื่อหรุมองจนล้วนแล้วอยากจะเรียกพี่น้องคนเก่าเหล่านั้นของเขาในอดีตกลับมาต่อสู้อีกครั้ง
"เห้อ ก็ได้ พี่ชายจะไม่บังคับนาย เพียงแต่ว่านายต้องระวังให้ดีนะ ฉันได้รับข่าวมาว่า ดูเหมือนว่าหวังป้าเทียนกำลังติดต่อกับบุคคลลึกลับไม่น้อยเลย แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าเป็นใครอย่างเจาะจง แต่ฉันรู้ว่าพวกเขาจะต้องมาสร้างปัญหาให้นายอย่างแน่นอน"
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้ยินคำพูดนี้ ภายในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเย็นวาบๆ ก่อนหน้านี้ไม่ช้าก็เร็วเขารู้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องสู้กับหวังป้าเทียนจนตายไปข้าง เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้ นอกจากนี้ตอนนี้เขายังไม่ทันเริ่มก้าวเลย
"ขอบคุณพี่ชายอย่างมาก ฉันรู้แล้ว รอให้ฉันกลับไป ตัวฉันจะเอาเหล้าชั้นเลิศมาให้พี่ชาย สูตรลับเฉพาะส่วนตัว ทำให้พี่ชายผ่อนคลายกับการทำแบบนั้นอย่างมีความสุขแน่นอน"
เมื่อเวลาที่พูดคำพูดนี้ออกมา แววตาของจ้าวเสี่ยวักงอดไม่ได้ที่จะมีรอยยิ้มออกมา
เจิ้งจื่อหรุมองดูภายในสายตาที่มีรอยยิ้มของจ้าวเสี่ยวกัง เข้าใจได้ทันทีว่าเหล้าชั้นเลิศที่จ้าวเสี่ยวกังพูดเป็นเหล้าอะไร ทันใดนั้นหัวเราะฮ่าๆออกมา
"ดีดีดี ฉันรู้ว่าในครั้งนี้ไม่ได้ช่วยเหลืออย่างเปล่าประโยชน์อยู่แล้ว ให้ฉันเพิ่มอีกหนึ่งชุด ฉันจะเอาไปมอบให้คนที่ช่วยนายออกหน้าแทนคนนั้น"
สำหรับคำขอร้องนี้ของเจิ้งจื่อหรุ ทันใดนั้นจ้าวเสี่ยวกังตอบตกลงอย่างมีความสุข
หยวนเซียงหลิงจิบชาเบาๆหนึ่งคำที่จ้าวเสี่ยวกังรินให้ มองไปที่ใบหน้าที่มั่นใจและเด็ดเดี่ยวของจ้าวเสี่ยวกัง ภายในดวงตาอดไม่ได้ที่จะเผยให้เห็นถึงความอ่อนโยน
เจิ้งจื่อหรุมองเห็นแววตาของหยวนเซียงหลิง ภายในใจอดไม่ได้ที่จะนึกถึงสิ่งต่างๆมากมาย
"เสี่ยวกัง เห็ดสนของนายรับซื้อได้เป็นยังไงบ้าง?"
จู่ๆเจิ้งจื่อหรุก็ถามคำถามที่ไม่เกี่ยวข้องขึ้นมาทันที ทำให้จ้าวเสี่ยวกังตะลึง
"ถือว่าพอใช้ได้ ตอนนี้รับซื้อเฉพาะในหมู่บ้านบางจื่อของพวกเราและยังไม่ได้มีการขยายไปยังหมู่บ้านอื่น"
"อ้อ ภายในหมู่บ้านของพวกนายเลี้ยงไก่พื้นเมืองเยอะไหม? สนใจอยากช่วยฉันรับซื้อไก่พื้นเมืองไหม หนึ่งตัวร้อยห้าสิบหยวน เป็นยังไง?"
แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเจิ้งจื่อหรุจึงเสนอผลประโยชน์ที่น่าดึงดูดเช่นนี้ แต่ตอนนี้จ้าวเสี่ยวกังต้องการเงินด่วนอย่างมาก แน่นอนว่าชอบอย่างมาก
"ได้เลย เพียงแต่ในหมู่บ้านของพวกเราไม่มี แต่ฉันก็สามารถช่วยคุณไปรับซื้อจากหมู่บ้านอื่นได้ เพียงแต่ไม่รู้ว่าคุณต้องการเท่าไหร่"
"มีเท่าไหร่ก็เอาเท่านั้น แต่ว่าฉันต้องการแค่ไก่พื้นเมืองนะ ไก่ที่เลี้ยงด้วยอาหารสัตว์ฉันไม่ต้องการนะ"
เมื่อเห็นว่าเจิ้งจื่อหรุมีสีหน้าที่จริงจังอย่างมาก จ้าวเสี่ยวกังก็ไม่กล้าละเลยเช่นกัน พูดอย่างจริงจัง :"สบายใจได้เลย เป็นไก่พื้นเมืองอย่างแน่นอน ถ้าหากไม่ใช่ฉันก็ไม่ให้คุณเช่นกัน"
"อืม อย่างนั้นก็ได้ ถ้าวันไหนว่างๆฉันจะมาทำสัญญากับนาย ตอนนี้นายช่วยฉันรับซื้อไปก่อนแล้วกัน"
"ได้เลย อย่างนั้นตอนนี้ฉันกลับไปก็จะไปรับซื้อให้คุณเลย ฉันขอไม่รบกวนคุณและประธานหยวนแล้ว"
คำพูดของจ้าวเสี่ยวกังทำให้หยวนเซียงหลิงและเจิ้งจื่อหรุต่างตะลึง พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะไฟแรงขนาดนี้
เพียงแต่การไม่พูดไม่จาแบบนี้ มีบุคลิกที่ทำงานเร็วแบบนี้ พวกเขายังคงชอบอย่างมากเช่นกัน
"ได้เลย อย่างนั้นฉันไม่ส่งนายแล้วนะ มีเวลาอย่าลืมไปซื้อโทรศัพท์สักเครื่องหนึ่งจะได้ตามทันเทรนด์ตลาดล่าสุด ไม่อย่างนั้นนายช้าไปหนึ่งก้าวก็จะถูกกระชักให้ช้าไปสิบก้าวแล้ว"
สำหรับคำพูดของเจิ้งจื่อหรุ จ้าวเสี่ยวกังจำเอาไว้ลึกๆภายในใจ
"ขอบคุณพี่ชายอย่างมาก ฉันจำเอาไว้แล้ว ฉันนี้ฉันกลับไปช่วยคุณซื้อไก่พื้นเมืองเสร็จแล้ว ฉันก็จะเข้าไปในเมืองซื้อหนึ่งเครื่อง"
หลังจากพูดจบจ้าวเสี่ยวกังก็เดินออกไป ในเวลาเดียวกันนึกถึงเส้นทางใหม่ในการพัฒนาของเขา
ในเมื่อมีเส้นทางใหม่ในการหาเงินมากขึ้น เขาวางแผนจะขยายเส้นทางนี้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด กลายเป็นห่วงโซ่อุตสาหกรรม
เดินมาถึงหน้าประตู จ้าวเสี่ยวกังก็เห็นหวังฟาฟาทำตัวลับๆล่อๆมองซ้ายมองขวาอยู่ตรงประตู
"ทำอะไร? ทำตัวเหมือนกับโจร?"
เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ความกลัวภายในใจของหวังฟาฟาค่อยๆสงบลงอย่างมาก
"พี่กัง ฉันสงสัยว่าพวกเราถูกคนติดตามแล้ว เมื่อกี้มีคนเยอะมากที่ไปๆมาๆอยู่ตรงประตู หลังจากนั้นจากไปอย่างช้าๆ สายตาที่พวกเขามองมาทางนี้ของพวกเราดูเหมือนว่าไม่มีความหวังดีเลย"
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้ยินคำพูดนี้ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่นเช่นกัน ในเวลาเดียวกันนึกถึงคำพูดของเจิ้งจื่อหรุในก่อนหน้านี้ หวังป้าเทียนอาจจะมาแบบเงียบๆ
"อืม ฉันรู้แล้ว ไปกันเถอะ พวกเรากลับบ้าน ฉันจะแนะนำเส้นทางในการหาเงินให้กับนาย จำไว้ห้ามพูดออกไปเด็ดขาด"
เมื่อได้ยินว่าจ้าวเสี่ยวกังมีเส้นทางในการหาเงิน หวังฟาฟาตื่นเต้นอย่างมากทันทีจนเกือบจะกระโดดขึ้นแล้ว
"ฮ่าๆๆ พี่กัง ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณไม่มีทางลืมน้องชายอย่างฉัน คุณสบายใจได้เลย หลังจากกลับไปฉันจะต้องไปพูดปลอบพี่สาวของฉันอย่างแน่นอน ให้เธอแต่งงานกับคุณ ความหมายที่คุณมีกับพี่สาวฉัน จริงๆแล้วฉันเข้าใจอยู่แล้ว……."
เผชิญหน้ากับความคิดที่บ้าบอของหวังฟาฟา จ้าวเสี่ยวกังก็หมดคำพูดเช่นกัน
ขับรถออกไปโดยตรง ขับรถไถ่เดินตามลากหวังฟาฟาเข้าไปในเมืองที่ร้านขายรถมอเตอร์ไซค์
เมื่อหวังฟาฟาเห็นว่าจ้าวเสี่ยวกังไม่ไปทางกลับบ้าน แต่ขับไปทางร้านขายรถมอเตอร์ไซค์ อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย :"พี่กัง คุณจะไปซื้อมอเตอร์ไซค์เหรอ?"
"ใช่แล้ว ไม่อย่างนั้นขึ้นไปสถานที่ฟาร์มบนภูเขาและฟาร์มทางตะวันออกแบบนั้น รถไถ่เดินตามของฉันก็เข้าไปไม่ได้ ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันซื้อเสร็จแล้วนายขับกลับ"
หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังก็ขับไปทางร้านขายรถมอเตอร์ไซค์
ที่ไม่ไกล ชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีรอยสักแมงป่องตัวใหญ่ที่แขนที่มีความดุร้ายกำลังสูบบุหรี่ หลังจากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรศัพท์ออกไป
"โอกาสมาแล้ว เตรียมเคลื่อนไหวได้เลย"