ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 220 ความในใจของซ่งยวี่ชิง
เมื่อเห็นท่าทางที่ประหม่าของจ้าวเสี่ยวกัง จู่ๆหัวใจของซ่งยวี่ชิงก็รู้สึกอบอุ่น ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าต่อให้เมื่อกี้ตัวเองตายไปมันก็คุ้มค่า
จ้าวเสี่ยวกังมองดูซ่งยวี่ชิงด้วยความกังวล แต่ทันใดนั้นก็เห็นรอยยิ้มอันแสนหวานบนใบหน้าของซ่งยวี่ชิง
ในทันทีจ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้จะโกรธขึ้นมา
"คุณยังจะยิ้มอีก คุณรู้หรือเปล่า เมื่อกี้คุณเกือบจะตายไปแล้วนะ?"
เมื่อเห็นท่าทางของจ้าวเสี่ยวกังตะคอกใส่ตัวเองด้วยความโกรธ รอยยิ้มของซ่งยวี่ชิงยิ่งมีความสุขขึ้นมา ในเวลาเดียวกัน นัยน์ตาคู่นั้นก็ฉายประกายระยิบระยับด้วย
"เพื่อนายแล้ว ฉันยินดี ต่อให้ต้องตายฉันก็ยินดี"
ทันใดนั้นก็ได้ยินคำพูดที่บีบหัวใจของซ่งยวี่ชิง มองไปที่ดวงตาที่จริงจังของซ่งยวี่ชิง ความโกรธของจ้าวเสี่ยวกังกลายเป็นความอ่อนโยนทันที
กอดซ่งยวี่ชิงเข้ามาในอ้อมแขนเอาไว้แน่น
"พี่สะใภ้ คุณรู้หรือเปล่าถ้าคุณตายไปแล้ว ฉันก็จะตายไปกับคุณเหมือนกัน? ตั้งแต่พบเจอคุณครั้งแรกฉันก็ชอบคุณเข้าแล้ว แม้ว่าฉันจะไม่เชื่อเรื่องของรักแรกพบ แต่ว่าฉันยังคงชอบแล้ว มันเป็นการชอบแบบที่ไม่มีเหตุผล……"
รู้สึกถึงความแข็งแกร่งของแขนของจ้าวเสี่ยวกังกอดตัวเองแน่น ฟังความคิดที่บีบหัวใจของจ้าวเสี่ยวกังนั้น จู่ๆซ่งยวี่ชิงก็รู้สึกว่าต่อให้ตายจริงๆ เธอก็รู้สึกว่ามันคุ้มค่าแล้ว
เมื่อหลี่ชุ่ยฮวาเห็นฉากนี้ อดไม่ได้ที่จะถอยกลับไปอย่างเงียบๆ
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเห็นดวงตาที่ให้กำลังใจของหลี่ชุ่ยฮวา ภายในใจก็อดไม่ได้ที่จะตื้นตันใจ
"เสี่ยวกัง พี่สะใภ้ไม่กลัวตาย พี่สะใภ้ไม่อยากเป็นภาระของนาย ไม่อยากเป็นตัวถ่วงของนาย"
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จ้าวเสี่ยวกังลูปผมสีดำและสวยงามของซ่งยวี่ชิง
"พูดไร้สาระอะไรกัน เพียงแค่ฉันสามารถเห็นคุณได้ ฉันก็พอใจอย่างมากแล้ว ถ้าหากคุณจากฉันไปจริงๆ นั่นสิถึงจะเรียกว่าเป็นภาระให้ฉัน หัวใจของฉันที่มีต่อคุณ หรือว่าคุณไม่รู้เหรอ?"
ระหว่างที่จ้าวเสี่ยวกังพูดไปด้วย พร้อมกับค่อยๆอุ้มซ่งยวี่ชิงเข้าไปในบ้าน
ค่อยๆวางซ่งยวี่ชิงลงบนเตียง หลังจากนั้นก็หาผ้าฝ้ายอย่างรวดเร็วและเช็ดแผลที่คอของซ่งยวี่ชิง
แต่เมื่อเวลาที่ทำความสะอาดแผลเสร็จแล้ว จ้าวเสี่ยวกังค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอก บาดแผลของซ่งยวี่ชิงไม่ลึก เป็นเพียงแค่แผลถลอกเท่านั้น
แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ทำให้จ้าวเสี่ยวกังเจ็บปวดอย่างมาก
ค้นหายาครีมที่หลี่ชุ่ยฮวาใช้ทาในก่อนหน้านี้ ท่าให้ซ่งยวี่ชิงด้วยความอ่อนโยนอย่างมาก
ในตอนนั้นแขนของหลี่ชุ่ยฮวาที่ถูกมีดแทงจนได้รับบาดเจ็บหายเร็วอย่างมาก จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกว่ามันจะเร็วกว่าถ้าใช้กับบาดแผลเหมือนกับที่คอของซ่งยวี่ชิง
สัมผัสได้ถึงความเย็นสบาย ซ่งยวี่ชิงอดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลงอย่างสบายใจ
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเห็นซ่งยวี่ชิงหลับตาลงและมีท่าทางที่มีความสุข อดไม่ได้ที่จะขยับหน้าเข้าไปใกล้อย่างช้าๆ
มองขนตายาวของซ่งยวี่ชิงอย่างใกล้ชิด ริมฝีปากที่แดงก่ำ ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบ รวมเข้าด้วยกันกับใบหน้าที่สวยงามและน่าหลงใหลจนตกตะลึง ทำให้เขาทนไม่ไหวจนจูบเข้าไปอย่างช้าๆ
ซ่งยวี่ชิงก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าจู่ๆจ้าวเสี่ยวกังจะมีการกระทำแบบนี้
อ้าอืม……
แม้ว่าก่อนหน้านี้ภายในใจของเธอจะเตรียมใจเอาไว้แล้ว ถ้าจ้าวเสี่ยวกังต้องการเธอจริงๆ เธอก็ยินดีให้เขา แต่ว่าเมื่อมันเกิดขึ้นจริงๆ ภายในใจของเธอยังคงมีความตื่นเต้น ตื่นตกใจ
สัมผัสถึงความอ่อนโยนที่มีความเย็นของซ่งยวี่ชิง จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะจูบริมฝีปากของตัวเองให้แน่นขึ้นด้วยวิธีที่อ่อนโยนมากขึ้น
ซ่งยวี่ชิงก็รู้สึกถึงความอ่อนโยนของจ้าวเสี่ยวกังเช่นกัน อดไม่ได้ที่จะเปิดริมฝีปากสีแดง ค่อยๆรอรับการเคลื่อนไหวที่น่าสะพรึงกลัวของจ้าวเสี่ยวกัง
จ้าวเสี่ยวกังจูบเบา ๆ และไม่พอใจอีกต่อไป ต้องการที่จะก้าวไปอีกขั้นด้วยความกล้ามากยิ่งขึ้น
โอ๊ย……
เสียงโอ๊ยเบาๆที่เจ็บปวดของซ่งยวี่ชิงทำให้จ้าวเสี่ยวกังตื่นขึ้นทันที เขาลืมไปว่าบนคอของซ่งยวี่ชิงมีบาดแผล และยังลืมไปว่าบนใบหน้าของซ่งยวี่ชิงถูกหวังป้าเทียนตบไปหนึ่งที
"พี่สะใภ้ ขอโทษ ทำให้คุณเจ็บแล้ว"
รู้สึกถึงการล่าถอยของจ้าวเสี่ยวกัง ภายในใจของซ่งยวี่ชิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เพียงแต่เธอก็รู้ดีว่าจ้าวเสี่ยวกังเป็นห่วงตัวเอง แม้ว่าภายในใจจะรู้สึกผิดหวัง แต่ว่าที่มากกว่ากลับเป็นความหวาน
"ไม่เป็นไร "
หลังจากซ่งยวี่ชิงพูดแบบนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง ก้มหัวลงตามสัญชาตญาณ แต่ว่าทันทีที่ก้มหัวลงไป ก็ไปโดนบาดแผลที่คออีกครั้งแล้ว สิ่งนี้ทำให้เธอเจ็บจนขมวดคิ้ว
จ้าวเสี่ยวกังก็เห็นความเจ็บปวดของซ่งยวี่ชิงเช่นกัน ให้ซ่งยวี่ชิงนอนบนเตียงอย่างนุ่มนวล หลังจากนั้นทายาครีมอีกครั้ง
"พี่สะใภ้ คุณดูแลตัวเองให้ดีนะ พรุ่งนี้ฉันจะกลับมาหาคุณอีกครั้ง"
เมื่อได้ยินว่าจ้าวเสี่ยวกังจะไป ซ่งยวี่ชิงอดไม่ได้ที่จะประหม่าขึ้นมา
"เสี่ยวกัง นายช่วยรอก่อน ฉันมีเรื่องต้องการพูดกับนาย"
"หืม?" จ้าวเสี่ยวกังหยุดลงมามองซ่งยวี่ชิงด้วยความสงสัย
"เสี่ยวกัง พรุ่งนี้ฉันจะไปช่วยนายเก็บเห็ดสนนะ พี่สะใภ้ไม่อยากเป็นแค่แจกันดอกไม้ใบหนึ่ง"
"ฮ่าๆๆ พี่สะใภ้ รอให้คุณหายดีแล้วค่อยไปดีกว่านะ นอกจากนี้ในไม่ช้าฉันเตรียมจะเลิกทำธุรกิจเห็ดสนแล้ว ท้ายที่สุดแล้วหลังจากฤดูใบไม้ร่วงผ่านไปก็ไม่มีแล้ว ไม่ใช่ธุรกิจระยะยาว"
จ้าวเสี่ยวกังมองไปที่ท่าทางที่ลังเลของซ่งยวี่ชิง อดไม่ได้ที่จะถาม :"พี่สะใภ้ คุณยังมีเรื่องอะไรอีกไหม?"
เมื่อถูกจ้าวเสี่ยวกังถามแบบนี้ ภายในใจของซ่งยวี่ชิงสับสนเล็กน้อย
เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดเรื่องของจ้าวต้าเป่าให้จ้าวเสี่ยวกังรู้ดีไหม ด้วยบุคลิกของจ้าวเสี่ยวกัง ถ้าหากรู้แล้วจะต้องไปสู้อย่างสุดชีวิตแน่นอน แต่ว่าถ้าไม่บอกจ้าวเสี่ยวกัง เธอกลับรู้สึกว่าการตายของจ้าวต้าเป่ามันไม่คุ้ม
ไม่ว่าจะพูดในด้านไหน การตายของจ้าวต้าเป่าเกี่ยวข้องกับเธอจริงๆ ถ้าหากไม่ใช่ว่าหวังป้าเทียนชอบเธอ จ้าวเสี่ยวเป้าก็ไม่มีทางตายเช่นกัน
"เสี่ยวกัง พี่สะใภ้อยากจะพูดกับนายเรื่องหนึ่ง แต่ว่านายต้องสัญญากับพี่สะใภ้นะว่าจะไม่หุนหันพลันแล่น"
มองดูใบหน้าที่จริงจังของซ่งยวี่ชิง จ้าวเสี่ยวกังก็อดไม่ได้ที่จะจริงจังขึ้นมาเช่นกัน
"พี่สะใภ้ คุณพูดมาเลย ตอนนี้ฉันก็ไม่เด็กแล้ว และหลังจากผ่านประสบการณ์มากมายต่างๆก็ไม่หุนหันพลันแล่นอีกต่อไปแล้ว คุณพูดมาได้เลย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรฉันสามารถรับได้ทุกอย่าง"
จ้าวเสี่ยวกังเห็นหวังป้าเทียนเอาแต่มาหาซ่งยวี่ชิงครั้งแล้วครั้งเล่า นอกจากนี้ยังมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ซ่งยวี่ชิงไม่กลับมาทั้งวัน จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกว่าระหว่างพี่สะใภ้ของตัวเองกับหวังป้าเทียนจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกันแน่
เพียงแค่ในก่อนหน้านี้ยังคิดไม่ออก เขาก็ไม่สามารถสรุปผลได้
"เสี่ยวกัง อันที่จริงแล้วพี่ชายของนายไม่ได้ถูกฆ่าโดยอุบัติเหตุที่ไซต์งานก่อสร้าง แต่ถูกคนทำร้ายจนตาย"
"ห๊ะ? พี่สะใภ้ สิ่งที่คุณพูดเป็นเรื่องจริงเหรอ?" จ้าวเสี่ยวกังพยายามนึกอย่างมากว่าสิ่งที่ซ่งยวี่ชิงกำลังจะบอกกับตัวเองคือเรื่องอะไร แต่ว่ากลับคิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเรื่องการตายของพี่ชายตัวเอง
มองไปที่ใบหน้าของจ้าวเสี่ยวกังที่ไม่อยากจะเชื่อ ซ่งยวี่ชิงไม่รู้ว่าควรจะพูดต่อไปดีไหม
แต่ว่าภายในใจของเธอยังคงมีปมอยู่ในใจ ถ้าหากเรื่องนี้ไม่บอกกับจ้าวเสี่ยวกัง แม้ว่าเธอจะอยู่กับจ้าวเสี่ยวกัง แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ในใจ หรือบางทีเธอไม่สามารถผ่านอุปสรรคภายในใจได้ ก็ต้องผิดต่อจ้าวต้าเป่าที่ตายไป
"เสี่ยวกัง พี่สะใภ้เคยหลอกนายตั้งแต่เมื่อไหร่ เรื่องของพี่ชายนายฉันจะสามารถหลอกนายได้ยังไง เพียงแต่ฉันหวังว่านายพูดแล้วต้องทำให้ได้นะ ทำตามเป้าหมายเดิมของฉัน ห้ามหุนหันพลันแล่น"
น้ำเสียงที่อดกลั้นของจ้าวเสี่ยวกังล้วนแล้วมีการตะโกนถาม :"ใคร ใครเป็นคนฆ่าพี่ชายของฉัน"