ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 193 สองพี่น้องผู้น่ารัก
เมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวกัง หวังฟาฟาก็รู้สึกดีใจ
"พี่กัง พี่ไปไหนมา? ทำไมดึกขนาดนี้แล้วยังยุ่งอยู่? ดูก่อนนี่ฉันตั้งใจหามาให้พี่เลยนะ "
ขณะพูด หวังฟาฟาก็ได้หยิบตะพาบน้ำสองตัวขึ้นมาโชว์ให้จ้าวเสี่ยวกังดู
จ้าวเสี่ยวกังจอดรถ และรู้สึกขำและปวดตัวแล้วพูดกับหวังฟาฟาว่า "ถ้าจะทำอะไรเพื่อฉันล่ะก็ อย่าไปเล่นพนันก็พอ ของพวกนี้เอาไปให้น้าหวังบำรุง ฉันไม่เอา ฉันยังยุ่งอยู่ "
หลังจากนั้น จ้าวเสี่ยวกังจะขับรถออกไป
แต่หวังฟาฟากระโดดขึ้นรถและพูดอย่างเขินอาย: "พี่กัง พรุ่งนี้พี่จะให้ฉันไปหาทำไมหรือ? จะพาฉันรวยอย่างนั้นหรือ?
เมื่อเห็นหวังฟาฟาขึ้นรถ จ้าวเสี่ยวกังก็พูดไม่ออก จากนั้นก็ขับรถออกไปแล้วพูดว่า"เรื่องรวยนั้นไม่กล้ารับประกัน แต่อย่างน้อยดีกว่าตอนนี้ร้อยเท่าแน่นอน อีกอย่างสมองของเธอดี ไม่ได้ด้อยกว่าฉันเท่าไหร่ เพียงแต่ไปใช้หาปูหาปลาเท่านั้นเอง"
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังพูดแบบนี้ หวังฟาฟาก็รู้สึกมีความสุขมาก ตลอดเวลาที่ผ่านมาทุกคนว่าเขาไม่ใช่คนที่เหมาะจะเรียน และโง่มาก แม้ว่าจะไม่เรียนแล้วคนในหมู่บ้านก็ไม่ได้มองเขาในทางที่ดี เลยทำให้เขาไม่สนใจอะไรอีกต่อไป
แต่คิดไม่ถึงว่าจ้าวเสี่ยวกังจะพูดว่าเขาฉลาด
"หึๆ พี่อย่าพูดหลอกฉันแบบเมื่อกี้เลย พ่อและพี่ของฉันยังคิดว่าฉันโง่ จะเทียบกับพี่ได้ยังไง?"
"พวกเขาก็พูดด้วยความโกรธเธอก็เชื่อด้วยหรือ? รีบไปที่บ้านก่อน และช่วยฉันเอาเห็ดลงไปก่อน"
เมื่อได้ยินแบบนี้ หวังฟาฟาชะงัก แม้ว่าจะเอาแต่หาปูหาปลาแต่เขาจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเห็ดนั้นเก็บยากมาก?
"พี่กัง ถ้าพี่เก็บไว้แบบนี้หนึ่งคืนมันต้องเสียหายหมดแน่ๆ ฉันว่าพี่เอาไปเก็บไว้ที่ห้องใต้ดินบ้านฉัน ห้องใต้ดินของบ้านฉันเก็บแตง ถั่ว มันพวกนี้ได้สบายตอนหน้าหนาว ตอนนี้ไม่มีของเก็บ พี่เอาเห็ดไปเก็บที่นั้นดีกว่า"
จ้าวเสี่ยวกังคิดไม่ถึงว่าบ้านของหวังฟาฟายังมีห้องใต้ดิน เขารู้สึกดีใจไม่น้อย
"มีห้องใต้ดินทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก ฉันยังกังวลเลยว่าวันนี้จะจัดการกับเห็ดพวกนี้ยังไง ไป พาไปด่วนเลย"
เมื่อหวังฟาฟาได้ยินว่าเขาสามารถช่วยจ้าวเสี่ยวกังได้เขาก็รู้สึกดีใจไม่น้อย เพราะว่าจ้าวเสี่ยวกังได้ช่วยเขาจัดการปัญหาที่ใหญ่มากในวันนี้ เขาต้องการที่จะหาโอกาสขอบคุณเขา ตอนนี้เมื่อมีโอกาสแบบนี้เขาไม่ปล่อยไปแน่นอน
เขารีบนำทาง หลังจากกลับถึงบ้านแล้วเขาก็ขอกุญแจกับหวังลี่
หวังลี่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ เมื่อได้ยินว่าจ้าวเสี่ยวกังจะใช้ห้องใต้ดินที่บ้านเธอก็ดีใจไม่น้อย เธอเช็ดผมสักครู่ แล้วมัดและขึ้นรถของจ้าวเสี่ยวกังไป
หวังฟาฟาไม่คิดว่าหวังลี่ก็จะตามไปด้วย ก็เลยรู้สึกไม่พอใจแล้วถามว่า"พี่ พี่จะไปทำไม?พี่กลับไปนอนเลย ดึกแบบนี้แล้ว"
"ฉันจะไปช่วยเสี่ยวกังไม่ได้หรือ?ช่วยพวกเธอส่องไฟฉายไม่ได้หรือไง?วันนี้เสี่ยวกังช่วยพวกเราไว้ ฉันแค่ออกแรงหน่อยจะเป็นไรไป?"
จ้าวเสี่ยวกังมองดูหวังลี่สวมกระโปรงลายดอกไม้พร้อมรองเท้าแตะ และเสื้อยืดคอวีบนร่างกายส่วนบนของเธอ ทำให้เขามองไปหลายที หวังลี่เห็นสายตาที่คิดไม่ดีต่อเธอก็เลยตบไปที่หัวของจ้าวเสี่ยวกังให้รีบไป
เมื่อรู้สึกถึงกลิ่นหอมของแชมพูจากร่างกายของหวังลี่ ทำให้จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะดมไปสักสองสามอึดใจ
ไม่นาน ด้วยการนำของหวังลี่และหวังฟาฟา ก็มาถึงห้องใต้ดินของพวกเขา
ชั้นบนสุดของห้องใต้ดินถูกล็อคด้วยฝาไม้ หวังฟาฟารีบเปิดประตูและมุดเข้าไปก่อน
"พี่กัง ส่งเห็ดมาให้ฉันเลย ตอนนี้เย็นมาก"
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้ยินที่หวังฟาฟาพูด ก็เลยพูดกับหวังลี่ว่า"พี่ลี่ เธอไปส่องไฟให้หวังฟาฟา ฉันกลัวข้างในจะมีงูหรือแมลงที่มองไม่เห็น"
หวังลี่อยากจะไปพร้อมกับจ้าวเสี่ยวกัง แต่เมื่อได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกกลัวขึ้นมา ก็เลยรีบเอาไฟฉายแล้วเดินไป
"ฟาฟา ระวังด้วยนะ"
"พี่ ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่เป็นไร แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกเวียนหัวก็ไม่รู้"
ขณะพูด หวังฟาฟาก็ล้มลงกลับพื้น
หวังลี่รู้สึกกังวลในทันที
"เสี่ยวกัง ฟาฟาเป็นลมไปแล้ว รีบไปช่วยเขาหน่อย"
เมื่อได้ยินเสียงของ จ้าวเสี่ยวกังก็ชะงัก นี่มันแค่ไม่กี่นาทีเองทำไมถึงเป็นลมไป ก่อนหน้านี้ยังดีๆอยู่เลย
จ้าวเสี่ยวกังก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ปีนลงไปโดยไม่พูดอะไรสักคำแล้วปีนขึ้นมาพร้อมกับ หวังฟาฟา แต่เมื่อเขาถึงประตูเขาก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมา ในสถานการณ์แบบนี้จ้าวเสี่ยวกังกัดลิ้นตัวเองจากนั้นก็ออกมา
ขณะที่จ้าวเสี่ยวกังออกมา เขาก็สูดอากาศบริสุทธิ์
ความรู้สึกหายใจไม่ออกก่อนหน้านี้ ทำให้เขารู้สึกใจสั่น
"พี่ลี่ ห้องใต้ดินนี้ไม่ได้ใช้งานมานานแค่ไหนแล้ว?"
หวังลี่กำลังร้องไห้อยู่ที่นั่นขณะเขย่าหวังฟาฟา
เมื่อได้ยินสิ่งที่จ้าวเสี่ยวกังพูด หวังลี่ก็พูดด้วยน้ำตา: "หลังจากผ่านฤดูหนาวมาก็ไม่ได้ใช้งานอีกเลย เสี่ยวกังเธอว่าฟาฟาจะตายหรือเปล่า?"
"ไม่หรอก เดี๋ยวเขาก็จะตื่นขึ้นมา ฉันรู้ว่าเพราะอะไร"
หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังก็ยหยิบกล่องไม้ขีดออกมา จากนั้นก็เดินไปที่ทางเข้า เขาจุดและวางไว้ตอนนั้น ต่อจากนั้นไฟก็ดับทันที
"พี่ลี่ ฟาฟาน่าจะขาดออกซิเจน เดี๋ยวก็หายแล้ว ห้องใต้ดินนี้ไม่ได้ใช้มานานก็เลยมีคาร์บอนไดออกไซด์มากเกินไป ก็เลยทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ อีกอย่างถ้าเก็บของไว้ข้างหลังก็จะยิ่งน่ากลัว"
ขณะที่จ้าวเสี่ยวกังกำลังอธิบาย หวังฟาฟาก็ค่อยๆตื่นขึ้นมา
เขาตบหัวตัวเองที่กำลังเวียนอยู่ แล้วถามอย่างสงสัยว่า"เมื่อกี้ฉันเป็นอะไรไป?ทำไมถึงได้สลบไป
"หึๆ เธอลืมการทดลองที่เราทำตอนเรียนหรือยัง? ลืมถังหมักก๊าซชีวภาพที่ครูสอนให้เราทำเหรอ?"
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังพูดแบบนี้ หวังฟาฟาก็นึกได้ขึ้นมา
"พี่กัง พี่รู้แล้วทำไมไม่บอกฉันก่อน ฉันเกือบจะตายข้างในแล้ว"
"ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน ตอนที่เธอเข้าไปแล้วเป็นลมไปฉันถึงนึกได้ พวกเรารอสักพักค่อยเข้าไป
ทั้งสามคนนั่งด้วยกันและอดไม่ได้ที่จะพูดคุยเกี่ยวกับวัยเด็กของพวกเขา ในเวลานั้น พวกเขาไร้เดียงสา จ้าวเสี่ยวกังและหวังฟาฟาตามหลังหวังลี่ และแม้แต่อาบน้ำด้วยกันกับหวังลี่ก็พูดออกมา
ทำให้หวังลี่หน้าแดง และหยิกน้องชายตัวเองอย่างแรง
หวังฟาฟาไม่คิดว่าพี่สาวตัวเองจะหน้าแดง แม้ว่าแสงไฟจะไม่สว่างมากแต่ก็มองเห็นได้ชัดเจน และเป็นครั้งแรกที่หวังฟาฟาเห็นแบบนี้
ก็เหมือนกันตอนสมัยเด็กเมื่อเจออะไรสนุก ทุกคนก็จะหัวเราะไปด้วยเล่นไปด้วย
"พี่ โตขนาดนี้แล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นพี่หน้าแดงขนาดนี้ พี่คงไม่ได้คิดอะไรกับพี่กังใช่ไหม?พี่เคยบอกฉันว่าพี่กังไม่ใช่แนวของพี่นะ และพี่ก็ไม่ชอบผู้ชายที่เด็กกว่าพี่"
หลังจากฟังคำพูดของน้องชายของเธอ หวังลี่ก็รู้ว่าเพื่อนร่วมทีมควายคืออะไร และมันเป็นควายประเภทที่ทำให้เพื่อนร่วมทีมถึงตาย
หวังลี่ก็หยิกแรงขึ้นไปอีก ทันใดนั้นหวังฟาฟาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป
อู้หู…