ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 191 แกเป็นคนทำหรือ?
เมื่อได้ยินคำพูดของโจวหรานฮวา จ้าวเสี่ยวกังเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าท้องของอู๋ต้าเฉียวมีเสื้อผ้าคุมอยู่ และบนพื้นมีเลือดหยดไม่หยุด
เมื่อเห็นแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังแทบจะทนไม่ไหวแล้วที่จะฆ่าอู๋ยิ่ง ทำแบบนี้มันเดรัจฉานชัดๆ
"น้า ทำไมน้าไม่พาน้าต้าเฉียวไปเร็วกว่านี้"
เมื่อโจวหรานฮวาได้ยินที่จ้าวเสี่ยวกังพูด เธอที่กังวลอยู่แล้วก็ได้ร้องไห้ออกมาทันที
"อู๋ยิ่ง ไอ้สารเลวนั่นมันบ้าไปแล้ว พอมันทำพี่ต้าเฉียวเสร็จมันก็หนีไปเลย ฉันเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งจะมีแรงมากมายขนาดนั้นได้ยังไง เธอรีบมาช่วยต้าเฉียวเร็ว ถ้าช้ากว่านี้ต้าเฉียวจะไม่ไหวแน่ๆ "
เมื่อเห็นโจวหรานฮวาร้องไห้แบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็รู้ว่าเข้าใจอีกฝ่ายผิดไปแล้ว จากนั้นก็อุ้มอู๋ต้าเฉียวขึ้นมา จากนั้นก็พูดกับโจวหรานฮวาว่า"น้า น้ารีบกลับไปก่อน เดี๋ยวถ้าอู๋ยิ่งกลับมาไม่ดีต่อน้าแน่ๆ"
พูดจบ จ้าวเสี่ยวกังก็อุ้มอู๋ต้าเฉียวแล้ววิ่งไปยังบ้านของหนึงเกิงซึง
ระหว่างทางอู๋ต้าเฉียวได้เปิดปากหลายครั้งแต่ก็พูดอะไรไม่ออก และสายตาก็เหมือนค่อยๆจะหมดสติไป
เมื่อเห็นแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็ตะโกนเรียกเธอไม่อยู่ เพราะเกรงว่าเธอหลับตาแล้วจะไม่ตื่นอีก
"น้าต้าเฉียว น้าห้ามหลับนะ เดี๋ยวเราก็จะถึงแล้ว จะถึงแล้ว"
จ้าวเสี่ยวกังวิ่งไปตลอดทาง และตะโกนปลูกเธอให้ตื่น ไม่นานก็มาถึงบ้านของหนิวเกิงซึง จ้าวเสี่ยวกังยังห่างจากประตูสิบกว่าเมตรเขาก็ตะโกนขึ้นมา
"ปู่หนิว ปู่นิว ช่วยด้วย ช่วยชีวิตด้วย"
หนิวเกิงซึงที่กำลังฝึกไทเก๊กอยู่ที่หน้าบ้าน เมื่อได้ยินเสียงตะโกนที่กังวลของจ้าวเสี่ยวกัง เขาก็รีบเปิดประตูและเห็นจ้าวเสี่ยวกังที่กำลังอุ้มอู๋ต้าเฉียวและมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด
เมื่อเห็นอู๋ต้าเฉียวกำลังจะหมดลมหายใจ หนิวเกิงซึงก็เปิดไฟทั้งแปดดวงในบ้านอย่างรวดเร็ว
"เร็วเข้า วางเธอลงบนเตียงไม้ไผ่นั่น"
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้ยินที่หนิวเกิงซึงพูดเขาก็รีบวางอู๋ต้าเฉียวลงบนเตียนทันที
แต่เมื่อหนิวเกิงซึงเปิดเสื้อผ้าที่หน้าท้องออก หนิวเกิงซึงก็ตกตะลึงทันที
"เจ้าตัวเหม็น แกเป็นคนทำหรือ?"
เมื่อมองดูความโกรธและความเย็นชาในดวงตาของหนิวเกิงซึง จ้าวเสี่ยวกังไม่รู้จะทำยังไง และถึงกับกลัวมาก
"ไม่ใช่ ไอ้สารเลวอู๋ยิ่งเป็นคนทำ ฉันใช้ถ้ำภูเขาของเขา จะส่งเห็ดไปให้เขาหน่อย แต่ได้เจอเรื่องนี้พอดี"
เมื่อได้ยินว่าไม่ใช่จ้าวเสี่ยวกังทำ สีหน้าของหนิวเกิงซึงก็ดีขึ้นมาก
พูดทันทีว่า: "แกรีบมาดูว่าฉันลงเข็มยังไงนะ อีกอย่างฉันบอกให้หาเวลามาหาฉัน แกเตรียมจะมาตอนไหนล่ะ?"
หลังจากพูดเช่นนี้ หนิวเกิงซึงก็เข้าห้องแล้วเอากล่องยาออกมา จากนั้นก็เอาผ้าออกมา บนผ้าเต็มไปด้วยเข็ม
จ้าวเสี่ยวกังรูสึกไม่เคยดีเท่าไหร่
"แกจะงงอยู่ตรงนั้นทำไหม มากดเธอไว้ ถ้ากดไม่อยู่แล้วเธอเกิดตายก็ต้องโทษแก"
หลังจากพูดจบ หนิวเกิงซึงก็ได้หยิบเข็มออกมาและหนีบที่ข่องของนิ้ว
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้ยินที่หนิวเกิงซึงพูด เขาไม่กล้าประมาท และเข้าไปอย่างเชื่อฟัง
เมื่อเขาเห็นไม้นวดแป้งที่อยู่บนช่วงล่างของอู๋ต้าเฉียว เขาก็แทบจะทนไม่ไหวที่จะระเบิดออกมา อย่าจะไปฆ่าอู๋ยิ่งให้ตายทันที
"เจ้าตัวเหม็น มองอะไรอยู่ รีบประคองเธอไว้ เดี๋ยวดูให้ดีๆ"
หลังจากพูดจบ หนิวเกิงซึงก็ถอดเสื้อผ้าของอู๋ต้าเฉียว และเข็มที่อยู่ในมือก็ได้แทงลงไปรอบๆหัวใจของเธอ
ในเวลาเดียวกัน อู๋ต้าเฉียวก็ฟื้นตัวขึ้นมาทันที ในช่วงเวลานี้หนิวเกิงซึงก็ได้ดึงไม้นวดแป้งออกมา
"อ้าาา…"
ในขณะนี้อู๋ต้าเฉียวร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดโดยตรง ความเจ็บปวดนั้นเหมือนกับตอนที่เธอให้กำเนิดลูก ซึ่งทำให้เธอทนไม่ได้
"จับเธอไว้แน่นๆ แล้วมองตำแหน่งของเข็มให้ดี"
ขณะพูด หนิวเกิงซึงก็หยิบมีดอันเล็กที่คมมาก จากนั้นก็ใช้มืออีกข้างหยิบเข็มเงินสองอันขึ้นมา
มีดถูกบาดเข้าไปที่ท้องของอู๋ต้าเฉียว ความขาวตรงนั้นก็ถูกเผยออกมา
"ดูให้ดีนะ ด้านบนคือจุดฝังเข็มกวนหยวน และจุดล่างคือจุดฝังเข็มกระดูก ซึ่งทั้งสองจุดเป็นจุดตายของร่างกายมนุษย์ เป็นจุดฝังเข็มช่วยชีวิตในช่วงเวลาวิกฤติ"
หลังจากพูดจบ เข็มในนิ้วของหนิวเกิงซึงก็ได้แทงเข้าไปอย่างรวดเร็ว นี้เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสี่ยวกังได้เห็นฝีมือที่สุดยอดแบบนี้ของหนิวเกิงซึง ก่อนหน้านี้เขาแค่ค่อยๆแทงเข้าไป แต่ไม่คิดว่าวันนี้จะแทงเข้าไปได้รวดเร็วขนาดนี้
เข็มเข้าไปไม่ถึงหนึ่งส่วนสาม อู๋ต้าเฉียวก็ทนไม่ไหวและร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
หนิวเกิงซึงให้จ้าวเสี่ยวกังกดลงไป จากนั้นก็ได้หยิบเข็มจากล่องยาออกมาเรื่อยๆ
"เสี่ยวกัง นี่คือจุดหน้าท้องมีจุดเส้นประสาทรับรู้ และมีเป็นการรักษาความสมดุลของการหมุนเวียนของเลือด จำไว้ตรงนี้คือจุดตาย ต่อไปถ้าต่อยตีกับคนอื่นถ้าไม่จำเป็นจริงๆก็อย่าใช้แรงทั้งหมดตีตรงนี้ ."
"เสี่ยวกัง นี่คือจุดกลาง จุดนี่จะกระตุ้นศักยภาพของร่างกาย แม้ว่าศักยภาพของคนจะไม่มีจำกัด แต่อย่ากระตุ้นมากเกินไปในคราวเดียว"
หนิวเกิงซึงอธิบายไม่หยุด และจ้าวเสี่ยวกังก็จำเอาไว้เป็นอย่างดี แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมหนิวเกิงซึงต้องบอกเขา แต่คนที่ชอบเรียนรู้มาตั้งแต่เด็กอย่างเขาก็เลือกที่จะเรียนรู้
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ หนิวเกิงซึงก็ได้ฝังเข็มลงบนตัวของอู๋ต้าเฉียวเต็มไปหมด จากนั้นก็ค่อยๆเก็บ
"ได้แล้ว แกพาเธอกลับไปได้แล้ว แต่จำไว้นะ เธอห้ามลงจากเตียงเป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์ อีกอย่างมีโอกาสที่ต่อไปเธอจะมีลูกไม่ได้อีก แม้ว่าอายุของเธอจะไม่น้อยแล้ว แต่รอให้เธอดีขึ้นก่อนค่อยพูดกับเธอ"
หลังจากพูดจบหนิวเกิงซึงก็ปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก จากนั้นจึงเริ่มทำความสะอาดเข็ม ใส่เข็มทั้งหมดในถ้วยฆ่าเชื้อ และได้เก็บมีดเล็กๆอันนั้นอย่างระมัดระวัง
เมื่อเห็นฉากนี้ หนิวเกิงซึงเต็มไปด้วยสีลึกลับ
แม้ว่าจะไม่รู้ว่าทำไม แต่เขารู้สึกแบบนี้จริงๆ
จ้าวเสี่ยวกังได้อุ้มอู๋ต้าเฉียวแต่ไม่ได้กลับไปที่บ้านของอู๋ยิ่ง เขากลัวว่าอู๋ยิ่งจะทำไม่ดีกับอู๋ต้าเฉียว เขาก็เลยอุ้มอู๋ต้าเฉียวไปที่บ้านของโจวหรานฮวา
เมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวกังอุ้มอู๋ต้าเฉียวมาที่บ้านของตัวเอง โจวหรานฮวาก็ชะงักก่อน จากนั้นก็กังวลขึ้นมาทันที
"เสี่ยวกัง ทำไมเธอถึงได้พาต้าเฉียวมาที่นี่ล่ะ? เธอรีบพาต้าเฉียวไปที่บ้านของเธอหรือไม่ก็ที่อื่น ถ้าเธอให้น้าจ้าวของเธอเห็น น้าจ้าวของเธอต้องไปเอาชีวิตอู๋ยิ่งแน่ๆ"
หลังจากได้ยินคำพูดของโจวหรานฮวา จ้าวเสี่ยวกังก็พูดอย่างโกรธเคือง: "ถ้าน้าจ้าวจะไปเอาชีวิตมันก็พาฉันไปด้วย ฆ่ามันให้ตายยิ่งดีเลย"
"น้าหรานฮวา ฉันจำได้ว่าน้าต้าเฉียวกับน้าดีกันมาก น้าจะไม่ช่วยอะไรเลยหรือ?"
"เสี่ยวกัง เธอเจ้าใจฉันผิดไปแล้ว ยังไงเธอก็ห้ามให้จ้าวหวู่เห็นสภาพของอู๋ต้าเฉียวในตอนนี้ เธอรีบพาต้าเฉียวไปที่บ้านคนรู้จัก ไม่งั้นจะต้องเกิดเรื่องแน่"