ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 161 การเปลี่ยนใจของอู๋ต้าเฉียว
จ้าวเสี่ยวกังรออยู่ที่ทางเข้าถ้ำเป็นเวลานาน กลัวว่าจะถูกอู๋ยิ่งสงสัย แต่เมื่อเขาเข้าใกล้ทางเข้าถ้ำและได้ยินเสียงร้องไห้ของอู๋ต้าเฉียว เขาก็รู้สึกเศร้า
เพราะเรื่องนี้เกิดจากเขา ดังนั้นที่ทำให้อู๋ต้าเฉียวเดือดร้อนเขาก็รู้สึกผิดไม่น้อย
เมื่อเขาจะเดินเข้าไปในถ้ำเพื่อรับผิดคนเดียว
แต่เมื่อเขาเดินเข้าไปในถ้ำเขาก็เห็นว่าไม่ใช่อย่างที่เขาคิด แต่กลับกลายเป็นว่าอู๋ยิ่งจะขืนใจโจวหรานฮวา และเกือบจะสำเร็จอยู่แล้ว
จ้าวเสี่ยวกังไม่รอช้าพุ่งเข้าไป จากนั้นเตะอู๋ยิ่งกระเด็นไป
โจวหรานฮวาไม่เคยมีความรู้สึกครั้งไหนปลอดภัยเท่ากับที่จ้าวเสี่ยวกังให้เธอในครั้งนี้ เห็นท่าทางที่โมโหของจ้าวเสี่ยวกัง แขนที่แข็งแรง โจวหรานฮวาก็รีบหลบไปอยู่ข้างหลังของจ้าวเสี่ยวกัง
จ้าวเสี่ยวกังก็จับโจวหรานฮวาและบังเธอไว้ด้านหลัง แล้วมองอู๋ยิ่งด้วยความโมโห
"น้าอู๋ น้าเป็นถึงลูกผู้ชายอกสามศอกทำไมถึงได้ทำเรื่องน่าละอายแบบนี้? นี่มันคือกันก่ออาชญากรรมรู้ไหม?"
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังกล่าวเช่นนี้ เขาก็ไม่มีความรู้สึกผิดใดๆเลย แต่เขากลับพูดตรงไปตรงมาและน่าเกรงขาม
อู๋ยิ่งก็ไม่คิดว่าจ้าวเสี่ยวกังจะมาเร็วขนาดนี้ แต่ในเมื่อเรื่องมันเกิดแล้ว เขาก็จะเอาให้ถึงที่สุด จ้าวเสี่ยวกังก็เป็นแค่เด็กน้อย ทำอะไรเขาไม่ได้อยู่แล้ว
"ไอ้เด็กบ้า อย่ามายุ่งไม่เข้าเรื่อง วันนี้ถ้าแกแกล้งทำเป็นไม่เห็นอะไรฉันจะปล่อยแกไป ถ้าแกยังเข้ามายุ่งอีกก็อย่าหาว่าฉันใจร้าย"
หลังจากที่อู๋ยิ่งพูดจบ เขาก็หยิบมีดผ่าแตงโมออกมาจากใต้เตียงโดยตรง นี่เป็นมีดที่เขาเอาไว้ป้องกันตัวเวลาเฝ้าถ้ำ แต่ไม่คิดว่าวันนี้เขาจะมาใช้กับจ้าวเสี่ยวกัง
จ้าวเสี่ยวกังมองมีดที่เขาถืออยู่แล้วก็ยิ้มออกมา จากนั้นก็ดึงมีดตัดฟืนออกจากเอวของเขา แล้วก็มองอู๋ยิ่งอย่างเย็นชา
"น้าอู๋ ถ้าจะใช้มีดกับฉันต้องคำนึงถึงผลที่จะตามมาด้วยนะ? เห็นแก่ที่น้ายังไม่ได้ทำอะไร และที่ฉันต้องใช้ถ้ำของน้า ฉันสามารถแกล้งทำเป็นไม่เห็นอะไรได้ และไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่น้าต้องขอโทษน้าหรานฮวา"
หลังจากพูดเช่นนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำเข้าไปหนึ่งคำ เพราะในเวลานี้โจวหานฮวาอยู่ชิดหลังของเขา ความรู้สึกที่นุ่มนวลทำให้เขาตื่นเต้นเล็กน้อย ทำให้เขานึกถึงความบ้าคลั่งของทั้งสองคน
ในขณะที่อู่ยิ่งยังคงดิ้นรน อู๋ต้าเฉียวก็ร้องไห้วิ่งเข้ามาหาอู๋ยิ่งแล้วแย่งมีดจากมือของเขา ร้องไห้และพูดว่า" เล่าอู๋ ทำไมคุณถึงได้โง่แบบนี้ คุณรีบขอโทษหรานฮวาสิ คุณก็แกขนาดนี้แล้ว ถ้าออกจาหมู่บ้าน และทิ้งที่ดินพวกนี้คุณจะอยู่ยังไง?"
อู๋ยิ่งมองไปที่จ้าวเสี่ยวกังด้วยร่างกายที่สั่นเทา เขารู้สึกเสียใจในขณะนี้ แต่ในฐานะที่เป็นเสาหลักของครอบครัว และในฐานะลูกผู้ชายอกสามศอกต้องมาก้มหัวรับผิด เขารู้สึกเสียหน้า
โจวหรานฮวาไม่ต้องต้องให้เรื่องในคืนนี้ใหญ่โต ระหว่างนี้เขาก็รู้สึกว่ามนคือโอกาสที่ดี
เธอได้พิจารณาชีวิตในอนาคตของเธอ ต่อไปถ้าจะอยู่กับจ้าวเสี่ยวกัง เธอคนเดียวน่าจะไม่ไหว แต่ว่าถ้าชวนอู๋ต้าเฉียวมาด้วยก็น่าจะได้ และตอนนี้ก็ได้หยุดอู๋ยิ่งไว้แล้ว ถ้างั้นต่อไปจะให้อู๋ต้าเฉียวออกมามันก็เป็นเรื่องง่ายๆไม่ใช่หรือ?
"อู๋ยิ่ง เห็นแก่ที่พวกเราเป็นคนหมู่บ้านเดียวกันและรู้จักกันนานขนาดนี้แล้ว คุณก็รับปากเงื่อนไขเขาเถอะ ฉันจะไม่พูดเรื่องในวันนี้ออกไปแน่นอน"
เมื่ออู๋ยิ่งได้ยินแบบนี้ ดวงตาของเขาก็แสดงถึงความหวัง
"บอกมา ว่าเงื่อนไขอะไร"
อย่างไรก็ตาม อู๋ยิ่งยังไม่รับปากทันที แต่ว่าได้ถามเงื่อนไขต่อโจวหรานฮวา
"ฮ่าฮ่า เงื่อนไขง่ายมาก ห้ามพูดเรื่องของต้าเฉียวกับฉันออกไป ต่อไปถ้าฉันให้ต้าเฉียวมาคุณจะห้ามเธอไม่ได้ และให้กุญแจของถ้ำแก่จ้าวเสี่ยวกัง ให้เขาได้มีที่ไว้เห็ด เรื่องพวกนี้คุณรับปากได้ไหม ?"
อู๋ยิ่งได้ยินเงื่อนไขของโจวหรานฮวาแล้วก็ถอนหายใจยาวๆแล้วพูดว่า"ฉันรับปากคุณ แต่ว่าต่อไปห้ามได้คืบจะเอาศอก ไม่งั้นต่อไปฉันยอมที่จะไม่อยู่ในหมู่บ้านก็จะทำให้ชื่อเสียงของคุณสลาย"
หลังจากพูดจบ อู๋ยิ่งก็วิ่งด้วยร่ายกายที่เปลือยเพื่อไปสวมเสื้อผ้าของเขาอย่างรวดเร็ว
จากนั้นเขาก็มองจ้าวเสี่ยวกังและหญิงสองคนหนึ่งทีและเดินจากไปอย่างขมขื่น
ตอนแรกจ้าวเสี่ยวกังไม่ต้องการให้อู๋ยิ่งออกจากถ้ำ แต่ในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้แล้วก็ไม่อยากให้มันใหญ่โตไปมากกว่านี้
เมื่ออู๋ยิ่งจากไป หญิงสาวัทั้งสองคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อจ้าวเสี่ยวกังมองทั้งสองคนที่เปลือยกายอยู่ก็รู้สึกมีอารมณ์ขึ้นมา
โจวหรานฮวาก็ถูกอู๋ต้าเฉียวทำให้มีความรู้สึก ตอนนี้จ้าวเสี่ยวกังก็อยู่ที่นี่ โดยเฉพาะเมื่อเห็นกางเกงของจ้าวเสี่ยวกังที่ยังไม่ได้เปลี่ยน ของของเขาก็ลุกขึ้นมา ก็เลยมีความรู้สึกขึ้นมา
"เสี่ยวกัง น้าจะขอบคุณเธอยังไงดีนะ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ น้าคงจะโดนอู๋ยิ่งรังแกแน่ๆ"
จ้าวเสี่ยวกังมองดูโจวหรานฮวาที่ดูหวาดกลัวแล้วตบหน้าอกตัวเองเบาๆ ก็เลยเข้าไปกอดโจวหรานฮวาไว้ จากนั้นก็จับไปที่ผมของโจวหรานฮวา
เขาพูดอย่างไม่สั่นคลอน: "น้าวางใจเถอะ ถ้าฉันอยู่จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้เด็ดขาด นอกจากฉันตายไป"
จ้าวเสี่ยวกังพูดอย่างเด็ดเดี่ยวโดยไม่ลังเล
เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ร่างกายที่อวบอิ่มของโจวหรานฮวาก็สั่นเล็กน้อย ตอนนี้หัวสมองของเธอเต็มไปด้วยจ้าวเสี่ยวกัง ก็เหมือนกับมีเมล็ดพันธุ์ได้เติบโตในใจของเธอ
"เสี่ยวกัง น้าเชื่อมั่งในตัวเธอ แต่น้าไม่อยากให้เธอตาย น้ายังอยากจะอยู่กับเธออย่างมีความสุข"
หลังจากพูดจบ โจวหรานฮวาก็ได้จับไปที่ตรงนั้นของจ้าวเสี่ยวกัง
อู๋ต้าเฉียวทั้งอิจฉาและเศร้าเมื่อเขาเห็นฉากนี้
อิจฉาโจวหรานฮวาที่ไม่ว่าไปไหนก็มีแต่คนรัก เคร้าที่เธอไปไหนก็ไม่มีใครรัก เขารู้ว่าตัวเองเร่าร้อนพอ เธอเป็นเพียงหญิงสาวที่อ่อนหวาน จะให้เธอเหมือนกับโจวหรานฮวา เธอทำไม่ได้
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเห็นดวงตาที่เศร้าของอู๋ต้าเฉียว ก็ได้อุ้มโจวหรานฮวาไว้บนเตียน จากนั้นก็เดินไปหายอู๋ต้าเฉียว และอุ้มอู๋ต้าเฉียวขึ้นมา
อู๋ต้าเฉียวคิดไม่ถึงว่าจ้าวเสี่ยวกังยังไม่ลืมเธอ เมื่อรู้สึกถึงความอ่อนโยนในอ้อมกอดของจ้าวเสี่ยวกัง เขาก็นึกถึงภาพที่อู๋ยิ่งตบเธอ
ในขณะนี้ เธอก็รู้สึกว่าเธอไม่เสียใจเลยที่อยู่กับจ้าวเสี่ยวกัง ต่อให้ลูกสาวและอู๋ยิ่งรู้เรื่องนี้เขาก็ไม่รู้สึกเสียใจ
ผู้หญิงถูกสร้างขึ้นจากน้ำ ซึ่งต้องการถูกห่อหุ้มด้วยความอบอุ่นของผู้ชาย หากผู้ชายปฏิบัติต่อเธออย่างเฉยเมยทั้งวันและเปลี่ยนเธอให้เป็นน้ำแข็ง เธอรู้สึกว่าผู้หญิงจะใช้ชีวิตอย่างเปล่าประโยชน์
ในเวลานี้ อู๋ต้าเฉียวก็รู้สึกว่าที่เขาใช้ชีวิตกับอู๋ยิ่งนั้นมันเปล่าประโยนช์เหลือเกิน อู๋ยิ่งไม่เคยให้ความอบอุ่นแกเธอ แม้แต่ในคืนแต่งงานเขาก็ด่าเธออย่างเจ็บปวด
"น้า น้าอู๋น่าจะเกิดอารมณ์ชั่ววูบ อย่าโทษแก่เลย เพราะไหนๆก็อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้แล้ว"
จ้าวเสี่ยวกังเห็นท่าทางที่เศร้าหมองของอู๋ต้าเฉียวก็เลยปลอบใจเธอ
แต่คำพูดของเขาทำให้ดวงตาของอู๋ต้าเฉียวสัมผัสได้ถึงความเศร้า
"เสี่ยวกัง ถ้าน้าจะบอกว่า น้ารู้สึกชอบเธอ จะทำยังไง?"