ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 57
หลี่ชุ่ยฮวาเห็นระหว่างจ้าวเสี่ยวกังและซุนหรานหรานมีการกอดรัดเอาไว้ ความรักและห่วงใยแบบนั้นอันที่จริงภายในใจของเธออิจฉาอย่างมาก เพียงแต่เธอรู้ดีกว่าความอิจฉาแบบนี้มันอิจฉาไม่ขึ้น
ท้ายที่สุดแล้วซุนหรานหรานและจ้าวเสี่ยวกังอาจไม่ได้อยู่ด้วยกันแค่วันหรือสองวัน นอกจากนี้ทั้งสองยังเป็นเพื่อนบ้านกัน ความรู้สึกของญาติห่าง ๆ นั้นย่อมด้อยกว่าเพื่อนบ้านนั้นและย่อมไม่อยู่ในระดับเดียวกับเธอซึ่งเคยทะเลาะกับจ้าวเสี่ยวกังเป็นประจำ
แม้ว่าภายในใจของหลี่ชุ่ยฮวาอยากจะมีอะไรกับพวกเขาด้วยกันอย่างมาก แต่ว่าเธอยังคงต้องไว้ศักดิ์ศรีของตัวเองเอาไว้บ้าง ท้ายที่สุดแล้วขาของจางฟู่กุ้ยก็หักด้วย เธอไม่อยากถูกคนอื่นดูถูก
"ไม่อยาก พวกนายสองคนไปเลย ฉันไม่อยากรบกวนพวกนาย"
หลังจากพูดแบบนี้ หลี่ชุ่ยฮวาลุกขึ้นและจัดระเบียบผมของเธอ หลังจากนั้นก็ไปที่ฝั่งเพื่อเอาเสื้อผ้ามาสวมใส่ ถือตะกล้าเห็ดสนแล้วเดินเข้าไปในถ้ำ
สำหรับการเปลี่ยนทัศนะคติอย่างกะทันหันของหลี่ชุ่ยฮวา ทำให้จ้าวเสี่ยวกังอึ้งอยู่กับที่ แต่ว่าซุนหรานหรานกลับมองเห็นอะไรบางอย่าง
"เสี่ยวกัง เมื่อกี้นายรุนแรงกับชุ่ยฮวามากเกินไปหรือเปล่า ไม่สงสารหน่อยเหรอ"
"ฮ่าๆๆ พีสาว คุณพูดถูก แต่ว่าฉันก็ต้องยุติธรรมนะ"
เดินมาจนถึงถ้ำ ซุนหรานหรานขอความเมตตาบอกว่าไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้ว
ในฉากนี้ทำให้หลี่ชุ่ยฮวาทั้งอยากได้และโกรธ ทันทีที่วางเห็ดสนลงและเตรียมจะเดินออกจากถ้ำ เมื่อเห็นว่าหลี่ชุ่ยฮวาจะจากไปจริงๆ จ้าวเสี่ยวกังรีบตามไปหาหลี่ชุ่ยฮวาและดึงมือของหลี่ชุ่ยฮวาเอาไว้และพูด :"พี่สาวชุ่ยฮวา คุณจะไปไหนเหรอ? เรื่องในเมื่อกี้ฉันผิดไปแล้ว โอเคไหม?"
"ฮึ นายไม่ผิดหรอก คนที่ผิดคือฉัน"
เมื่อเห็นหลี่ชุ่ยฮวาหยุดเดิน กอดหลี่ชุ่ยฮวาจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว
"พี่สาวชุ่ยฮวา ฉันผิดไปแล้วจริงๆ คุณให้อภัยฉันได้ไหม ในครั้งนี้ฉันจะต้องอ่อนโยนกับคุณอย่างแน่นอน ได้ไหม"
จ้าวเสี่ยวกังเป่าหูของหลี่ชุ่ยฮวากจากด้านข้าง
เดิมทีหลี่ชุ่ยฮวายังคงยืนหยัดต่อไป แต่ว่าเมื่อถูกจ้าวเสี่ยวกังทำแบบนี้ร่างกายก็รู้สึกชา ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะตัวอ่อนลงมา
"พี่สาวไม่ได้โกรธ ในชีวิตนี้ของพี่สาวนอกจากจางฟู่กุ้ยแล้วก็มีแค่นายเท่านั้นที่ได้ลิ้มลองว่าพี่สาวรสชาติเป็นยังไง"
เมื่อได้ยินคำพูดที่สะเทือนใจของหลี่ชุ่ยฮวา จ้าวเสี่ยวกังก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อยกับเรื่องก่อนหน้านี้
ในครั้งที่แล้วเขายังคิดที่อยากจะแก้แค้นจางฟู่กุ้ย
จ้าวเสี่ยวกังเดินมาอยู่ด้านหน้าหลี่ชุ่ยฮวา มองดูหลี่ชุ่ยฮวาด้วยความจริงจังอย่างมาก มีความสะเทือนใจในแววตาและพูด :"พี่สาวชุ่ยฮวา ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะต้องทำดีกับคุณอย่างแน่นอน หลังจากนี้ไปชีวิตของคุณและจางฟู่กุ้ยฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเอง"
เมื่อหลี่ชุ่ยฮวาได้ยินจ้าวเสี่ยวกังพูดแบบนี้ หัวใจสั่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นดวงตาทั้งคู่ที่น่าหลงใหลของจ้าวเสี่ยวกังเต็มไปด้วยเธอทั้งหมด
เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะพูดคำพูดแบบนี้ออกมา เธอกับจ้าวเสี่ยวกังไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ ก็แค่ต้องการสัมผัสถึงการเป็นผู้หญิงที่มีความสุขคนหนึ่งเท่านั้น
แต่ว่าเรื่องที่ขาหักของจางฟู่กุ้ยกลับทำให้เธอมีความกดดันอย่างไม่สิ้นสุด เหมือนฟ้าจะถล่มลงมา และในเวลานี้คำพูดของจ้าวเสี่ยวกังกลับทำให้มองเห็นท้องฟ้าและเมฆอีกครั้ง หัวใจที่ไร้ที่พึ่งและหมดหนทางของเธอนั้น จู่ๆก็เหมือนพบเข้ากับที่หลบภัยแห่งหนึ่ง
"พี่สาวชุ่ยฮวา ในครั้งนี้ฉันจะต้องอ่อนโยนกับคุณอย่างแน่นอน"
หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังอุ้มหลี่ชุ่ยฮวาขึ้นและเดินไปที่เตียงหินอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นค่อยๆวางหลี่ชุ่ยฮวาลงบนหญ้าสีเขียวอ่อนนุ่มที่เขาปูไว้ตั้งแต่แรกแล้ว จุดประสงค์ของการทำแบบนี้ก็เพื่อไม่อยากให้ร่างของหญิงสาวทั้งสองคนไปโดนความเย็นของหิน เมื่อถูกความเย็นของเตียงหินโดนร่างกายมันง่ายที่จะเป็นหวัดได้
หลี่ชุ่ยฮวาสัมผัสได้สึกถึงความอ่อนโยนของจ้าวเสี่ยวกัง ภายในดวงตาทั้งคู่ของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แววตาแบบนี้จ้าวเสี่ยวกังเคยเห็นเพียงแค่ในสายตาของซ่งยวี่ชิงเท่านั้น
เมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวกังและหลี่ชุ่ยฮวาต่างก็มองดูตัวเอง ซุนหรานหรานก็ไม่อายอีกต่อไป เธอต้องการอย่างมากจริงๆ
"เสี่ยวกัง รีบเข้ามา พี่สาวทนไม่ไหวแล้ว"
เมื่อได้ยินคำพูดของซุนหรานหราน จ้าวเสี่ยวกังก็เตรียมกระโจนเข้าใส่ร่างของหลี่ชุ่ยฮวาแล้ว
"เสี่ยวกัง เอาแบบนี้นายไปก่อนเลย ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยได้มาครั้งหนึ่งแล้ว"
จ้าวเสี่ยวกังเหลือบมองหลี่ชุ่ยฮวาอย่างไม่คาดคิด ต้องรู้ว่าหลี่ชุ่ยฮวามีชื่อเสียงของนิสัยด้านความปากจัด ไม่เคยยอมให้ใคร คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะยอมเรื่องแบบนี้ไปได้
ทันใดนั้น ซุนหรานหรานก็พบสิ่งผิดปกติ……