ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 48
การตบอย่างแรงที่เสียงดังอย่างมากนี้ทำให้หลี่ชุ่ยฮวาโดนตบจนอึ้งโดยตรง ในเวลาเดียวกันจางฟู่กุ้ยและสวี่เอ้อหนิวก็ตะลึงเช่นกัน แม้กระทั่งจางฟู่กุ้ยยังลืมตำหนิจ้าวเสี่ยวกัง
"พี่สาวชุ่ยฮวา ลุงฟู่กุ้ยเพียงแค่ขาเป็นง่อยเท่านั้น ไม่ได้แปลว่าลุงฟู่กุ้ยทำอะไรไม่ได้เลย ตามหลักแล้วเรื่องของวันนี้ฉันไม่อยากจะยุ่งมากนัก แต่จากญาติทางฝั่งแม่แล้ว คุณถือว่าเป็นพี่สาวของฉัน และลุงฟู่กุ้ยก็ช่วยชีวิตองพี่สะใภ้ของฉันเอาไว้ ดังนั้นเรื่องของวันนี้ฉันจำเป็นต้องสั่งสอนคุณสักหน่อย คุณแต่งงานกับลุงฟู่กุ้ยเพื่อเงินงั้นเหรอ? ถ้าหากเพื่อเงินล้วนแล้วสามารถไปเป็นเมียน้อยของคนอื่นได้ ไม่ว่าจะพูดยังไงคุณก็เป็นสาวสวยของหมู่บ้านพวกเรา ลุงฟู่กุ้ยก็เป็นคนที่มีชื่อเสียงในด้านความซื่อสัตย์ ชีวิตในอนาคตยังอีกยางไกล ตอนนี้คุณก็อยากจะตาย ชีวิตในอนาคตยังต้องใช้อยู่ใช่ไหม?"
"นี่คือเงินสองร้อยหยวน คุณไปซื้อของดีๆมาบำรุงร่างกายของลุงฟู่กุ้ย ถ้าหากเชื่อใจฉันพรุ่งนี้เช้าตอนตีห้าไปรอฉันที่หน้าประตูบ้านของฉัน คุณไปทำงานให้กับฉัน ฉันจะจ่ายเงินให้คุณ รับรองว่าคุณและลุงฟู่กุ้ยไม่มีทางอดยากแน่นอน ไม่เชื่อใจก็แล้วไป"
หลังจากพูดแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็ออกไปพร้อมกับตะกร้าไม้ไผ่บนหลัง สวี่เอ้อหนิวคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะใจกว้างขนาดนี้ เอาเงินออกมาสองร้อยหยวนโดยไม่มีความลังเลเลย ต้องรู้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านเพียงแค่เอาให้หนึ่งร้อยหยวนเท่านั้น
หลังจากจ้าวเสี่ยวกังจากไป สวี่เอ้อหนิวรีบตามออกไปอย่างรวดเร็ว
"พี่ชายกัง คุณรวยแล้วใช่ไหม? เอาแบบนี้คุณพาฉันไปด้วยนะ"
จ้าวเสี่ยวกังเหลือบมองสวี่เอ้อหนิว แม้ว่าสวี่เอ้อหนิวจะดูเซ่อเซ่อ แต่ว่าจ้าวเสี่ยวกังรู้ว่าเด็กคนนี้ไม่มีจิตใจที่ดีเลยแม้แต่นิดเดียว เขาก็ไม่ต้องการติดต่ออะไรมากกับสวี่เอ้อหนิว
"ฉันทำเงินได้เท่าไหร่เอง ก็แค่รู้สึกว่าลุงฟู่กุ้ยช่วยชีวิตของพี่สะใภ้ฉันเอาไว้ หลี่ชุ่ยฮวาก็เป็นญาติฝั่งทางแม่ฉันก็เลยเรียกเธอว่าพี่สาวเท่านั้น ยิ่งกว่านั้นคนในหมู่บ้านที่ไม่สามารถเงยหน้าอ้าปากได้สามารถช่วยได้หนึ่งคนก็ช่วยหนึ่งคน"
หลังจากพูดแบบนี้เสร็จ จ้าวเสี่ยวกังตบไปที่ไหล่ของสวี่เอ้อหนิว จากนั้นเดินตรงไปทางฟาร์มบนภูเขา เดิมทีเขาอยากจะไปบ้านของซ่งยวี่ชิง แต่เมื่อนึกถึงสวี่เอ้อหนิวก็เปลี่ยนความคิดทันที วิ่งขึ้นไปฟาร์มบนภูเขาโดยตรง
มองไปที่ด้านหลังของจ้าวเสี่ยวกังที่จากไป สวี่เอ้อหนิวมองไปยังภายในบ้านของจางฟู่กุ้ยอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะฮ่าๆออกมา
หลังจากจ้าวเสี่ยวกังกับสวี่เอ้อหนิวจากไปแล้ว จางฟู่กุ้ยถอนหายใจลึก ๆ อยู่ภายในบ้าน
หลี่ชุ่ยฮวาถือเงินสองร้อยหยวนเอาไว้มองไปทางจางฟู่กุ้ยโดยไม่รู้จะทำยังไงต่อ
"ฟู่กุ้ย แม้ว่าปกติฉันจะชอบดุคุณ แต่คุณก็รู้ว่าเรื่องของการตัดสินใจล้วนแล้วคุณเป็นคนจัดการ คุณคิดว่าพรุ่งนี้ฉันควรไปบ้านของจ้าวเสี่ยวกังไหม?"
จางฟู่กุ้ยมองดูเงินสองร้อยหยวนที่อยู่ในมือของหลี่ชุ่ยฮวาถอนหายใจอีกครั้งและพูด :"ไปสิ คิดไม่ถึงเลยว่าคนที่พวกเรามักจะชอบดูถูกมากที่สุดจะเป็นคนที่ช่วยเหลือพวกเราแบบนี้ เมื่อก่อนยังหัวเราะเยาะคนอื่น เห้อ ลองคิดดูแล้วนึกเสียใจจริงๆ"
อารมณ์ของหลี่ชุ่ยฮวาในเวลานี้ก็เป็นเช่นนี้ แต่ว่าเมื่อเธอนึกถึงของเล่นอันใหญ่ของจ้าวเสี่ยวกังแล้ว ภายในใจของเธอกลับมีความรู้สึกแปลกๆอย่างหนึ่ง เธอสงสัยว่าจ้าวเสี่ยวกังให้ไปที่หน้าประตูบ้านเช้าขนาดนี้ คงไม่ใช่ว่าคิดจะทำอะไรเธอหรอกนะ?
จ้าวเสี่ยวกังคิดไม่ถึงเลยว่า การกระทำของเขาจะนำมาซึ่งความสัมพันธ์มากมายระหว่างจางฟู่กุ้ยและหลี่ชุ่ยฮวา เมื่อไปถึงฟาร์มบนภูเขา เขาก็เริ่มค้นหาเห็ดสน ในไม่ช้าก็พบพื้นที่วงกว้างอย่างมาก
หลังจากนั้นรีบเก็บเห็ดสนอย่างรวดเร็วโดยตรง ในไม่ช้าเขาก็เก็บจนตระกล้าไม้ไผ่เต็ม เมื่อมองดูตะกร้าไม้ไผ่ที่เต็มไปด้วยเห็ดสน จ้าวเสี่ยวกังก็ดีใจอย่างมาก ต้องรู้ว่าอย่างน้อยๆก็มีสิบกว่ากิโลแล้ว นั่นเป็นเงินสามร้อยห้าสิบหยวนเลยนะ
ขณะที่เขาเตรียมจะแบกตะกล้าไม้ไผ่ลงจากภูเขา ทันใดนั้นก็มองเห็นสีแดงสดที่สวยงามอย่างมากอยู่ใต้ร่มเงา สีแดงสดนั้นสวยงามเป็นพิเศษ จ้าวเสี่ยวกังเดินตรงไปยังสีแดงสดนั้นในทันที เมื่อเข้าไปใกล้ก็รู้ว่าแท้จริงแล้วมันคือผลโสมพวงหนึ่ง นอกจากนี้ก้านมีความแข็งแรงอย่างมาก สิ่งแรกที่จ้าวเสี่ยวกังคิดก็คือเขากำลังจะรวยแล้ว ต้องรู้ว่านี่เป็นถึงผลโสมป่า นอกจากนี้ยังมีความแข็งแรงอย่างมาก ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าโสมนี้มีอายุอย่างน้อยสิบปี
จ้าวเสี่ยวกังไม่ได้ลงมือในทันที แต่เป็นการนำเชือกสีแดงจากตัวออกมาแล้วทำเครื่องหมายเอาไว้ หลังจากนั้นเอาหญ้ามาปิดเอาไว้วางแผนที่จะหาเวลามาขูด
หลังจากลงเขา จ้าวเสี่ยวกังแวะไปดูที่สระบัวสักหน่อย เพียงแค่เห็นกุ้งก้ามกรามเหล่านั้นยังอาศัยอยู่ในสระบัวอย่างดี นอกจากนี้สียังสดกว่าเดิมอย่างมาก ในตอนนั้นจ้าวเสี่ยวกังใช้พื้นที่ทั้งหมดของสระบัวเพื่อเลี้ยงกุ้งก้ามกราม ส่วนลูกปลาชนิดอื่นๆ เขาตั้งใจจะทดลองแค่ปลาดุกเท่านั้น เพราะว่าสระบัวแห่งนี้มีความแปลกอย่างมาก ปลาชนิดอื่นๆไม่สามารถอยู่รอดได้เลย
เมื่อเห็นว่ากุ้งก้ามกรามยังอยู่ดี จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกโล่งอกในเวลาเดียวกันก็ดีใจอย่างมาก แบกตะกล้าไม้ไผ่ขึ้นและเดินไปบ้านของซ่งยวี่ชิงโดยตรง
เมื่อมาถึงหน้าบ้านของซ่งยวี่ชิง จ้าวเสี่ยวกังผลักประตูเข้าไปโดยตรงเหมือนที่ผ่านมา เห็นซ่งยวี่ชิงกำลังจัดการสวนผักเล็กๆที่อยู่ตรงลานบ้านของเธอ มีแตงกวาหลายลูกโตมากแล้วแต่ยังไม่ได้เก็บ
เมื่อเห็นแตงกวาเหล่านั้น จ้าวเสี่ยวกังก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากที่ซ่งยวี่ชิงใช้แตงกวาสร้างความสุขภายในบ้านด้วยตัวคนเดียว
"เสี่ยวกัง นายเข้ามาทำไหมไม่เคาะประตู บอกกับนายหลายรอบแล้วนะ"
ซ่งยวี่ชิงเหลือบมองจ้าวเสี่ยวกังด้วยความโกรธเล็กน้อย เพียงแต่ภายในใจของเธอกลับดีใจเล็กน้อย
สายตาที่มีความสุขภายในดวงตาของซ่งหยวี่ชิงนั้น แน่นอนว่าไม่มีทางรอดพ้นสายตาของจ้าวเสี่ยวกังได้แน่นอน
"ฮ่าๆๆ พี่สะใภ้ ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังจะพาบ้านของคุณสู่หนทางแห่งความรวยแล้ว"
ระหว่างที่จ้าวเสี่ยวกังพูดไปด้วย พร้อมกับดึงนิ้วที่ขาวราวกับหิมะที่อ่อนโยนของซ่งยวี่ชิงเข้าไปภายในบ้าน
แน่นอนว่าถูกจ้าวเสี่ยวกังดึงมือแบบนี้ สัญชาตญาณของซ่งยวี่ชิงอยากจะดึงกลับมา แต่ว่าเมื่อนึกถึงฉากที่ตัวเองอยู่กับจ้าวเสี่ยวกังด้วยกัน ดูท่าทางที่มั่นใจบนใบหน้าของจ้าวเสี่ยวกัง ทันใดนั้นซ่งยวี่ชิงยังคงปล่อยให้จ้าวเสี่ยวกังดึง ภายในใจกลับมีความเขินอายเล็กน้อย
จ้าวเสี่ยวกังกดซ่งยวี่ชิงนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนโยน หลังจากนั้นก็เริ่มพูดคุยถึงเรื่องของวันนี้กับซ่งยวี่ชิง
ซ่งยวี่ชิงก็ฟังด้วยความตั้งใจเช่นกัน เธอก็คิดไม่ถึงเลยว่าโชคของจ้าวเสี่ยวกังจะดีขนาดนี้ นอกจากนี้เถ้าแก่ยังจ่ายเงินล่วงหน้าให้กับเขาห้าพันหยวน ให้เขามาหาซื้อเห็ดสน
"เสี่ยวกัง อย่างนั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปเก็บเห็ดสนบนภูเขากับนายด้วยกัน พี่สะใภ้อยู่บ้านก็ว่างอยู่เฉยๆ"
เมื่อได้ยินซ่งยวี่ชิงพูดแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังปฏิเสธโดยไม่ลังเลและพูด :"ไม่ได้ คุณจำเป็นต้องดูแลตัวเองให้หายก่อน รอให้คุณหายแล้ว ฉันมีงานที่สำคัญกว่าต้องการให้คุณช่วยฉัน ตอนนี้ฉันยังสามารถทำตัวคนเดียวได้อยู่"
ซ่งยวี่ชิงยังต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่ว่ากลับถูกแววตาของจ้าวเสี่ยวกังขัดจังหวะ การมาของเขาในวันนี้เพียงแค่ต้องการแบ่งความสุขให้ซ่งยวี่ชิงนิดหน่อยเท่านั้น ไม่ใช่มาเรียกซ่งยวี่ชิงไปทำงาน
"เสี่ยวกัง นอกจากฉันทำงานสวนแล้วยังสามารถช่วยอะไรนายได้อีก?"
"ฮ่าๆๆ พี่สะใภ้ ใครบอกว่าคุณทำได้แค่นี้ล่ะ คุณลืมไปแล้วเหรอว่าคุณยังทำอะไรที่สุดยอดกว่านี้ได้?"
เมื่อเห็นแสงอันน่าภาคภูมิใจในดวงตาของจ้าวเสี่ยวกังนั้น ซ่งยวี่ชิงถามด้วยความไม่เข้าใจ :"ยังมีอะไรที่สุดยอดกว่านี้อีก?"
"ผลิตลูกให้ฉันยังไงล่ะ นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปสามารถทำนะ"
ซ่งยวี่ชิงคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะพูดคำพูดแบบนี้ออกมาได้ ทันใดนั้นทำให้ใบหน้าแดงอย่างมาก
"แต่ว่า…..แต่ว่า…….งานแบบนี้เป็นแค่ผู้หญิงก็สามารถทำได้แล้วนิ"
เสียงของซ่งยวี่ชิงยิ่งอยู่ยิ่งเล็ก ยิ่งอยู่ยิ่งมีความเขินอาย