ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 22
จ้าวเสี่ยวกังผงะเมื่อเขาเห็นดวงตาที่คลุมเครือของหลิวต้าโถว ต่อจากนั้นก็รู้สึกมีอาการขนหัวลุก ตอนที่เขากำลังเรียนอยู่ก็เคยเห็นระหว่างผู้ชายกับผู้ชายมีความรักต่อกัน แต่ว่าเขาเป็นคนที่ไม่ชอบผู้ชาย
ทันใดนั้นจ้าวเสี่ยวกังส่ายหัวปฏิเสธและเตรียมจะจากไป
"นายดูสิ นายเลือดออกอีกแล้ว อากาศร้อนขนาดนี้ถ้านายไม่ให้ฉันทำแผลให้นายเกรงว่าจะติดเชื้อจริงๆนะ นายตามฉันมาทำแผลสักหน่อยดีกว่า ที่ห้องของฉันมีตู้ยาใส่ยาไอโอดีนและยาฆ่าเชื้อเอาไว้"
หลิวเฉิงเฉิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อเธอมองไปยังบาดแผลที่จ้าวเสี่ยวกังเพิ่งทำความสะอาดก็มีเลือดไหลออกมาอีกครั้ง
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเห็นหลิวเฉิงเฉิงดูกังวลและวิตกกังวล รู้ว่าถ้าหากยังปฏิเสธอยู่จะทำให้เสียน้ำใจของคนอื่นจริงๆ นอกจากนี้ตอนนี้แผลที่อยู่บนเอวของเขาก็รู้สึกปวดเล็กน้อยจริงๆ เมื่อนึกถึงการนัดหมายกับพี่สะใภ้ของทั้งสองคนในคืนนี้ ภายในใจของเขาก็รู้สึกตื่นเต้น ทันใดนั้นก็ตัดสินใจให้อีกฝ่ายทำแผลให้ตัวเองก่อน ไม่อย่างนั้นการเคลื่อนไหวของคืนนี้จะทำให้บาดแผลเปิดง่าย
"งั้นขอบคุณนะ ความจริงแล้วเป็นเพียงแค่บาดแผลภายนอกเท่านั้นเอง"
"เลือดไหลออกมาขนาดนี้แล้วยังบอกว่าไม่เป็นไร นายไม่ใช่ทำจากเหล็กนะ อย่าปากแข็งเลย รีบตามฉันมาได้แล้ว"
หลังจากพูดเช่นนี้ หลิวเฉิงเฉิงก็ก้าวเล็กไปอย่างรวดเร็วและเป็นคนนำทางและเดินไปด้านหลังของร้านอาหาร จ้าวเสี่ยวกังก็ถือตะกร้ายาและรีบตามไป
เมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวกังเดินตามมา มุมปากของหลิวเฉิงเฉิงยกขึ้นและแสดงรอยยิ้มอย่างมีชาย ภายในใจก็ดีใจอย่างมาก
หลิวต้าโถวเห็นขั้นตอนเล็กๆ น้อยๆ ที่มีความสุขของหลิวเฉิงเฉิง ภายในใจแอบพยักหน้าต่อผลงานของจ้าวเสี่ยวกังในวันนี้ ในเวลาเดียวกันเขาก็ตัดสินใจที่จะช่วยจ้าวเสี่ยวกัง
เดินเข้าไปในหอพักที่หลิวเฉิงเฉิงอาศัยอยู่ เพียงแค่ด้านนอกประตูก็มีกลิ่นหอมส่งออกมา กลิ่นหอมนี้เป็นกลิ่นเฉพาะตัวของหญิงสาว เพียงแค่คิดไม่ถึงเลยว่าภายในห้องจะเต็มไปด้วยกลิ่นหอมแบบนี้
"นายหาที่ตรงไหนก็ได้นั่งไปก่อน ฉันจะไปเอากล่องยา"
หลังจากพูดจบ หลิวเฉิงเฉิงวิ่งเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว
และจ้าวเสี่ยวกังกลับไม่รู้ว่าควรนั่งตรงไหนดี เพราะว่าพื้นห้องของหลิวเฉิงเฉิงนั้นเป็นกระเบื้อง บนผนังก็ฉาบด้วยปูนสีขาวเหมือนหิมะ ทั่วทั้งห้องทำให้คนรู้สึกได้ว่าสะอาดอย่างไร้ที่ติ แม้ว่าเสื้อผ้าที่เขาใส่จะสะอาดแต่เมื่อเทียบกับความสะอาดของภายในห้องนี้แล้ว เขานั้นถือได้ว่าเป็นส่วนที่สกปรกที่สุดเลย
หลิวเฉิงเฉิงถือกล่องยาออกมา เมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวกังยังคงยืนอยู่ที่ประตูด้วยความตะลึง อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย :"นายยังยืนอยู่ตรงนั้นทำไหม รีบเข้ามานั่งลงก่อนสิ"
"เอ่อ ช่างมันเถอะนะ ฉันกลัวว่าจะทำให้พื้นของเธอเลอะ ฉันยืนอยู่ที่นี่ให้เธอทำแผลให้ฉันก็พอแล้ว"
เมื่อได้ยินจ้าวเสี่ยวกังพูดแบบนี้ หลิวเฉิงเฉิงเงยหน้ามองจ้าวเสี่ยวกังอีกครั้ง แม้ว่าการแต่งตัวของจ้าวเสี่ยวกังจะเรียบง่าย แต่ทัศนคติของการเป็นคนและการทำสิ่งต่างๆ เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นในเพื่อนร่วมชั้นเหล่านั้นมาก่อนเลย
"นายเข้ามาสิ ไม่เป็นไร ก่อนหน้านี้ฉันเคยเป็นพยาบาล คนไข้ที่สกปรกกว่านายฉันเจอมาเยอะแล้ว นายถือได้ว่าเป็นอันดับคนที่สะอาดที่สุดในหมู่ของผู้ป่วย รีบเข้ามานั่งลง ยืนอยู่ฉันไม่มีทางทำแผลให้นายแน่นอน"
หลิวเฉิงเฉิงพูดไปด้วย พร้อมกับหยิบเก้าอี้มาหนึ่งตัวให้จ้าวเสี่ยวกังนั่งลง
เมื่อเห็นทัศนคติของหลิวเฉิงเฉิงที่มีต่อตัวเองเปลี่ยนไป จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกเขินอายที่ต้องทำตัวแข็งทื่อกับผู้หญิงคนหนึ่งต่อไป ทันใดนั้นวางตะกล้ายาไว้นอกประตูและนั่งลงบนเก้าอี้ตัวนั้นอย่างเชื่อฟัง
เพราะหลิวเฉิงเฉิงต้องการพันผ้าพันแผลเขา ดังนั้นทั้งสองคนจึงใกล้ชิดกันอย่างมาก กลิ่นหอมของสาวพรหมจารีทำให้จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าลึก ๆ สองครั้ง
เพราะว่าในก่อนหน้านี้หลิวเฉิงเฉิงมีทัศนะคติที่ดูถูกตัวเองแบบนั้น ดังนั้นจ้าวเสียวกังก็ไม่ได้มองตรงยังไง เพราะว่าเขารู้วาถ้าหากมองดูฝ่ายตรงข้ามจะยิ่งทำให้เกลียดชังมากขึ้นเท่านั้น แต่ตอนนี้เมื่อทัศนคติของหลิวเฉิงเฉิงเปลี่ยนไป ความกล้าหาญของเขาก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน
เมื่อเห็นขาหยกขาวเรียวยาวทั้งสองข้างของหลิวเฉิงเฉิงห่อด้วยผ้าไหมสีดำทำให้เขาหุนหันพลันแล่นโดยไม่ได้ตั้งใจ โดยเฉพาะเท้าขาวราวกับหิมะคู่นั้นบนเล็บเท้ายังมีการทาสีทาเล็บสีแดง และมองไปยังการสวมรองเท้าแตะคริสตัลคู่นั้นทำให้จ้าวเสี่ยวกังกลืนน้ำลายเล็กน้อย
อึกอึก…….
จ้าวเสี่ยวกังกลืนน้ำหนึ่งคำอย่างเงียบ ๆ แต่ว่าภายในห้องมีเพียงแค่เขาและหลิวเฉิงเฉิงเท่านั้น ดังนั้นแม้ว่าเสียงจะเล็กมากแต่ยังคงถูกหลิวเฉิงเฉิงได้ยินเข้า
"เป็นอะไร? กระหายน้ำเหรอ? นายช่วยรอก่อนนะเดี๋ยวฉันจะเทน้ำให้นายดื่ม"
เมื่อได้ยินหลิวเฉิงเฉิงพูดแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังทำได้เพียงแค่ยอมรับเพื่อปกปิดความอับอายของตัวเอง
ในไม่ช้าหลิวเฉิงเฉิงก็นำน้ำอุ่นหนึ่งแก้วยื่นให้จ้าวเสี่ยวกัง
"ขอบคุณ"
"ไม่ต้องเกรงใจ ดื่มน้ำเสร็จแล้วฉันค่อยช่วยนายทำแผล นายต้องอดทนหน่อยนะ ล้างแผลจะเจ็บอย่างมาก"
"ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไร ฉันไม่กลัว"
หลังจากพูดคุย หลิวเสี่ยวกังก็จิบเบาๆหนึ่งคำ มันมีรสชาติของความหวานนิดๆ ลิ้มรสความหวาน หลังจากนั้นก็มองไปยังบนผ้านวมที่มีลายการ์ตูน จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ริมฝีปากสีแดงสดของหลิวเฉิงเฉิง คิดภายในใจอย่างลับๆ :"ถ้าหากสามารถได้จูบปากแดงๆนั้นไม่รู้ว่าจะหวานเหมือนกับน้ำผึ้งหรือเปล่า"
ด้วยการคิดแบบนี้ ทันใดนั้นเขารู้สึกปากแห้งกระหายน้ำ เริ่มดื่มน้ำอย่างมากอีกครั้ง
เมื่อเห็นว่าจ้าวเสี่ยวกังดื่มเสร็จแล้ว หลิวเฉิงเฉิงให้จ้าวเสี่ยวกังนั่งลง หลังจากนั้นก็เริ่มฆ่าเชื้อบาดแผลให้เขา
แม้ว่าจะมีความเจ็บปวดอยู่บ้าง แต่จ้าวเสี่ยวกังก็ทนได้ เมื่อหลิวเฉิงเฉิงเดินไปหาเขาและก้มลงรักษาบาดแผลเล็กๆ ที่ท้องของเขา จ้าวเสี่ยวกังไม่สงบอีกต่อไป เพราะว่าจากการเปิดของคอเสื้อทำให้จ้าวเสี่ยวกังสามารถมองเห็นทัศนียภาพภายในเสื้อชั้นในของหลิวเฉิงเฉิงได้อย่างชัดเจน
ในเวลานี้หลิวเฉิงเฉิงมีความเขินอายเล็กน้อย เพราะว่าเธอเริ่มสังเกตเห็นข้างล่างของจ้าวเสี่ยวกังค่อยๆสูงขึ้นแล้ว
ใช้แอลกอฮอล์ทาตรงกล้ามเนื้อหน้าท้องที่แข็งแรงของจ้าวเสี่ยวกัง ภายในใจของหลิวเฉิงเฉิงก็มีการครุ่นคิดเล็กน้อยเช่นกัน
มองดูไอ้นั่นที่โตขึ้นเรื่อยๆ ภายในใจของหลิวเฉิงเฉิงมีแรงกระตุ้นทันที เธออยากจะเอามือลองสัมผัสดู แม้ว่าเธอจะเคยเห็นไอ้นั่นของผู้ชายในภาพยนตร์ญี่ปุ่นก็ตาม แต่ว่าสำหรับของจริงแล้วกลับไม่เคยเห็นมาก่อน
จ้าวเสี่ยวกังก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยโดยหลิวเฉิงเฉิงในเวลานี้ ความรู้สึกอึดอัดแบบนี้คือมองดูได้แต่สัมผัสไม่ได้
เมื่อได้กลิ่นหอมของเส้นผมของหลิวเฉิงเฉิง เย้ายวนแค่ไหนก็เย้ายวนแค่นั้น แต่ว่ากลับไม่สามารถเคลื่อนไหวมือได้ ทำให้ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังเหมือนกับแมวข่วนแบบนั้น
ทันใดนั้น ความเย็นหนึ่งก็ส่งเข้าไปในกางเกง ดวงตาของจ้าวเสี่ยวกังเบิกกว้างขึ้นทันที
"อั๊ยยะ ต้องขออภัยด้วย ฉันจะเช็ดให้นาย เช็ดให้นาย"
หลิวเฉิงเฉิงเตรียมตัวมาเป็นเวลานานและในที่สุดก็รวบรวมความกล้าในการดำเนินการตามแผน เธอจงใจทำแอลกอฮอล์หกใส่ของเล่นอันใหญ่นั้น ไม่รอให้จ้าวเสี่ยวกังปฏิเสธ ก็ยื่นมืออกไปโดยตรง
ซู…….