ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 209 ให้พี่สาวช่วยปลดปล่อยไหม
หนิวเกิงซึงช่วยจ้าวเสี่ยวกังถอดเสื้อผ้าที่อยู่บนร่างกายลงมา มองดูรูเลือดร่างกายของจ้าวเสี่ยวกัง อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา
"เด็กอย่างนายไปยุ่งเข้ากับพวกคนใหญ่คนโตแล้ว มองไม่คุ้นชินฉันก็มองไม่คุ้นชินหรอก แต่ว่ากลับไม่เหมือนนายที่บุกเข้าไปโดยไม่ใช้สมอง เด็กอย่างนายไม่มีอำนาจเหมือนคนอื่นยังอยากเป็นฮีโร่อีก หลังจากนี้ไปเรื่องแบบนี้ทำให้น้อยๆหน่อย"
ในวันนี้จ้าวเสี่ยวกังได้ยินคนอื่นประเมินเขาไม่ใช่แค่ครั้งเดียว ปัญหาของเพราะว่าเขาไม่มีอำนาจ
หัวใจดวงนั้นที่โหยหาอำนาจอดไม่ได้ที่จะขยายและเติบโตอย่างรวดเร็ว มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ถ้าหากเขามีอำนาจ คนเหล่านี้ไม่เพียงพอที่จะเป็นพื้นฐานได้เลยด้วยซ้ำ
มีเงินของหยวนเซียงหลิง คนเหล่านี้ไม่กล้าหยิ่งผยองแบบนี้ มีอำนาจเหมือนชายหน้าหยกคนนั้น ทั้งสามไม่ใช่ศัตรูของความสามัคคีเลย ทักษะทางการแพทย์ของหนิวเกิงซึง อาการบาดเจ็บของตัวเองแค่นี้สามารถรักษาให้หายได้อย่างรวดเร็ว
คิดไปเรื่อยๆ จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะกำหมัดทั้งคู่เอาไว้แน่น
แต่หนิวเกิงซึงมองไปที่รูเลือดในร่างกายของจ้าวเสี่ยวกังกลับมีความกังวลอย่างมาก
"เสี่ยวกัง นายรู้ไหมว่านายถูกอาวุธอะไรทำร้าย?"
จ้าวเสี่ยวกังส่ายหัวบ่งบอกว่าไม่รู้
ระหว่างที่หนิวเกิงซึงทายาให้จ้าวเสี่ยวกังไปด้วย พร้อมกับพูดอย่างจริงจัง :"ถ้าหากในครั้งนี้สามคนนั้นไม่ถูกตำรวจจับไป ถ้านายเจอพวกเขาอีกครั้งห้ามไปต่อสู้ระยะประชิดกับพวกเขาอีกนะ ได้ยินไหม?"
แม้ว่าจะไม่รู้ว่าทำไหมหนิวเกิงซึงถึงพูดแบบนี้ แต่ว่าจ้าวเสี่ยวกังยังคงพยักหน้า เพราะเขารู้ว่าหนิวเกิงซึงไม่มีทางทำร้ายเขา
เมื่อเห็นว่าจ้าวเสี่ยวกังพยักหน้าตอบตกลง หนิวเกิงซึงเริ่มมีการพูดอธิบายขึ้นมา
"สองคนนั้นที่แทงนายใช้มีดติดมือ เพียงแต่เห็นได้ชัดอย่างมากว่าสามคนนั้นยังใช้ไม่เป็น ไม่อย่างนั้นรูเลือดบนร่างกายของเด็กอย่างนายมันไม่ง่ายแบบนี้แล้ว นอกจากนี้พวกเขาถือได้ว่าเป็นคนที่คนท่องยุทธภพ เด็กอย่างนายหลังจากนี้ไปไม่มีอะไรก็อย่าไปยั่วยุคนเหล่านั้นได้ยินไหม?"
"อ้อ อะไรคือคนท่องยุทธภพเหรอ คุณปู่หนิว คุณดูหนังมากเกินไปหรือเปล่า?"
จ้าวเสี่ยวกังไม่เข้าใจคำอธิบายของหนิวเกิงซึงอย่างมาก ท้ายที่สุดแล้วตอนนี้เป็นสังคมสมัยใหม่จะมีคนท่องยุทธภพได้อย่างไร ต่อให้เป็นพวกมาเฟียยังไม่กล้าพูดว่ามีเลย ยิ่งกว่านั้นยังเป็นการจินตนาการของการท่องยุทธภพแบบนั้นอีก
"ไอ้เด็กบ้า สถานที่ที่มีคนก็มียุทธภพ ได้ยินไหม? เรื่องที่นายไม่รู้จักยังมีอีกเยอะ ในอนาคตรอให้นายมีอำนาจแล้ว แน่นอนว่าจะรู้เอง แต่ว่าตอนนี้นายยังไม่มีอำนาจมากพอ ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ไม่เข้าใกล้ดีที่สุด เพียงแค่นายไม่ทันระวังก็จะหายไปตลอดกาล"
ในไม่ช้า หนิวเกิงซึงปิดผนึกบาดแผลบนร่างของจ้าวเสี่ยวกังเสร็จหมดแล้ว หลังจากนั้นพันผ้าพันแผล
เมื่อเห็นว่าจ้าวเสี่ยวกังเพิ่งพันผ้าพันแผลกำลังจะลุกขึ้นเดิน หนิวเกิงซึงกดเขากลับไปโดยตรง
"เด็กอย่างนายซื่อตรงกับฉันหน่อย ฉันบอกว่าให้นายไปได้แล้วเหรอ? บาดแผลของนายทำร้ายโดนเส้นเอ็นแล้ว นายคิดว่าเป็นแค่รูเลือดธรรมดางั้นเหรอ รออยู่ตรงนี้แล้วเชื่อฟังฉัน"
หลังจากพูดจบ หนิวเกิงซึงเข้าไปในห้องแล้วเอายาออกมา นำเข็มทองคำออกมาแล้วเจาะจุดฝังเข็มรอบ ๆ บาดแผลของจ้าวเสี่ยวกังแล้วค่อยๆ ถูให้เข้ากัน
ภายใต้การฝังเข็มสีทองของหนิวเกิงซึง จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกถึงความเย็นที่ไหลไปตามรอบๆบาดแผล
ไม่นานความเย็นก็กลายเป็นความอบอุ่นและค่อย ๆ ปกคลุมรูเลือด
สำหรับความรู้สึกที่แปลกประหลาดแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็ประหลาดใจอย่างมากเช่นกัน ในเวลาเดียวกัน เขาก็มั่นใจมากขึ้นกับการคาดเดาในใจของเขา
หนิวเกิงซึงไม่ใช่แค่หมอธรรมดาอย่างแน่นอน เพียงแต่ตั้งแต่ที่เขาจำความได้หนิวเกิงซึงก็อยู่ที่หมู่บ้านบางจื่อแล้ว ในจุดนี้ทำให้เขางงเล็กน้อย
หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง หนิวเกิงซึงค่อยดึงเข็มทองออกมา
"เอาล่ะ นายสามารถไปได้แล้ว จำไว้อย่าทำงานหนักเกินไป ไม่อย่างนั้นบาดแผลเปิดอย่ามาหาฉันนะ"
มองดูบนร่างกายที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผล จ้าวเสี่ยวกังหัวเราะฮ่าๆๆ หลังจากนั้นก็เอาเงินสามหมื่นกว่าหยวนที่อยู่ในกางเกงเปื้อนเลือดออกมา
โชคยังดีที่เงินเหล่านั้นไม่มีเลือดติดอยู่
"คุณปู่หนิว ค่ายาและค่ารักษาเท่าไหร่เหรอ"
เมื่อเห็นว่าจ้าวเสี่ยวกังเอาเงินออกมาเยอะขนาดนั้น หนิวเกิงซึงเหลือบมองจ้าวเสี่ยวกังลึกๆและพูด :"เด็กอย่างนายมีเงินแล้วอย่าอวดเก่งเกินไป ยาที่ฉันใช้กับนายล้วนแล้วเป็นสมุนไพรที่เก็บมาจากบนภูเขา บดด้วยตัวเองไม่ต้องใช้เงิน รีบกลับไปหาพ่อแม่ของนายได้แล้ว เงินไม่รั่วไหลไม่รู้หรือยังไง?"
พูดจบ หนิวเกิงซึงเก็บเข็มทองและเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับขวดอื่นๆ
เมื่อหวังฟาฟาเห็นจ้าวเสี่ยวกังดึงเงินออกมามากมายในคราวเดียว เขาก็รู้สึกหายใจไม่ออกเล็กน้อย ท้ายที่สุดแล้วเขายังคงไม่ได้เปิดปากถามว่าทำไหมจ้าวเสี่ยวกังถึงหาเงินได้เยอะขนาดนี้
สำหรับจ้าวเสี่ยวกังแล้วเขาไม่มีความอิจฉาเลย มีเพียงแค่คำชื่นชม ตั้งแต่สมัยเรียนจ้าวเสี่ยวกังเป็นคนที่เขาชื่นชมอยู่ในใจตลอดมา ต่อให้เป็นตอนที่ไม่เรียนแล้ว สำหรับจ้าวเสี่ยวกังสามารถหาเงินได้เยอะขนาดนี้ภายในใจของเขาก็ชื่นชมเช่นกัน ถ้าหากเป็นสวี่เอ้อหนิวที่ยังมีชีวิต ไม่แน่อาจจะมีความอิจฉาก็ได้ แต่ว่าภายในใจของเขาแล้วจ้าวเสี่ยวกังเป็นภูเขาลูกหนึ่งที่ไม่สามารถเดินข้ามไปได้เลย ดังนั้นเขาเลยไม่มีความคิดของความอิจฉาเลย
จ้าวเสี่ยวกังมองดูหนิวเกิงซึงที่ไม่มีไม่จากับเขาและไม่สนใจเขาเลย อดไม่ได้ที่จะอึ้งอยู่กับที่ เพียงแต่ต่อจากนั้นก็ยิ้มออกมา
เอาเสื้อผ้าและกางเกงที่เปื้อนเลือดไปซักสักหน่อย หลังจากนั้นลากหวังฟาฟากลับบ้าน
กลับถึงบ้านสิ่งแรกที่ทำคือ จ้าวเสี่ยวกังถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดลงมา หลังจากนั้นเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ หลังจากนั้นให้หวังฟาฟากลับไปดูว่าสามารถซื้อรถสามล้อที่ดีหน่อยได้ไหม
แม้ว่าหวังฟาฟาจะไม่เข้าใจว่าทำไหมถึงต้องให้เขาไปซื้อรถสามล้อที่ดีหน่อยหนึ่งคัน แต่เมื่อเห็นความสามารถในการทำเงินของจ้าวเสี่ยวกัง เขารู้ได้ทันทีว่าจ้าวเสี่ยวกังไม่มีทางทำร้ายเขาแน่นอน
หลังจากเตรียมการทั้งหมดเสร็จแล้ว จ้าวเสี่ยวกังหยิบเงินและเดินตรงไปยังบ้านของจ้าวหวู่
เดิมทีคิดว่าต้องใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ถึงจะสามารถคืนเงินได้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเร็วขนาดนี้
ตลอดทางหวังฟาฟาเอาแต่คิดว่าจะเปิดปากพูดยังไงดีกับเรื่องของรถสามล้อ แม้ว่าพี่สาวจะกลับมาแล้ว แต่ว่าเห็นได้ชัดอย่างมากว่าพี่สาวไม่ได้ยืนข้างเดียวกับเขา สำหรับพ่อของตัวเอง นั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้ ฟังพี่สาวทั้งหมด
ลองคิดดูแล้วหวังฟาฟาปวดหัวอย่างมาก
จ้าวเสี่ยวกังถือเงินเดินผ่านหน้าประตูบ้านของเถียงชุ่นหลิวและเห็นเถียงชุ่นหลิวกำลังถือผ้าเช็ดตัวตากอยู่ด้านนอก
วันนี้เถียงชุ่นหลิวแต่งตัวดูดีเป็นพิเศษ แต่งตัวราวกับว่าเป็นสาวในเมืองแบบนั้น
กางเกงยีนส์ขาสั้นอย่างมากตัวหนึ่ง ร่างกายท่อนบนสวมเสื้อยืดสีดำลายการ์ตูน เท้าทั้งคู่สวมรองเท้าผ้าใบกีฬา เป็นเหมือนหญิงสาวที่กำลังเติบโตออกสู่โลกภายนอก
ถ้าหากไม่ใช่ว่าจ้าวเสี่ยวกังรู้ว่าเธอแต่งงานแล้ว จะต้องคิดว่าเป็นผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงานคนหนึ่งแน่นอน
เถียงชุ่นหลิวก็เห็นจ้าวเสี่ยวกังเช่นกัน ทันทีที่มองเห็นจ้าวเสี่ยวกัง เธอมองไปทางเป้ากางเกงของจ้าวเสี่ยวกังตามสัญชาตญาณ
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเห็นสายตาของเถียงชุ่นหลิว อดไม่ได้ที่จะหัวเราะฮ่าๆๆ
"พี่สาว ไม่เจอกันแค่วันเดียว ทำไหมคุณถึงสวยขึ้นมากขนาดนี้?"
"เดิมทีฉันคิดว่าความสวยของคุณมันพอดีอยู่แล้ว แต่ว่าวันนี้คุณสวยจนทำให้ฉันลืมตาไม่ขึ้นแล้ว"
เถียงชุ่นหลิวถูกคำหยอกล้อของจ้าวเสี่ยวกังก็มีความสุขเช่นกัน
"ทำไหมถึงลืมตาไม่ขึ้นล่ะ?"
"ฮ่าๆๆ เพราะว่าฉันเพียงแค่ฉันลืมตา ในสายตาของฉันล้วนแล้วเป็นคุณ คุณพูดสิในสายตาของฉันมีแต่คุณ ฉันหลงรักคุณแล้ว หรือว่าไม่หลงรักคุณล่ะ นึกถึงพี่สาวแต่งงานแล้ว ในสายตาของฉันกลับมีแต่คุณทั้งหมด คุณพูดสิว่ามันทรมานมากแค่ไหน?"
เมื่อเถียงชุ่นหลิวได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง เดิมทีความกระตือรือร้นที่ถูกระงับเอาไว้นั้น ถูกคำพูดของจ้าวเสี่ยวกังทำให้หัวใจก็เต้นแรงอีกครั้ง
มองดูใบหน้าที่มีความจริงจังของจ้าวเสี่ยวกัง เถียงชุ่นหลิวอดไม่ได้ที่จะหลุดปากพูดออกมา
"ถ้าหากนายทรมาน ให้พี่สาวช่วยนายปลดปล่อยไหม"