ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 128 การนัดของจ้าวเสี่ยวหลิงในตอนกลางคืน
"ไม่เคย เพียงแต่ในอนาคตฉันไม่กล้ารับประกันนะ"
เดิมทีจ้าวเสี่ยวกังอยากพูดความจริง แต่ว่าเมื่อเห็นแววตาของจางฟู่กุ้ย เขาเลยตัดสินใจพูดโกหก
หลี่ชุ่ยฮวาก็คิดไม่ถึงเช่นกันจนถึงเวลาแบบนี้แล้ว จางฟู่กุ้ยยังจะถามคำถามแบบนี้ออกมาอีก แต่เมื่อเธอได้ยินคำตอบของจ้าวเสี่ยวกังภายในใจก็รู้สึกโล่งอกเช่นกัน อย่างน้อยๆทำให้เธออยู่ภายในใจของจางฟู่กุ้ยยังคงเป็นหลี่ชุ่ยฮวาคนเดิม
"ขอบคุณ"
เมื่อจางฟู่กุ้ยได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง เงาที่อยู่ภายในใจราวกับว่าถูกฟ้าผ่าจนกระจัดกระจาย คนทั้งคนล้วนแล้วผ่อนคลายอย่างมาก พูดจบคำว่าขอบคุณสองคำ จากนั้นก็ถูกยกขึ้นไปบนรถโดยตรง
ขอบคุณคำนี้ดูเหมือนว่าจะพูดกับจ้าวเสี่ยวกัง และดูเหมือนว่าจะพูดกับหลี่ชุ่ยฮวาด้วย แต่ว่าท้ายที่สุดแล้วไม่ว่าจะพูดกับใครเกรงว่ามีเพียงจางฟู่กุ้ยเท่านั้นที่รู้
ออกไปพร้อมกับเสียงไซเรนรถตำรวจ จ้าวหวู่ออกคำสั่งให้ทุกคนแยกแยะกันออกไป หลังจากนั้นกลับไปนอนบ้านใครบ้านมัน เพียงแค่คืนนี้ลิขิตให้ไม่สงบ
เมื่อพ่อแม่ของสวี่เอ้อหนิวได้ยินว่าลูกชายของตัวเองตาย ร้องไห้จนน้ำตาท่วม ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าลายอาจทำให้เกิดปัญหาเช่นนี้ได้ ย่อมไม่มีจุดจบที่ดี แต่ว่ากลับคิดไม่ถึงเลยว่าลูกชายตัวเองจะถูกคนอื่นทุบลงในตะแกรงทั้งเป็น
จ้าวเสี่ยวกังหลี่ชุ่ยฮวาและซ่งยวี่ชิงกลับมาที่ลานบ้านอีกครั้ง แต่กลับไม่มีความรู้สึกในก่อนหน้านี้แล้ว ล้วนแล้วมีแต่อารมณ์ที่หดหู่อย่างมาก
มองดูหลี่ชุ่ยฮวาท่าทางที่หดหู่ไม่พูดอะไร จ้าวเสี่ยวกังรู้ว่าหลี่ชุ่ยฮวายังคงเป็นห่วงจางฟู่กุ้ย ทันใดนั้นก็พูดปลอบใจ :"พี่สาวชุ่ยฮวา ลุงฟู่กุ้ยเขาจะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน พรุ่งนี้ฉันจะไปดูเขา พร้อมกับดูด้วยว่าสามารถได้รับข้อมูลอะไรบ้างไหม"
"ขอบคุณนะเสี่ยวกัง ลุงฟู่กุ้ยของนายมีชีวิตที่ทุกข์ยาก เห้อ"
หลี่ชุ่ยฮวาถอนหายใจและเดินเข้าไปในบ้าน
ซ่งยวี่ชิงและจ้าวเสี่ยวกังมองดูแผ่นหลังของหลี่ชุ่ยฮวา ทั้งสองคนล้วนแล้วไม่มีการเข้าไปพูดปลอบอะไรต่อ เพราะว่าพวกเขาต่างรู้ดีว่าในเวลานี้หลี่ชุ่ยฮวาต้องการความเงียบสงบมากที่สุด
"เสี่ยวกัง นายก็กลับไปได้แล้ว กลับไปดึกเกินไปมันไม่ดี"
แม้ว่าภายในใจของซ่งยวี่ชิงจะเสียดาย แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ชัดเจนแล้วว่าเธอไม่สามารถดำเนินการมีอะไรต่อกับจ้าวเสี่ยวกังได้
"พี่สะใภ้ อย่างนั้นคุณดูแลตัวเองให้ดีนะ พรุ่งนี้ถ้าฉันทำธุระเสร็จแล้วจะรีบมาหาคุณ"
"อืม พี่สะใภ้รอนาย"
หลังจากซ่งยวี่ชิงพูดจบ เธอหันหลังอย่างเขินอายและเตรียมจะเดินเข้าไปในบ้าน
แต่ว่ากลับถูกจ้าวเสี่ยวกังคว้ามือที่ขาวเรียวเอาไว้โดยตรง ดึงเข้ามาในอ้อมแขนทันที
อั๊ย……
จ้าวเสี่ยวกังจูบลงไปลึกๆหนึ่งที ในทันที ร่างกายที่เขินอายของซ่งยวี่ชิงก็สั่นสะท้าน
"พี่สะใภ้ ฉันขอกลับก่อนนะ พักผ่อนให้เพียงพอ ดูแลตัวเองให้ดี"
หลังจากผ่านการจูบหนึ่งที จ้าวเสี่ยวกังหันตัวจากไปโดยตรง สิ่งนี้ทำให้ซ่งยวี่ชิงเขินอายอย่างมาก
มองดูแผ่นหลังของจ้าวเสี่ยวกังจากไปไกลแล้ว ซ่งยวี่ชิงกระทืบเท้าของเธอโดยตรงด้วยความเขินอายและความโกรธ หลังจากนั้นก็อดยิ้มหวานไม่ได้เลย
จ้าวเสี่ยวกังที่เดินออกจากประตูเลียริมฝีปากของตัวเอง ได้ชิมรสหวานและกลิ่นหอมอันชวนให้หลงใหลทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น
หลังจากกลับถึงบ้าน จ้าวเสี่ยวกังกลับยังไม่นอน แต่ก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่จะถูกไฟชั่วร้ายที่อยู่เบื้องล่างครอบงำ
พลิกไปพลิกมาเป็นเวลานาน ท้ายที่สุดแล้วจ้าวเสี่ยวกังก็ลุกขึ้นและเดินไปที่บ้านของจ้าวเสี่ยวหลิง
สำหรับเรื่องของจางฟู่กุ้ย คนส่วนใหญ่ในหมู่บ้านก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นเช่นกัน จ้าวเสี่ยวหลิงก็เป็นหนึ่งในนั้น เดิมทีในวันนี้ตอนที่ไปเก็บเห็ดสนตอนกลางวันเธอกับจ้าวเสี่ยวกังก็เคยมีอะไรกันสองครั้งแล้ว ตอนนี้ร่างกายหมดแรงไปหมดแล้ว ดังนั้นก็เลยนอนเช้ากว่าปกติ
สำหรับตอนกลางคืนจ้าวเสี่ยวกังมาหาเธอ เธอรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้เลย ยังไม่ต้องพูดถึงปัญหาชื่อเสียงในหมู่บ้านของเธอ ในแง่ของร่างกายของจ้าวเสี่ยวกัง ตอนกลางวันทำไปเยอะขนาดนั้นแล้ว ตอนกลางคืนจะสามารถมาได้อย่างไร?
เมื่อได้ยินเสียงร้องครางอ้าอ้าจากลานบ้านของเพื่อนบ้านที่อยู่ไม่ไกล จ้าวเสี่ยวหลิงอดไม่ได้ที่จะคิดถึงจ้าวเสี่ยวกังเล็กน้อย
ภายใต้แสงจันทร์ แตงกวาที่อยู่ตรงลานบ้านเหล่านั้นทั้งหนาและตรง เปล่งประกายแวววาวออกมา
เธอรู้สึกเสียดายที่จะกินแตงกวาเหล่านั้นมาโดยตลอด ต้องการรอให้มันใหญ่ขึ้นมากกว่านี้เพื่อที่จะนำมาใช้งาน นับตั้งแต่เคยได้ลองชิมของเล่นอันใหญ่ของจ้าวเสี่ยวกังแล้ว จ้าวเสี่ยวหลิงค้นพบว่าทุกสิ่งช่างวิเศษเหลือเกิน ที่แท้ผู้หญิงสามารถถูกผู้ชายส่งขึ้นสวรรค์ได้นี่เอง แต่แตงกวาเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
ทั้งสองไม่สามารถเปรียบเทียบอะไรกันได้เลย เมื่อได้ยินเสียงร้องครางของเพื่อนบ้านที่อยู่ไม่ไกลยิ่งอยู่ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ ภายในใจของจ้าวเสี่ยวหลิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเบื่ออย่างมาก ในเวลาเดียวกันตัวเองก็เริ่มนวดหน้าอกที่นุ่มนวลของตัวเองโดยไม่ได้ตั้งใจ เพียงแต่ทันใดนั้น เธอก็คิดถึงมือใหญ่ของจ้าวเสี่ยวกังที่สัมผัสตัวเธอ
ยิ่งคิดถึงเขาความรู้สึกก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้นก็ไปหาแตงกวาที่ใหญ่ที่สุดและหนาที่สุดไปล้างน้ำให้สะอาดมาหนึ่งลูก หลังจากนั้นเอาหนามที่อยู่บนแตงกวาออกให้หมด แล้วเอาเข้าไปในบ้าน
มองดูแตงกวาสีเขียวขนาดใหญ่ที่อยู่ในมือ จ้าวเสี่ยวหลิงก็รู้สึกว่ามันไม่ใหญ่เท่ากับของเล่นอันใหญ่ของจ้าวเสี่ยวกัง แต่ว่าเมื่อได้ยินเสียงที่อยู่ไม่ไกลนอกหน้าต่าง เธอเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว จากนั้นเริ่มถอดเสื้อผ้าออกโดยตรง แล้วค่อยๆหยิบแตงกวาขึ้นมาเตรียมจะมีความสุขด้วยตัวเองสักครั้ง แม้ว่าจะรู้ว่าไม่สามารถทำให้เธอบรรลุผลตามที่ต้องการได้ แต่ก็ดีกว่าอยู่อย่างโดดเดี่ยวและว่างเปล่า
จ้าวเสี่ยวกังก็ได้ยินเสียงครางที่ดังมาจากที่ไม่ไกลเช่นกัน เมื่อได้ยินเสียงนั้น เขาแทบรอไม่ไหวเดินไปทางประตูบ้านของจ้าวเสี่ยวหลิง
ของเล่นอันใหญ่นั้นถูกเสียงที่อยู่ไม่ไกลกระตุ้นจนทำให้ลุกขึ้นชี้ชูชันโดยตรง
"พี่หลิง….."
ระหว่างที่จ้าวเสี่ยวกังเคาะประตูอย่างระมัดระวังไปด้วย พร้อมกับตะโกนเรียกไปด้วย เขารู้สึกว่าเสียงที่ตะโกนออกไปเหมือนกับว่าไม่ใช่ตะโกน
และในเวลานี้ จ้าวเสี่ยวหลิงเพิ่งจะนำแตงกวาสอดใส่เข้าไป ความรู้สึกนั้นเพิ่งจะมาก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเคาะประตู
ดึกขนาดนี้แล้วคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนมาเคาะประตู คนแรกที่จ้าวเสี่ยวหลิงคิดได้คือจ้าวเสี่ยวกัง เพราะว่านอกจากจ้าวเสี่ยวกังแล้วไม่มีใครกล้าเข้ามาบ้านของเธอเลยด้วยซ้ำ
ทันใดนั้นดึงแตงกวาออกมาโดยตรง เอาเสื้อผ้าบางตัวใหญ่มาห่มเอาไว้ วิ่งออกจากห้องไปโดยไม่ได้ใส่กางเกงเลย เดินไปถึงตรงประตูลานบ้านและถามเสียงเบา :"เสี่ยวกัง ใช่นายไหม?"
"ฮ่าๆๆ พี่หลิง ฉันเอง" จ้าวเสี่ยวกังเห็นเสื้อผ้าของจ้าวเสี่ยวหลิงผ่านรอยแตกของประตู อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นอย่างมาก
เมื่อได้ยินว่าเป็นจ้าวเสี่ยวกัง จ้าวเสี่ยวหลิงปลดล็อคประตูโดยตรง หลังจากนั้นให้จ้าวเสี่ยวกังเข้ามาในบ้านอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นตัวเองก็แอบล็อคประตูอย่างเงียบๆอีกครั้ง
"ดึกขนาดนี้แล้ว นายมาทำอะไร?"
แม้ว่าภายในใจของจ้าวเสี่ยวหลิงจะรู้คำตอบแล้ว แต่ว่ายังคงต้องการฟังจ้าวเสี่ยวกังพูดออกมาด้วยตัวเอง
"ฮ่าๆๆ พี่หลิง ตอนที่คุณพูดในตอนกลางวัน บอกว่าตอนกลางคืนให้ฉันมาหาคุณไง"
หลังจากจ้าวเสี่ยวกังพูดจบ ก็เริ่มมองจ้าวเสี่ยวหลิงขึ้นมา บนร่างกายนอกจากเสื้อผ้าบางๆแล้วที่เหลือสามารถพูดได้เลยว่าไม่ใส่อะไรเลย ภายใต้แสงจันทร์ทำให้เขาสามารถมองเห็นข้างในได้อย่างชัดเจน
มองไปที่ดวงตาที่ร้อนแรงของจ้าวเสี่ยวกัง จ้าวเสี่ยวหลิงอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองจ้าวเสี่ยวกังอย่างมีเสน่ห์และพูด :"นายไม่กลัวถูกคนอื่นมาเห็นเข้าหรือไง แบบนั้นจะทำให้นายมีชื่อเสียงที่ไม่ดีในหมู่บ้านของพวกเราได้นะ จะทำให้นายหาภรรยาไม่ได้เลยนะ"
"กลัวอะไร หาภรรยาไม่ได้ยังมีพี่หลิงไง?"
หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังคว้าจ้าวเสี่ยวหลิงมากอดและจูบปากเล็ก ๆ ที่กำลังจะพูดโดยตรง
หืมหืม……