ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 58
ในเวลาเดียวกันหลี่ชุ่ยฮวาส่งเสียงร้องไปด้วยและเริ่มตาเหลือกแล้ว เมื่อเห็นฉากนี้ซุนหรานหรานรีบบอกให้จ้าวเสี่ยวกังหยุด
"เสี่ยวกัน หยุดก่อน พี่สาวชุ่ยฮวาของนายไม่ไหวแล้วจริงๆ"
"จ้าวเสี่ยวกังตื่นเต้นมากจนหมกมุ่นอยู่กับงานหนัก เมื่อได้ยินเสียงที่กังวลของซุนหรานหรานค่อยช้าลง"
แต่เมื่อเวลาที่เขาเห็นว่าหลี่ชุ่ยฮวาตาเหลือก ก็ตกใจอย่างมากเช่นกัน และพูด :"พี่สาว พี่สาวชุ่ยฮวาเป็นอะไรเหรอ? ไม่ใช่ว่ากำลังจะตายจริงๆใช่ไหม?"
เมื่อเห็นท่าทางที่กังวลของจ้าวเสี่ยวกัง ซุนหรานหรานเหลือบมองจ้าวเสี่ยวกังหนึ่งที ในเวลาเดียวกัน มือทั้งสองข้างค่อยๆ กดหน้าอกของหลี่ชุ่ยฮวา ทุกครั้งที่กดลงไป ร่างกายของหลี่ชุ่ยฮวาล้วนแล้วจะสั่นหนึ่งที
จ้าวเสี่ยวกังถอนหายใจ หัวเราะและพูด :"พี่สาว อย่างนั้นปล่อยให้พี่สาวชุ่ยฮวาพักผ่อนไปก่อนก็แล้วกัน? ไม่จำเป็นต้องให้คนช่วยหายปอดหรอกมั้ง?"
สำหรับคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ซุนหรานหรานนั้นยิ่งหมดคำพูด
ในเวลานี้หลี่ชุ่ยฮวาค่อยๆกลับมามีสติอีกครั้ง คลานอยู่ตรงหน้าจ้าวเสี่ยวกังอย่างเงียบๆและพูด :"นายนี่มันร้ายจริงๆเลยนะ ต้องการทำจนพี่สาวตายจริงๆเหรอ ซุนหรานหรานก็ไม่ไหวแล้วนายพอได้แล้วมั้ง ถ้าทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆซุนหรานหรานก็จะเป็นเหมือนกับฉันนะ"
"ฮ่าๆๆ พี่สาวชุ่ยฮวา พี่สาวไม่ไหวแล้ว อย่างนั้นยังมีคุณอยู่นะ"
เมื่อหลี่ชุ่ยฮวาได้ยินคำพูดนี้ เหลือบมองจ้าวเสี่ยวกังโดยตรง ส่งเสียงฮึอย่างมีเสน่ห์
"เด็กอย่างนายเป็นคนที่มีพรสวรรค์ผิดปกติจริงๆเลยนะ จางฟู่กุ้ยสิบคนก็เทียบกับหนึ่งครั้งของนายไม่ได้เลย"
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง จ้าวเสี่ยวกังคลายหลี่ชุ่ยฮวาออกอย่างช้าๆ
หลี่ชุ่ยฮวานอนอยู่ข้างตัวซุนหรานหราน หลังจากนั้นกอดซุนหรานหรานโดยตรง และค่อยๆหรี่ลงตาเตรียมจะนอน
"พี่สาวชุ่ยฮวา พวกคุณรอเดี๋ยวก่อน เดี๋ยวฉันจะกลับไปเอาผ้าห่มมาให้พวกคุณห่มสักหน่อย"
เดิมทีหลี่ชุ่ยฮวาต้องการปฏิเสธ แต่ยังไม่ทันรอให้เธอพูด จ้าวเสี่ยวกังก็แต่งตัวเสร็จแล้วและแบกตะกร้าไม้ไผ่ที่เต็มไปด้วยเห็ดสนและเดินไปที่บ้านโดยตรง
หลังจากจ้าวเสี่ยวกังไปแล้ว มือของหลี่ชุ่ยฮวาที่กอดเอวบางของซุนหรานหรานเอาไว้ เริ่มไม่ซื่อสัตย์เล็กน้อย
"อั๊ยยะ ชุ่ยฮวา ทำไหมเธอยังมีแรงเหลือเฟืออีก เมื่อกี้ฉันถูกจ้าวเสี่ยวกังทำจนเกือบจะกระจุยอยู่แล้ว เธอยังจะมาทำกับฉันอีก"
เมื่อได้ยินคำพูดของซุนหรานหราน หลี่ชุ่ยฮวายังคงพูดด้วยความกลัวที่เอ้อละเหย :"คุณเพียงแค่กระจุย เมื่อกี้ฉันเกือบจะถูกจ้าวเสี่ยวกังทำจนตายแล้ว โอเคไหม ถ้าหากไม่ใช่ว่าคุณเป็นคนบอกให้เขาหยุดลง เกรงว่าตอนนี้ฉันคงต้องตายจริงๆแล้ว"
"เห้อ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกเหมือนได้สัมผัสความเป็นผู้หญิงจริงๆ ในก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่กับจางฟู่กุ้ยด้วยกัน ไม่เคยได้สัมผัสถึงความรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย ล้วนแล้วเป็นเพียงแค่แก้ขัดเท่านั้น"
เมื่อซุนหรานหรานได้ยินหลี่ชุ่ยฮวาพูดแบบนี้ ยังคงถอนหายใจและพูด :"เธอทำให้พึงพอใจเลย"
นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่ชุ่ยฮวาได้ยินซุนหรานหรานพูดถึงเรื่องในครอบครัว นี่ก็เป็นครั้งแรกที่รู้ความลับของซุนหรานหราน เธอถามด้วยความแปลกใจ :"ความหมายของคุณคือคุณจะบอกว่าไอ้นั่นของต้าจ้วงที่บ้านใช้งานไม่ได้แล้วเหรอ?"
"ใช่แล้ว ตั้งแต่ปีนั้นที่ไปขับรถให้คนอื่นในเมือง หลังจากนั้นเพราะว่าเรื่องที่ต้องการขอค่าแรง ก็เลยถูกหวังป้าเทียนทำให้ใช้งานไม่ได้อีกต่อไป"
หลังจากพูดจบ ภายในใจของซุนหรานหรานรู้สึกเจ็บปวด
"ฟู่กุ้ยที่บ้านของฉันก็เหมือนกัน เพื่อช่วยซ่งยวี่ชิงก็เลยถูกหวังป้าเทียนตีขาหักโดยตรง อย่างนั้นต้าจ้วงของบ้านคุณยังสามารถทำสวนเพาะปลูกหาเลี้ยงคุณได้ แต่บ้านของฉันล่ะ? มีเพียงแค่ผู้หญิงอย่างฉันที่ต้องทำงานหนักแล้ว"
ระหว่างที่พูด น้ำตาของหลี่ชุ่ยฮวาก็ไหลออกมา
เมื่อเห็นหลี่ชุ่ยฮวาร้องไห้ ซุนหรานหรานลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและเช็ดน้ำตาให้หลี่ชุ่ยฮวาและพูดปลอบ :"เธอร้องไห้ทำไหม ฟู่กุ้ยก็แค่ขาหักไม่ใช่ว่าทำงานไม่ได้สักหน่อย เธอสบายใจได้เลย เสี่ยวกังจะต้องทำให้เธอมีชีวิตที่ดีขึ้นอย่างแน่นอน"
"เสี่ยวกังเขาเป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง นอกจากนี้พวกเราต่างก็เป็นคนที่มีสามีแล้ว……."