ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 74 ผิดหวังอย่างมาก
ระหว่างทาง จ้าวเสี่ยงกังอุ้มหลี่ชุ่ยฮวาวิ่งไปอย่างรวดเร็ซ
เมื่อเขามาถึงบ้านของหนิวเกิงซึง ชายชรายังคงนอนอยู่บนเก้าอี้เอนกายในบ้านและพัดใบพัดอย่างสบายใจ และใช้ถ้วยชาสีม่วงชงชาเขียวดื่ม หนิวเกิงซึงปีนี้อายุเจ็ดสิบกว่าแล้ว ผมแทบจะขาวหมดแล้ว แต่ยังกระฉับกระเฉง สายตาก็ยังดี ร่างกายก็แข็งแรง ไม่ได้เหมือนคนอายุเจ็บสิบเลย แต่เหมือนกับคนอายุสี่ห้าสิบมากว่า
"คุณปู่หนิว ช่วยด้วย ช่วยพี่ฉุยฮวาด้วย"
จ้าวเสี่ยวกังเห็นว่าหนิวเกิงซึงไม่ได้เปิดประตู เข้าตะโกนมาตั้งแต่ยังวิ่งมาไม่ถึง
เมื่อได้ยินเสียงวิตกกังวลของจ้าวเสี่ยวกัง หนิวเกิงซึงก็วางกาน้ำชาในมือลงทันที ลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู และเห็นจ้าวเสี่ยวกังอุ้มหลี่ชุ่ยฮวาวิ่งหอบมา
หลังจากที่ตรวจลมหัวใจ และจับไปที่ชีพจรบนคอ หนิวเกิงซึงก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นบาดแผลบนแขนของหลี่ชุ่ยฮวาเขาก็มั่นใจมากขึ้น และขอให้ จ้าวเสี่ยวกังวางหลี่ชุ่ยฮวาบนเตียงไม้ที่อยู่ไม่ไกล
"อย่ากังวล แค่เสียเลือดมากเกินไป และไม่มีอะไรรุนแรง คุณรออยู่ตอนนี้ ฉันจะไปเอากล่องยา"
หลังจากพูดหนิวเกิงซึงก็เดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว แล้วเดินออกไปพร้อมกับกล่องยาที่ทำจากไม้พุทราแดง
แม้ว่าหนิวเกิงซึงจะบอกว่าไม่เป็นไรมาก แต่จ้าวเสี่ยวกังก็ยังเห็นว่าการเคลื่อนไหวของหนิวเกิงซึงนั้นเร็วมาก เหมือนกับกลัวว่าจะช่วยหลี่ชุ่ยฮวาไม่ทัน
เมื่อเห็นหนิวเกิงซึงล้างแผลบนแขนของหลี่ชุ่ยฮวา แล้วเทยาบนแผล ทำให้จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย
เมื่อเขาเห็นหนิวเกิงซึงหยิบเข็มและด้ายออกมา เขาก็ตกตะลึง
"คุณปู่หนิว คุณคงไม่ใช้เข็มกับด้ายเย็บแผลให้พี่ชุยฮวาใช่ไหม?"
"ใช่ มิฉะนั้น แผลของเธอจะสมานได้ยังไง? ถ้าเธอเก่งแบบนั้นตอนนี้แผลของเธอก็จะไม่เป็นแบบนี้แล้ว" หนิวเกิงซึงกล่าวขณะเตรียมเย็บ
"คุณปู่หนิว มีวิธีที่จะไม่ทิ้งรอยแผลเป็นไหม?"
หลังจากที่จ้าวเสี่ยวกังพูดเช่นนี้ เขาก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย เพราะเขารู้ว่ามันเป็นการล่วงละเมิด โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนิวเกิงซึงมีชื่อเสียงในด้านอารมณ์รุนแรงของเขา แต่ข้อดีเพียงอย่างเดียวคือทักษะทางการแพทย์ของนิวเกิงซึงดีมาก คนไข้ทั่วไปฉีดยาไม่กี่เข็มก็หาย.
"เจ้าหนู ถ้ายังสงสัยในทักษะทางการแพทย์ของฉันมากขนาดนั้นก็ไปหาคนอื่นก็แล้วกัน แผลลึกขนาดนี้ฝันไปเถอะที่จะไม่ทิ้งรอยแผล?"
แม้ว่าหนิวเกิงซึงจะพูดอย่างนั้น แต่การเคลื่อนไหวของมือของเขาไม่ได้ช้าเลย และเขาก็รีบเย็บแผลของ หลี่ชุ่ยฮวาอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงโรยหน้าด้วยยาแล้วพันด้วยผ้าก๊อซอีกครั้ง
"ได้แล้ว แผลที่แขนคุณไม่ลึกเกินไป เอาซองยานี้ไปเช็ดแล้วเดี๋ยวก็หาย แล้วอุ้มเธอกลับไป ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ก็แกะผ้าพันแผลออกเอง ยาพวกนี้เป็นยาดีที่หลานสาวฉันเอามาให้"
จ้าวเสี่ยวกังไม่คิดว่า หนิวเกิงซึงจะเห็นบาดแผลที่แขนของเขา และกล่าวทันทีด้วยความซาบซึ้งมาก: "คุณปู่หนิวขอบคุณมาก ค่ารักษาพวกนี้ มีเวลาปู่ก็ซื้อยาบำรุงร่างกายหน่อยนะ"
จ้าวเสี่ยวกังเอาเงินห้าร้อยหยวนออกจากตัวของเขาแล้ววางลงบนโต๊ะ จากนั้นก็อุ้มหลี่ชุ่ยฮวาแล้ววิ่งไปยังบ้านของจางฟู่กุ้ย เพราะที่นั้นยังมีสวี่เอ้อหนิว เขาไม่ปล่อยอีกฝ่ายไปง่ายๆแน่นอน
"ไอ้เด็กตัวเหม็น รอก่อน ฉันแก่ขนาดนี้จะเอาเงินเยอะขนาดนี้ทำไม ให้ร้อยเดียวก็พอแล้ว อยากไปทะเลาะกับคนอื่นมาก ฉันแค่เห็นแผลของคุณและแผลของเธอก็รู้แล้วว่าโดนคนใช้มีดบาดมา"
"คุณปู่หนิวเข้าใจผิดแล้ว คืนนี้ฉันไปส่งเงินให้พี่ชุ่ยฉวา แล้วก็เห็น…"
หลังจากฟังคำพูดของหลี่ชุ่ยฮวาแล้ว หนิวเกิงซึงก็โกรธมากและกล่าวว่า "ไอ้สันดานสวี่เอ้อหนิว แผลของมันฉันจะไม่รักษาให้เด็ดขาด คุณวางใจเถอะ ถ้าช่วยคนแบบนี้ก็ถือว่าทำร้ายคนในหมู่บ้าน คุณไปเถอะ ถ้าเกิดเรื่องฉันจะกันไว้ให้เอง"
จ้าวเสี่ยวกังไม่คิดว่าหนิวเกิงซึงจะพูดแบบนี้ ต้องเข้าใจว่าหนิวเกิงซึงเป็นหมอที่มีชื่อเสียงรัศมีสิบกิโลนี้ แม้ว่าจะมีอารมณ์โมโหร้าย แต่คุณธรรมที่มีใจรักษาคนนั้นดังไกลไปทั่ว แต่วันนี้เขาบอกว่าจะไม่รักษาแผลให้กับสวี่เอ้อหนิวนับว่าเป็นครั้งแรกที่พูด
"หึๆๆ ในเมื่อคุณปู่พูดแบบนี้ ฉันก็จะไม่ไปทำอะไรมันแล้ว"
"แม้ว่าคุณจะมีใจเจ้าชู้ แต่ก็นับว่ามีจิตใจดี รีบกลับไปเถอะ ฉันจะพักผ่อนแล้ว"
หลังจากพูดจบ หนิวเกิงซึงก็ยัดเงินเข้าไปประเป๋าของจ้าวเสี่ยวกัง จากนั้นก็โบกมือไล่ให้กลับบ้าน
จ้าวเสี่ยวกังก็เข้าใจอารมณ์ของนิวเกิงซึงเช่นกัน ในเวลานี้เขาไม่กล้าเอาเงินเข้าไปให้อีก ไม่งั้นก็คงจะโดนด่าอย่างแรงแน่นอน
เมื่อมองการจากไปของจ้าวเสี่ยวกัง หนิวเกิงซึงก็ครุ่นคิดแล้วมองไปบนฟ้าแล้วพูดว่า "อายุเท่านั้นขอแค่มีใจเล่าเรียนก็ยังพอใช้ได้"
จ้าวเสี่ยวกังไม่รู้ว่านิวเกิงซึงกำลังเฝ้าดูเขาอยู่ และเขาไม่รู้ว่านิสัยของเขาดูจะเหมาะกับชายชราคนนั้น
เมื่อเขาอุ้มหลี่ชุ่ยฮวากลับไปถึงบ้านเขาก็ชะงัก เพราะว่าสวี่เอ้อหนิวได้ไปแล้ว บนพื้นมีแค่เชือกทิ้งไว้
เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ค่อนข้างงุ่มง่ามของจางฟู่กุ้นบนเก้าอี้ ความรู้สึกดีๆที่มีต่อจางฟู่กุ้ยก็หายไปหมด
เขาคิดมากตลอดว่าจางฟู่กุ้ยแม้จะเจ้าเลห์ แต่เขาก็มีจิตใจที่ฉลาด และการเข้าไปช่วยซ่งยวี่ชิงถือว่าเขามีจิตใจที่กล้าหาญ แต่ฉากนี้ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย
"น้าฟู่กุ้ย น้าปล่อยสวี่เอ้อหนิวไปหรือ?"
จ้าวเสี่ยงกังวางหลี่ชุ่ยฮวาไว้บนเตียง และสิ่งแรกที่เขาทำเมื่อออกมาคือถามจางฟู่กุ้ย
จางฟู่กุ้ยเข้าใจความหมายของจ้าวเสี่ยวกัง ก็อธิบายอย่างเขินอายว่า "เสี่ยวกัง แค้นกันไปมาเมื่อไหร่จะจบสิ้น สวี่เอ้อหนิวบอกว่าขอแค่ฉันปล่อยเขาไป เขาจะไม่มาหาเรื่องเราอีก และเขาก็จะไม่หาเรื่องคุณอีก เขายังพูดว่า…"
ก่อนที่คำพูดของจ้างฟู่กุ้ยจะพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังไม่อยากจะฟังต่อไป เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมหลี่ชุ่ยฮวาต้องการที่จะหย่าร้างกับจางฟู่กุ้ย ก่อนหน้านี้แสดงว่าจะต้องเกิดเรื่องอะไรแน่ๆ ไม่งั้นหลี่ชุ่ยฮวาคงจะไม่พูดอะไรแบบนี้แน่นอน
"น้าฟู่กุ้ย ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องนี้ก็จบแค่นี้แล้วกัน วันนี้ฉันแค่มาส่งเงินให้กับพี่ชุ่ยฮวา เป็นเงินที่ให้เพิ่มเติม พี่ชุ่ยฮวาเจ็บแขน ก็ให้เธอพักรักษาตัวสักอาทิตย์แล้วค่อยไปทำงาน"
หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังก็โยนเงินข้างๆเท้าของจางฟู่กุ้ย จากนั้นก็หันหัวแล้วเดินจากไป
จางฟู่กุ้ยจะเปิดปากพูดหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นถอนหายใจ
"เสี่ยวกัง พวกเราเอาชนะหวังป้าเทียนไม่ได้หรอก ทำไมแกยังไม่เข้าใจ ขาของฉันก็ถือว่าเป็นบทเรียน"
ลานหน้าบ้าน จางฟู่กุ้ยพูดเองเออเองจากนั้นก็เข็นรถเข็นเข้าไปในบ้าน
หลังจากที่จ้าวเสี่ยวกังออกมาแล้ว เขาก็รู้สึกอยู่ไม่เป็นสุข เขาไม่เข้าใจว่าจางฟู่กุ้ยทำไมถึงขึ้ขลาดแบบนี้
เมื่อนึกถึงอาการบาดเจ็บของหลี่ชุ่ยฮวา และมีคนทำงานในวันพรุ่งนี้น้อยลง จ้าวเสี่ยวกังก็นึกถึงคนที่หลี่ชุ่ยฮวาและซุนหรานหรานแน่นำในตอนกลางวัน
จากนั้นก็มุ่งหน้าไปบ้านของจ้าวเสี่ยวหลิง เมื่อเขาไปถึงหน้าประตูบ้าน เขาก็ได้ยิ่งเสียงน้ำกระเด็น และมีเสียงครางดังออกมา…