ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 118 แนะนำจ้าวถิงถิงให้เธอ
จ้าวหวู่เหลือบมองที่จ้าวเสี่ยวกัง และหยุดคำพูดของจ้าวเสี่ยวกังด้วยสายตาของเขา
"เอาล่ะ เธอก็รู้ว่ามันหมายถึงอะไรแล้ว ฟาร์มบนภูเขาก็มีคนออกมาต่อต้านแล้ว ครั้งนี้ที่สองร้อยไร่จะต้องมีคนออกมาต่อต้านอีกอย่างแน่นอน ครั้งนี้น้าจะแสดงให้คนพวกนี้ดูว่าเสือออกลายมันเป็นยังไง แต่ว่าเธอวางใจได้ ถ้าไม่มีอะไรก็คงจะไม่มีใครออกมาทำอะไรแน่นอน"
หลังจากพูดแบบนี้ จ้าวหวู่หยิบแตงโมชิ้นหนึ่งขึ้นมาจากโต๊ะแล้วยื่นให้จ้าวเสี่ยวกัง
คราวนี้ จ้าวเสี่ยวกังไม่เกรงใจ และได้กินเข้าไป
"น้าจ้าว ในเมื่อน้าได้ตัดสินใจแล้ว ฉันจะไม่พูดอะไรมาก แต่คราวนี้ฉันต้องขอความช่วยเหลือจากน้าจ้าว"
ขณะพูด จ้าวเสี่ยวกังก็เห็นว่าสีหน้าของจ้าวหวู่เปลี่ยนไป
จ้าวหวู่ยังสงสัยว่า จ้าวเสี่ยวกังต้องการความช่วยเหลืออะไรอีก
"บอกมาเถอะ ถ้าช่วยได้น้าจะช่วยเต็มที่"
"หึๆๆ ก็ไม่มีอะไร พรุ่งนี้ฉันอยากจะรับซื้อเห็ด กิโลละสิบห้า แต่ต้องล้างให้สะอาด แค่ใช้เครื่องกระจายเสียงของหมู่บ้านบอกเรื่องนี้ก็พอแล้ว"
จ้าวหวู่ขมวดคิ้วและมองไปที่จ้าวเสี่ยวกังและกล่าวว่า "แน่ใจหรือว่าโลล่ะสิบห้า? แพงไปหรือเปล่า? น้าคิดว่าโลล่ะเจ็ดก็มีคนเก็บให้แน่นอน"
"น้าจ้าว เจ้าไม่อยากพัฒนาชนบทใหม่หรือ? ถ้าทุกคนไม่มีเงินเขาจะไม่เชื่อฟังน้านะ ฉันกำลังช่วยน้า และก็ช่วยหมู่บ้านหาเงิน ไหนๆก็คนหมู่บ้านเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องเอากำไรมากมายก็ได้"
จ้าวเสี่ยวกังไม่ได้ตอบ เขายังต้องการกำไร เพียงแต่ไม่เอามากจนเกินไป
จ้าวหวู่พอใจกับสิ่งที่จ้าวเสี่ยวกังพูดเป็นอย่างมาก
"ได้ ฉันเชื่อใจการทำงานของเธอ เรื่องนี้ให้ฉันจัดการเอง"
หลังจากพูดจบ จ้าวหวู่ก็จุดบุหรี่อีกครั้ง
โจวหรานฮวาใช้มือหยิกขาของจ้าวหวู่ใต้โต๊ะ แล้วยิ้มและพูดว่า "ทำไมสูบอีกแล้วล่ะ? ไหนบอกว่าไม่สูบแล้วไม่ใช่หรือ?"
"เหอะๆๆ ไม่สูบ ไม่สูบ" จ้าวหวู่กล่าวขณะที่เขาอดทนต่อความเจ็บปวด และรีบดับบุหรี่ในมือของเขา
จ้าวเสี่ยวกังมองเห็นการกระทำของโจวหรานฮวาอย่างชัดเจน เขาหัวเราะและพูดว่า" น้าจ้าว น้าโจวพวกคุณดีกับฉันมาก นี่ก็จะค่ำแล้ว ฉันไม่รบกวนแล้วขอตัวกลับก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปถอนเงินออกมาตามที่น้าจ้าวบอก"
เมื่อได้ยินว่าจ้าวเสี่ยวกังจะไปแล้ว จ้าวหวู่และโจวหรานฮวาก็พูดให้เขาอยู่ต่อก่อน
"เสี่ยวกัง อะไรจะรีบร้อนอะไร นี่ยังไม่ถึงสามทุ่มเลย นั่งก่อนก็ได้ ถ้าจะไปอยากลืมเอาของที่เอามากลับไปด้วย"
ระหว่างที่พูด โจวหรานฮวาก็ลุกขึ้น และจัวหวะแบบนี้คือเตรียมจะส่งแขก
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเห็นแบบนี้ เขาก็ไม่ต้องการที่จะอยู่ต่อ อีกอย่างในใจก็คิดแต่เรื่องที่หลี่ชุ่ยฮวารับปากเขา
เมื่อนึกถึงซ่งยวี่ชิง ในใจของจ้าวเสี่ยวกังก็กระวนกระวายใจ
"หึๆ น้าโจว น้าไม่ต้องไปส่งฉันแล้ว น้ากับน้าโจวพักผ่อนกันดีกว่า ของพวกนั้นก็ถือว่าฉันมาไหว้น้าจ้าว น้าจะห้ามน้าจ้าวมากเกินไปไม่ได้นะ ยังไงน้าจ้าวก็ถือว่าเป็นคนใหญ่คนโต และเป็นผู้นำเชียวนะ"
"ใช่ เสี่ยวกังพูดได้ถูกใจฉันมาก คุณต้องให้เกียรติฉันต่อหน้าเสี่ยวกังนะ ของพวกนั้นน้าก็ไม่ขอเกรงใจแล้ว "จ้าวหวู่ก็มาตบไหล่จ้าวเสี่ยวกังเบาๆเพื่อแสดงความสนิทสนม
ขณะที่จ้าวเสี่ยวกังกำลังจะเดินออกจากบ้านไป ก็ได้เจอกับจ้าวถิงถิงที่เพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ
"พ่อ แม่ ให้ฉันไปส่งเสี่ยวกังเถอะ พวกท่านพักก่อนเถอะ ยุ่งมาทั้งวันแล้ว"
เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวถิงถิง จ้าวเสี่ยวกังก็รู้สึกดีใจขึ้นมา จ้าวหวู่และโจวหรานฮวามองหน้ากันและกัน และต่างก็มองเห็นรอยยิ้มในดวงตาของกันและกัน
"โอเค เสียวกัง ให้พี่ถิงถิงไปส่งเธอก็แล้วกัน ฉันกับน้าโจวของเธอไม่ไปส่งนะ "
"หึๆ น้าจ้าวเกรงใจทำไมกัน พี่ถิงถิงไปส่งฉันถือว่าเป็นเกียรติกับฉันมากแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้พี่ถิงถิงจะโตเป็นสาวและสวยเหมือนนางฟ้าไปแล้ว เมื่อกี้ฉันยังนึกว่าเป็นนางฟ้าหลุดออกมาจากภาพวาดเลย"
เหอะๆๆๆ…
ฮ่าๆๆๆ……
ขณะนี้ ครอบครัวทั้งสามของจ้าวหวู่ก็รู้สึกขบขันกับคำพูดที่เฉียบแหลมของจ้าวเสี่ยวกัง
จ้าวถิงถิงก็คิดไม่ถึงว่าจ้าวเสี่ยวกังจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา แต่นี่ก็เป็นคำพูดที่เธออยากจะฟัง เธอรู้สึกว่าคำพูดเหล่านี้พูดได้น่าฟังกว่าชายหญิงจีบกันซะอีก อย่างน้อยจ้าวเสี่ยวกังพูดอย่างจริงจัง
"เสี่ยวกัง ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธออายุน้อยกว่าพี่ถิงถิงหลายปี น้าจะต้องแนะนำให้เธอสองคนได้คบกันอย่างแน่นอน ปากของเธอนะหวานจนขายคนอื่นไปแล้วคนอื่นยังมาช่วยเธอนับตังค์เลย ถ้าพี่ถิงถิงคบกับเธอจะต้องโดนเธอพูดจนเงยหัวไม่ขึ้นแน่นอน"
ขณะที่พูดโจวหรานฮวาก็มองไปยังลูกสาวตัวเอง
"หึๆๆ น้า ฉันไม่ได้หลอกพี่ถิงถิงเลยนะ น้าว่ายังมีคนสวยกว่าพี่ถิงถิงในหมู่บ้านเราอีกหรือ พวกท่านไม่เคยรู้สึกเลยหรือว่าพี่ถิงถิงเป็นนางฟ้าแปลงกายลงมายังโลก?"
พ่อแม่หวังเป็นอย่างยิ่งว่าลูกของพวกเขาจะได้รับการชื่นชมจากคนอื่นๆ อีกอย่างยังเป็นคนที่เด็กกว่าลูกตัวเองชมอีก คำพูดของจ้าวเสี่ยวกังนั้นทำให้จ้าวหวู่และโจวหรานฮวาดีใจเป็นอย่างมาก
"อืม ฉันรู้สึกว่าเธอพูดได้ไม่ผิด ถ้าเธออายุมากกว่านี้หน่อย น้าจ้าวอาจจะตัดสินใจเหมือนน้าโจวของเธอก็ได้"
คนพูดไม่คิดอะไร แต่คนฟังนั้นคิด เมื่อจ้าวถิงถิงได้ยินคำพูดของโจวหรานฮวา เธอชะงักก่อน จากนั้นก็หน้าแดงและเขินอาย
"พ่อ แม่ พูดอะไรกันน่ะ เสี่ยวกันเขายังเด็กอยู่นะ"
เมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกสาวของเธอพูด โจวหรานฮวาก็จ้องมองไปยังจ้าวถิงถิงแล้วพูดว่า "เสี่ยวกังไม่ใช่เด็กน้อยแล้วนะ หลี่ชุ่ยฮวารับประกันเขาได้ ทั่วทั้งหมู่บ้านรู้กันหมดแล้ว ลูกเพิ่งกลับมาลูกยังไม่รู้เรื่อง
แค่กๆๆๆ…
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้ยินเรื่องนี้ เขาก็ไออย่างรวดเร็วสองสามครั้งและขัดจังหวะคำพูดของโจวหรานฮวา
"น้า อยากบอกเรื่องที่น่าอับอายของฉันให้พี่ถิงถิงฟังเลย อีกอย่างต่อหน้าฉันด้วย รอให้ฉันไปก่อนค่อยพูดก็ได้"
เมื่อเห็นใบหน้าของจ้าวเสี่ยวกังแดงก่ำ โจวหรานฮวาและจ้าวหวู่ต่างก็หัวเราะ
"โย่ โย่ โย่… ยังรู้สึกอายด้วยหรือ พอแล้ว น้าไม่แกล้งเธอแล้ว ให้พี่ถิงถิงไปส่งเธอดีกว่า"
เมื่อจ้าวถิงถิงได้ยินสิ่งนี้ เธอไม่อยากถูกพ่อแม่ล้อเล่นอีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงจับมือจ้าวเสี่ยวกังและวิ่งออกไปข้างนอก
มือเล็กๆอันอ่อนนุ่มของจ้าวถิงถิงได้จับไว้ จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกมีความสุขมาก ความรู้สึกแบบนั้นเหมือนกับชายหญิงที่รักกันในทีวิี
จ้าวถิงถิงไม่คิดว่ามือของจ้าวเสี่ยวกังจะหยาบมาก ตามหลักแล้วคนอายุเท่านี้มือจ่าจะนุ่มถึงจะถูกต้อง แต่ว่าทำไมมันหยาบแบบนี้ เขาต้องทำงานหนักแค่ไหน ใช้แรงแค่ไหนถึงจะเป็นแบบนี้
ทันทีที่เขาออกจากประตู จ้าวถิงถิงก็สะดุดประตูเพราะเขาวิ่งเร็วเกินไป
และได้ดึงจ้าวเสี่ยวกังล้มลงด้วย
จ้าวเสี่ยวกังยังคงหมกมุ่นอยู่กับความรักในหัว เมื่อเขารู้ตัวมันก็สายเกินไป เขาก็ดึงจ้าวถิงถิงเข้าไปในอ้อมแขนของเขาทันที
เป้ง…