ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 119 กลับไปต้องโดนดุแน่ๆ
ตอนแรกจ้าวถิงถิงคิดว่าจะล้มจนเจ็บตัวแน่นอน แต่เธอไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่กลับรู้สึกถึงความสบายแทน
เมื่อฟังเสียงหัวใจเต้นอันทรงพลังของจ้าวเสี่ยวกัง มันเป็นครั้งแรกที่จ้าวถิงถิงรู้สึกปลอดภัยที่ได้รับการปกป้องจากผู้ชาย
ตอนที่จ้าวหวู่เห็นจ้าวเสี่ยวกังออกไปพร้อมกับจ้าวถิงถิง เขาก็แทบจะทนไม่ไหวแล้วที่จะอุ้มโจวหรานฮวาเข้าไปในห้องนอน แต่ไม่ได้ยินเสียงดังเกิดขึ้น เขาก็กังวลขึ้นมา
"ถิงถิง เกิดอะไรขึ้น"
"พ่อ ไม่เป็นไร ฉันแค่สะดุดประตู"
ทันใดนั้น ได้ยินเสียงของจ้าวหวู่ จ้าวถิงถิงก็กังวลเล็กน้อย แต่เมื่อเธออยู่บนหน้าอกที่แน่นและสบาย เธอก็ไม่อยากจะลุกขึ้นมา
เมื่อได้ยินว่าลูกสาวของเขาไม่เป็นไร จ้าวหวู่และโจวหรานฮวาก็มองหน้ากัน ทั้งสองคนยิ้มและเดินไปที่ห้องนอนอย่างรวดเร็ว
จ้าวหวู่ผลักโจวหรานฮวาลงบนเตียน จากนั้นก็พุ่งเข้าไป
ก่อนหน้านี้ โจวหรานฮวาก็โดนแซวจนแทบจะทนไม่ไหว โดยเฉพาะเมื่อคิดถึงแขนที่แข็งแรงของจ้าวเสี่ยวกัง และคนในหมู่บ้านลือกันว่าของของจ้าวเสี่ยวกังใหญ่มาก เธอก็ทนไม่ไหวและเปียกทันที
จ้าวหวู่จะไม่รู้ได้ยังไงว่าภรรยาเขาคิดอะไรอยู่ เขาเอามือจับไปที่กลางขา เมื่อรู้สึกที่ความอบอุ่นในตรงนั้น เขาก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
"เบาๆหน่อย ไม่แน่ลูกกับเสี่ยวกังยังอยู่ที่ประตู"
โจวหรานฮวามองท่าทางเหมือนลิงซนของจ้าวหวู่ ก็เลยรู้สึกโกรธเล็กน้อย
"หึๆๆ น่าจะออกไปกันนานแล้วล่ะ พวกเราค่อยๆทำ ค่อยๆทำ "ระหว่างที่พูด จ้าวหวู่ก็ได้ถอดเสื้อผ้าของโจวหรานฮวาออกจนหมดอย่างรวดเร็ว
ในเวลานี้ จ้าวเสี่ยวกังกำลังนอนอยู่บนพื้น รู้สึกถึงร่างกายที่อ่อนโยนในอ้อมแขนของเขา มือของเขายังคงโอบเอวเรียวของจ้าวถิงถิงไว้แน่น
เมื่อได้กลิ่นผมของจ้าวถิงถิงที่หอมหวาน เขาก็อดไม่ได้ที่จะตอบสนอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเคลื่อนไหวของจ้าวถิงถิงที่ต้องการลุกขึ้นและถูขาเรียวทั้งสองไปมาในเป้าของเขา ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก
"เสี่ยวกัง ไม่เป็นไรใช่ไหม คุณถูกไม้แทงทะลุมาหรือ?"
จ้าวถิงถิงรู้สึกเหมือนไม้ทิ่มไปที่ตัวของเธอ แล้วก็นึกได้ว่าข้างล่างเป็นจ้าวเสี่ยวกัง แบบนี้ไม่เท่ากับโดนแทงทะลุหรือ?
เธอรีบลุกขึ้นมา และรีบไปดึงไม้ออกมา
แม้ว่าดวงจันทร์บนท้องฟ้าจะสว่างมาก แต่ก็เป็นเวลากลางคืน และสายตามองไม่ชัดเจนอย่างแน่นอน จ้าวถิงถิงสัมผัสแท่งไม้หนาทึบและต้องการดึงมันออกมา
"พี่ถิงถิง เบาๆ เบาๆ มันไม่ใช่ไม้ มันเป็นของฉัน ของฉัน…"
จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกถึงความแข็งแกร่งของมือจ้าวถิงถิง รู้ว่าถ้ายังไม่รีบพูดคงไม่ไหวแล้ว
จ้าวถิงถิงได้สังเกตเห็นความแปลกประหลาดแล้วก่อนที่จ้าวเสี่ยวกังพูด เพราะไม่ต้องพูดถึงความร้อนแรงบนท่อน และยังมีความหยาบ เธอรู้แล้ว เพียงแต่ไม่กล้ายอมรับเท่านั้นเอง
เมื่อได้ยินจ้าวเสี่ยวกังพูด ใบหน้าของเธอแดงก่ำ เธอไม่คิดว่าครั้งแรกที่ได้จับของผู้ชายจะเป็นของจ้าวเสี่ยวกัง
จ้าวเสี่ยวกังลุกขึ้นอย่างช้าๆ เนื่องจากแขนของถลอกเพราะปกป้องจ้าวถิงถิง เลือดก็ไหลออกมา
"เสี่ยวกัง ไม่เป็นไรใช่ไหม? ฉันจะกลับไปเอากระดาษก่อน แล้วชัดให้เธอก่อน"
หลังจากพูดจบ จ้าวถิงถิงก็รีบวิ่งกลับเข้าบ้านทันที
เมื่อเธอเข้าไปในบ้าน เธอก็ได้ยินเสียงเหมือนหนังญี่ปุ่นดังออกมาจากในห้อง ที่สำคัญที่สุดคือในห้องยังเปิดไฟทิ้งไว้
"อ่า……สามี……..คุณสุดยอดจริงๆ…..อ่า….."
เมื่อได้ยินเสียงครางของแม่ ความรู้สึกนั้นมันมีความสุขมาก ทำให้จ้าวถิงถิงคิดถึงของของจ้าวเสี่ยวกัง
เธอไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว และครั้งหนึ่งเธอเคยใฝ่ฝันว่าอยากจะลองทำกับผู้ชายสักครั้ง
แต่ชายคนนั้นไม่เคยปรากฏตัว และตอนนี้เธอก็พบว่าจ้าวเสี่ยวกังเป็นตัวเลือกที่ดี
อย่างน้อยที่สุด เธอไม่ได้เกลียดชังจ้าวเสี่ยวกัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนั้น จ้าวเสี่ยวกังยอมที่จะเจ็บตัวเพื่อปกป้องเธอ ทำให้เธอรู้สึกดีเป็นอย่างมาก
ในเวลานี้ เสียงของโจวหรานฮวาในบ้านดังขึ้นเรื่อยๆ และ จ้าวหวู่ก็ตื่นเต้นและใช้แรงหนักขึ้นเช่นกัน
"เฮ้ หรานฮวา ทำไมวันนี้รู้สึกว่าไม่ทันไรคุณก็ไม่ไหวแล้วล่ะ? ก่อนหน้านี้ฉันต้องทำตั้งนาน"จ้าวหวู่ทำไปด้วยและถามไปด้วยความสงสัย
"อืม… เอ่อ… คุณ… เบาหน่อย… เดี๋ยวลูกได้ยิน…..จะไม่ดี"
โจวหรานฮวารู้สึกว่ากำลังของจ้าวหวู่ค่อยๆลดลง และเธอก็อดนึกถึงข่าวลือในหมู่บ้านว่าของของจ้าวเสี่ยวกังนั้นทรงพลัง และเธอก็ตัวสั่นอีกครั้ง
เมื่อรู้สึกถึงโจวหรานฮวาสั่น จ้าวหวู่ก็รู้สึกตื่นเต้นมาก
"หึๆ หรานฮวา นี่เป็นครั้งที่สองแล้วใช่ไหม"
"อืม…..ก็คุณเป็นคนทำเอง คุณเก่งมาก"
ทันทีที่เสียงของโจวหรานฮวาลดลง จ้าวหวู่ก็ส่งเสียงคำรามต่ำ
"ความเก่งจะมาอีกแล้วนะ"
"เอ่อ… เอ่อ… อ่า… อ่า…"
เมื่อเผชิญหน้ากับการเร่งความเร็วอย่างกะทันหันของจ้าวหวู่ และผลกระทบที่รุนแรงทำให้โจวหรานฮวาทนไม่ได้อีกต่อไป และร้องออกมาโดยตรง
ในตอนแรกจ้าวถิงถิงต้องการที่จะเข้าห้องแต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจพาจ้าวเสี่ยวกังออกไป ไม่งั้นถ้าจ้าวเสี่ยวกังได้ยินเข้าจะทำยังไง?
จ้าวเสี่ยวกังก็ได้ยินเสียงแผ่วเบา แต่เขายังไม่แน่ใจ
ทันใดนั้นเสียงของจ้าวถิงถิงก็ดังออกมา จ้าวเสี่ยวกังก็รู้ทันทีว่ากำลังทำอะไร
"เสี่ยวกัง ไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอไปพันแผลที่บ้านคุณปู่หนิว กระดาษชำระไม่ถูกสุขอนามัย"
หลังจากพูดจบ จ้าวถิงถิงก็เดินนำหน้าจ้าวเสี่ยวกังไป คราวนี้เธอไม่ได้จับมือของจ้าวเสี่ยวกัง เพราะเมื่อกี้เธอรู้สึกถึงของของจ้าวเสี่ยวกังเป็นยังไงแล้ว
ของของจ้าวเสี่ยวกังใหญ่ขนาดนั้น เขาต้องรู้แน่นอน
"พี่ถิงถิง ทำไมฉันถึงได้ยินน้าโจวร้องสะอื้น มีใครทำให้เธอเสียใจหรือเปล่า"
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ จ้าวถิงถิงแทบอยากจะเอาหน้ามุดลงดิน เพราะนั้นเป็นพ่อแม่ของตัวเอง
เมื่อเขาหันกลับมาและกำลังจะโกรธ เธอเห็นดวงตาที่ค่อนข้างงุนงงของจ้าวเสี่ยวกัง
ก็ถอนหัวใจ บางทีจ้าวเสี่ยวกังอาจไม่รู้
"เข้าใจผิดแล้ว ไปกันเถอะ ไม่งั้นคุณปู่หนิวจะปิดร้านแล้ว"
คราวนี้ จ้าวถิงถิงจับแขนของจ้าวเสี่ยวกังและเดินไปที่บ้านของหมอหนิว
"หึๆ พี่ถิงถิง ไม่ต้องไปแล้ว แผลแค่นี้ ฉันกลับไปล้างก็พอแล้ว เดี๋ยวฉันจะส่งพี่กลับไป ให้พี่ไปส่งไม่ดี"
ในเวลาแบบนี้จ้าวถิงถิงจะให้จ้าวเสี่ยวกงส่งตัวเองกลับได้ยังไง แบบนี้จ้าวเสี่ยวกังก็จะได้เห็นพ่อแม่ของเธอออกกำลังกายกัน?
"ไม่ต้องแล้ว เดี๋ยวฉันส่งเธอถึงบ้านก่อน แล้วฉันก็กลับเอง"
"เอ่อ ฉันก็ไม่อยากกลับเหมือนกัน ถ้ากลับไปแบบนี้ฉันจะโดนดุแน่ๆ"
หลังจากพูดแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็ดึงจ้าวถิงถิงและชี้ไปที่เป้าของเขา