ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 116 ปากของหมอนั้นหวานจริงๆ
ทันใดนั้นเมื่อได้ยินคำอุทานของจ้าวถิงถิง จ้าวเสี่ยวกังก็ฝังหัวของเขาให้ลึกลงไปอีก และในเวลาเดียวกันก็พยักหน้าอย่างเขินอายเล็กน้อย
จริงๆแล้วจ้าวเสี่ยวกัง กำลังคิดเกี่ยวกับการตอบโต้ในใจของเขา แต่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะแกล้งเป็นคนโง่ไม่รู้เรื่อง
เมื่อเห็นว่าจ้าวเสี่ยวกังเป็นเหมือนเด็กที่ทำผิดพลาด จ้าวถิงถิงก็ไม่อยากที่จะโทษเขาต่อไป เพราะจ้าวเสี่ยวกังก็ไม่ได้ตั้งใจ
"พอแล้ว เงยหน้าขึ้นเถอะ แต่เรื่องนี้ห้ามให้คนอื่นรู้เด็ดขาดเข้าใจไหม?"
"อืมๆ พี่ถิงถิง ไม่ต้องห่วงฉันจะไม่บอกออกไปว่าตรงนั้นของพี่เล็กนิดเดียว"
เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง จ้าวถิงถิงแทบอยากจะผลักจ้าวเสี่ยวกังให้ตกลงไปในโคลน
"เอาล่ะ คุณยังเคยเห็นของคนอื่นหรือ? บอกมาว่าเคยเห็นของใคร"
จ้าวถิงถิงจงใจแสร้งทำเป็นโกรธและจ้องไปที่จ้าวเสี่ยวกัง
เมื่อเห็นฉากนี้จ้าวเสี่ยวกังก็รู้สึกว่าจ้าวถิงถิงดูน่ารักจริงๆ
"เอ่อ ก็ไม่เคยเห็นของคนอื่นหรอก แต่ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่ง ฉันไปอาบน้ำที่แม่น้ำ พี่สะใภ้หรานหรานที่อยู่ข้างบ้านก็ไปอาบน้ำที่นั้น….ก็เลยแอบมองไปทีหนึ่ง"
หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังก็แสร้งทำเป็นเขินอายและแอบมองจ้าวถิงถิง
และฉากนี้จ้าวถิงถิงเห็นอย่างชัดเจน และจ้าวเสี่ยวกังทำให้เธอรู้สึกขบขัน
เหอะๆๆๆ…
"คุณมีความคิดอะไรใช่ไหม?ไม่งั้นจะไปแอบดูคนอื่นทำไม?"
"เปล่าๆ ฉันแค่อยากรู้ เพราะก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน…"
เสียงของจ้าวเสี่ยวกังเล็กลงเรื่อยๆ และความมั่นใจของเขาก็น้อยลงเรื่อยๆ
แต่สิ่งนี้ทำให้จ้าวถิงถิงเชื่อ และเธอก็อดไม่ได้ที่จะชอบผ้าขาวอย่างจ้าวเสี่ยวกังมากยิ่งขึ้น
"เอาล่ะ พี่สาวเชื่อเธอ เข้าไปหาอะไรดื่มเองก่อนแล้วกัน ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า คุณห้ามแอบมองเด็ดขาดนะ"
หลังจากพูดจบ จ้าวถิงถิงก็เดินไปอีกห้องหนึ่งอย่างรวดเร็ว
เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวถิงถิง เห็นได้ชัดว่าจ้าวเสี่ยวกังได้ยินความหมายที่ต่างออกไป นี่คือจังหวะที่อยากให้เขาแอบดู
ไม่นานก็มีเสียงฮัมเพลงของจ้าวถิงถิงในห้อง เมื่อได้ยินเสียงร้องเพลงไพเราะจ้าวเสี่ยวกังก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นมาดู
ขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้น จ้าวหวู่ก็กลับมาพร้อมกับโจวหรานฮวาด้วยมอเตอร์ไซค์
ทันทีที่เขาเข้าไปในประตู จ้าวหวู่ก็เห็นจ้าวเสี่ยวกังยืนอยู่ที่ประตูต้อนรับพวกเขา
"น้าจ้าว น้ากลับมาแล้วหรือ ฉันรอน้ามานานแล้ว"
ขณะพูด จ้าวเสี่ยวกังก็รีบเข็นอมเตอร์ไซค์เข้าไปเก็บที่หลังบ้าน
เมื่อเห็นความขยันหมั่นเพียรของจ้าวเสี่ยวกัง จ้าวหวู่ก็มีความสุขมาก
โจวหรานฮวาก็พยักหน้าให้กับเขาที่ร่างกายแข็งแรง
หลังจากที่จ้าวเสี่ยวกังกลับมาจากหลังบ้าน เขาก็บังเอิญเห็นโจวหรานฮวาที่มาพร้อมกับจ้าวหวู่และแสร้งทำเป็นประหลาดใจทันที: "น้า ทำไมนับวันน้าก็สวยขึ้นเรื่อยๆ เมื่อกี้ฉันแทบจะดูไม่ออก ฉันนึกว่าสาวที่ไหนเดินผ่านหน้าบ้าน"
เหอะๆๆ…
"เจ้าเด็กตัวเหม็น ปากหวานจริงๆเลยนะ ก็ไม่รู้ว่าจะมีสาวบ้านไหนแต่งกับเธอ ถ้าแต่งกับเธอแล้วก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว แค่มีปากของเธอก็หวานจนไม่ต้องทำอะไรแล้ว"
เมื่อมองโจวหรานฮวาที่อายุสี่สิบกว่าแต่ยังดูเหมือนคนอายุสามสิบ โดยเฉพาะหุ่นที่อวบของเธอ นี่มันสาวงามในหมู่บ้านชัดๆ โดยเฉพาะเสน่ห์ของหญิงสาวรุ่นใหญ่ที่มาจากตัวเธอ ช่างน่าดึงดูดจริงๆ. .
"หึๆๆ น้า ฉันพูดเรื่องจริงนะ ไม่เชื่อก็ลองถามน้าจ้าวดูสิ คนอื่นอาจโกหกน้า แต่น้าจ้าวคงจะไม่โกหกน้าใช่ไหม?"
จ้าวหวู่คิดไม่ถึงว่าจ้าวเสี่ยวกังจะลากเขาเข้าไปด้วย เมื่อมองหน้าตาที่งดงามของโจวหรานฮวา และหน้าตาที่เขินอายของเธอ ถ้าหากจ้าวเสี่ยวกังไม่อยู่ด้วย เขาคงจะปล้ำอีกฝ่ายแล้ว
"ฮ่าๆๆ เสี่ยวกังพูดได้ไม่มีผิด ตอนนั้นหรานฮวาเป็นคนที่สวยที่สุดในหมู่บ้านของเธอเชียวนะ แม้จะเป็นตอนนี้ ในใจของฉันเธอก็ยังสวยที่สุด สวยกว่าดาราอะไรพวกนั้นอีก"
โจวหรานฮวารู้สึกขบขันกับคำพูดของจ้าวหวู่และจ้าวเสี่ยวกัง แต่ก็ยังแสร้งทำเป็นไม่สนใจ: "คำพูดของพวกคุณพูดหลอกเด็กได้เท่านั้น มันทำอะไรฉันไม่ได้หรอก พวกคุณเข้าไปคุยกันต่อข้างในก่อน เดี๋ยวฉันจะไปผ่าแตงโมมาให้เสี่ยวกังกิน"
หลังจากพูดจบ โจวหรานฮวาก็เดินเข้าไปในห้องครัว
เมื่อมองไปที่ก้นที่อวบอ้วนและเอวเรียวที่พลิ้วไหวโจวหรานฮวา จ้าวเสี่ยวกังโดนดึงดูดอย่างแรง
จ้าวหวู่ก็รู้สึกมีความสุขและพอใจมากในเวลานี้ เขาเหลือบมองที่จ้าวเสี่ยวกังและยิ้มและพูดว่า: "เธอนี่พูดจาเหลือร้ายจริงๆนะ แค่ไม่กี่คำก็ทำให้น้าโจวของเธอดีใจ ไปเถอะ เข้าบ้านกัน?"
"หึๆๆ จะเก่งกว่าน้าจ้าวได้ยังไง ฝีมือฉันแค่เนี้ย พูดยาวแค่ไหนก็ไม่เท่าน้าพูดแค่คำเดียว น้าไม่เห็นหรือว่าเมื่อตอนที่น้าพูดน้าโจวถึงได้ดีใจ ในสายตาของน้าโจวฉันก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น พูดอะไรไปน้าโจวก็ไม่เชื่อหรอก"
ขณะที่พูดจ้าวเสี่ยวกังก็เดินตามจ้าวหวู่เข้าไปในบ้าน
เมื่อมองแวบแรก จ้าวหวู่เห็นขวดเหล้าชั้นดีบนโต๊ะและรากโสมที่มีมูลค่าแพง
"เสี่ยวกัง เธอเอาของพวกนี้มาหรือ?"
เมื่อตอนที่จ้าวเสี่ยวกังกำลังจะพูด โจวหรานฮวาก็มีอุ้มแตงโมเข้ามาในบ้านแล้ว เธอยิ้มและพูดว่า"พวกคุณกำลังคุยเรื่องอะไรกันอ่ะ?เสี่ยวกังนั่งก่อน น้าจะไปผ่าแตงโมให้เธอเดี๋ยวนี้ ."
"หึๆๆ น้า ไม่ต้องแล้ว เมื่อกี้พี่ถิงถิงชงชาให้ฉันดื่มแล้ว"
ขณะที่พูด จ้าวเสี่ยวกังก็ได้เอาเหล้าขึ้นมาแล้วเดินไปตรงหน้าของโจวหรานฮวาแล้วพูดว่า"น้า ฉันเห็นว่าน้าจ้าววันๆยุ่งแต่กับเรื่องของหมู่บ้านเราจนร่างกายเหนื่อยล้า ฉันก็เลยเอาเหล้าที่พ่อฉันหมักและโสมที่คนอื่นให้มามอบให้น้าจ้าวบำรุงร่างกาย เดี๋ยวฉันจะเอาเข้าไปเก็บไว้ในห้องครัว มันไม่ได้แพงอะไรมากมาย น้าโปรดรับไว้นะ"
เมื่อโจวหรานฮวาได้ยินสิ่งนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็สว่างขึ้น
"โธ่ ไอ้หนู แค่มาเที่ยวหากันก็พอแล้ว จะเอามาทำไม เดี๋ยวรีบเอาของกลับไปเลย มีคนเห็นแล้วมันจะไม่ดี?"
ขณะที่โจวหรานฮวาพูด เธอก็ได้แตะไปที่แขนที่แข็งแรงของจ้าวเสี่ยวกัง ให้จ้าวเสี่ยวกังนั่งลง
รู้สึกถึงกล้ามเนื้อที่แข็งแรงของจ้าวเสี่ยวกัง โจวหรานฮวาก็ตัวสั่น แต่ก็รีบเก็บอาการอย่างรวดเร็ว
"น้า น้าพูดอย่างนี้ไม่ถูก ฉันแซ่จ้าว น้าจ้าวก็แซ่จ้าว ไม่ต้องพูดอะไร ถ้าเอาตามแซ่แล้ว ฉันเป็นหลานแท้ๆของน้าจ้าวเลยนะ หลานมาไหว้น้ามีอะไรไม่ดีหรือ? นี่มันคือวัฒนธรรมอันดีงามของเราเลยนะ น้าไม่ต้องคิดอะไรอย่างอื่นหรอก"
ขณะพูด จ้าวเสี่ยวกังก็ได้นำเหล้าและโสมเข้าไปในห้องครัว
เมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวกังเดินออกไป โจวหรานฮวาก็มองจ้าวหวู่และพูดว่า" ทำไมไม่ปฎิเสธหน่อยล่ะ เดี๋ยวจะมีคนหาว่าเราตั้งใจรับของ"
"ฉันจะปฎิเสธยังไง ปากของเด็กคนนี้เป็นยังไงคุณก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้ คุณยังโดนเข้าพูดจนเคลิ้ม คุณจะให้ฉันปะทะคารมกับเขาหรือ อีกอย่างเขาก็พูดได้ไม่มีผิด หลานมาไหว้น้าทำไมจะไม่ได้"
เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวหวู่ ดวงตาของโจวหรานฮวาก็เบิกกว้าง มองจ้าวหวู่อย่างพูดไม่ออก " คุณมีแผนการอะไรอีกรึเปล่า?"