ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 110 พี่เกรงว่าจะไม่ไหว
จ้าวเสี่ยวกังได้ยินเสียงที่ดังมาจากในถ้ำก็รู้สึกโมโห โดยเฉพาะจ้าวเสี่ยวกังกำลังมีความสุขอยู่ที่นั้น
สิ่งนี้ยิ่งทำให้จ้าวเสี่ยวหลิงและซุนหรานหรานโกรธมากขึ้น
"พี่หรานหราน เดี๋ยวอยากปล่อยมันไปง่ายๆนะ ก่อนหน้านี้เราดีกับเขาขนาดนั้น เขากลับไปหาหญิงอื่นในเวลาเร็วแบบนี้"
"อืม พวกเรารออยู่ข้างนอกนานขนาดนี้และกังวลเขา ดูท่าแล้วพวกเราจะต้องจัดการจริงๆแล้ว"
ซุนหรานหรานเดินตามจ้าวเสี่ยวหลิงเข้าไปในถ้ำ เมื่อเข้าไปข้างในพริบตาทั้งสองคนก็มองอะไรไม่เห็นเลย อีกอย่างเสียงของจ้าวเสี่ยวกังก็อยู่ห่างจากพวกเขามาก
หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองคนก็ค่อยๆ ปรับให้เข้ากับความมืดในถ้ำ และค่อยๆเคลื่อนไปข้างหน้า
เมื่อทั้งสองตามเสียงของจ้าวเสี่ยวกังและเลี้ยวไปไม่กี่มุม ในที่สุดพวกเขาก็เห็นจ้าวเสี่ยวกังแต่เห็นไม่ชัดว่ากำลังทำอะไร
จ้าวเสี่ยวกังก็มองเห็นพวกเธอเช่นกัน และเขารอสองคนนี้เข้ามาเป็นเวลานานมากแล้ว
"หึๆๆ พี่สะใภ้ พี่หลิง มาเล่นน้ำด้วยกันสิ น้ำในนี้สะอาดกว่าข้างนอกมาก จะกินก็ไม่มีปัญหา"
หลังจากที่จ้าวเสี่ยวกังพูดจบ เขาก็จงใจตบหน้าอกด้วยมือของเขาอีกครั้ง จากนั้นจึงได้ยินเสียงกระทบ
ซุนหรานหรานและจ้าวเสี่ยวหลิงชำเลืองมองกันและกัน ทั้งคู่หน้าแดง แต่พวกเขาไม่ได้พูดอะไร เพราะก่อนหน้านี้พวกเธอสงสัยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะทำเรื่องที่น่าละอาย
"คนเจ้าเล่ห์ คุณตั้งใจล่อให้พวกเราเข้ามาใช่ไหม?"
ซุนหรานหรานกล่าวขณะเดินไปหาจ้าวเสี่ยวกัง เมื่อเธอมองมังกรของจ้าวเสี่ยวกังผ่านแสงเทียนที่จุดอยู่ ก็เริ่มมีความคิดบางเกิดขึ้น
คนเราเมื่ออยู่ในสภาพแวดล้อมที่มืดมิดก็มักจะจิตนการได้มากว่าปกติ ยิ่งไปกว่านั้น ที่นี่ยังเป็นถ้ำที่ปิดตายและยังมีผู้ชายอย่างจ้าวเสี่ยวกังอยู่ด้วย
"พี่สะใภ้ ฉันไม่ได้ทำนะ ฉันแค่อยากจะเข้ามาดูว่าน้ำข้างในนี้แห้งหรือยัง และทนไม่ได้ที่จะเล่นนั้นเท่านั้นเอง"
"หรือว่าพี่สะใภ้และพี่หลิงก็มาเล่นน้ำด้วยกัน น้ำในนี้เย็นสบายกว่าข้างนอกมาก"
หลังจากพูดแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังจงใจเอนหลังลงบนน้ำ จากนั้นของใหญ่ของเขาก็อยู่ตรงต่อหน้าทั้งสองคน
ด้วยแสงเทียน ดูเหมือนว่าสิ่งของจะโตขึ้นกว่าเดิม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเงาบนกำแพง มันยิ่งงดงามขึ้นไปอีก
"บ้า ทำไมถึงได้บ้ากามขนาดนี้? ไม่กลัวว่าฉันกับเสี่ยวหลิงจะรีดคุณจนแห้งหรือยังไง รีบอาบแล้วรีบออกมา ฉันจะต้องรีบกลับไปทำกับข้าวให้พี่ต้าจ้วงของคุณนะ"
หลังจากได้ยินสิ่งที่ซุนหรานหรานพูด จ้าวเสี่ยวหลิงต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในท้ายที่สุดเธอก็ไม่ได้พูด
ซุนหรานหรานไม่ต้องการแต่ไม่ได้แสดงว่าเธอไม่ต้องการ โดยเฉพาะเธอไม่โดนผู้ชายเตะต้องมานานมากแล้ว และหลังจากได้ลองของใหญ่ของจ้าวเสี่ยวกัง ทุกคืนที่เธอเหงา ในใจของเธอก็จะคิดถึงเรื่องนี้เป็นอย่างมาก
"โอเค โอเค พี่ไม่ยอม แต่พี่หลิงได้ใช่ไหม? พวกพี่เข้ามาแล้ว คงจะไม่ปล่อยให้ของของฉันตั้งแบบนี้ต่อไปใช่ไหม แบบนี้ฉันกลับบ้านไม่ได้แน่ อายคนอื่นเขา"
"หึ…ฮ่าๆๆ…เสี่ยวกัง ของของคุณมีชื่อเสียงอย่างมากในหมู่บ้าน คุณยังบอกว่าอายเขาอีก ไม่ใช่อายจนไม่อายแล้วหรือ รีบใส่เสื้อผ้าแล้วไปกันเถอะ"
จ้าวเสี่ยวกังได้ยินคนพูดของซุนหรานหรานก็ชะงัก แล้วพูดอย่างอึดอัดว่า"ของๆฉันมีเพียงพวกพี่เท่านั้นที่เคยเห็น คนอื่นไม่เคยเห็นมาก่อน?"
"เสี่ยวกัง จำได้ไหมว่าคุณทะเลาะกับพี่ชุ่ยฮวา? ครั้งนั้นของของคุณนี้กระจายไปทั่วหมู่บ้านแล้ว"
จ้าวเสี่ยวหลิงก็พูดขึ้น ดวงตาของเธอสว่างมากภายใต้แสงเทียน และจ้าวเสี่ยวกังก็มองเห็นดวงตาของจ้าวเซียวหลิงจ้องมองที่สิ่งที่ยิ่งใหญ่ของเขาได้อย่างชัดเจน
"หึๆ พี่หลิง พี่หรานหรานไม่ยอม ให้ฉันเอาพี่สักที่ได้ไหม พี่ดูมันสิ พี่จะปล่อยให้ฉันทนทุกข์ต่อไปแบบนี้หรือ?"
ในขณะที่พูด จ้าวเสี่ยวกังก็เดินออกจากน้ำและเดินไปข้างหน้าจ้าวเสี่ยวหลิง
เมื่อซุนหรานหรานมองจ้าวเสี่ยวหลิงต้องการ เธอก็รู้สึกเขินอายและรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่
"เสี่ยวหลิง ถ้าเธอต้องการสบายตัวกับเสี่ยวกังก็เอาเลย ดูท่าทางแล้วเธอต้องการ"
หลังจากพูดแล้ว ซุนหรานหรานก็เดินตรงไปที่ด้านข้างของจ้าวเสี่ยวหลิง และแตะตูดที่กลมและแข็งแรงของเธอแล้วก็เดินออกไป
"ฉันจะรอพวกเธอที่ด้านนอก รีบๆนะ"
"พี่หรานหราน ฉันกลัวว่า….ฉันกล้วว่าคนเดียวคงจะไม่ไหว"
จ้าวเสี่ยวหลิงดึงเสื้อบางๆของซุนหรานหราน
ความจริงในใจของซุนหรานหรานก็ต้องการ แต่เมื่อนึกถึงฟ้าใกล้จะมืดแล้ว ถ้าเขาเอากับจ้าวเสี่ยวกัง กลับไปทำกับข้าวคงจะดึกแล้ว และถ้ากลางคืนหลิวต้าจ้วงต้องการ จะต้องโดนจับได้แน่นอน.
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซุนหรานหรานก็กัดฟันและพูดว่า"เธอบริการเขาเองก็แล้วกัน ไม่ไหวค่อยเรียกฉัน"
พูดจบซุนหรานหรานก็ออกไป
จ้าวเสี่ยวหลิงกำลังจะพูดอะไร แต่ก็โดนจ้าวเสี่ยวกังกอดไว้แน่น
"หึๆๆ พี่หลิง อย่าถ่อมตัวเลย น้ำของพี่เยอะที่สุด ฉันแทบจะรอไม่ไหวแล้ว"
ขณะพูด จ้าวเสี่ยวกังก็อุ้มจ้าวเสี่ยวหลิงเดินลงน้ำ
"เสี่ยวกัง เดี๋ยวก่อน ฉันถอดเสื้อผ้าก่อน เหงื่อออกและสกปรก…"
ก่อนที่เขาจะพูดจบ ปากของจ้าวเสี่ยวกังก็จูบโดยตรง และปิดกั้นปากของจ้าวเสี่ยวหลิงโดยตรง
อืม…
อ่า…..
ในตอนแรกจ้าวเสี่ยวหลิงต้องการต่อต้าน แต่เมื่อลิ้นของจ้าวเสี่ยวกังพุ่งเข้ามา ไม่นานเธอก็ละลายในอ้อมกอดของจ้าวเสี่ยวกัง
ซุนหรานหรานยังไปไม่ไกล เมื่อเดินถึงทางเลี้ยวเธอก็ได้ยินเสียงครางของจ้าวเสี่ยวหลิง ทำให้เธอรู้สึกเสียดายที่เดินออกมา
ขณะจูบ จ้าวเสี่ยวกังค่อยๆวางจ้าวเสี่ยวหลิงบนฝั่ง จากนั้นด้วยความร่วมมือของจ้าวเสี่ยวหลิงชุดนั้นก็ถูกถอดออกจนหมด
"เสี่ยวกัง……ให้….ให้ฉันล้างก่อน…..อ่า….."
ทันทีที่คำพูดของจ้าวเสี่ยวหลิงพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังก็จูบไปที่ไฟหน้า รสชาติเค็มนิดๆบนตัวจ้าวเสี่ยวหลิงทำให้จ้าวเสี่ยวกังทนไม่ไหวและดูดอย่างแรง
ในไม่ช้าจ้าวเสี่ยวหลิงก็ทนไม่ไหวและครางออกมา
"เสี่ยวกัง…..เสี่ยวกัง….ให้ฉัน…..ล้างก่อน…..อ่า…."
"หึๆๆ พี่หลิง เดี๋ยวเราค่อยอาบพร้อมกันดีกว่า"
หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังก็กอดเอวเรียวของจ้าวเสี่ยวหลิง และเดินเข้าไปในแม่น้ำใต้ดิน
ที่มุมของถ้ำ ซุนหรานหรานกัดริมฝีปากของเธอ คลายมัน แล้วกัดมันอีกครั้ง การสนทนาระหว่าง จ้าวเสี่ยวกังและจ้าวเสี่ยวหลิงภายในทำให้เธอต้องการ
เมื่อลงไปในน้ำ จ้าวเสี่ยวกังค่อยๆขัดจ้าวเสี่ยวหลิงและลูบไล้ผิวของอีกฝ่ายด้วยริมฝีปากอันอบอุ่นของเขา
จ้าวเสี่ยวหลิงยังรู้สึกถึงความอ่อนโยนของอีกฝ่าย และอดไม่ได้ที่จะให้ความร่วมมือมากขึ้น มือของเธอก็อดไม่ได้ที่จะแตะไปทั่วทั้งตัวของจ้าวเสี่ยวกัง
"เสี่ยวกัง พี่เกรงว่าจะไม่ไหว พี่ของใช้ปากก่อนก็แล้วกัน…"