ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 245 ให้โทรศัพท์
หลังจากที่มีจ้าวโหย่วเทียนเพิ่มมาอีกคน ความเร็วในการรับซื้อเห็ดสนก็เร็วขึ้นด้วย
ไม่นานการเก็บเห็ดก็เสร็จสมบูรณ์ หลังจากที่คำนวณ รวมกับเห็ดสนที่หมู่บ้านตระกูลซึงส่งมาด้วยถึงแม้จะมีแค่หนึ่งพันกิโลกรัม
แต่ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังก็รู้สึกตื่นเต้นมาก ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป การทำเงินของเขามีแต่จะเร็วขึ้นเท่านั้น
หลี่กุ้ยเฟินเชิญพวกสาวๆไปกินข้าวที่บ้านด้วยกัน อย่างไรก็ตามพวกเธอถึงว่าได้ช่วยเอาไว้มาก แต่ว่าพวกเธอรับค่าจ้างไปแล้วจึงปฏิเสธไป
โดยเฉพาะซุนหรานหรานที่อยู่ข้างบ้าน ส่วนจ้าวเสี่ยวหลิงและหลี่ชุ่ยฮวามักจะรู้สึกเหมือนกับลูกสะใภ้ขี้เหร่ที่เจอกับพ่อตาแม่ยาย พวกเธอยิ่งไม่คิดที่จะอยู่ต่อ
มองดูผู้หญิงทั้งสามคนเดินจากไป หลี่กุ้ยเฟินอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
"นี่คุณ คุณว่าถ้าพวกผู้หญิงพวกนี้ไม่ได้แต่งงานจะดีแค่ไหน ไม่ว่าคนไหนคนหนึ่งแต่งเข้ามาบ้านเราก็คงจะมีความสุขแน่นอน"
"แม่ พี่สะใภ้ยวี่ชิงก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ตอนแรกพวกคุณก็มีความสุขมากไม่ใช่เหรอ?"
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง หลี่กุ้ยเฟินรู้สึกหัวเสียขึ้นมาทันที ถึงแม้ภายในใจของเธอจะยอมรับเรื่องของจ้าวเสี่ยวกังและซ่งยวี่ชิงแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงซ่งยวี่ชิงก็เป็นพี่สะใภ้ของจ้าวเสี่ยวกัง ถ้าเรื่องนี้เผยแพร่ออกไป ไม่เป็นที่ครหาของทุกคนหรอกเหรอ
"ไอ้ตัวเหม็น นายโดนเธอทำเสน่ห์ใส่หรือเปล่า ถ้าหากไม่ได้เห็นแก่ที่นายมีความพยายาม คนเป็นแม่อย่างฉันไม่มีทางเห็นด้วยอย่างแน่นอน"
หลังจากที่พูดจบ หลี่กุ้ยเฟินเดินกลับเข้าบ้านไปทำอาหารอย่างหัวเสีย
จ้าวโหยว่เทียนได้ยินบทสนทนาของสองแม่ลูก เขาก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่นั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงหน้าประตูคนเดียว
"เสี่ยวกัง อีกเดี๋ยวหลังจากที่แม่ของนายทำกับข้าวเสร็จแล้วนายส่งไปก็แล้วกัน ยังไงนายส่งไปก็ดีกว่าให้แม่ของนายส่งไป"
จ้าวเสี่ยวกังที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ยิ้มขึ้นมาทันที เห็นได้ชัดว่าพ่อของเขากำลังช่วยเขา
"เเหะเเหะ ได้เลย พ่อรออยู่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวผมไปเอาของดีอะไรบางอย่างมาให้พ่อ"
หลังจากที่พูดจบจ้าวเสี่ยวกังเดินเข้าไปในบ้านแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งให้จ้าวโหย่วเทียนสองเครื่อง
"อันนี้สำหรับพ่อกับแม่ มีเวลาค่อยไปสมัครซิมการ์ด ต่อไปเวลาพวกเราติดต่อกันจะได้สะดวกมากขึ้น"
เมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวกังส่งโทรศัพท์มาให้ตัวเอง จ้าวโหย่วเทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดด้วยท่าทางที่ปวดใจ "ไอ้ตัวเหม็น ฉันกับแม่ของนายอยู่แต่บ้านยังจะติดต่ออะไรกันอีก? นายนี่มันสิ้นเปลือง"
"พ่อ พวกเราต้องตามให้ทันยุคสมัยใหม่ มีโทรศัพท์ต่อไปผมอยู่ข้างนอกจะได้ติดต่อหากันได้ง่าย ยิ่งไปกว่านั้นยังมีอินเทอร์เน็ตด้วย สามารถเรียนรู้อะไรมากมายจากอินเทอร์เน็ตได้ด้วย"
หลังจากที่จ้าวเสี่ยวกังพูดเกลี้ยกล่อม จ้าวโหยว่เทียนจึงฝืนใจยอมรับเอาไว้
เมื่อเห็นจ้าวโหย่วเทียนยอมรับเอาไว้ จ้าวเสี่ยวกังเดินเข้าไปในบ้านหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องหนึ่งออกมาแล้วเดินตรงไปที่บ้านหวังลี่
มองดูเห็ดสนมากมายขนาดนี้ เขาทำคนเดียวไม่ไหว ยิ่งไปกว่านั้นยังได้รับบาดเจ็บ ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะว่ากลัวพ่อแม่เป็นห่วง เขาอยากจะนอนอยู่บนเตียงอย่างสบายใจสักสองสามวัน
ตอนที่มาถึงบ้านของหวังลี่ หวังลี่กำลังนั่งซักผ้าอยู่หน้าบ้าน มองไปเห็นชุดชั้นในลายลูกไม้ที่ตากอยู่ตรงราวตากผ้า จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกคอแห้งขึ้นมาทันที
นึกถึงเอวที่เพรียวบางของหวังลี่ที่เข้ากับสรีระด้านหน้าและด้านหลัง โดยเฉพาะในตอนที่หวังลี่กำลังซักผ้า หน้าอกที่กำลังสั่นไหวไม่หยุดของเธอหนีไม่พ้นสายตาของจ้าวเสี่ยวกัง
"พี่ลี่ ฟาฟาอยู่บ้านหรือเปล่า?"
หลังจากที่ได้ยินเสียงของจ้าวเสี่ยวกัง บนใบหน้าของหวังลี่เต็มไปด้วยความดีใจทันที แต่หลังจากที่สังเกตเห็นจ้าวเสี่ยวกังกำลังจับจ้องมาที่หน้าอกของตัวเอง เธออดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างใส่จ้าวเสี่ยวกัง
"นายออกจากบ้านของคุณปู่หนิวเร็วใช้ได้ ตอนที่ฉันกลับไปหานายไม่อยู่แล้ว ฟาฟากำลังออกไปฝึกขับรถไถ อีกไม่นานก็จะกลับมาแล้ว"
"อ๋อ แล้วซื้อยี่ห้ออะไรมา?"
จ้าวเสี่ยวกังคิดไม่ถึงว่าหวังฟาฟาแค่ออกไปดูแล้วจะซื้อกลับมาเลย เดิมทีเขาคิดว่าหวังฟาฟาจะไปดูที่เมืองอื่นก่อน
"ดูเหมือนจะเป็นยี่ห้อosmanthus เถ้าแก่บอกว่ายี่ห้อที่ดีที่สุดในบรรดาเป็นรถไถนา ไม่ว่าจะขึ้นเขาหรือลงก็เร็วมาก"
มองดูท่าทางที่อารมณ์ดีของหวังลี่ จ้าวเสี่ยวกังยิ้มแล้วพูด "พี่ลี่ ทำไมผมรู้สึกว่าฟาฟาที่ซื้อรถไถนายังดูไม่มีความสุขเท่าพี่เลย เป็นเพราะพี่ไม่ชอบฟาฟาใช่หรือเปล่า?"
"ใครบอก? ฟาฟาเป็นน้องชายของฉัน เขามีความสามารถคนเป็นพี่สาวอย่างฉันก็ต้องดีใจสิ ใช่แล้ว อาการบาดเจ็บของนายยังไม่หายดีเลยออกมาทำไม?"
สำหรับเรื่องที่จ้าวเสี่ยวกังออกมาเดินเหิน หวังลี่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นห่วง
อย่างไรก็ตามก่อนหน้านี้เธอยังต้องช่วยประคองเขาอยู่เลย แต่ในเวลาสั้นๆไม่กี่ชั่วโมงจ้าวเสี่ยวกังกลับสามารถเดินได้โดยไม่ต้องมีคนช่วยประคอง ถ้าจะบอกว่าทักษะการแพทย์ของหนิวเกิงซึงร้ายกาจขนาดนั้นเธอก็ยังคงไม่เชื่อเท่าไหร่ แต่ว่าจ้าวเสี่ยวกังตัวเป็นๆก็มายืนอยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว มันทำให้เธอไม่เชื่อก็ไม่ได้
"แหะแหะ หายดีพอสมควรแล้ว ปู่หนิวบอกว่าพักฟื้นอีกไม่กี่วันก็ไม่เป็นไรแล้ว แต่ช่วงนี้ห้ามออกแรงมากเกินไป ผมก็เลยมาหาฟาฟาอยากจะให้เขาช่วยขนเห็นสนสักหน่อย"
หลังจากที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ หวังลี่ตอบตกลงทันที "ได้ นายกลับไปพักฟื้นเถอะ อีกเดี๋ยวฉันจะให้ฟาฟาไปช่วยนาย"
"เเหะเเหะ ก็ได้ โทรศัพท์เครื่องนี้ให้ฟาฟา ในเมื่อทำงานกับผม ผมก็ไม่มีทางทำให้เขาผิดหวังอย่างแน่นอน"
หลังจากที่พูดจบ จ้าวเสี่ยวกังหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งไปให้หวังลี่
"นายกำลังทำอะไร? นายมันรวยมากหรือยังไง? ให้ฉันแล้วยังจะให้น้องชายของฉัน โทรศัพท์ทั้งสองเครื่องรวมกันมันตั้งสี่พันเลยนะ มันแทบจะเท่ากับค่าแรงครึ่งปีของฉัน อันนี้ฉันรับไว้ไม่ได้"
"พี่ลี่ เครื่องนี้ผมให้ฟาฟา ไม่ได้ให้พี่สักหน่อย อีกอย่างต้องดูด้วยว่าโทรศัพท์เครื่องนี้ให้ใคร ถ้าให้คนอื่นอย่าว่าแต่โทรศัพท์เลย แม้แต่เงินแดงเดียวผมก็รู้สึกปวดใจ แต่ถ้าให้ฟาฟา แหะแหะ………"
ถึงแม้จ้าวเสี่ยวกังจะไม่ได้พูดจนจบ แต่มองดูดวงตาที่กลมโตของจ้าวเสี่ยวกังที่กำลังจับจ้องมาที่หน้าอกของตัวเอง หวังลี่เข้าใจความหมายทันที และในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกหัวเสียและชื่นใจอย่างบอกไม่ถูก
"ฮึ่ม ไม่เอาก็เสียของ นายอย่าเสียใจทีหลังก็แล้วกัน"
ถึงแม้ปากของหวังลี่จะพูดแบบนี้ แต่เธอก็ยื่นมือออกไปรับอยู่ดี
จ้าวเสี่ยวกังกระตุกยิ้มที่มุมปาก วางโทรศัพท์ลงบนมือของหวังลี่แล้วเดินออกไปทางด้านนอก
หวังลี่มองดูแผ่นหลังที่กำยำของจ้าวเสี่ยวกัง ภายในใจอดไม่ได้ที่จะเกิดความรู้สึกที่มีความสุข เธอรู้ดีที่สุดจ้าวเสี่ยวกังให้โทรศัพท์ฟาฟาเพราะเห็นแก่เธอ ถึงแม้จ้าวเสี่ยวกังจะไม่ได้พูดออกมาอย่างชัดเจน แต่มีเหรอที่เธอจะไม่เข้าใจ
กลับไปถึงบ้าน จ้าวเสี่ยวกังหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเดินตรงไปที่บ้านซุนหรานหรานอีกครั้ง
หลังจากที่ซุนหรานหรานกลับถึงบ้านเธอก็ตรงไปอาบน้ำทันที หลังจากที่ช่วยจ้าวเสี่ยวกังรับซื้อเห็ดสนมาทั้งวัน ความรู้สึกที่ไม่สบายตัวแบบนั้นทำให้ซุนหรานหรานไม่อยากเข้าใกล้จ้าวเสี่ยวกัง
หลิวต้าจ้วงที่เพิ่งทำกับข้าวเสร็จเดินออกมานั่งอยู่หน้าบ้าน ได้ยินเสียงอาบน้ำของซุนหรานหรานดังขึ้นไม่หยุด ภายในใจของเขาเกิดความเร่าร้อนขึ้นมาทันที แต่เมื่อนึกถึงของสิ่งนั้นแล้วมันทำให้เขารู้สึกผิดหวังมาก
ทั้งชีวิตของคนเราไม่มีอะไรที่เจ็บปวดไปมากกว่านี้อีกแล้ว ทั้งๆที่มีภรรยาที่สวยงามแบบนี้แต่ไม่สามารถลิ้มลอง
ปังปังปัง……..
"พี่ต้าต้าจ้วงอยู่บ้านหรือเปล่า?"
ในขณะที่หลิวต้าจ้วงคิดจะลงมือทำภารกิจ ทันใดนั้นมีเสียงของจ้าวเสี่ยวกังดังขึ้นจากหน้าประตู
"หรานหรานรีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในบ้าน ฉันจะไปดูเองว่าเสี่ยวกังมาทำอะไร"
หลังจากที่พูดจบ หลิวต้าจ้วงลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตู