ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 172 ความน้อยเนื้อต่ำใจ
"น้าหก ฉันจะคิดดูอีกที"
หวังลี่รู้สึกหงุดหงิดในใจมาก ตอนแรกเธอคิดว่าน้าหกของเธอหวังต้าเหม่ยจะพาฝ่ายชายมาที่บ้านของเธอ แต่คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายกลับให้น้าหกของเธอมา และยังจะให้เธอไปหาที่บ้านเขา เรื่องแบบนี้หวังลี่ก็รู้สึกว่ารับไม่ได้
สมัยก่อนที่เธอทำงานอยู่ข้างนอกมีผู้ชายมากมายจีบเธอ แต่เธอไม่เคยเริ่มก่อนเลย แต่ตอนนี้เพิ่งจะกลับมาก็จะให้เธอเริ่มก่อน เธอก็เลยปฎิเสธขึ้นมา
เมื่อได้ยินว่าหวังลี่ไม่เต็มใจที่จะไป หวังต้าเหม่ยก็ไม่พอใจทันที
"หวังต้าฟู่ คุณรับเงินคนอื่นมาแล้ว ตอนนี้ลูกสาวคุณกลับมาแล้ว คิดจะกลับคำหรือ?"
หวังต้าฟู่ที่อยู่ด้านข้างรู้สึกอับอายเมื่อได้ยินคำพูดของหวังต้าเหม่ย
หวังลี่ถามอย่างสงสัย "พ่อ เงินอะไร? นี่มันเรื่องอะไร?"
หวังต้าฟู่รู้สึกอายเล็กน้อยและไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เมื่อเห็นใบหน้าที่ก้าวร้าวของหวังต้าเหม่ย หวังต้าฟู่ก็เทียบจะไม่กล้าพูดอะไรอีก
"ฉันบอกเอง พ่อของเธอรับเงินค่สินสอดห้าพันของคนอื่นมาแล้ว ครั้งนี้คือการให้เกียรติเธอที่บอกว่าให้ไปพบหน้า แต่ความจริงครั้งนี้ที่ไปก็คือจัดการเรื่องแต่งงานให้เรียบร้อย"
คำพูดของหวังต้าเหม่ยทำให้หวังลี่แทบไม่อยากจะเชื่อ
"พ่อ เงินเดือนที่ฉันส่งให้ทุกเดือนล่ะ ไปไหนหมดแล้ว?"
หวังต้าฟู่ถูกหวังลี่ถาม แล้วตอบอย่างลำบากใจว่า"ลูกรัก เงินนั้นถูกน้องของลูกเอาไปเล่นพนันหมดแล้ว อีกอย่างน้องของลูกไปกู้เงินนอกระบบ ครั้งที่แล้วน้องของลูกถูกจับตัวไป พวกมันบอกว่าถ้าไม่มีเงินห้าพันให้จะตัดมือของน้อง พ่อก็จนปัญญา"
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ หวังลี่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเวียนหัว
"พ่อก็เลยขายลูกสาวตัวเองในราคาห้าพันอย่างนั้นหรือ?"
"ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น พ่อก็แค่อยากให้ลูกไปดูๆ หมู่บ้านต้าหวังมีชื่อเสียงเรื่องความร่ำรวยในเมืองของเรา ถ้าลูกไม่ไปก็จะไม่บังคับลูก"
น้ำเสียงของหวังต้าฟู่เริ่มอ่อนลงและอ่อนลง และในที่สุดเขาก็อายที่จะพูด
"ฉันไม่แต่ง และไม่ไป ถ้าพ่อรักพ่อก็ไปเองก็แล้วกัน"
หลังจากได้ยินแบบนี้หวังต้าเหม่ยก็ไม่พอใจ จากนั้นก็ชี้หน้าด่าหวังต้าฟู่
"หวังต้าฟู่ ก่อนหน้านี้เราคุยกันแล้วนะ รับประกันว่าจะสำเร็จ ตอนนี้ลูกสาวคุณไม่อยากไป งั้นก็รีบคืนเงินคนอื่นเขามาเดี๋ยวนี้ ไม่ก็มัดลูกสาวของคุณไปมอบ ไม่คืนเงินและไม่อยากยกลูกสาวให้เขา ฉันเตือนไว้เลย คนอื่นเขารู้สึกหวังป้าเทียนนะจะบอกให้ ถ้ามีเรื่องกับคนบ้านนี้ บ้านของคุณอยู่ไม่สุขแน่นอน"
หวังต้าฟู่ได้ยินอีกฝ่ายพูดก็รู้สึกเสียใจและกลัว แล้วมองไปยังลูกสาวตัวเอง
หวังลี่รู้สึกอึดอัดมากเมื่อเห็นสายตาของหวังต้าฟู่ แล้วคิดถึงเรื่องที่น้องและตัวเองไม่มีแม่ตั้งแต่เด็ก พึ่งแต่หวังต้าฟู่ที่เป็นทั้งพ่อและแม่ประคองครอบครัวไว้ และรู้สึกใจอ่อน
"พ่อ ฉันรับปากเธอ แต่หลังจากวันนี้ พ่อก็จะไม่มีลูกสาวคนนี้อีกต่อไปแล้ว นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันเรียกพ่อ"
หลังจากพูดจบ หวังลี่ก็วิ่งออกไป
จ้าวเสี่ยวกังที่ฟังอยู่ข้างนอกก็เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
ทันทีที่เขากำลังจะเปิดประตูและเข้าไปในบ้านเพื่อช่วยหวังลี่แก้ปัญหานี้ แต่เมื่อประตูถูกเปิดออก หวังลี่ก็ชนเขาเข้าไปจังๆ
หวังลี่ถึงกับชะงัก เมื่อเขาเห็นว่าเป็นจ้าวเสี่ยวกัง ความเจ็บปวดทุกอย่างก็ได้กลายเป็นน้ำตา แล้วเธอก็พุ่งเข้ากอดจ้าวเสี่ยวกังแล้วร้องไห้ออกมาทันที
เมื่อเห็นหวังลี่กระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของจ้าวเสี่ยวกังอย่างแน่นหนาและไม่ยอมปล่อย หวังต้าเหม่ยที่ตามมาก็หน้าเปลี่ยน
คนในชนบทความคิดยังหัวโบราณ อย่าว่าแต่กอดชายไว้เลย แม้แต่จับมือกันก็ถือว่าน้อยมาก
"หวังต้าฟู่ ลูกของคุณกำลังทำบัดสีบัดเถลิงกับผู้ชาย คุณยังคิดจะยกนางตัวดีแบบนี้ให้คนอื่นอีกหรือ ฉันตาบอดจริงๆที่เป็นลูกสื่อให้ลูกสาวคุณ รีบคืนเงินคนอื่นซะ ฉันจะบอกกับทางนั้นให้เข้าใจ "
เมื่อได้หวังต้าเหม่ยพูดว่านางตัวดีจ้าวเสี่ยวกังก็ขมวดคิ้ว
เขาตบหลังหวังลี่เบาๆ จากนั้นก็จับตัวหวังลี่แล้วค่อยๆยกเธอขึ้นมาจากอก
"ป้าท่านนี้ พูดจาให้มันดีๆหน่อยได้ไหม ฉันกับหวังลี่ไม่มีอะไรกัน และอย่างมีแม่สื่อที่ไหนเป็นแบบป้า ในปากของป้าเต็มไปด้วยคำว่าเงิน นี่คือการเป็นแม่สื่อหรือ?
"นี่เงินห้าพัน พี่ลี่ไม่ไปแล้ว ป้าเขียนใบรับเงินมาแล้วก็ไสหัวออกไป"
ขณะพูด จ้าวเสี่ยวกังก็ได้หยิบเงินออกมาจากกระเป๋าแล้วนับห้าพันและส่งให้กับหวังต้าเหม่ย
เมื่อเห็นเงินก้อนใหญ่ที่จ้าวเสี่ยวกังหยิบออกมา สายตาของหวังต้าเหม่ยก็เบิกกว้าง แม้เขาจะเป็นคนหมู่บ้านต้าหวัง แต่เมื่อเห็นเงินมากมายขนาดนี้ก็มีความรู้สึกเช่นกัน อีกอย่างที่บอกว่าหมู่บ้านต้าหวังร่ำรวย ความจริงก็แค่มีถนนคอนกรีตที่หมู่บ้านอื่นไม่มีเท่านั้น
"ตอนหวังต้าฟู่รับเงินยังไม่เขียนเลย แล้วทำไมฉันจะต้องเขียน?"
"หึๆๆ ไม่เขียนก็ได้ ถ้างั้นก็กลับไปตัวเปล่าก็แล้วกัน แล้วให้ชายคนนั้นมาเอาเงินเองก็แล้วกัน ถ้าถึงตอนนั้นฉันจะบอกับเขาว่าป้าว่าพี่ลี่ของฉันยังไง และยังได้ใส่นมใส่ไข่ ถ้าหากตอนนั้นพี่ลี่กับเขาได้ตกลงกันแล้ว…"
ก่อนที่จ้าวเสี่ยวกังจะพูดจบ หวังต้าเหม่ยก็กัดฟันและพูดว่า: "ตกลง ฉันเขียน ต่อไปอย่ามาให้ฉันเป็นแม่สื่ออีกนะ อีกอย่างต่อไปจะไม่มีคนมาขอลูกสาวของคุณอีก"
หวังต้าเหม่ยไม่กล้าต่อปากต่อคำกลับจ้าวเสี่ยวกังอีก แล้วใส่อารมณ์แห่งความโกรธทั้งหมดให้กับหวังต้าฟู่
ในไม่ช้าจ้าวเสี่ยวกังก็ดูเนื้อหาของใบเสร็จรับเงิน แล้วให้เงินหวังต้าเหม่ยเพื่อไล่ให้เธอกลับไป
หลังจากที่หวังต้าเหม่ยจากไป หวังลี่ก็ตั้งสติได้
"เสี่ยวกัง ขอบคุณเธอมาก ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ วันนี้ฉันคงจะต้องไปกลับเขาแน่นอน"
หลังจากได้ยินเรื่องนี้หวังต้าฟู่ก็ละอายใจจนไม่รู้จะพูดอะไรดี
จ้าวเสี่ยวกังยิ้มและพูดว่า: "ไม่ต้องขอบใจฉันหรอก ถ้าจะขอบคุณก็ขอบคุณหวังฟาฟาเถอะ นี่เป็นเงินที่ขายตะพาบน้ำได้"
"เป็นไปได้อย่างไร? เสี่ยวกังอยากโกหกฉันเลย ตะพาดน้ำหนึ่งตัวอย่างมากก็แค่หนึ่งพัน จะขายได้ห้าพันได้ยังไง?"
เมื่อเห็นหวังลี่เช็ดน้ำตา และถามอย่างสงสัย จ้าวเสี่ยกังก็ไม่ได้ปกปิด แล้วก็บอกเรื่องราวทุกอย่างออกมา
หลังจากพูดจบ หวังลี่และหวังต้าฟู่ก็ถึงกับตกใจ
ตะพาดน้ำตัวเดียวขายได้ถึงเจ็ดพันเลยหรือ แม้ว่าจ้าวเสี่ยวกังจะใส่นมใส่ไข่ด้วย แต่มันก็แพงจริงๆ
"พวกพี่ไม่ต้องตกใจ เป็นแบบนี้จริงๆ นี่ยังเหลืออีกสองพัน เก็บไว้ให้ดีๆนะ รอให้หวังฟาฟากลับมาก่อนแล้วฉันจะพูดกับเขา ถ้าไม่ไหวจริงๆฉันจะสั่งสอนเขาแทนน้าหวังเอง กล้าไปเล่นพนัน นับวันยิ่งทำตัวแย่แล้ว"
ขณะที่พูดจบ ก็มีเสียงดังขึ้นนอกประตู
เมื่อได้ยินเสียงนั้น จ้าวเสี่ยวกังก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเสียงของหวังฟาฟา
"หวังฟาฟา เงินที่แกติดฉันไว้เมื่อไหร่จะคืน ถ้าไม่คืนก็ได้ แต่ได้ข่าวว่าพี่สาวแกสวยไม่ใช่หรือ หึๆ…"
ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาได้ยินหวังฟาฟาคำรามออกมา
"ไอ้เ-็ดแม่….."