ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 73 แกต้องชดใช้ด้วยชีวิต
เป้ง…
เมื่อได้ยินสวี่เอ้อหนิวยังกล้ามาขู่ตัวเองอีก จ้าวเสี่ยวกัังเลยออกหมัดใส่หน้าของสวี่เอ้อหนิวทำให้ใบหน้าบวมขึ้นมาทันใด
"อย่ามาขู่ให้กลัวเลย ทีแรกนึกว่าหลายปีมานี้อยู่บ้านจะกลับใจเป็นคนดีแล้วเสียอีีกแต่ดูแล้วมีนิสัยยังเหมือนตอนเรียนชอบทำแต่เรื่องชั่วๆ ชอบนินทาผู้อื่นลับหลังชอบหานักเรียนโรงเรียนอื่นมาทำร้ายฉัน เรื่องพวกนี้ฉันอุตส่าห์ไม่ติดใจเอาความแล้วคิดไม่ถึงนายมันก็เหมือนหมาที่ยังไงก็ต้องกินอุจจาระอยู่วันยังค่ำ."
สวี่เอ้อหนิวไม่คิดว่าจ้าวเสี่่ยวกังจะรู้มากขนาดนี้ นึกว่าเขาไม่รู้เรื่องมาโดยตลอด
"เฮอะเฮอะ สมัยเรียนก็ส่วนสมัยเรียน ตอนนี้ฉันมีหวังป้าเทียนคุ้มหัวอยู่ถ้านายฉลาดรีบปล่อยฉันซะมิเช่นนั้นแล้วนายจบไม่สวยแน่นอน"
เป้ง…
จ้าวเสี่ยวกังต่อยไปอีกหนึ่งหมัด แล้วมองสวี่เอ้อหนิวด้วยสายตาเยือกเย็นเดินไปหยิบมีดที่อยู่ไม่ไกลนักขึ้นมา
"ฉันมีทางเลือกให้นายสองทาง ทางแรกคือตัดมือที่จับพี่ชุ่ยฮวาทิ้งซะทางที่สองคือให้โอกาสนายอีกครั้งโดยที่ห้ามออกจากหมู่บ้านบางจื่ออีก เพราะถ้าหากเจอหน้านายอีกฉันคงอดไม่ได้ที่จะฆ่านายทิ้งซะ."
หลังจากฟังจ้าวเสี่ยวกังพูดจบ สวี่เอ้อหนิวสั่นไปทั้งตัวเขารู้ดีว่าจ้าวเสี่ยวกังต้องการให้เขาออกไปจากหมู่บ้านบางจื่อ แต่นี่เป็นบ้านเกิดเขาจะให้เขาจากไปได้อย่างไร
"ฉันไป ฉันไป…"
สองคำนี้สวี่เอ้อหนิวกัดฟันพูดมันออกมาจ้าวเสี่ยวกังดูออกว่าสวี่เอ้อหนิวไม่พอใจ และรับรู้ได้ถึงน้ำเสียงของความโกรธจากคำพูด แต่เขาไม่แคร์ในเมื่อเลือกที่จะเป็นศัตรูกับเขาก็ต้องยอมรับได้ในสิ่งที่จะตามมาให้ได้
"นายอยากจากไปแบบไร้มลทิน คิดว่าเป็นไปได้เหรอ"
หลังพูดจบจ้าวเสี่ยวจังรีบเอาเชือกมัดสวี่เอ้อหนิวไว้ จากนั้นแก้มัดให้จางฟู่กุ้ยกับหลี่ชุ่ยฮวาอย่างรวดเร็วโดยเฉพาะแขนของหลี่ชุ่ยฮวาที่ถูกแทงเริ่มซีดแล้ว เมื่อเห็นรอยแผลที่น่าเจ็บใจจ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะใช้เท้าถีบลงไปอย่างจังบนตัวของสวี่เอ้อหนิวที่นอนกองอยู่กับพื้นอีกครั้ง
"พี่ชุ่ยฮวาเดี๋ยวฉันพาพี่ไปทำแผลที่บ้านปู่หนิวก่อน จากนั้นค่อยกลับมาจัดการกับสัตว์เดรัชฉานตัวนี้"
เมื่อได้ยินเสียงห่วงใยจากจ้าวเสี่ยวกัง ทำให้หลี่ชุ่ยฮวาย้อนกลับไปคิดถึงการกระทำของจางฟู่กุ้ยเมื่อครู่แล้วทำให้รู้สึกปวดใจอย่างมากเข้าโอบกอดจ้าวเสี่ยวกังไว้ร้องไห้อย่างหนัก
เมื่อสัมผัสกับเรือนร่างที่บอบบางของหลี่ชุ่ยฮวา จ้าวเสี่ยวกังก็รู้สึกทำตัวไม่ถูกโดยเฉพาะทรวงอกที่นุ่มนวลของเธอทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะมีความคิดอื่น เธอร้องไห้ไปหลายนาทีจึงค่อยๆออกจากอ้อมอกของจ้าวเสี่ยวกังแล้วมองจางฟู่กุ้ยด้วยสายตาที่สิ้นหวัง
จางฟู่กุ้ยก้มหน้าลงเมื่อเห็นสายตาหลี่ชุ้ยฮวาที่มองเขา เขารู้ดีว่าการกระทำของเขาได้สร้างบาดแผลลึกในใจของหลี่ชุ้ยฮวาแต่เขาก็คิดว่าทุกคนต้องทำเหมือนเขาเช่นกันหากตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น
"เสี่่ยวกังพยุงพี่สะใภ้เข้าห้องไปใส่เสื้อผ้า ร่างกายเธออ่อนเพลียมาก"
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้ยินเช่นนี้ รู้สึกทำตัวไม่ถูกแล้วมองไปที่จางฟู่กุ้ยสถานการณ์แบบนี้เขาก็รู้สึกเขินอายเพราะหลี่ชุ่ยฮวาเปลือยกายอยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะแขนของเธอยังมีเลือดไหลอยู่คาดว่าตอนนี้หลี่ชุ่ยฮวาคงทำให้จ้าวเสี่ยวกังมีอารมณ์ขึ้นมาได้เหมือนกัน
"เสี่ยวกัง นายก็ช่วยพี่ชุ่ยฮวาหน่อยขาของฉันไม่สะดวกในตอนนี้"
เมื่อได้ยินแบบนี้จ้าวเสี่ยวกังค่อยวางใจและพาหลี่ชุ่ยฮวาเข้าห้องไป
หลังจากเข้าห้องหลี่ชุ่ยฮวาโอบคอจ้าวเสี่ยวกังไว้แล้วจูบอย่างแรง
เมื่อต้องเผชิญกับการกระทำเช่นนี้ของหลี่ชุ่ยฮวาจ้าวเสี่ยวกังรู้สึกตกใจ โดยเฉพาะจางฟู่กุ้ยยังอยู่ข้างนอก จูบเมียเขาต่อหน้าผัวเรื่องแบบนี้ทำให้จ้าวเสี่ยวกังทั้งรู้สึกตื่นเต้นและรู้สึกผิดต่อจางฟู่กุ้ย
"วู้วู้…พี่ชุ้ยฮวารีบใส่เสื้อผ้าก่อน ลุงฟู่กุ้ยเห็นเข้าจะไม่ดี"
จ้าวเสี่ยวกังไม่กล้าออกแรงมากนักค่อยๆเอาแขนของหลี่ชุ่ยฮวาออกไป เลือดยังไหลไม่หยุดแต่เขาสามารถมองเห็นความเจ็บปวดและสิ้นหวังจากดวงตาเธอได้
ความเจ็บปวดนี้ดูเหมือนจะมากกว่าที่แขนเธอเป็นร้อยเท่าพันเท่า
"เสี่ยวกััง ฉันจะหย่ากับจางฟู่กุ้ย"
หลี่ชุ่ยฮวาอยู่ๆก็พูดขึ้นมาทำให้จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกตกใจ ตอนแรกนึกว่าดวงตาสิ้นหวังนี้เป็นเพราะถูกปฏิเสธจากการจูบของเขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะเกี่ยวข้องกับจางฟู่กุ้ย
"พี่ชุ่ยฮวาใส่เสื้อผ้าก่อน ไปหาปู่หนิวทำแผลให้เรียบร้อยแล้วค่อยคุยกันเรื่องนี้นะสภาพของพี่ตอนนี้ฉันเป็นห่วงมาก เกรงว่าจะเสียเลือดมากเกินไป
จ้าวเสี่ยวกังพูดไปพร้อมกับใส่เสื้อให้เธอไปด้วย
หลี่ชุ่ยฮวาเห็นสายตาที่เป็นห่วงของจ้าวเสี่ยวกังความเจ็บปวดในใจรู้สึกดีขึ้นมาก สายตาที่มองจ้าวเสี่ยวกังก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นคล้ายๆรักแรกของหญิงสาวที่ได้รับความห่วงใยจากฝ่ายชาย .
"เสี่ยวกัง นายจะเป็นห่วงพี่แบบนี้ตลอดไปไหม?"
หลี่ชุ่ยฮวามองหน้าจ้าวเสี่ยวกังด้วยสีหน้าจริงจัง ภายใต้แสงไฟใบหน้าที่แสนงดงามของหลี่ชุ่ยฮวาทำให้จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกแทบอยากหยุดหายใจ
"แน่นอน นับตั้งแต่นาทีที่อยู่กับฉันฉันก็ได้สัญญากับตัวเองแล้วว่าไม่ว่าอนาคตพี่กับลุงฟู่กุ้ยจะเป็นอย่างไร ฉันก็จะดูแลพวกพี่"
ได้ยินจ้าวเสี่ยวกังพูดแบบนี้ โดยเฉพาะที่บอกว่าจะดูแลจางฟู่กุ้ยด้วยหัวใจของเธอที่เพิ่งโดยจางฟู่กุ้ยย่ำยีก็ยิ่งละลายหายไป เธอรู้ดีว่าเขาไม่เหมือนกับจางฟู่กุ้ย และรับรู้ถึงหัวใจที่จ้าวเสี่ยวกังมีต่อเธอ
ก่อนหน้านี้จ้าวเสี่ยวกังได้ใช้ร่างกายเพื่อบดบังเธอไว้ไม่ให้ถูกสวี่เอ้อหนิวทำร้าย วินาทีนั้นเธอจึงรู้ว่าเขาคือผู้ชายที่ใช่ คนที่ยอมสละชีพได้เพื่อเธอ
ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ผู้หญิงจะหาคนที่ยอมตายเพื่อตัวเองได้ ตอนแรกเธอคิดว่าจางฟู่กุ้ยคือคนที่ใช่ คิดว่าแต่งงานกับจางฟู่กุ้ยมานานหลายปีจางฟู่กุ้ยคงต้องช่วยเธอแน่นอน แต่สุดท้ายเขาก็ทำให้เธอผิดหวังมาก
ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อจางฟู่กุ้ยก็เลือกให้เธอสมยอมกับสวี่เอ้อหนิว ถึงแม้เขาไม่ได้พูดมันออกมาแต่เธอก็สามารถมองออกได้จากสายตาเขา
"เสี่่ยวกัง พี่ก็เช่นกันต่อไปนี้พี่ก็เป็นคนของเธอแล้ว ใครก็อย่าคิดมาแตะต้องตัวพี่แม้แต่น้อยแม้แต่ลุงฟู่กุ้ยก็ไม่ได้"
จ้าวเสี่ยวกังอ้าปากอยากเกลี้ยกล่อมเธอ แต่ถูกขัดจังหวะไปโดยหลี่ชุ่ยฮวา
"เธอไม่จำเป็นต้องพูดแทนลุงฟู่กุ้ย เขาไม่คู่ควรให้เธอทำแบบนั้น"
หลังจากพูดจบ หลี่ชุ่ยฮวากำลังจะเดินออกไปแต่เดินได้ไม่กี่ก้าวก็หน้ามืดแล้วล้มลงไป
จ้าวเสี่ยงกังรีบดึงหลีชุ่ยฮวาไว้ไม่ให้เธอล้มไปที่พื้น
"พี่ชุ่ยฮวา พี่ชุ่ยฮวา ตื่น ตื่น"
จางฟู่กุ้ยที่อยู่ข้างนอกเมื่อได้ยินเสียงตื่นตระหนกของจ้าวเสี่ยวกัง ก็พอคาดเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นโดยเฉพาะเมื่อเห็นเลือดที่กองอยู่บนพื้นของหลี่ชุ่ยฮวา ทำให้เขารู้สึกมีลางไม่ดี
"เสี่ยวกัง รีบอุ้มพี่ชุ้ยฮวาไปหาปู่หนิว รีบๆเลย"
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้ยินเสียงตะโกนจากหน้าประตูของจางฟู่กุ้ย ก็รีบดึงสะติกลับมา
อดทนกับบาดแผลที่แขนอุ้มหลี่ชุ่ยฮวาออกประตูไป เมื่อเห็นสวี่เอ้อหนิวที่นอนอยู่กับพื้นจ้าวเสี่ยวกังมองด้วยสายตาเยือกเย็นและพูดว่า: "หากพี่ชุ่ยฮวามีอันเป็นไป , ฉันจะให้นายชดใช้อย่างแน่นอน "
เมื่อพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังได้กำชับจางฟู่กุ้ยให้เฝ้าสวี่เอ้อหนิวไว้ให้ดีแล้วมุ่งตรงไปที่บ้านหมอหนิว