ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 186 เวลานัดหมาย
"เสี่ยวกัง นายรอบแป๊ปหนึ่ง เอาเห็ดสนกลับไปด้วย"
ในคืนนี้โจวหรานฮวาแต่งตัวเป็นพิเศษ ก็เพื่อไปหาจ้าวเสี่ยวกังที่ข้างสระบัวที่มีการนัดส่วนตัวเอาไว้ โดยเฉพาะในคืนนี้เธอมีการชวนอู๋ต้าเฉียวมาด้วย นึกถึงส่วนสูงที่เรียวยาวของอู๋ต้าเฉียวนั้น บุคลิกที่อ่อนโยน เธอรู้สึกว่าเธอควรจะแต่งตัวให้ดีขึ้นยิ่งขึ้น กดเพื่อนสนิทของตัวเองให้จมดินไปเลย
จ้าวเสี่ยวกังมองไปที่ชุดกี่เพ้าของโจวหรานฮวา เมื่อมีการวิ่งขึ้นมาหน้าอกที่มีคลื่นอันงดงามนั้น ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายหนึ่งที
"คุณป้า ไม่จำเป็นไปแล้ว นี่คือสิ่งที่ฉันแสดงความกตัญญูต่อคุณและลุงจ้าว คุณไม่ต้องให้ฉันหรอก"
"ฉันกับลุงจ้าวไม่จำเป็น นายเอากลับไปดีกว่า"
โจวหรานฮวาวิ่งไล่ตามจ้าวเสี่ยวกังและยัดมันลงในมือของจ้าวเสี่ยวกังโดยตรง
ระหว่างที่ยัดไปด้วย พร้อมกับโจวหรานฮวากระซิบพูด :"อีกสักพักเจอกันที่เดิม เดี๋ยวฉันจะไปหาต้าเฉียว นายจะต้องไปนะ"
เมื่อได้ยินโจวหรานฮวาพูดแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังเข้าใจทันทีว่าทำไมอีกฝ่ายถึงรีบเอาเห็ดสนมาคืนตัวเอง
"ฮ่าๆๆ คุณป้า พวกเราไปกันตอนสี่ทุ่มนะ เวลานั้นไม่มีคนอย่างแน่นอน นอนกันหมดแล้ว"
เมื่อโจวหรานฮวาได้ยินว่าเป็นเวลานี้ อดไมได้ที่จะขมวดคิ้วและพูด :"ดึกเกินไปแล้ว มันง่ายที่จะทำให้ครอบครัวของฉันสงสัย แม้ว่าปากของเขาจะบอกว่าอนุญาตให้ฉันสามารถไปหาผู้ชายได้ แต่ว่าภายในใจของฉันเข้าใจได้อย่างชัดเจนว่าผู้ชายอย่างพวกนายไม่มีใครอนุญาตแม้แต่คนเดียว"
ถูกโจวหรานฮวาพูดแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะคิดสักพักและพูด :"อย่างนั้นสามทุ่มแล้วกัน เดี๋ยวฉันยังต้องกลับไปจัดการเห็ดสนสักหน่อย นอกจากนี้ยังต้องขนไปที่ถ้ำ ทำธุระเสร็จแล้วน่าจะสองทุ่มกว่า"
เมื่อเห็นว่าจ้าวเสี่ยวกังงานยุ่งจริงๆ โจวหรานฮวาก็ไม่ได้ปฏิเสธเช่นกัน
"ก็ได้ เดี๋ยวฉันจะไปหาต้าเฉียว นายไปเอากุญแจที่บ้านของต้าเฉียว หลังจากนั้นแวะไปคุยสักหน่อย"
เมื่อได้ยินว่าโจวหรานฮวาจะไปบ้านของอู๋ต้าเฉียว จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะมีแววตาแปลกๆ หัวเราะฮ่าๆและพูด :"คุณป้า คุณไปที่บ้านของคุณป้าต้าเฉียว คุณไม่กลัวถูกอู๋ยิ่งทำหรือยังไง ในคืนนั้น ฉันจำได้ว่าอู๋ยิ่งดูเหมือนจะพยายามอยากทำคุณมาหลายปีแต่ก็ไม่เคยประสบความสำเร็จ"
"ฮึ เขาไม่มีความกล้าแบบนั้นหรอก ยิ่งกว่านั้นไม่ใช่ว่านายก็จะตามไปด้วยไม่ใช่เหรอ? กลัวอะไรอีก? หรือว่านายจะมองดูป้าถูกอู๋ยิ่งกระทำได้ลงคอเหรอ? ไอ้นั่นของป้าเก็บเอาไว้ให้นายอยู่นะ"
พูดจบ โจวหรานฮวายื่นมือออกมาโดยตรงและจับข้างล่างของจ้าวเสี่ยวกัง
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงปฏิกิริยาที่รุนแรงจากที่นั่น อดไม่ได้ที่จะยิ่มอย่างมีเสน่ห์ออกมา
"ฮ่าๆๆ……ดูเหมือนว่าเด็กอย่างนายอึดอัดมากเลยนะ คืนนี้ไอ้นั่นของคุณจะต้องให้นายออกแรงหน่อยแล้ว"
จ้าวเสี่ยวกังมองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของโจวหรานฮวา โดยเฉพาะในคำพูดนั้นยังมีความหมายแอบแฝง เขาก็มีความตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อยเช่นกัน
"ฮ่าๆๆ แค่ไอ้นั่นของคุณป้าคนเดียวไม่พอให้ฉันทำหรอก แบบนั้นจะทำให้คุณป้าทนไม่ไหวจนเจ็บปวดตายแน่นอน"
หลังจากจ้าวเสี่ยวกังพูดจบ มือเตรียมจะจับไปที่หน้าอกของโจวหรานฮวา แต่ว่าถูกโจวหรานฮวาตบมือออก
"เด็กอย่างนายจะทำอะไร? นายนี่มันช่างกล้าจริงๆเลยนะ ถูกคนอื่นเห็นเข้ายังอยากอยู่หมู่บ้านบางจื่อไหม รีบเอาเห็ดสนกลับไปได้แล้ว"
"ฮ่าๆๆ คุณป้า บอกให้เห็ดสนให้คุณก็คือให้คุณไง ยิ่งกว่านั้น คิดสะว่าฉันเอาให้คุณบำรุงร่างกายแล้วกัน"
หลังจากพูดจบจ้าวเสี่ยวกังก็ยัดเห็ดสนลงบนหน้าอกของโจวหรานฮวาโดยตรง ในเวลาเดียวกันใช้โอกาสนี้บีบไปหนึ่งที บีบจนร่างกายของโจวหรานฮวาสั่นไหวในทันที
"อัยยะ ไอ้เด็กบ้า….."
ยังไม่ทันพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าจ้าวเสี่ยวกังจากไปไกลแล้ว โจวหรานฮวาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
ท่าทางของรอยยิ้มที่มีเสน่ห์และน่าหลงใหลนั้นทำให้อู๋ยิ่งที่เดินผ่านอดไม่ได้ที่จะยืนอึ้ง
โจวหรานฮวาก็เห็นอู๋ยิ่งที่กำลังดื่มเหล้าเช่นกัน อดไมได้ที่จะเหลือบมองด้วยความโกรธ และพูด :"มีอะไรน่ามอง ยังมองอีกเดี๋ยวควักลูกตาคุณออกมาเลย"
อู่ยิ่งไม่มีความกลัวใดๆ เพียงแค่หัวเราะฮ่าๆและพูด :"หรานฮวา เรื่องของเมื่อคืน……."
"คุณยังจะพูดอีก เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ในอนาคตไม่ต้องพูดถึงมันอีก"
พูดจบ โจวหรานฮวาส่ายเอวไปมาแล้วเอาเห็ดสนกลับบ้าน
มองไปที่โจวหรานฮวาที่กำลังส่ายเอวไปมา อู๋ยิ่งอดไม่ได้ที่จะนึกถึงในตอนหนุ่มๆ ยิ่งคิดยิ่งมีความรู้สึกโกรธมากขึ้น
ระหว่างที่เดินไปด้วย พร้อมกับเปิดขวดเหล้าออกมาแล้วดื่มลงไปหลายคำ
เดิมทีในชีวิตนี้เขาคิดว่าจะสามารถลืมเรื่องนี้ไปได้แล้ว หรือบางทีกดมันเอาไว้
เพียงแต่ฉากนั้นในเมื่อคืนนี้ เปลวเพลิงภายในใจของเขามันแผดเผาจนหมดสิ้น
โจวหรานฮวาเป็นของเขา ในตอนนี้เป็นของเขา จ้าวหวู่เป็นเพียงแค่คนเลว คนไม่ดีคนหนึ่ง เพียงแต่เขากลับพูดออกมาไม่ได้ ทำเรื่องแบบนั้นออกมาไม่ลง ยิ่งคิด ก็ยิ่งทำให้อู๋ยิ่งมีชีวิตอยู่ไปเสียเปล่า
โจวหรานฮวากลับมาถึงภายในลานบ้าน จ้าวหวู่ทำความสะอาดจานและตะเกียบเสร็จแล้ว
เมื่อเห็นโจวหรานฮวาเอาเห็ดสนกลับมาอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะอึ้งไปชั่วขณะ
"ทำไหม? เสี่ยวกังไม่เอาเหรอ?"
"เห้อ! คุณไม่ใช่ว่าไม่รู้จักนิสัยของเสี่ยวกังสักหน่อย? สิ่งที่ให้พวกเราเขายังจะเอากลับไปอีกเหรอ? อยู่บนท้องถนนถ้าหากมีการยื่นของเหล่านี้คืนให้เขาถูกคนอื่นเห็นเข้ามันก็ไม่ดี ฉันก็เลยเอากลับมา"
ทันใดนั้นช่วงเวลาที่เห็นโจวหรานฮวาก้มวางเห็ดสนลง กลีบดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานกำลังโชว์อยู่ตรงหน้าเขา จ้าวหวู่ทนไม่ไหวจนกอดจากด้านหลังของอีกฝ่ายโดยตรง
"อัยยะ ตาเฒ่า ฟ้ายังไม่ทันมืดเลยนะ ไม่ใช่ว่าคุณต้องการอีกแล้วนะ?"
สัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงตรงนั้นของจ้าวหวู่ โจวหรานฮวาจะไม่เข้าใจความคิดของคนที่อยู่ด้วยกันมาหลายปีได้ยังไง
จ้าวหวู่ดมกลิ่นหอมที่น่าดมบนร่างกายของโจวหรานฮวา หัวเราะฮ่าๆๆและพูด :"ภรรยาจ๋าฉันรู้สึกว่าในช่วงนี้คุณชอบแต่งตัวมากเลยนะ นอกจากนี้ยังสวยอีกด้วย ถ้าหากฉันไม่เชยชมคุณดีๆสักหน่อย เดี๋ยวถูกคนอื่นแย่งไปจะทำยังไง?"
"พูดบ้าอะไร? คุณและฉันเป็นคนที่อายุสี่สิบกว่าแล้ว คุณยังคิดว่าพวกเรายังเป็นหนุ่มเป็นสาวอยู่จริงๆเหรอ"
"ฮ่าๆๆ ฉันไม่สน คุณเป็นของฉัน ในชีวิตนี้ล้วนแล้วเป็นของฉัน"
ระหว่างที่จ้าวหวู่พูดไปด้วย พร้อมกับอุ้มโจวหรานฮวาขึ้นโดยตรง หลังจากนั้นอุ้มไปล็อกประตูก่อนแล้วเดินเข้าไปในบ้านโดยตรง
โจวหรานฮวามองไปที่ดวงตาที่ร้อนแรงของจ้าวหวู่ อดไม่ได้ที่จะมีความสนใจเช่นกัน
"ตาเฒ่าบ้า อย่างนั้นคุณต้องแสดงผลงานให้ดีนะ นอกจากนี้ยังต้องระวังร่างกายให้ดี ฉันไม่อยากให้คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันทั้งคืน หลังจากนั้นหนึ่งเดือนที่เหลือก็ไม่มีความเคลื่อนไหว"
"สบายใจได้ ไม่มีอีกแล้ว ร่างกายของฉันตอนนี้รู้สึกมีพลังอย่างมาก"
หลังจากพูดจบ จ้าวหวู่รอไม่ไหวจนทับตัวของโจวหรานฮวาอยู่บนโซฟาทันที
จากนั้นฉันก็จูบติ่งหูของโจวหรานฮวาโดยตรง
หูเป็นส่วนที่อ่อนไหวต่อความรู้สึกที่สุดของโจวหรานฮวา นอกจากนี้ยังเป็นสถานที่ที่เร็วที่สุด หลายปีมานี้จ้าวหวู่ลองมาหลายร้อยวิธี
โจวหรานฮวาก็ถูกการกระตุ้นของจ้าวหวู่ทำให้จู่โจมโดยตรงอย่างรวดเร็ว มือที่ขาวราวกับหิมะเอื้อมไปที่กางเกงของจ้าวหวู่โดยตรง หลังจากนั้นจับและเลื่อนขึ้นเลื่อนลงอย่างรวดเร็ว
จ้าวหวู่ถูกโจวหรานฮวาทำแบบนี้ ยิ่งทำให้รอไม่ไหวแล้ว
"หรานฮวา เร็ว ถอดกางเกงของฉันออกก่อน คืนนี้สามีจะไอ้นั่นของคุณจนเหนื่อยตายอยู่บนนั้นของคุณ"
"ฮ่าๆๆๆ……ตาเฒ่าบ้า พูดบ้าอะไรกัน? หลายปีมานี้ไม่เคยเห็นคุณเหนื่อยจนตายมาก่อนเลย"
ระหว่างที่โจวหรานฮวายิ้มอย่างมีเสน่ห์ไปด้วย พร้อมกับค่อยๆ ปลดกระดุมแนวทแยงที่หน้าอก
เมื่อเห็นคอเสื้อเริ่มเปิดออแล้ว จ้าวหวู่คลานขึ้นไปโดยตรง เริ่มช่วยปลดออกด้วยความเร่งรีบ
ผ่านไปได้ไม่นาน โจวหรานฮวานอนอยู่บนโซฟาและเริ่มกลมเกลี่ยวกับจ้าวหวู่ขึ้นมา