ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 65
"แน่นอน น้าหลิวบอกฉัน" จ้าวเสี่ยวกังมองหลิวเฉิงเฉิงด้วยท่าทางสงสัยและพูดคำตอบโดยตรง
"โอ้ ฉันก็ว่าคุณรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร คุณคิดคืนนี้ฉันจะไปหรือไม่ไปดีนะ?"
เกี่ยวกับเรื่องของหวังจวิน หลิวเฉิงเฉิงก็กังวลอยู่ในใจ เมื่อนึกถึงเรื่องที่จ้าวเสี่ยวกังช่วยเธอไว้ครั้งก่อนเขาเหมือนกับเป็นเทวดา ทำให้หลิวเฉิงเฉิงซาบซึ้งมาก
เธอก็เคยมีจิตนการเหมือนหนังเอกจื่อเซียในหนังเรื่อง(ไซอิ๋วกี่ เดี๋ยวลิงเดี๋ยวคน) ว่าจะมีชายเหยียบรุ้งกินน้ำพาเธอไป แต่เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเขามาช่วยเธอไว้ เธอก็รู้ได้ทันทีว่าผู้ชายคนนั้นมาแล้ว แต่มีข้อเสียอยู่อย่างเดียวก็คือ ฐานะทางบ้านของอีกฝ่ายไม่ดีเท่าไหร่ เธออยากจะสารภาพรัก แต่เวลาที่ทั้งสองคนได้พอกันมันน้อยเกินไป อีกอย่างเธอไม่กล้าที่จะเปิดปาก
ในตอนแรกเธอไม่สนใจเด็กบ้านนอกคนนี้เลย แต่ความกล้าหาญ การปกป้องอย่างไม่คิดชีวิตแบบนั้น
และช่วงนี้หัวการค้าของจ้าวเสี่ยวกังที่แสดงให้เธอเห็นทำให้เธอรู้สึกว่าเขาเก่งมาก
มีความรู้สึกว่าครั้งแรกเกลียด แต่ครั้งต่อมาชอบ เมื่อมีความชอบขึ้นมามันช่างอัศจรรย์จริงๆ อนาคตสดใส และในสายตาของหลิวเฉิงเฉิงต่อจ้าวเสี่ยวกัง แค่กำลังดีเท่านั้น
"ไม่ควรไปอย่างแน่นอน คุณไม่ได้บ้าไปแล้วใช่ไหม?"
จ้าวเสี่ยวกังตะโกนอย่างกังวลทันทีเมื่อเขาเห็นหลิวเฉิงเฉิงลังเลอยู่ที่นั่น
หลิวเฉิงเฉิงเห็นท่าทางที่เป็นห่วงเธอ ทำให้เธอยิ้มจนฟันเสน่ห์ออกมาและพูดว่า "คุณต่างหากที่บ้า ฉันไม่มีวันไปหรอก คุณวางใจได้ พรุ่งนี้ฉันจะไปแล้ว คุณยังมีอะไรที่จะพูดกับฉันอีกไหม"
สำหรับสาวน้อยผู้น่ารักที่อยู่ตรงหน้า จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกเสียดาย ตอนแรกเขาแค่คิดว่าอีกฝ่ายน่ารักเท่านั้น และสายตาของอีกฝ่ายก็ทำให้เขาเกลียด แต่เมื่อเวลาผ่านไปอีกฝ่ายก็ซ่อนความรู้สึกไม่ได้อีกแล้ว
โดยเฉพาะอีกฝ่ายมีจิตใจดี และดูเหมือนจะมีความรักเล็กน้อยต่อเขา
"คุณบบอกฉันก่อนว่าทำไหมถึงต้องไป?"
"ฉันได้รับทุนจากมหาวิทยาลัยแพทย์แห่งหนึ่ง โอกาสดีแบบนี้คุณว่าฉันไปหรือไม่ไปดี"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็รู้สึกดีใจขึ้นมา
"ยินดีด้วย ยินดีด้วย ต่อไปฉันก็ขอให้คุณรักษาฉันได้แล้ว"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิวเฉิงเฉิงก็มองไปที่จ่้วเสี่ยวกังด้วยสายตาแปลกๆและพูดว่า "ถุยๆๆ…คุณกำลังพูดเรื่องอะไร?รีบถอนคำพูดเดี๋ยวนี้
เมื่อเห็นหลิวเฉิงเฉิงโกรธมาก จ้าวเสี่ยวกังก็รีบยิ้มและพูดว่า "ได้ๆๆ ฉันถอนคำพูดแล้ว พูดความจริงก็ไม่ได้"
"ใครอยากฟังคุณ บอกให้คุณพูดว่ามีอะไรจะพูดกับฉันไหม คุณไม่มีอะไรจะพูดแล้วหรือไง?ถ้าคุณพูดได้ดีฉันอาจจะจำไว้"
หลังจากพูดเช่นนี้ หลิวเฉิงเฉิงก็ก้มหน้าลงอย่างเขินอาย
เมื่อมองดูท่าทางเขินอายของหลิวเฉิงเฉิง จ้าวเสี่ยวกังก็รู้สึกว่าเธอน่ารักมาก แม้ว่าจะไม่ได้เห็นฟันเสน่ห์ แต่ท่าทางของหลิวเฉิงเฉิงก็เหมือนกับแมวที่กำลังเล่นกับเจ้าของ
"คุณอยากฟังความจริง หรือแค่อยากให้ฉันพูดแต่เรื่องดีๆ"
หลังจากที่หลิวเฉิงเฉิงได้ยินเรื่องนี้ จ้าวเสี่ยวกังที่มองเขาด้วยรอยยิ้มก็เขินอายมากขึ้นไปอีก
"แน่นอน แน่นอนว่าต้องเป็นความจริง ถ้าคุณไม่พูดก็อยากเสียใจภายหลังก็แล้วกัน"
อะแฮ่ม…
จ้าวเสี่ยวกังจงใจไอสองครั้งแล้วพูดอย่างจริงจังว่า: "ถ้างั้นฉันก็จะพูดเรื่องความรู้สึกมีต่อคุณ แม้ว่าคุณจะไม่ใช่คนที่ฉันรักแบบจะเป็นจะตายแต่ว่าชาตินี้ลืมไม่ลงแน่นอน ยินดีด้วยที่คุณได้เข้ามหาลัย ขอให้คุณกลับมาเร็วๆ"
ฮิๆๆ……
ตอนแรกหลิวเฉิงเฉิงคิดว่าจ้าวเสี่ยวกังไม่มีความรู้สึกใดๆ และคิดแค่ว่าคงเป็นแค่ความคึกคะนองของเด็กผู้ชาย แต่เมื่อได้ยินว่าชาตินี้ลืมไม่ลงเธอก็รู้สึกพอใจมากแล้ว เพราะเธอได้คำตอบที่เธอต้องการแล้ว
"ได้ ฉันจะจำสิ่งที่คุณพูดไว้ คุณต้องรอฉันกลับมานะ.."
ก่อนที่หลิวเฉิงเฉิงจะพูดจบ เขาหยุดอย่างรวดเร็ว เพราะหลิวต้าโถวลงบันไดมาแล้ว
"พวกเธอสองคนพูดอะไรกันอ่ะ? มีความสุขแบบนี้?"
จ้าวเสี่ยวกังเห็นหลิวต้าโถวเดินลงมา และมองดูท่าทางที่เขินอายของหลัวเฉิงเฉิง ยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย"น้าหลิว ไม่มีอะไร คุณหยวนบอกคุณว่ายังไง?เขาจะมาจัดการเรื่องนี้ให้ไหม?"
"ฮ่าฮ่า… คุณหยวนไปแล้ว จัดการเรียบร้อย วันนี้เฉิงเฉิงไม่ต้องไปแล้ว เรื่องนี้ต้องขอบคุณคุณมาก ถ้าไม่ใช่เพราะคุณฉันคงไม่กล้าไปรบกวนคุณหยวนแน่ๆ และคงคิดไม่ออกแน่ๆ"
"ไม่เป็นไร นี่คือสิ่งที่ฉันควรทำ ถ้าอย่างนั้นวันนี้ฉันจะขอเชิญน้าหลิวและเฉิงเฉิงไปกินข้าวได้ไหม?"
เจ้าเสี่ยวกังมองหลิวต้าโถวด้วยความหวัง เขาซาบซึ้งในตัวของหลิวต้าโถวเป็นอย่างมาก เพราะหลิวต้าโถวจริงใจกับเขา แค่เรื่องนี้เขาก็ไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้ว
หลิวต้าโถวมองดูสายตาที่คาดหวังของจ้าวเสี่ยวกัง ก็รู้สึกอายเล็กน้อย
"เสี่ยวกัง วันนี้เกรงว่าจะไม่ได้ ฉันต้องไปกับคุณหยวนเพื่อพบกับลูกค้าที่สำคัญ ฉันจะต้องเตรียมตัวไปทำอาหารแล้ว"
แม้ว่าจ้าวเสี่ยวกังเตรียมที่จะถูกปฎิเสธแล้ว แต่เขาก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
"เอาล่ะ เรื่องของน้าหลิวสำคัญ ถ้างั้นวันหลังก็แล้วกัน ถ้างั้นฉันขอตัวกลับก่อน"
หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังก็เตรียมตัวจะขึ้นรถสามล้อออกไป
ก่อนจากไป หลิวเฉิงเฉิงตะโกนเสียงดัง: "คุณจำที่ฉันพูดได้ไหม"
"จำไว้ ฉันจะรอคุณกลับมา"
หลังจากพูดจบ จ้างเสี่ยวกังก็เร่งเครื่องออกไป
หลิวเฉิงเฉิงกำลังมองจ้าวเสี่ยวกังที่กำลังออกไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ และเขาก็รู้สึกในใจ
หลิวต้าโถวเห็นท่าทางของหลิวเฉิงเฉิง เขารู้ว่าหลานของตัวเองคงจะขอบจ้าวเสี่ยวกังแล้ว แต่ว่าเขาก็สนับสนุนในเรื่องนี้ เพราะจ้าวเสี่ยวกังก็ไม่เลว
แม้ว่าจะเป็นเวลาบ่ายแล้ว แต่จ้าวเสี่ยวกังก็ยังมีเหงื่อไหลออกมา
หลังจากกลับไปที่หมู่บ้าน จ้าวเสี่ยงกังเห็นประตูบ้านของหลิวต้าจ้วงไม่ได้ล็อกไว้ และเขารู้ว่าซุนหรานหรานและหลี่ชุ่ยฮวายังอยู่บนเขา และเขาก็ได้ขับสามล้อและซื้อไอ้ติมแล้วขับขึ้นไปบนเขา
ที่เชิงจ้าวเสี่ยวกังบังเอิญเห็นหลี่ชุ่ยฮวาและซุนหรานหรานถือตะกร้าเห็ดสนขนาดใหญ่ลงมาจากภูเขา
เหงื่อออกทำให้เสื้อผ้าของผู้หญิงสองคนเปียก และเสื้อผ้าบางก็เกาะติดกับผิวกายสีขาวของพวกเธอ
ซุนหรานหรานและหลี่ชุ่ยฮวาเห็นจ้าวเสี่ยวกัง เมื่อเห็นจ้าวเสี่ยงกังขับรถสามล้อมา ทั้งสองคนก็วางใจลง ไม่ต้องแบกเห็ดเต็มตะกร้านี้กลับแล้ว ถ้าหากต้องแบกกลับไป พวกเธอคงเหนื่อยมากแน่ๆ
"พี่ชุยฮวา พี่สะใภ้ ฉันซื้อไอศกรีมมาให้ด้วย กินไอศกรีมแก้ร้อนเร็ว"
จ้าวเสี่ยวกังหยุดรถและเดินอย่างรวดเร็วไปหาทั้งสองคนพร้อมไอศกรีม และเอาตะกร้าของซุนหรานหรานมา