ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 88 ลาก่อน
ก็เห็นหลี่ชุ่ยฮวาถูกจ้าวเสี่ยวกังอุ้มไว้ในอ้อมแขนเอาไว้แน่น จ้าวเสี่ยวกังยังคงดูกังวลและห่วงใย เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของจ้าวเสี่ยวกังซ่งหยี่ชิงอยากจะปิดประตูและไล่คนออกไป โดยเฉพาะในก่อนห้านี้ที่หลี่ชุ่ยฮวามักจะมาหาเรื่องเธอ สิ่งนี้ยิ่งทำให้เธอไม่พอใจอย่างมาก
"พี่สะใภ้ พี่สาวชุ่ยฮวาได้รับบาดเจ็บ คุณลองดูสิว่าสามารถให้พี่สาวชุ่ยฮวามาพักฟื้นที่คุณสักสองสามวันก่อนได้ไหม"
หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังมองไปที่ซ่งยวี่ชิงด้วยสายตาที่คาดหวัง
เมื่อเห็นท่าทางของจ้าวเสี่ยวกัง ซ่งยวี่ชิงรู้สึกใจอ่อน พูดด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก :"เข้ามา ภายในบ้านของฉันก็ไม่มีอะไรมาก เพียงแค่สามารถวางเธออยู่บนเตียงหินได้เท่านั้น"
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้ยินซ่งยวี่ชิงตอบตกลง มีความสุขอย่างมากและจูบไปที่แก้มของซ่งยวี่ชิงอย่างรวดเร็วหนึ่งทีโดยตรงต่อหน้าหลี่ชุ่ยฮวา ทำให้ซ่งยวี่ชิงเขินอายจนใบหน้าแดงทันที
ซ่งยวี่ชิงถูกจ้าวเสี่ยวกังทำแบบนี้อย่างฉับพลันทำให้เขินอายอย่างมาก ต้องรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจ้าวเสี่ยวกังไม่เคยเป็นที่รู้จักจากบุคคลภายนอก แม้ว่าหลายๆคืนเธออยากจะอยู่กับจ้าวเสี่ยวกังอย่างเปิดเผย แต่ว่าทุกรุ่งเช้าเธอกลับดึงสติกลับมาได้ รู้ว่าเรื่องแบบนี้จะต้องคิดให้ดีกว่าถึงจะถูก
แต่ว่าวันนี้เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะจูบเธอต่อหน้าหลี่ชุ่ยฮวา ต้องรู้ว่าหลี่ชุ่ยฮวาเป็นผู้หญิงที่มีชื่อเสียงที่มีลิ้นยาว ผู้หญิงที่ปากร้ายอย่างมาก เพียงแค่ถูกหลี่ชุ่ยฮวาเห็นอีกไม่กี่วันเรื่องทั้งหมดก็จะถูกแพร่ไปทั่วหมู่บ้าน
สำหรับเรื่องเหล่านี้ จ้าวเสี่ยวกังกลับไม่รู้ เขารู้เพียงแค่ว่าจะเอาหลี่ชุ่ยฮวาเข้าไปวางอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเอาเห็ดสนไปขาย ก้าวสู่กระบวนการต่อไป
หลังจากวางหลี่ชุ่ยฮวาลงอย่างช้าๆ เดิมทีจ้าวเสี่ยวกังต้องการถอดเสื้อผ้าให้อีกฝ่าย หลังจากนั้นเอาน้ำมันขี้ผึ้งเหล่านั้นออกจากบนตัวของหลี่ชุ่ยฮวา แต่เมื่อนึกถึงว่านี่เป็นบ้านของซี่ยวี่ชิง เขาอดทนกับความคิดนี้
"พี่สะใภ้ เข้ามาช่วยเหลือหน่อย"
ซ่งยวี่ชิงยังคงหมกมุ่นอยู่กับการจูบของจ้าวเสี่ยวกังในก่อนหน้านี้ เมื่อได้ยินจ้าวเสี่ยวกังเรียก รีบเก็บความตื่นเต้นนั้นเอาไว้และกลับเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว
"เสี่ยวกัง นายจะให้ฉันช่วยอะไรเหรอ?"
เมื่อเห็นท่าทางที่สงสัยของซ่งยวี่ชิง ทันใดนั้นจ้าวเสี่ยวกังเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อกี้ให้ซ่งยวี่ชิงฟังหนึ่งรอบ เมื่อได้ยินเรื่องของซ่งยวี่ชิง แม้ว่าในก่อหน้านี้หลี่ชุ่ยฮวามักจะเป็นศัตรูกับเธอ แต่ว่าความอ่อนโยนภายในใจของเธอนั้นยังคงอดไม่ได้ที่จะห่อหุ้มหลี่ชุ่ยฮวาเอาไว้
"เสี่ยวกัง นายไปได้แล้ว ชุ่ยฮวาเดี๋ยวฉันจะเป็นคนดูแลเอง"
เมื่อได้ยินคำพูดของซ่งยวี่ชิง จ้าวเสี่ยวกังเบิดตากว้างมองไปทางซ่งยวี่ชิง โดยเฉพาะบาดแผลบนศีรษะของซ่งยวี่ชิงแม้ว่าจะสมานดีแล้ว แต่เห็นได้ชัดอย่างมากว่ามันยังไม่หายแน่นอน
"พี่สะใภ้ คุณไม่ต้องเหนื่อย เดี๋ยวฉันกลับมาทำให้พี่สาวชุ่ยฮวาก็ได้"
จ้าวเสี่ยวกังเพิ่งพูดจบคำพูดนี้ สีหน้าของซ่งยวี่ชิงกลายเป็นดูไม่ได้อย่างมาก
"เรื่องแบบนี้นายไม่ต้องทำหรอก ถูกพ่อแม่ของพวกเรารู้เข้าไม่ดีแน่นอน โดยเฉพาะถูกคนในหมู่บ้านรู้เข้า แม้ว่านายและชุ่ยฮวาจะไม่ได้ทำอะไรกัน แต่ว่าถ้าหากถูกแพร่ออกไปไม่ทำอะไรก็จะกลายเป็นมีแล้ว"
เมื่อเห็นท่าทางของซ่งยวี่ชิงจริงจังอย่างมาก ทันใดนั้นจ้าวเสี่ยวกังไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ในฉากนี้ทำให้หลี่ชุ่ยฮวาทั้งตลกและมีความสงสัย
"ฮ่าๆๆ พี่สะใภ้ ก็ได้ อย่างนั้นคุณทำไปก่อนนะ ฉันขอไปขายเห็ดสนก่อนแล้ว ไม่อย่างนั้นถ้าไปช้ากว่านี้อีกหน่อยจะถูกแดดเผาจนแห้งมันจะเสียได้"
"อื้ม ไปได้แล้ว"
หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังเดินออกจากประตูโดยตรง จากนั้นขับรถสามล้อไฟฟ้าไปยังร้านอาหารเผิงไหล
แดดแผดเผาตลอดทาง ลมที่พัดมาก็ร้อนเหมือนกับเปลวไฟ พัดจนร่างกายของตัวเองร้อนลุ่มไปหมด
เข้ามาถึงโรงแรมเผิงไหล จ้าวเสี่ยวกังมองไปรอบๆ หนึ่งรอบแต่ไม่พบหลิวเฉิงเฉิง ทันทีที่มองไม่เห็นหลิวเฉิงเฉิง ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังรู้สึกว่างเปล่าเล็กน้อย
ช่วงเวลาที่จ้าวเสี่ยวกังกำลังมองซ้ายมองขวา ทันใดนั้นก็เห็นหลิวเฉิงเฉิงกำลังเดินลงมาที่ชั้นล่างโดยถือกระเป๋านักเรียนใบใหญ่ นอกจากนี้เห็นได้ชัดอย่างมากในมือยังถือซองแดงไว้หนึ่งอัน ช่วงเวลาที่เห็นหลิวเฉิงเฉิง หัวใจของจ้าวเสี่ยวกังมีความสุขในทันที
หลิวเฉิงเฉิงมีดวงตาที่แดงก็มองเห็นจ้าวเสี่ยวกังเช่นกัน แม้ว่าเธอจะดีใจอย่างมาก แต่ว่าบนใบหน้าของเธอกลับไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมา
"นี่เธอกำลังจะไปเรียนหนังสือเหรอ?"
จ้าวเสี่ยวักงเดินไปอยู่ต่อหน้าอย่างรวดเร็ว ถามด้วยความไม่อยากให้ไป
เมื่อได้ยินน้ำเสียงของจ้าวเสี่ยวกังไม่อยากให้ไป มีน้ำตามากขึ้นในดวงตาของหลิวเฉิงเฉิง วิ่งตรงเข้าไปในอ้อมแขนของจ้าวเสี่ยวกังโดยตรง
"เสี่ยวกัง นายจะลืมฉันไหม?"
โอบกอดร่างกายอันอ่อนนุ่มนั้น ในชั่วครู่ทำให้จ้าวเสี่ยวกังอึ้งเล็กน้อย
กลิ่นหอมบนร่างกายของหลิวเฉิงเฉิง เขาอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าอย่างแรง และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าบนไหล่ของตัวเองจู่ๆก็มีความชื้นขึ้นมา เขารู้ได้ทันทีว่าหลิวเฉิงเฉิงกำลังร้องไห้
"ไม่มีทาง ชีวิตนี้ไม่มีทางลืมเธอแน่นอน"
สำหรับผู้หญิงสวยอย่างหลิวเฉิงเฉิงแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังลืมไม่ลงจริงๆ โดยเฉพาะเมื่อเวลาที่อีกฝ่ายยิ้มออกมาเผยให้เห็นถึงฟันเสือที่น่ารักคู่นั้น ยิ่งทำให้เขาลืมไม่ลง
"อย่างนั้นคุณจะรอฉันกลับมาไหม?"
หลิวเฉินเฉิงเงยหน้าขึ้น เช็ดน้ำตาที่อยู่บนหน้าออก มองไปทางจ้าวเสี่ยวกังด้วยความจริงจังอย่างมาก
จ้าวเสี่ยวกังก็มองหลิวเฉิงเฉิงด้วยความจริงจังอย่างมากเช่นกัน และพูด :"แน่นอน ฉันจะรอเธอกลับมาตลอดเวลา ไม่แน่ฉันอาจจะไปหาคุณก็ได้นะ"
เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง หลิวเฉิงเฉิงปาดน้ำตาให้เป็นเสียงหัวเราะโดยตรง
"นายนี่พูดจาทำให้ฉันมีความสุขเก่งจริงๆ ช่างเถอะ เพียงแค่นายไม่ลืมฉันก็พอแล้ว ฉันจะไปแล้ว"
หลังจากพูดจบ หลิวเฉิงเฉิงเดินถอยหลังไม่กี่ก้าว จากนั้นก็รอหลิวต้าโถวอย่างเงียบ ๆ
เมื่อเวลาที่หลิวต้าโถวเดินลงมาชั้นล่างเจอจ้าวเสี่ยวกังพอดี พูดด้วยความกระตือรือร้น :"เสี่ยวกัง วันนี้นายมาได้เร็วมากเลยนะ เร็วขนาดนี้เอาได้สองร้อยกิโลหรือเปล่า?"
"น้าหลิว ฉันก็แค่อยากจะทำให้ถึงเป้าหมายเร็วที่สุดไง? ไม่อย่างนั้นฉันรู้สึกไม่สบายใจ นอกจากนี้เมื่อวานตอนที่ฉันไป หลิวเฉิงเฉิงก็เคยบอกกับฉันแล้วว่าวันนี้จะไปแล้ว ถ้าหากฉันไม่มาเร็วหน่อยจะต้องแอบเสียดายภายในใจแน่นอน"
เมื่อได้ยินคำพุดนี้แก้มของหลิวเฉิงเฉิงแดง แต่เพราะการปรากฏตัวของหลิวต้าโถว เธอกลับไม่รู้จะพูดออกมายังไงดี
แต่หลิวต้าโถวมีความสุขมากที่ได้ยินเรื่องนี้
"เยี่ยมมาก ฉันรู้อยู่แล้วว่ามองไม่ผิดคน มีความรู้สึกลึกซึ้งและความเมตตาที่ลึกซึ้ง ฉันขอส่งหลิวเฉิงเฉิงไปที่สถานีขนส่งก่อนนะ เดี่ยวจะกลับมาชั่งเห็ดสนให้นาย"
หลังจากพูดจบ หลิวต้าโถวตบไหล่จ้าวเสี่ยวกังแล้วเดินออกไป
หลิวเฉิงเฉิงมองไปที่จ้าวเสี่ยวกังอย่างไม่อยากจากไป หลังจากนั้นเดินตามหลิวต้าโถวออกไปข้างนอกอย่างเชื่อฟัง
ช่วงเวลาที่จ้าวเสี่ยวกังเห็นหลังของหลิวเฉิงเฉิงหายไปที่ประตู ทันใดนั้นภายในใจรู้สึกทรมานอย่างมาก เหมือนสูญเสียผลไม้ที่เพิ่งจะซื้อมาแล้วจู่ๆก็ถูกคนแย่งไป
ความรู้สึกนี้ทำให้เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปและวิ่งออกไปโดยตรง
"หลิวเฉิงเฉิง ฉันจะรอเธอ ฉันจะรอเธอตลอดไป"
หลิวเฉิงเฉิงที่กำลังจะขึ้นรถได้ยินสิ่งนี้ หันกลับมาด้วยความตื่นเต้น ทันใดนั้นในดวงตาก็มีน้ำตาไหลพรากออกมา รีบวิ่งเข้ามาหาจ้าวเสี่ยวกังโดยตรง
จ้าวเสี่ยวกังก็วิ่งตรงไปหาอีกฝ่ายเช่นกัน ทันใดนั้นทั้งสองคนกอดกันเอาไว้แน่น
หลิวเฉิงเฉิงริเริ่มจูบเข้าไปโดยตรงพร้อมกับน้ำตา……