ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 7 พิสูจน์
"หลี่ชุ่ยฮวา สามีของคุณไม่ได้มาที่นี่ คุณไม่มีอะไรทำก็อย่ามาหาเรื่องที่นี่ได้ไหม? ฉันไม่ชอบผู้ของของคุณด้วยซ้ำ นอกจากนี้ผู้ชายของคุณไม่ได้สนิทกับฉันเลย ทำไหมคุณถึงได้สงสัยมากขนาดนั้น"
เมื่อเห็นว่าซ่งยวี่ชิงไม่ให้ตัวเองเข้าไป หลี่ชุ่ยฮวาจะฟังคำพูดของเธอได้อย่างไร ภายในใจยิ่งมั่นใจว่าจางฟู่กุ้ยจะต้องอยู่ภายในบ้านแน่นอน ต้องการบุกเข้าไปโดยตรง
การทะเลาะวิวาทระหว่างทั้งสองยังดึงดูดเพื่อนบ้านด้านข้างมาห้ามการทะเลาะ
ทุกคนได้ยินอย่างรวดเร็วจากการทะเลาะกันระหว่างทั้งสองคน แม้ว่าซ่งยวี่ชิงจะมีหน้าตาที่สวยงาม นอกจากนี้ยังมีท่าทางที่น่าสงสารเหลือเกิน แต่ว่าภายในหมู่บ้านบางจื่อแห่งนี้กลับมีฉายาที่ไม่ดีอย่างมากว่าเป็นตัวซวย แม้ว่าเพื่อนบ้านรอบๆจะรู้สึกว่าเธอน่าสงสาร แต่พวกเขารู้สึกว่าการวิเคราะห์ของหลี่ชุ่ยฮวาสมเหตุสมผลกว่า
"ยวี่ชิง เธอแค่ปล่อยให้เธอเข้าไปค้นหาให้ตายใจก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าหากเธอไม่ให้ชุ่ยฮวาเข้าไปค้นหาอย่าว่าแต่ชุ่ยฮวาไม่เชื่อ ต่อให้เป็นพวกเราก็ไม่เชื่อเช่นกัน"
"คุณป้าหวัง ฉันไม่ใช่ว่าไม่อยากให้เธอค้น เพียงแต่……เพียงแต่……"
ยังไม่ทันพูดจบ น้ำตาของซ่งยวี่ชิงก็ไหลออกมาแล้ว
จ้าวเสี่ยวกังได้ยินเสียงร้องไห้ของซ่งยวี่ชิงจากในตู้เสื้อผ้า ภายในใจราวกับว่าโดนมีกรีด เปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเดินออกมาโดยตรง
"พวกคุณไม่ต้องเข้ามาในบ้านแล้ว พี่สะใภ้กลับว่าพวกคุณจะมีเรื่องเข้าใจผิดระหว่างฉันกับเธอ ดังนั้นจึงไม่ให้พี่สาวชุ่ยฮวาเข้าไปในบ้าน"
เมื่อเวลาที่เห็นจ้าวเสี่ยวกัง คนที่อยู่รอบๆล้วนแล้วตะลึงอย่างมาก ภายในใจของซ่งยวี่ชิงมีทั้งความโกรธและความอบอุ่น ทุกครั้งที่เธอต้องเผชิญหน้ากับคนมากมายด้วยตัวคนเดียวจ้าวเสี่ยวกังล้วนแล้วจะออกมาขวางอยู่ข้างหน้า แต่ว่าทุกครั้งจ้าวเสี่ยวกังล้วนแล้วต้องมีแต่ชื่อเสียงที่ไม่ดีไปพร้อมกับเธอด้วย
"ฮึ เสี่ยวกัง เมื่อกี้ทำไหมนายไม่ออกมา? ฉันว่าพวกนายจะต้องมีอะไรซ่อนอยู่แน่เลย นอกจากนี้จะต้องทำอย่างนั้นอยู่ข้างในสินะ ไม่อย่างนั้นทำไหมซ่งยวี่ชิงถึงครางได้?"
"พี่สาวชุ่ยฮวา คำพูดของคุณนี้พูดได้ไม่น่าฟังเลยนะ ฉันก็บอกแล้วไงว่าเมื่อกี้ที่ฉันไม่ออกมากลัวว่าพวกคุณจะเข้าใจผิด แต่ว่าพวกคุณมีคนมากขนาดนี้กำลังบังคับพี่สะใภ้ของฉัน ฉันเป็นผู้ชายคนหนึ่งคงไม่สามารถมองดูพี่สะใภ้โดนกดดันแล้วไม่สนใจอะไรเป็นเหมือนเต่าหัวหดได้หรอกมั้ง? สำหรับเสียงที่คุณได้ยินฉันรู้สึกว่าเป็นเพราะตัวคุณเองคิดมากเกินไป ดังนั้นไม่ว่าได้ยินเสียงอะไรล้วนแล้วก็เป็นเสียงคราง"
หลี่ชุ่ยฮวาเคยถูกคนเยาะเย้ยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง มือทั้งคู่กอดอกทันที และพูด :"นายบอกว่าความสัมพันธ์ของพวกนายขาวสะอาด นายจะยืนยันได้อย่างไร? ยืนยันยังไง?"
น้ำเสียงของหลี่ชุ่ยฮ่าวยิ่งพูดยิ่งดัง คนที่อยู่รอบๆก็ยิ่งมายิ่งเยอะ ส่วนใหญ่เป็นลูกสะใภ้ตัวน้อยและเหล่าหญิงสาวในหมู่บ้าน แน่นอนว่าคนชราก็ขาดไม่ได้เช่นกัน ท้ายที่สุดแล้วซ่งยวี่ชิงและหลี่ชุ่ยฮวาก็เป็นสาวสวยอันดับต้นๆของหมู่บ้านเช่นกัน แม้ว่าจะไม่ได้ครอบครองแต่ได้เห็นนิดหน่อยก็ยังดี
"ฮ่าๆๆ คุณลองดูนี่สิว่ามันนับไหม? ฉันคิดว่าสามีของคุณทำอย่างนั้นกับคุณเสร็จแล้วคงไม่สามารถเป็นแบบนี้ได้แล้วมั้ง?"
เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจของซ่งยวี่ชิง จ้าวเสี่ยวกังรีบพุ่งออกมา ยิ่งกว่านั้นการถอดกางเกงก็ไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไร
เมื่อซ่งยวี่ชิงเห็นจ้าวเสี่ยวกังเป็นแบบนั้น เขินอายจนหน้าบิดเบี้ยวไปหมด
แต่ว่าคนที่อยู่รอบๆล้วนแล้วตะลึง พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะใช้วิธีนี้เพื่อพิสูจน์ เพียงแต่แต่นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการพิสูจน์แล้ว
หลี่ชุ่ยฮวามองดูของเล่นอันใหญ่ของจ้าวเสี่ยวกัง นึกถึงของสามีตัวเองแล้ว นั่นมันช่างเล็กยิ่งกว่าเล็กสะอีก โดยเฉพาะนึกถึงเมื่อคืนที่กำลังทำกันอยู่จู่ๆของสามีก็อ่อนแบบนั้น หัวใจของเธออดไม่ได้ที่จะร้อนขึ้นเล็กน้อย กลืนน้ำลายอย่างเงียบ ๆ และพยายามทำให้ปากแข็ง
"ใครจะไปรู้ว่าเมื่อกี้พวกนายทำเสร็จหรือยัง"
เห็นได้ชัดว่าคำพูดนี้ปากไม่ตรงกับใจ แต่จ้าวเสี่ยวกังพูดอย่างตรงไปตรงมาและไร้ความปราณี :"พี่สาวชุ่ยฮวา ฉันนั้นไม่เชื่อหรอกว่าพี่ชายฟู่กุ้ยของคุณเวลาที่ทำถึงครึ่งหนึ่งแล้วจะหยุดไม่ทำต่อแล้ว ต่อให้เป็นสุนัขในหมู่บ้านเกรงว่าล้วนแล้วเข้าใจว่าการทำถึงครึ่งหนึ่งแล้วหยุดนั้นมันเป็นความรู้สึกแบบไหน นั่นมันเป็นสิ่งที่ต่อให้ใช้ไม้ตีก็แยกไม่ออกเลยนะ คุณรู้สึกว่าฉันกับพี่สะใภ้ถ้าหากทำเรื่องแบบนั้นกันจริงๆจะถูกขัดจังหวะจากเสียงเคาะประตูของคุณเหรอ?"
หลี่ชุ่ยฮวาถูกคำพูดของจ้าวเสี่ยงกังแบบนี้ทำให้หมดคำพูด แม้ว่าสิ่งที่จ้าวเสี่ยวกังพูดจะหยาบคายเล็กน้อย แต่ความจริงก็คือความจริง คนที่อยู่รอบๆล้วนแล้วเข้าใจ
หลายครั้งที่หลี่ชุ่ยฮวาต้องการจะโต้ตอบ ท้ายที่สุดแล้วกลับมีความโกรธด้วยการกระทืบเท้า ไม่สามารถโต้กลับได้เลย
แต่ในเวลานี้ ทันใดนั้นเธอก็เห็นจางฟู่กุ้ยซึ่งกลับมาจากระยะไกลพร้อมกับกระต่ายสองตัว ในเวลาเดียวกันเธอเข้าใจได้ทันทีว่าเธอเข้าใจผิดซ่งยวี่ชิงจริงๆ
"จางฟู่กุ้ย คุณไปตายที่ไหนมา ทำให้ฉันต้องลำบากไปหาคุณ"
"อิๆๆๆ ฉันเห็นว่าคุณนอนหลับสบายเลยไม่ได้เรียกคุณ ฉันก็แค่ไปดูกับดักที่ฉันดักเอาไว้ในเมื่อคืนไง? คุณดูสิดักกระต่ายป่าได้ตั้งสองตัวยังมีชีวิตอยู่เลย คืนนี้ฉันจะทำซุปแครอทกระต่ายให้คุณ"
"กินกินกิน คุณรู้จักแต่กิน นอกจากกินแล้วคุณยังสามารถทำอะไรได้อีก รีบกลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้"
หลังจากพูดจบ หลี่ชุ่ยฮวารีบก้าวไปข้างหน้าและดึงจางฟู่กุ้ยกลับบ้านทันที คนมากมายขนาดนี้มองดูอยู่เธอรู้สึกว่าวันนี้ขายหน้าคนอย่างมาก
จางฟู่กุ้ยมองดูหลี่ชุ่ยฮวาด้วยความมึนงงเล็กน้อย ไม่เข้าในว่าปกติในวันธรรมผู้หญิงที่ชอบความคึกคักขนาดนี้ วันนี้ทำไหมถึงอยากจะกลับบ้านเร็วแบบนี้
"ภรรยา ทำไหมคนเยอะขนาดนี้ถึงล้อมรอบที่นี่เอาไว้เหรอ?"
"ไม่ต้องถาม รีบกลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้"
แม้ว่าจางฟู่กุ้ยจะถูกหลี่ชุ่ยฮวาดึงกลับไปแล้ว คนรอบข้างก็เริ่มรู้สึกเบื่อและแยกย้ายกันไป เพียงแต่ท้ายที่สุดแล้วยังมีคนปากโป้งตะโกนไปทางจางฟู่กุ้ยและพูดว่า :"ภรรยาของคุณสงสัยว่าคุณกับซ่งยวี่ชิงมีอะไรกัน มาที่นี่เพื่อจับชู้"
ฮ่าๆๆ……
ทุกคนเริ่มหัวเราะกัน จางฟู่กุ้ยยิ้มแล้วมองซ่งยวี่ชิงหนึ่งที ด้วยแววตาของอารมณ์ที่ไม่เหมือนเดิม ในเวลาเดียวกันก็แสยะยิ้มเยาะรีบตามหลี่ชุ่ยฮวากลับบ้าน
เมื่อเห็นว่าทุกคนไปหมดแล้ว จ้าวเสี่ยวกังก็ตบไปที่ไหล่ของซ่งยวี่ชิงเบาๆหนึ่งทีและพูด :"พี่สะใภ้ ไม่เป็นไรแล้ว คุณอย่าได้ใส่ใจเลย เงาของพวกเราก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ตอนนี้คุณไม่เป็นอะไรแล้ว อย่างนั้นฉันขอไปก่อนนะ"
เมื่อได้ยินว่าจ้าวเสี่ยวกังจะไป ซ่งยวี่ชิงเงยหน้ามองไปทางจ้าวเสี่ยวกัง เมื่อเห็นดวงตาที่ร้อนแรงของจ้าวเสี่ยวกัง ก้มหัวลงทันทีแล้วพูดด้วยความเขินอาย :"อ้อ อย่างนั้นนายรีบไปได้แล้ว เดี๋ยวแม่ของพวกเราก็จะมาวิพากษ์วิจารณ์สั่งสอนฉันอีกแล้ว"
เดิมทีจ้าวเสี่ยวกังยังคิดว่าซ่งยวี่ชิงจะเรียกตัวเองให้อยู่ต่อ คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้คำตอบแบบนี้ เดินออกจากประตูด้วยความผิดหวังเล็กน้อย หลังจากนั้นตรงเข้าไปยังในเมืองโดยตรง
ระหว่างทาง จิตใจของจ้าวเสี่ยวกังเต็มไปด้วยดวงตาทั้งคู่ที่มีเสน่ห์และน่าหลงใหลของซ่งยวี่ชิง ทันใดนั้นเสียงเบรกกะทันหันปลุกให้จ้าวเสี่ยวกังมีสติกลับมา