ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 164 เงินของฉันไม่ได้เอาง่ายขนาดนั้นหรอก
"เฉินฉางฉู่ เจ้าคนสมควรตาย เมียแกโดนชนจนจะตายอยู่แล้วยังไม่ออกมาดูอีก"
หลังจากพูดจบ จ้างชุ่ยหลินก็นอนลงกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมา
เมื่อเฉินฉางฉู่ที่กำลังจะเดินเข้าบ้านได้ยินเสียงของเมียตัวเองจ้าวชุ่ยหลินกำลังร้องไห้ เขาก็รีบวิ่งออกมาทันที
เมื่อเขาเห็นจ้าวชุ่ยหลินล้มอยู่กับพื้นและมือข้างหนึ่งก็จับขาของจ้าวเสี่ยวกังไว้ เขาก็กังวลขึ้นมา
เมื่อได้ยินเสียงร้องของจ้าวชุ่ยหลิน พื่อนบ้านทุกคนที่ตื่นแต่เช้าก็ออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
เมื่อทุกคนออกมาแล้วเห็นจ้าวชุ่นหลินล้มอยู่กับพื้นและจับขาของจ้าวเสี่ยวกังไว้
"น้าจ้าว ลุกขึ้นเร็วๆ จะทำอะไรอ่ะ? ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจ"
จ้าวเสี่ยวกังพยายามอย่างหนักที่จะระงับความโกรธในใจของเขาไม่ให้ระเบิดออกมา
"อย่าแตะต้องตัวฉัน วันนี้แกต้องส่งฉันไปตรวจที่โรงพยาบาล แกชนฉันแล้วอย่างน้อยก็ต้องชดใช้เงิน"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของจ้าวเสี่ยวกังก็เปลี่ยนไป คนรอบข้างก็เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ พวกเขาเข้าใจนิสัยของสองผัวเมียเฉินฉางฉู่เป็นอย่างดี พวกเขามองหน้าจ้าวเสี่ยวกังส่ายหน้าแล้วเดินจากไป
ก่อนที่ทุกคนจะจากไปยังมีคนด่าจ้าวชุ่ยหลินว่าไร้ยางอาย แต่ต่อให้เป็นแบบนี้จ้าวชุ่ยหลินก็ไม่สนใจ
"น้าจ้าว น้าแน่ใจหรือว่าต้องการไปตรวจที่โรงพยาบาล?"
"แกชนฉันเกือบตาย แกว่าจะไปไหมล่ะ?"
จ้าวชุ่ยหลินกอดขาข้างหนึ่งของจ้าวเสี่ยวกังไว้ และขณะเดียวกันก็ทำท่าลุกไม่ขึ้น
เมื่อเห็นแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็กังวลขึ้นมา แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า ได้ ฉันจะพาน้าไป แต่ไม่ได้พาไปตรวจนะ แต่จะพาไปรักษา ว่ายังไง?"
หลังจากพูดแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็ได้ชักมีดออกจากเอว เขามองเฉินฉางฉู่อย่างเย็นชา จากนั้นก็มองจ้าวชุ่ยหลินที่ล้มอยู่กับพื้น
"ถ้าไม่อยากตายก็ลุกขึ้นมา ไม่งั้นฉันจะพาน้าไปโรงบาลในสภาพศพ"
ก่อนที่จ้าวชุ่ยหลินจะตอบสนอง จ้าวเสี่ยวกังก็ใช้มีดฟันลงไปที่มือที่จับขาเขาอยู่
เมื่อเห็นฉากนี้เฉินฉางฉู่ก็ตกใจ เขาไม่คิดว่าจ้าวเสี่ยวกังจะกล้าลงมือจริงๆ แล้วเขาก็ถีบจ้าวชุ่นหลินกระเด็นออกไป
จ้าวชุ่ยฮวาถูกเฉินฉางฉู่ถีบไม่เบา เธอลุกขึ้นมาก็ด่าเฉินฉางฉู่ทันที
"แกจะถีบฉันให้ตายเลยใช่ไหม แกก็ให้มันฟันเลยซิ ดูว่ามันจะกล้าไหม"
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ จ้าวเสี่ยวกังพูดด้วยสายตาที่เย็นชา: "น้าอยากลองว่าฉันกล้าหรือไม่?"
ขณะพูดจ้าวเสี่ยวกังพูด เขาก็ถือมีดและเดินไปหาจ้าวชุ่ยฮวา
เมื่อนึกถึงฉากที่ไม่ลังเลของจ้าวเสี่ยวกังเมื่อสักครู่ จ้าวชุ่ยหลินก็กลัวขึ้นมา แต่ปากก็ยังไม่ยอมแพ้
"แกมีปัญญาหรือ…"
ก่อนที่เขาจะพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังก็ฟันเข้าไปทันที
อ่า……
เมื่อเห็นว่าจ้าวเสี่ยวกังจะทำจริงๆ จ้าวชุ่ยฮวาก็ตกใจและกรีดร้องว่า "สามี ช่วยด้วย"
เฉินฉางฉู่ก็ตกใจจนเหงื่อออกทั่วร่างกาย เขาก็ไม่คิดว่าจ้าวเสี่ยวกังพูดแล้วก็ลงมือเลย และไม่พูดเหตุผลเลย
ซ่าาาา..
จ้าวชุ่ยหลินตกใจจนฉี่แตกออกมา
กลิ่นฉี่ทำให้จ้าวเสี่ยวกังขมวดคิ้ว
"น้าจ้าว ตอนนี้ยังกล้าบอกว่าฉันไม่กล้าอีกไหม?"
เมื่อพูดเช่นนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็ได้กดมีดลงไปที่คอของจ้าวชุ่ยหลิน ให้อีกฝ่ายได้รับรู้ถึงความเย็นของมีด
"เสี่ยวกัง น้าจ้าวของเธอแค่ล้อเล่นเท่านั้น คิดจริงจังเลยหรือ อย่าจริงจังเลยนะ มีอะไรค่อยๆคุยกัน พวกเราต่างก็เป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน ใช่ไหม?"
เมื่อเฉินฉางฉู่เห็นจ้าวเสี่ยวกังเก็บมีดเขาก็เลยถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาของจ้าวเสี่ยวกัง เขาก็รู้ว่าจ้าวเสี่ยวกังยังคงโมโหอยู่
เมื่อเห็นท่าทางของจ้าวเสี่ยวกัง เขาก็เพิ่งนึกถึงเรื่องที่จ้าวเสี่ยวกังช่วยเหลือพี่สะใภ้ของเขา ทั้งที่คนทั้งหมู่บ้านมาล้อมรอบ เขาก็ยังหยิบมีดออกมาแล้วสู้ด้วย นับประสาอะไรกับสองผัวเมียอย่างพวกเขาในตอนนี้
หลังจากได้ยินสิ่งที่เฉินฉางฉู่พูด จ้าวเสี่ยวกังก็หัวเราะอย่างเย็นชา
"หึๆ น้าเฉิน ตอนนี้น้ารู้ว่าเราเป็นคนหมู่บ้านเดียวกันแล้วหรือ?ก่อนหน้านี้ไปทำอะไรมา?อยากจะเอาเงินของฉันหรือ? ไปใส่เห็ดของฉันให้เต็มแล้วเอามา ไม่งั้นฉันจะไม่รับประกันชีวิตของน้าจ้าว"
เมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่คอ จ้าวชุ่ยหลินก็ตกใจจนร้องไห้ออกมา
"สามี รีบกลับไปเอาออกมา พวกเราไม่เอาดีกว่า รีบไปเร็วๆ อยากจะเห็นฉันตายหรือยังไง"
หลังจากที่จ้าวเสี่ยวกังได้ยินแบบนี้ เขาก็ลดมีดในคอของจ้าวชุ่ยหลินลงมา แบกตะกร้าเห็ดแล้วก็ขึ้นสามล้อไป
"น้าเฉิน น้าจ้าวได้สั่งน้าไว้แล้ว ฉันคิดว่าน้าคงจะไม่โกงฉันใช่ไหม? แต่ฉันหวังให้น้าโกงฉันนะ เพราะฉันมีวิธีการมากมายที่จะให้น้าชดใช้คืนสองเท่า"
หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังก็หันไปทางจ้าวชุ่ยหลินแล้วพูดว่า"น้าจ้าว อยากจะได้เงินของฉันไม่ใช่ว่าไม่ได้ เพียงแต่ว่าเงินของฉันมันไม่ได้เอาง่ายขนาดนั้น เงินที่ฉันไม่ได้ให้มันร้อนมือนะ"
จ้าวเสี่ยวกังมองฉี่ที่อยู่บนพื้น เขารู้สึกรังเกียจและขับรถไปยังถ้ำ
เมื่อมองจ้าวเสี่ยวกังจากไป เฉินฉางฉู่ก็แสดงสีหน้าบ้าคลั่ง เมื่อเห็นสภาพของจ้าวชุ่ยหลินแล้วก็โมโหไม่น้อย
เมื่อมาถึงทางเข้าถ้ำ จ้าวเสี่ยวกังก็เห็นว่าปากถ้ำเปิดอยู่ ทำให้จ้าวเสี่ยวกังสงสัย ตามหลักแล้วเช้าแบบนี้อู๋ต้าเฉียวและอู๋ยิ่งยังไม่น่าจะมา โดยเฉพาะอู๋ต้าเฉียวเหนื่อยจนเดินไม่ไหวเพราะเรื่องเมื่อคืน
เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเดินเข้าไป ก็เห็นว่าอู๋ต้าเฉียวนั่งอยู่บนเตียน และกำลังเช็ดน้ำตา
เห็นแบบนี้จ้าวเสี่ยวกังก็งงมาก แล้วค่อยๆเดินเข้าไปแล้วถามว่า "น้าอู๋? เช้าขนาดนี้ทำไมมาร้องไห้อยู่ตรงนี้?"
เมื่อได้ยินเสียงของจ้าวเสี่ยวกัง อู๋ต้าเฉียวก็ตกใจ เมื่อเขาเห็นหน้าที่เป็นห่วงของจ้าวเสี่ยวกัง ความเจ็บปวดในใจ ความอัดอั้นที่เก็บอยู่มานานก็เปลี่ยนเป็นน้ำตาแล้วไหลออกมา แล้วพุ่งเข้าไปกอดจ้าวเสี่ยวกังไว้ และได้กอดคอของจ้าวเสี่ยวกังไว้แน่น
"ฮือๆๆ……"
"เสี่ยวกัง น้าไม่ต้องการจะอยู่กับน้าอู๋ของเธออีกแล้ว ต่อไปเธอจะช่วยน้าไหม?"
จ้าวเสี่ยวกังได้ยินแบบนี้ก็ถึงกับชะงัก
"น้าอู๋ เกิดอะไรขึ้น? อยู่กันมาก็หลายปีแล้ว แล้วทำไมจู่ๆก็ไม่อยากอยู่แล้ว?"
"ฉันอยู่กับเขาไม่ได้แล้ว น้าไม่ไหวแล้วจริงๆ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปน้าจะต้องตายแน่ๆ"
ขณะพูดอู๋ต้าเฉียวก็ค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกต่อหน้าจ้าวเสี่ยวกัง
เมื่อแสงแดดแรกส่องเข้ามายังปากถ้ำและกระทบลงบนตัวของอู๋ต้าเฉียว จ้าวเสี่ยวกังก็ถึงกับตะลึง
จากนั้น จ้าวเสี่ยวกังก็ตัวสั่นด้วยความโกรธ และเขามองไปที่ร่างของอู๋ต้าเฉียวด้วยความทุกข์ใจ
ในชั่วข้ามคืน มีรอยกระแทกที่น่าตกใจบนร่างของอู๋ต้าเฉียว และรอยดูดบนหน้าอกของเธอทำให้จ้าวเสี่ยวกังเข้าใจทันที่ว่าเธอต้องเจอกับอะไรบ้างเมื่อคืน
โดยเฉพาะที่ขานั้น รอยรัดยังมองเห็นได้ชัดเจน
จ้าวเสี่ยวกังถามด้วยเสียงสั่นว่า "น้าอู๋ น้าเจอแบบนี้ประจำเลยหรือ?"
"อืม เมื่อไหร่ที่เขาดื่มเหล้าก็จะทำแบบนี้กับน้า เพียงแต่ว่าเมื่อคืนรุนแรงมาก มัดและก็แขวนน้าไว้แล้วก็ทำ น้าทนไม่ไหวแล้วจริงๆ"
หลังจากได้ยินแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็พูดอย่างรุนแรงว่า "น้าอู๋ เรื่องนี้ฉันจะช่วยน้า ฉันจะไปหาน้าจ้าวก่อน ขอให้เขาช่วนน้า น้าไปกับฉัน"