ชาวนาตัวน้อยดีเลิศ - ตอนที่ 282 เกี๊ยวน้ำ (๑)
"แหะแหะ พี่ต้าจ้วง ความสัมพันธ์ของพี่กับพี่หรานหรานยังลึกซึ้งกันจะตาย เลิกเอาเรื่องลูกมาเป็นข้ออ้างได้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องนี้พี่ไม่ควรจะมาถามผม พี่ควรจะไปถามพี่หรานหรานก่อน"
คำพูดของจ้าวเสี่ยวกังทำให้ภายในใจของหลิวต้าจ้วงเกิดความรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที
"นายพูดแบบนี้หมายความว่าถ้าพี่สะใภ้ของนายตอบตกลง นายก็จะตอบตกลงใช่หรือเปล่า?"
มองดูท่าทางที่ดีใจของหลิวต้าจ้วง จ้าวเสี่ยวกังเตรียมจะตอบคำถาม แต่ทันใดนั้นสังเกตเห็นหวังฟาฟากำลังขับรถไถมุ่งตรงเข้ามาทางนี้พอดี
ในฐานะที่สามารถซื้อรถไถมาขับในหมู่บ้านคนที่สองของหมู่บ้านบางจื่อ หวังฟาฟาในตอนนี้รู้สึกว่าถึงแม้จะเป็นระยะทางเพียงแค่ก้าวเดียวเขาก็อยากขับรถไถไปด้วยซ้ำ โดยเฉพาะรถไถของเขายังใหม่เอี่ยม มันยิ่งช่วยทำให้เขารู้สึกว่ามีหน้ามีตามากขึ้น
"พี่ต้าจ้วง พี่กัง ทำไมถึงมากันเร็วขนาดนี้ นี่ผมตั้งใจว่ากำลังจะไปหาพวกพี่อยู่พอดีเลย"
"พอได้แล้ว รีบหลบไปเดี๋ยวนี้เลย หลังจากนั้นตามพวกเราไปขนเห็ดสน อีกเดี๋ยวฉันยังมีงานยากให้นายทำอีก"
หลังจากที่ได้ยินจ้าวเสี่ยวกังพูด หวังฟาฟายิ้มแล้วพูดขึ้นมาทันที "งานยากอะไร? จะได้หาเงินอีกแล้วใช่หรือเปล่า?"
สำหรับเรื่องที่ไปรับซื้อไก่พื้นเมือง หวังฟาฟารู้สึกว่าเขาทำเงินได้เร็วเหมือนกับติดจรวด ซึ่งมันให้ความรู้สึกดียิ่งกว่าเวลาเขาไปเล่นการพนันเสียอีก
เวลาที่ไปเล่นการพนันยังมีแพ้มีชนะบ้าง แต่ทำงานกับจ้าวเสี่ยวกังมีแต่ได้ไม่มีเสียเลยสักนิด
"ไม่ได้หาเงิน แต่เป็นโอกาสที่จะได้เจอสาวสวย นายจะทำหรือเปล่า?"
"แหะแหะ ทำ ทำ แต่พี่กังห้ามโกหกผมนะ พี่ก็รู้อยู่แล้วว่าผมอยากแต่งงานตั้งนานแล้ว ถ้าหากผมรู้สึกพอใจอีกฝ่าย ผมไม่มีทางเลือกมากอย่างแน่นอน"
หวังฟาฟามองจ้าวเสี่ยวกังด้วยสายตาที่เป็นประกาย เขากลัวว่าจ้าวเสี่ยวกังจะโกหกเขา
มองดูท่าทางที่ไม่เอาไหนของหวังฟาฟา จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูด "เอาหน่า เอาเป็นว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้นายก็รู้เอง รีบไปช่วยฉันขนเห็ดสนให้หมดก่อนแล้วค่อยว่ากัน"
หลังจากที่พูดจบ จ้าวเสี่ยวกังสั่งให้หลิวต้าจ้วงขับรถต่อ ก่อนหน้านี้ตอนที่อุ้มซ่งยวี่ชิงออกแรงเยอะเกินไป เขาสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าบาดแผลที่อยู่บนร่างกายเริ่มเปิดอีกครั้ง โชคดีที่บาดแผลส่วนใหญ่ของเขาเริ่มสมานกันแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาคงจะไม่กล้านั่งแม้กระทั่งรถไถอย่างแน่นอน
ภายใต้การช่วยงานของหวังฟาฟาและหลิวต้าจ้วง ไม่นานเห็ดสนก็ถูกขนขึ้นจนเต็มคันรถ
หลังจากที่ขนเห็ดสนเรียบร้อยแล้ว จ้าวเสี่ยวกังเริ่มพูดกับหลิวต้าจ้วงเรื่องค่าแรงที่มาช่วยงาน แต่ว่าหลิวต้าจ้วงก็ยังคงปฏิเสธอย่างไม่ลังเลเหมือนเดิม
มองดูสีหน้าท่าทางที่แน่วแน่ของหลิวต้าจ้วง จ้าวเสี่ยวกังก็ไม่อยากดึงดังพูดต่อไป ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะชดเชยให้กับหลิวต้าจ้วงทีหลัง
ตอนนี้ในมือของเขามีเงินอยู่ประมาณสองแสนกว่าแล้ว เพียงแค่เหล้าไหเดียวของพ่อเขาก็มีค่ามากขนาดนั้น เขาก็รู้สึกตกใจมากเหมือนกัน แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ถามอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องของพ่อเขา อย่างไรก็ตามถ้าหากพ่อของเขาอยากจะบอกก็คงบอกไปตั้งนานแล้ว ถ้าหากไม่อยากให้เขารู้ ตอนนี้ถามไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร
กลับมาถึงบ้าน สามสาวได้จากไปแล้ว ส่วนหลี่กุ้ยเฟินก็ได้โยนเกี๊ยวที่ห่อเสร็จแล้วลงในน้ำที่กำลังเดือดเรียบร้อยแล้ว มองดูเกี๊ยวน้ำที่อยู่ในหม้อ จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกสับสนเล็กน้อย เพราะเห็นได้ชัดว่าเกี๊ยวน้ำหม้อนี้เยอะกว่าปกติเป็นสองเท่า
หลี่กุ้ยเฟินสังเกตเห็นจ้าวเสี่ยวกังกลับมาแล้ว จึงพูดสั่งขึ้นมาทันที "ไป เอาไปให้พี่หรานหรานของนายก่อนหนึ่งถ้วย หลังจากนั้นก็ชุ่ยฮวาและเสี่ยวหลิงคนละถ้วย เป็นผู้หญิงนี่มันไม่ง่ายเลย"
หลี่ชุ่ยฮวาพูดพร้อมกับตักเกี๊ยวน้ำที่เหลือออกมา
จ้าวเสี่ยวกังมองดูหลี่กุ้ยเฟินเดินออกไปข้างนอกพร้อมกับเกี๊ยวน้ำหนึ่งถ้วย เขาถามขึ้นมาด้วยความสงสัยเล็กน้อย "แม่ นี่แม่กำลังจะเอาไปให้ใครเหรอ?"
"เลิกมาเสแสร้งทำเป็นไม่รู้ได้แล้ว นอกจากคนที่นายชอบแล้วยังจะมีใครอีก ถ้าไม่ได้เห็นแก่ที่นายชอบเธอมากขนาดนั้น ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่นอน"
หลังจากที่พูดจบ หลี่กุ้ยเฟินหันหลังแล้วเดินออกไปพร้อมกับเกี๊ยวน้ำที่อยู่ในมือ
จ้าวเสี่ยวกังที่ได้ยินคำพูดของหลี่กุ้ยเฟิน ภายในใจของเขาเต็มไปด้วยความซาบซึ้งทันที ในขณะเดียวกันก็รู้สึกโล่งอกด้วย "อย่างไรก็ตามก่อนหน้านี้แม่ของเขาและซุนหรานหรานเพิ่งจะคุยเรื่องหาคู่ให้กับตัวเอง ที่แท้ก็แค่พูดทำให้เขาตกใจก็เท่านั้น"
ถือเกี๊ยวน้ำหนึ่งถ้วยใหญ่เดินตรงมาถึงหน้าบ้านของหลิวต้าจ้วง จ้าวเสี่ยวกังหยุดชะงักลงอย่างกะทันหัน เพราะเขามองผ่านร่องของบานประตูเข้าไปเห็นภาพที่เด็กไม่ควรเห็นในลานหน้าบ้าน
หลิวต้าจ้วงกำลังใช้มืออาบน้ำให้กับซุนหรานหราน ในขณะเดียวกันเขาก็ใช้ปากของตัวเองถูขึ้นถูลงตรงนั้นไม่หยุด
ส่วนซุนหรานหรานกำลังส่งเสียงครางอย่างมีความสุขด้วยเสียงที่แผ่วเบา
"ที่รัก ฟ้ายังไม่มืดเลยคุณก็เริ่มจะโลภมากแล้วเหรอ ให้ฉันอาบน้ำให้เสร็จก่อน กับข้าวก็ยังไม่ได้ทำ "
มองดูเรือนร่างที่เย้ายวนของซุนหรานหราน หลิวต้าจ้วงอาบน้ำให้กับซุนหรานหรานไปด้วยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่หายใจหนัก "ผมอยากมาตั้งนานแล้ว เพียงแต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง แค่ผมทรมานคนเดียวมันก็เกินพอแล้ว ผมไม่อยากให้คุณทรมานไปพร้อมกับผมด้วย หรือไม่คุณก็ตอบตกลงผมเลย มีลูกกับไอ้หมอนั่นสักคน ต่อไปมีลูกแล้วพวกเราทั้งครอบครัวจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข อย่างมากก็แค่ไม่อยู่หมู่บ้านบางจื่อ"
ซูนหรานหรานได้ยินคำพูดประโยคนี้ ถอนหายใจแล้วพูด "ที่รัก คุณอย่าไร้เดียงสามากขนาดนั้นได้หรือเปล่า ถ้าหากมีลูกจริง แล้วลูกโตขึ้นมาหน้าตาเหมือนกับเสี่ยวกัง ไม่เหมือนทั้งคุณและฉัน คุณยอมให้คนอื่นนินทาลับหลังเหรอ?"
คำพูดของซุนหรานหรานทำให้หลิวต้าจ้วงไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไงดี ทำได้แต่ก้มหน้าลงไปแล้วเริ่มลงมือทำให้กับซุนหรานหรานอีกครั้ง
สัมผัสได้ถึงหลิวต้าจ้วงที่ออกแรงมากกว่าก่อนหน้านี้ ซุนหรานหรานก็ทนต่อความรู้สึกที่เสียวซ่านแบบนั้นไม่ไหว เธอหลับตาทั้งคู่ลงแล้วเริ่มครางออกมาอีกครั้ง
จ้าวเสี่ยวกังที่ยืนอยู่หน้าประตูรู้สึกตกใจเล็กน้อยไม่รู้ว่าควรจะเคาะประตูดีหรือเปล่า
ในสมองของเขากำลังคิดถึงบทสนทนาของหลิวต้าจ้วง
ถ้าหากเขาตอบตกลงหลิวต้าจ้วงจริง ลูกก็เป็นของเขา เขาจะให้หลิวต้าจ้วงเป็นคนเลี้ยงดูเหรอ? ลูกของตัวเองจะให้คนอื่นเอาไปเลี้ยงได้ยังไง? ถึงแม้เขาจะอายุยังน้อย แต่เป็นคนที่เติบโตเป็นผู้ใหญ่ค่อนข้างเร็ว เขารู้ว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ
เสียงที่อยู่ในลานบ้านยิ่งอยู่ก็ยิ่งเสียงดังมากขึ้น จ้าวเสี่ยวกังมองผ่านร่องประตูเข้าไป เขาพบว่าขาทั้งคู่ของซุนหรานหรานได้หนีบหัวของหลิวต้าจ้วงที่กำลังขยับขึ้นไว้แล้ว
แต่ในตอนนั้นเอง หลิวต้าจ้วงก็ยังคงถามขึ้นยังไม่ตายใจเท่าไหร่ "ที่รัก ผมคิดดีแล้ว ผมไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องพวกนั้นมาก สิ่งที่ผมให้ความสำคัญคือพวกเราสามารถมีลูกด้วยกัน ถึงแม้จะเป็นเด็กที่รับเลี้ยงก็ได้ แต่ว่าถ้าจะให้ดีขอเป็นคนที่รู้ประวัติหน่อยก็ดี? ยังไงก็ไม่ใช่ว่าคุณจะมีลูกไม่ได้ ลูกของคุณก็เป็นลูกของผม ผมไม่สนใจอย่างอื่น"
หลังจากที่พูดจบ หลิวต้าจ้วงมุดหัวกลับเข้าไปด้วยความมุ่งมั่นอีกครั้ง
ซุนหรานหรานโดนหลิวต้าจ้วงทำจนเคลิ้มไปหมดแล้ว จุดซ่อนเร้นบนร่างกายของเธอโดนหลิวต้าจ้วงศึกษาจนรู้ทุกซอกทุกมุม ถึงแม้จะไม่ได้เก่งเหมือนจ้าวเสี่ยวกัง แต่ว่าเรื่องที่หลิวต้าจ้วงทำในตอนนี้ล้วนแต่เป็นเรื่องที่ก่อนหน้านี้เขาไม่ค่อยได้ทำ ตอนนี้เพื่อเรื่องของลูกเขายอมทำถึงขนาดนี้ ซึ่งมันทำให้ซุนหรานหรานรู้สึกสบายใจในขณะเดียวกันก็รู้สึกลำบากใจไปด้วย
"อืม……..ที่รัก ถ้าหาก………ที่คุณพูดเป็นเรื่องจริง………คุณอยากได้ขนาดนั้น ฉันจะตอบตกลงคุณก็แล้วกัน……..อาส์ อืมม์………"