พร้อมกับเสียงครางเบาๆ จ้าวเสี่ยวกังอุ้มจ้าวเสี่ยวหลิงขึ้นมาโดยตรง เดินเข้าไปภายในบ้านอย่างรวดเร็ว

จ้าวเสี่ยวหลิงยิ้มอย่างมีความสุข มองดูผู้ชายที่อุ้มตัวเองคนนี้อย่างมีเสน่ห์และอ่อนไหว

จ้าวเสี่ยวกังอุ้มอีกฝ่ายไปวางไว้บนเตียงที่ปูเสื่อเอาไว้ กระโจนเข้าไปโดยตรงทันที

เริ่มจากโจมตีหน้าอกที่อวบอิ่มขาวราวกับหิมะคู่นั้นก่อน หลังจากนั้นลงมาเรื่อยๆ นำเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวของฝ่ายตรงข้ามทั้งหมดโยนไปด้านข้างโดยตรง จากนั้นเขาเตรียมจะจัดหนักสักยก

จ้าวเสี่ยวหลิงมองดูอีกฝ่ายที่นอนอยู่บนหน้าอกของตัวเองใช้ลิ้นเลียเธออย่างต่อเนื่อง ความปรารถนาของเธอที่ถูกระงับไว้เป็นเวลานานถูกปลุกระดมขึ้นอีกครั้ง

"อืม……เสี่ยวกัง…..นายทำได้มีความสุขมากเลย"

"ฮ่าๆๆ พี่หลิง นี่มันเพิ่งเริ่มต้นเอง ฉันจะทำให้คุณมีความสุขมากกว่านี้"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังกอดอีกฝ่ายโดยตรง หลังจากนั้นจูบริมฝีปากสีแดงอันละเอียดอ่อนของอีกฝ่าย

จูบไปเรื่อยๆ จ้าวเสี่ยวหลิงไม่สามารถพอใจกับความรู้สึกแบบนี้ได้อีกต่อไป เธอเริ่มเป็นฝ่ายริเริ่มโจมตี

"เสี่ยวกัง พี่สาวเป็นคนที่เคยมีประสบการณ์ ให้พี่สาวเป็นคนสอนนายดีกว่า"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังมีความสุข เรื่องดีๆที่ฝ่ายตรงข้ามเป็นคนริเริ่มแบบนี้ เขาขอยังไม่ได้เลย คิดไม่ถึงเลยว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นคนริเริ่มเอง

"ฮ่าๆๆ พี่สาว อย่างนั้นคุณจะต้องทำให้ฉันมีความสุขนะ ไม่อย่างนั้นหลังจากนี้ไปไม่อยากทำเรื่องแบบนี้กับคุณอีกแล้ว"

จ้าวเสี่ยวหลิงที่มีความกล้าหาญมองไปทางจ้าวเสี่ยวกังและพูดอย่างเขินอาย :"สบายใจได้ พี่สาวรับรองว่าจะทำให้นายพอใจแน่นอน"

ระหว่างที่พูดไปด้วย จ้าวเสี่ยวหลิงก็ผลักจ้าวเสี่ยวกังลงบนเตียง ในเวลาเดียวกันเธอค่อยๆก้มลงไปอย่างช้าๆ ในเวลาเดียวกันมือทั้งสองข้างจับของเล่นอันใหญ่นั้นแล้วค่อยๆเริ่มขยับขึ้นมา

ช่วงเวลาที่เธอเตรียมจะใช้ปากบนนั้น แต่เสียงแม่ของจ้าวเสี่ยวกังดังมาจากนอกประตู

"จ้าวเสี่ยวกัง นายรีบออกมาเดี๋ยวนี้"

หลี่กุ้ยเฟินรอจ้าวเสี่ยวกังที่บ้านและไม่เห็นจ้าวเสี่ยวกังกลับมาเป็นเวลานาน และรู้ว่าจ้าวเสี่ยวกังน่าจะไปหาซ่งยวี่ชิงแล้ว ทั้งที่เธออนุญาตต่อเรื่องของระหว่างคนทั้งสองแล้ว แต่ว่าเธอกลับไม่สามารถปล่อยให้จ้าวเสี่ยวกังและซ่งยวี่ชิงอยู่ด้วยกันอย่างราบรื่นแน่นอน

แต่เมื่อเธอไปบ้านของซ่งยวี่ชิงกลับพบแต่ความว่างเปล่า นอกจากนี้ดูจากท่าทางของซ่งยวี่ชิงแล้วไม่น่าจะหลอกเธอ จ้าวเสี่ยวกังไม่ได้ไปหาซ่งยวี่ชิงเลยด้วยซ้ำ สิ่งนี้ทำให้เธองงงวยเล็กน้อย เมื่อนึกถึงจ้าวเสี่ยวกังบอกว่าจะส่งเงินไปให้ซุนหรานหรานและหลี่ชุ่ยฮวา หลังจากนั้นเธอก็ไปถามที่บ้านของซุนหรานหรานและสอบถามซุนหรานหราน ปรากฏว่าซุนหรานหรานบอกเรื่องระหว่างวันที่มีการแนะนำจ้าวเสี่ยวหลิงให้หลี่กุ้ยเฟินฟังหนึ่งรอบ เธอกังวลอย่างมาก

จ้าวเสี่ยวหลิงเป็นคนที่มีชีวิตที่ยากลำบากไม่ผิด แต่ชีวิตที่ยากลำบากของจ้าวเสี่ยวหลิงจะนำความหายนะมาสู่ผู้คนรอบตัวเธอ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือจ้าวเสี่ยวหลิงแตกต่างจากซ่งยวี่ชิง เรื่องของซ่งยวี่ชิงนั้นเธอเป็นคนสร้างข่าวลือเอง

แต่จ้าวเสี่ยวหลิงนั้นกลับเป็นการนำสิ่งเลวร้ายมาสู่คนรอบข้างตัวเธอ ทันทีที่เธอตำหนิโดยตรงกับซุนหรานหรานและไปที่บ้านของจ้าวเสี่ยวหลิงเพื่อเรียกจ้าวเสี่ยวกังกลับบ้าน บอกให้เขาอย่าเรียกใช้จ้าวเสี่ยวหลิง เพราะมันเป็นเรื่องของครอบครัวและชีวิตของลูกชายตัวเอง ในฐานะที่เธอเป็นแม่คนหนึ่งไม่อยากให้เข้าไปเสี่ยง

เมื่อเวลาที่มาถึงหน้าประตูบ้านของจ้าวเสี่ยวหลิง เธอได้ยินเสียงหายใจหอบของจ้าวเสี่ยวหลิงเหล่านั้น ทันใดนั้นเธออยากจะบุกเข้าไป แต่ว่าเมื่อนึกถึงลูกชายของตัวเองอยู่ในนั้น เธอยังคงอดกลั้นเอาไว้ ตะคอกใส่โดยตรง

จ้าวเสี่ยวกังก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าแม่ของตัวเองจะมาหาถึงที่นี่ได้ เมื่อได้ยินเสียงแห่งความโกรธนั้นเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

จ้าวเสี่ยวหลิงก็ตกใจอย่างมากเช่นกัน ท้ายที่สุดแล้ว ชื่อเสียงของเธอในหมู่บ้านก็ไม่ค่อยดีนัก ถ้าหากถูกแม่ของจ้าวเสี่ยวกังจับได้ว่าตัวเองมีอะไรกับจ้าวเสี่ยวกังแบบนี้ อย่างนั้นเธอจะกลายเป็นสุนัขจิ้งจอกในชื่อเสียงแย่ๆ ของหมู่บ้านบางจื่อในอนาคตอย่างแน่นอน สำส่อน

จ้าวเสี่ยวหลิงสวมใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกันจ้าวเสี่ยวกังก็ใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็วเช่นกัน

ในไม่ช้าทั้งสองก็แต่งตัวด้วยความอับอายเสร็จแล้ว แม้ว่าจ้าวเสี่ยวหลิงอยากจะไปที่ประตูเพื่อเปิดประตู เมื่อเธอเดินไปที่ประตูและเห็นว่าประตูไม่ได้ล็อค แม้ว่าเธอจะต้องเผชิญลมและคลื่นมากมาย แต่เธอก็ละอายใจที่อยากจะหาที่หลบในทันที

นึกถึงเรื่องที่ทำกับจ้าวเสี่ยวกังในเมื่อกี้ เกรงว่าแม่ของจ้าวเสี่ยวกังน่าจะรู้แล้ว

ทันใดนั้นเธอรีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว มองไปทางจ้าวเสี่ยวกังด้วยความตื่นตระหนกและเขินอายเล็กน้อย และพูด :"เสี่ยวกัง เรื่องของพวกเราเกรงว่าแม่ของนายน่าจะรู้แล้ว นายออกไปอธิบายด้วยตัวเองน่าจะดีกว่า"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จ้าวเสี่ยวกังหัวเราะฮ่าๆ และพูด :"ไม่เป็นไรพี่หลิง ฉันไปอธิบายเอง คุณอย่าลืมนะ พรุ่งนี้ไปช่วยฉันเก็บเห็ดสนก็พอแล้ว พรุ่งนี้เช้าตอนตีห้าไปรวมตัวกันที่หน้าประตูบ้านของฉัน ค่าแรงวันละหนึ่งร้อยห้าสิบหยวน"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่เปิดประตู จ้าวเสี่ยวกังโดนดึงหูและรู้สึกเจ็บหูในทันที ทันใดนั้นเสียงโกรธและเสียงตะคอกของแม่ก็ดังขึ้นที่ข้างหู

"ไอ้เด็กเวร นายไม่ใช่บอกกับฉันว่านายชอบพี่สะใภ้เหรอ? ในเมื่อชอบพี่สะใภ้ของนายแล้ว ทำไหมถึงต้องมายุ่งกับแม่ม่ายคนนี้ด้วย? นายรู้บ้างไหมว่าเธอจะนำความหายนะมาสู่นาย?"

หลี่กุ้ยเฟินยิ่งพูดยิ่งโมโห แรงบนมือเริ่มออกแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

จ้าวเสี่ยวกังเจ็บจนกัดฟันไว้แน่น พูดขอความเมตตา :"แม่ แม่ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดแบบนั้น ฉันเพียงแค่ช่วยเหลือเธอเท่านั้นเอง คุณช่วยเบาๆหน่อย หูจะหลุดอยู่แล้ว"

"ฮึ นายไม่ต้องร้องเลย เดี๋ยวถูกคนอื่นได้ยินเข้าว่านายกับเธอมีอะไรกัน ฉันไม่อยากขายหน้าหรอกนะ"

ระหว่างที่หลี่กุ้ยเฟินพูดไปด้วย พร้อมกับดึงหูของจ้าวเสี่ยวกังและเดินกลับบ้าน

หลังจากกลับถึงบ้าน หลี่กุ้ยเฟินด่าจ้าวเสี่ยวกังด้วยคำหยาบอย่างรุนแรงหนึ่งรอบ ในเวลาเดียวกันจ้าวโหย่วเทียนก็เข้าร่วมวิจารณ์จ้าวเสี่ยวกังด้วย

ในที่สุด ภายใต้คำอธิบายที่เพียรพยายามของจ้าวเสี่ยวกัง ทั้งสองคนค่อยรู้สึกสบายใจ

"เด็กอย่างนายถ้าหากอยากจะพัฒนาชนบทใหม่และนำพาคนในหมู่บ้านของพวกเราให้ร่ำรวย ฉันและแม่เห็นด้วยกับนาย แต่ว่าเด็กอย่างนายห้ามไปทำเรื่องไม่ดีไม่ร้ายแบบนั้นนะ"

จ้าวเสี่ยวกังรีบสัญญาอย่างรวดเร็วว่าเขาจะไม่ทำ จึงทำให้มีเสรีภาพกลับมาอีกครั้ง

ระหว่างคืน จ้าวเสี่ยวกังนอนอยู่บนเตียงพลิกไปพลิกมา โดยเฉพาะหลังจากได้ลิ้มรสของผู้หญิงแล้วยิ่งทำให้เขาต้องการ แต่เมื่อนึกถึงทัศนคติของพ่อแม่ตัวเอง เขาจึงตัดสินใจสร้างบ้านของตัวเองในฟาร์มบนภูเขาหรือสระบัว ไม่อย่างนั้นในอนาคตถูกพ่อแม่ของตัวเองคอยควบคุมอยู่ ความรู้สึกแบบนั้นทรมานอย่างมาก

และในเวลานี้ จ้าวเสี่ยวหลิงนั่งอยู่ตรงกลางลานบ้านคนเดียว ฟังเสียงที่อยู่ไม่ไกลมีเสียงร้องครวญครางจากภายในบ้าน เมื่อนึกถึงของเล่นอันใหญ่ที่เพิ่งเจอในเมื่อกี้ ยิ่งทำให้เธอนอนไม่หลับ

ในคืนนี้ จ้าวเสี่ยวหลิงมีอาการนอนไม่หลับ ถ้าหากเธอไม่ได้เห็น ไม่ได้จับของเล่นอันใหญ่นั้นเธอไม่มีทางเป็นแบบนี้อย่างแน่นอน หรือบางทีแค่แตงกวาลูกหนึ่งก็สามารถแก้ปัญหาได้แล้ว

เพียงแต่เธอไม่ใช่แค่เห็น นอกจากนี้ยังใช้มือจับไปแล้ว โดยเฉพาะบ้านที่ไม่อยู่ใกล้มีคนสองคนกำลังส่งเสียงร้องครวญครางอ้าอ้าอืมอืมอย่างไม่หยุด ทำให้เธอเหงาและอึดอัดมาก

ในคืนนี้ จ้าวเสี่ยวหลิงคิดมาทั้งคืน จนถึงช่วงรุ่งเช้าเธอค่อยตัดสินใจเรื่องที่สำคัญแบบนี้ นั่นก็คือเรื่องที่เธอยังทำไม่สำเร็จในเมื่อคืน ตอนกลางวันเธอจะต้องทำกับจ้าวเสี่ยวกังให้สำเร็จ

ทันใดนั้นเธอก็เอาเสื้อผ้าออกมาจากตู้เสื้อผ้าที่มีชุดลักษณะเป็นแนวสปอร์ตฤดูร้อนที่เธอใส่ไม่ลงออกมา นี่คือสิ่งที่เธอสวมเมื่อไปนัดบอดก่อนแต่งงาน คิดไม่ถึงเลยว่าวันหนึ่งจะต้องเอามาล่อใจผู้ชายอีกครั้ง

วันถัดไปตอนตีห้า จ้าวเสี่ยวกังออกมาหน้าบ้านตรงเวลา แต่เมื่อเขาเปิดประตู ทันใดนั้นก็อึ้งไปชั่วขณะ