มองดูท้องฟ้าค่อยๆมืดลง จ้าวเสี่ยวกังขมวดคิ้วแน่นและเริ่มมีความกังวล เพราะว่าจนถึงตอนนี้ซ่งยวี่ชิงยังไม่กลับมา

ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ในหมู่บ้านที่อยู่ไม่ไกลเริ่มออกจากสวมพร้อมกับจอบกลับบ้านกินข้าวแล้ว แต่ซุนหรานหรานชิงกลับไม่ปรากฏตัวเลย สิ่งนี้ทำให้หัวใจของจ้าวเสี่ยวกังจมลงอย่างช้าๆ

เมื่อเวลาตอนที่เขาเตรียมจะไปดูซ่งยวี่ชิงที่สวน ซ่งยวี่ชิงแบกกระเป๋าผ้าหนึ่งใบบนหลังเดินมาจากที่ไกล ยังคงเป็นกางเกงยีนส์สนีกเกอร์ที่เรียบง่าย ท่อนบนสวมเสื้อยืดสีขาวเหมือนหิมะที่พิมพ์ด้วยลายการ์ตูนของสาวสวย มองดูแล้วมีความน่ารักน่าเอ็นดูอย่างมาก เพียงแต่จ้าวเสี่ยวกังกลับมองเห็นบนใบหน้าของซ่งยวี่ชิงเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

"พี่สะใภ้ คุณไปที่ไหนมา? ฉันรอคุณอยู่ที่หน้าประตูบ้านของคุณนานแล้ว"

ซ่งยวี่ชิงคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะมารอตัวเองอยู่ที่หน้าประตูบ้าน เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองเคยพูด บนใบหน้าของเธออดไม่ได้ที่จะเกิดความวุ่นวายสับสน จากนั้นมองไปทางแววตาที่มีความห่วงใยของจ้าวเสี่ยวกังนั้น ภายในใจของซ่งยวี่ชิงรู้สึกเจ็บปวด

"ฉันก็แค่ไปในเมืองมา ดึกขนาดนี้แล้วนายไม่กลับบ้านยังมารอฉันอยู่ที่นี่ทำไหม? ถูกคนในหมู่บ้านเห็นเข้ามันจะไม่ดีนะ"

ระหว่างที่ซ่งยวี่ชิงพูดไปด้วย พร้อมกับเปิดประตูอย่างรวดเร็วให้จ้าวเสี่ยวกังเข้าไปที่ลานบ้าน ภายในใจกลับไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับจ้าวเสี่ยวกังมากเกินไป โดยเฉพาะที่จ้าวเสี่ยวกังยิ่งทุมเททำเพื่อเธอ เธอยิ่งมีความแน่วแน่มากยิ่งขึ้น

"อิๆๆ พี่สะใภ้ ไม่ใช่ว่าคุณสัญญากับฉันแล้วเหรอ? ถูกคนในหมู่บ้านเห็นแล้วยังไง ฉันก็แค่ชอบพี่สะใภ้ พวกเขาอยากจะพูดอะไรก็พูดไป ฉันไม่กลัว"

"นายไม่กลัวแต่พี่สะใภ้กลัวโอเคไหม! ต่อจากนี้ไปนายและพี่สะใภ้ควรจะรักษาระยะห่างกันหน่อย พี่สะใภ้ไม่อยากถูกคนอื่นมองว่าเป็นผู้หญิงที่ไร้ยางอายแบบนั้น นอกจากนี้พี่สะใภ้ก็มีคนที่ตัวเองชอบแล้ว หลังจากนี้ไปนายอย่ามาอีก"

เมื่อพูดจบ ซ่งยวี่ชิงเหลือบมองจ้าวเสี่ยวกังที่กำลังตะลึงอยู่ตรงกลางลานบ้าน ฝืนทนความทรหดในใจแล้วเดินตรงเข้าไปในบ้าน

จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกตะลึงจริงๆ วันนี้พี่สะใภ้กลับมาดึกยังไม่ว่า คาดไม่ถึงว่าแค่พบหน้ากันก็พูดหลายประโยคให้เขาปล่อยมือสะ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือสิ่งที่สัญญาไว้กับเขาก่อนหน้านี้ยังไม่ถูกพูดถึงอีก

"พี่สะใภ้ คุณเป็นอะไรเหรอ? มีคนพูดจาอะไรที่ไม่น่าฟังกับคุณหรือเปล่า? คุณบอกกับฉันได้เลย ฉันจะให้พวกเขามาขอโทษ"

มองดูจ้าวเสี่ยวกังมีสีหน้าที่กังวลแบบนั้น ภายในใจของซ่งยวี่ชิงรู้สึกเจ็บปวด แต่เมื่อนึกถึงคำพูดที่ผู้ชายคนนั้นพูด เธอส่ายหัวอย่างหนักแน่นแล้วพูดว่า :"เสี่ยวกัง นายคิดมากเกินไปแล้ว ฉันก็แค่ไม่ชอบนายเท่านั้นเอง การอยู่กับนายด้วยกันฉันรู้สึกว่านายไม่สามารถให้ความสุขที่ฉันต้องการได้ นายอายุยังน้อยและมีความไม่แน่นอนไม่ว่า สถานการณ์ครอบครับของนายฉันก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้สักหน่อย พี่สะใภ้ไม่อยากทนทุกข์อดยากกับนายเข้าใจไหม?"

เมื่อซ่งยวี่ชิงพูดคำพูดนี้ออกมารู้สึกได้ว่าภายในใจของตัวเองมีเลือดไหลออกมา แต่เมื่อทุกครั้งที่นึกถึงจ้าวเสี่ยวกังทำเพื่อตัวเองโดยไม่สนใจสิ่งใดๆแบบนั้น เธอจำเป็นต้องใจร้าย

ในที่สุดใบหน้าของจ้าวเสี่ยวกังก็เปลี่ยนไปอย่างช้าๆ จากความไม่เชื่อในตอนแรกสู่การสั่นไหวช้าๆ จนหน้าซีดและอ่อนแรงในท้ายที่สุด

"พี่สะใภ้ ฉันไม่มีทางปล่อยให้คุณทุกข์ยาก คุณแต่งงานกับฉัน ฉันไม่มีทางปล่อยให้คุณต้องทุกข์ยาก ฉันสามารถหาเงินเลี้ยงคุณได้ คุณไม่จำเป็นต้องไปทำสวน อาหารฉันเป็นคนทำให้กินเอง คุณเพียงแค่รับผิดชอบส่วนของความงามเป็นยังไง?"

ตอนนี้จ้าวเสี่ยวกังกำลังพูดแบบนี้น้ำตาก็เริ่มไหลออกมาแล้ว เขาไม่เข้าใจว่าทำไมซ่งยวี่ชิงจู่ๆถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ ตั้งแต่ตอนที่เขาเจอซ่งยวี่ชิงครั้งแรกหัวใจของเขาก็เต้นรัวอย่างมาก เมื่อซ่งยวี่ชิงให้สัญญากับเขา เขาตื่นเต้นอย่างมากจนนอนไม่หลับในตอนกลางคืน คาดไม่ถึงว่าแค่ช่วงเวลาบ่ายอันสั้นนี้จะเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

"เสี่ยวกัง นายกลับไปได้แล้ว สิ่งที่ฉันต้องการนายให้ไม่ได้จริงๆ อย่าเสียแรงให้เปล่าประโยชน์เลย นายจะต้องหาผู้หญิงที่ดีกว่าฉันได้อย่างแน่นอน"

ซ่งยวี่ชิงยังไม่ทันได้พูดจบ จ้าวเสี่ยวกังคว้าตัวเธอเข้ามา

"ทำไหม? ทำไหมต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย? ยังไงฉันก็ยังชอบคุณอยู่ดี ฉันไม่ต้องการผู้หญิงคนอื่น ฉันต้องการคุณ ทำไหมคุณถึงไม่เปิดโอกาสให้ฉันสักครั้ง?"

สัมผัสถึงลมหายใจบนตัวของผู้ชายอย่างจ้าวเสี่ยวกังอีกครั้ง ร่างกายของซ่งยวี่ชิงยังคงอ่อนแรงเหมือนเดิม ลังเลที่จะผลักจ้าวเสี่ยวกังออกไป แต่ว่าในครั้งนี้เธอตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ว

จ้าวเสี่ยวกังดมกลิ่นร่างกายที่น่าดมของซ่งยวี่ชิง ปฏิกิริยารุนแรงอย่างมาก แต่ว่าเขาจำเป็นต้องอดทนเอาไว้ เพราะว่าเขาไม่ใช่แค่ต้องการตัวของซ่งยวี่ชิงเท่านั้น เขายังอยากได้ใจของซ่งยวี่ชิงอีกด้วย

"เสี่ยวกัง นายกับฉันมันเป็นไปไม่ได้ นายกลับบ้านดีกว่า"

ซ่งยวี่ชิงดิ้นรนอยู่ในอ้อมกอดของจ้าวเสี่ยวกังอย่างแรง หลังจากนั้นผลักจ้าวเสี่ยวกังออกไป

เมื่อเห็นแววตาที่แน่วแน่ของซ่งยวี่ชิงนั้น หัวใจของจ้าวเสี่ยวกังตายไปหมดแล้ว

"สามารถบอกฉันได้ไหมว่าผู้ชายที่คุณชอบคนนั้นเป็นใคร?"

เมื่อถูกถามแบบนี้ ร่างกายของซ่งยวี่ชิงสั่นสะท้าน ต่อจากนั้นกลับมาสงบและพูด :"เรื่องนี้นายก็อย่าถามเลยนะ ยังไงสะเขาดีกว่านายก็แล้วกัน รวยกว่านายและแข็งแกร่งกว่านายอย่างมาก"

คำพูดไม่กี่ประโยคอย่างต่อเนื่องที่กดดันเขาและยกย่องผู้ชายที่เขาไม่รู้จักคนนั้น หัวใจของจ้าวเสี่ยวกังเจ็บเหมือนโดนมีดกรีด

"โอเค ฉันเข้าใจแล้ว นี่คือเงินที่ขายเห็ดสนได้ในวันนี้"

ระหว่างที่พูดไปด้วย พร้อมกับจ้าวเสี่ยวกังวางเงินลงในมือของซ่งยวี่ชิง ซ่งยวี่ชิงไม่อยากเอา แต่ว่าแรงของเธอกลับไม่แข็งแกร่งว่าจ้าวเสี่ยวกัง ถูกจ้าวเสี่ยวกังกดเอาไว้แน่นให้รับกลับไปโดยตรง

"พี่สะใภ้ ขอให้คุณมีความสุข ถ้าหากผู้ชายคนนั้นทำไม่ดีกับคุณ โปรดจำเอาไว้ฉันจะรอคุณกลับมาทุกเมื่อ จะรักคุณเหมือนเดิมอย่างแน่นอน รักจากใจ"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลังจากนั้นกลับบ้านโดยตรงโดยไม่หันกลับมามอง

ซ่งยวี่ชิงมองดูจ้าวเสี่ยวกังที่กำลังก้าวออกไป ภายในใจเจ็บปวดจนแทบจะหายใจไม่ออก แต่ว่าเธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

ตอนกลางคืน จ้าวเสี่ยวกังนอนอยู่บนเตียงคนเดียว ไม่กินอาหารเย็น เอาแต่มองดูเพดานเก่าๆของบ้านตัวเองเหล่านั้น

ซ่งยวี่ชิงกำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา เสียงครางร้องจากเพื่อนบ้านอย่างหลี่ชุ่ยฮวาส่งมาเธอกลับไร้ความรู้สึก ในสมองเต็มไปด้วยฉากต่างๆที่อยู่กับจ้าวเสี่ยวกังด้วยกัน

จ้าวโหย่วเทียนและหลี่กุ้ยเฟินเมื่อมองเห็นท่าทางของลูกชายตัวเอง ภายในใจมีการคาดเดาไปต่างๆนาๆ เพียงแต่พวกเขาไม่สามารถพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ได้ แม้จะไม่รู้ว่าระหว่างจ้าวเสี่ยวกังและซ่งยวี่ชิงเกิดอะไรขึ้น แต่ว่าจ้าวโหย่วเทียนและหลี่กุ้ยเฟินทั้งสองคนรู้แน่นอนว่าจะต้องมีเรื่องขัดแย้ง

"เสี่ยวกัง นายมากินข้าวหน่อยไหม สุขภาพสำคัญกว่านะ"

ในครั้งนี้ หลี่กุ้ยเฟิงไม่มีการพูดจาถากถางลูกชายของตัวเองเหมือนเมื่อก่อนอย่างน่าประหลาดใจ

"เสี่ยวกัง นายมานั่งตรงนี้ก่อน มาดื่มเหล้ากับฉันหน่อย คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีเรื่องที่ทำให้นายเศร้าได้ขนาดนี้ ท่าทางแบบนี้ของนายฉันเพิ่งเห็นเป็นครั้งแรกจริงๆ ครั้งที่แล้ว……เห้อ…… "

เมื่อจ้าวโหย่วเทียนพูดถึงคำพูดนี้ โศกเศร้าอย่างมากและดื่มเหล้าที่อยู่บนโต๊ะหนึ่งที

ครั้งที่แล้วเป็นการตายของพี่ชายจ้าวเสี่ยวกัง จ้าวเสี่ยวกังไม่กินข้าวเป็นเวลาสามวัน ในครั้งนี้ความจริงเขาไม่จำเป็นต้องเดาก็รู้ว่าเป็นเพราะซ่งยวี่ชิง

"พ่อ พรุ่งนี้ไปเก็บเห็ดสนกับฉันไหม พวกเราไม่ต้องทำสวนแบบนี้แล้ว เสียเวลาไม่ว่ายังหาเงินไม่ได้อีก"

ทันใดนั้นได้ยินเสียงของจ้าวเสี่ยวกัง จ้าวโหย่วเทียนและหลี่กุ้ยฮวาต่างตกตะลึง แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า

"ได้เลย ทำตามที่นายพูดเลย พรุ่งนี้ให้แม่ของนายไปเก็บเห็ดสนบนภูเขากับนาย สวนฉันเป็นคนทำเองก่อน ถ้าหากไม่ทำสวนในชนบทมันก็ไม่ได้หรอกนะ"

สำหรับคำพูดของจ้าวโหย่วเทียน จ้าวเสี่ยวกังกลับไม่ได้โต้เถียง แต่เป็นการยอมรับแทน

ในคืนนั้นจ้าวเสี่ยวกังได้วางแผนสำหรับอนาคตของตัวเองเอาไว้แล้ว เขาจำเป็นต้องก้าวไปข้างหน้า จะต้องแข็งแกร่งกว่าทุกคน จะต้องทำให้พี่สะใภ้เสียใจ