บทที่ 317 – ราชาเหมันต์ (เร็ก ไฮย์มิส) (5)

 

 

 

 

ต่อจากสาธารณรัฐทิวทันก็เป็นสหภาพคัลมา(Union state Kalmar)

 

สหภาพคัลมานั้นตั้งอยู่ทางมุมเหนือสุดของทวีป

จึงเป็นที่รู้จักกันในนามว่า สิงโตแห่งแดนเหนือ

เขาเป็นชาติพันธุ์นักรบผู้กู่ก้องร้องคำรามท่ามกลางฤดูหนาวอันโหดร้ายทารุณ

 

 

ในอดีตพวกเขาเคยล่องเรือเช่นเดียวกับพวกไวกิ้ง เที่ยวปล้นฆ่าไปทั่วทุกหัวมุมทวีปป

และมาตอนนี้, นักรบโหดเหี้ยมก็ได้รวมตัวเป็นหนังแผ่นผืนเดียวกัน

 

ดาบของพวกเขาหายไป แต่ทดแทนด้วยทักษะการในค้าและการต่อรอง

 

พวกเขานั้นเป็นทั้งนักรบและพ่อค้าควบคู่กัน

คุณลักษณะที่ดูไม่เข้ากันได้นั้นเป็นลักษณะของชาวคัลมา

แต่ก็เอาเถอะ ไม่ว่าจะด้วยมีดดาบหรือการค้า ถึงอย่างไรพวกเขาก็ยังปล้นอีกฝ่ายหนึ่งอยู่ดี ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกเลย

 

ทูตของคัลมาเอ่ยขึ้น

 

“ท่านเค้าท์พาลาทีน สาธารณรัฐเสนอให้ลดภาษีการค้าขอรับ”

 

ดูเหมือนสาธารณรัฐตั้งใจจะโยนเหยื่อล่อ

 

“ลดภาษีการค้าอย่างนั้นรึ หึ……?”

 

“เงื่อนไขดีพอตัวเลยครับ

ส่วนสาเหตุที่ผมนำมาบอกท่านนั่นก็เนื่องจาก ผมปรารถนาว่าท่านจะมอบลอะไรตอบแทนกลับมาให้บ้างน่ะครับ ,ท่านเค้าท์พาลาทีน”

 

ดังนั้นแล้วโปรดเสนอเงื่อนไขที่ดีกว่ามาให้ด้วย ,พวกเราปรารถนาเช่นนั้น

 

 

ซื่อสัตย์และกล้าหาญ

เป็นความประทับใจแรกที่ผมได้รับจากสหภาพคัลมา

ผมเอียงแก้วบรั่นดีด้วยมือข้างหนึ่ง

 

“จากที่เจ้าบอกข้ามานี่ ดูเหมือนคัลมาเองก็ดูจะคิดเรื่องรายละเอียดของเงื่อนไขมาแล้วนี่”

 

“ครับ ,ที่พวกเราปรารถนาคือ ตลาดการค้าขนาดใหญ่”

 

ท่านทูตจิบไปหนึ่งอึก

 

 

“การลดภาษีการค้าของสาธารณรัฐนั้นอาจดูน่าประทับใจ

แต่ถึงอย่างไรก็ดี สาธารณรัฐเองก็ไม่ได้เป็นตลาดขนาดใหญ่นัก

สำหรับพวกเราแล้ว จักรวรรดิฮับบวร์กต่างหากเป็นตลาดที่เราปรารถนามากกว่า

…….และหวังว่า เงื่อนไขจะดีกว่า”

 

การลดภาษีการค้าคือ หนึ่งในเงื่อนไขที่อีกฝ่ายต้องการ

 

ในบรรดาชาติทั้งหลายบนทวีป ก็มีสหภาพคัลมา สาธารณรัฐบัทตาเวีย และราชอาณาจักรซาร์ดิเนีย เป็นที่เลื่องชื่อเรื่องธุรกิจการค้าขาย

คัลมาร์นั้นพยายามเป็นหนึ่งด้วยการลดกำแพงภาษีลง

 

“ข้าเดาว่า อีกหนึ่งในเงื่อนไขคือ การไม่ลดภาษีการค้านั่นให้กับบัทตาเวียหรือซาร์ดิเนียสินะ”

 

“อย่างที่คิดไว้จริงๆ ท่านเค้าท์พาลาทีนเข้าใจอะไรได้ไว”

 

“อืมหืมมม”

ผมยิ้มออกมา

 

“ถือว่าไม่เลว”

 

“ไม่เลวหรือครับ……? ขออภัยในความหยาบคายของผม, ท่านได้โปรดอธิบายได้ไหมว่าท่านหมายความว่าอย่างไร?”

 

ทูตคัลมาขมวดคิ้วย่น

ดูเหมือนท่าทีของผมจะสร้างความกวนใจเขาล่ะมั้ง?

 

 

“ข้าพูดว่า มันไม่เลวนักหรอก เงื่อนไขแบบนั้น; แต่ข้าก็ไม่อาจพูดได้เหมือนกันว่า มันเป็นอะไรที่ดีที่สุด”

 

“……ผมไม่เข้าใจสิ่งที่ท่านอยากจะบอก ,ท่านเค้าท์พาลาทีน”

 

ทูตย่อมต้องไม่สบายใจเป็นแน่อยู่แล้ว

เมื่อนักการเมืองอีกชาติหนึ่งชี้จุดอ่อนที่บอกได้ทันทีเลยว่า เงื่อนไขนี้มันยังไม่ดีเท่าที่ควร  

แต่จริงๆเขาก็แค่เข้าใจเรื่องนั้นผิดไปน่ะ้

อดทนไว้ก่อนน่า เดี๋ยวเจ้าก็จะเข้าใจมันเอง ไม่นานนี้หรอก

 

“แรงจูงใจเบื้องหลังเงื่อนไขของเจ้านั้นโจ่งแจ้งเกินไป เจ้าตั้งใจจะเปิดตัวในฐานะศัตรูของซาร์ดิเนียและบัทตาเวีย

ดังนั้นแล้วหากพวกเราดึงเจ้ามาเป็นพันธมิตร พวกเราก็จะไปยั่วโทสะทั้งสองชาติพร้อมๆกัน

ซึ่งนั่นไม่ใช่การแลกเปลี่ยนที่สมดุลเท่าเทียมกัน”

 

“ท่านกำลังจะบอกว่า ชาติพวกผมนั้นไม่ให้การร่วมมือกันกับจักรวรรดิหรือครับ?”

 

ทูตถามด้วยน้ำเสียงขุ่นข้อง

ผมหัวเราะเบาๆและส่ายหัว

 

“ไม่ใช่เลย

ก็อย่างที่ข้าบอกไปก่อนหน้า ปัญหาคือ เจตนาของเจ้าน่ะมันทื่อตรงเสียจนใครๆก็เห็น

อืมมม ถ้าเป็นในแง่การเมืองข้าว่า คงต้องบอกว่า มันยังขาดความงดงาม ”

 

“…….”

“หากบรรลุเงื่อนไขการค้านี้ ซาร์ดิเนียกับบัทตาเวียไม่มีทางนิ่งเฉยอยู่แน่

พวกนั้นย่อมหาทางโจมตีประเทศที่ทำการค้ากับพวกเรา

เห็นกันได้ชัดเลยว่าจะเกิด สงครามการลดภาษีการค้าขึ้น

และข้าก็เชื่อว่า มันไม่ใช่สถานการณ์ที่ประเทศของท่านต้องการด้วย ถูกไหม?”

 

ทูตจากคัลมาวางแก้วลงบนโต๊ะ

 

“นักรบอย่างพวกเราไม่กลัวการเผชิญหน้า!

ไม่ว่าจะเป็นการดวลหรือการค้า เจ้าพวกสมองตายนับหมื่นแห่งซาร์ดิเนียหรือพวกขี้ครวญครางบัทตาเวียเองไม่อาจทำให้เรากลัวได้”

 

มีความเชื่อมั่นน่ะมันก็ดี แต่ความเชื่อมั่นที่ว่า ควรตั้งอยู่บนหลักเหตุและผลด้วย

 

ชาติจะกลายเป็นกลุ่มของความพังพินาศไปในทันที หากปล่อยให้ความเชื่อมั่นที่ตั้งอยู่บนอารมณ์มาพัวพันกับการเมืองระดับชาติ

 

เหตุก็เพราะ พอแผนการเมืองพลาดเข้า ก็ไม่สามารถยอมรับได้อย่างสมเหตุสมผล แถมยังพยายามวินิจฉัยจากมุมมองทางอารมณ์เสียด้วย

 

ทำไมเราถึงแพ้ชาติศัตรู?

เพราะความกล้าหาญในฐานะนักรบยังไม่พอ

เพราะความจงรักภักดียังไม่พอ

หรือไม่ก็เพราะมีชาติอื่นวางแผนชั่วอยู่เบื้องหลัง…….

 

ซึ่งการทำแบบนั้นมันไม่แก้ปัญหาอะไรเลย สุดท้ายเจ้าพวกนั้นก็ไปวนเวียนอยู่กับเรื่องความกล้าหาญ ความจงรักภักดี 

อารมณ์นั้นต้องใช้แน่ในการพยายามปลุกปั่นให้ฝูงชนลุกฮือขึ้นมา

แต่หากเป็นเรื่องการเมืองระหว่างประเทศ คุณก็ต้องใช้ความคิดที่เป็นเหตุเป็นผลในการเจรจาด้วย

 

 

“ทูตเอ๋ย, เจ้าคิดว่า วิธีการที่ทำให้เจ้าชนะได้โดยไม่เสียเลือดแม้สักหยดนั้น เป็นแผนการที่ยอดเยี่ยมหรือไม่?”

 

“ผมไม่ทราบว่าก่อนเลยว่า ท่านเป็นนักกลยุทธครับ,ท่านเค้าท์พาลาทีน

หรือท่านจะมีทางออกอื่นอยู่อีก?”

 

ผมฉีกยิ้ม

 

“ข้าได้ยินมาว่า ปัญหาใหญ่ในการแล่นเรือทางทะเลที่สร้างความลำบากนั่นก็คือ พวกมอนสเตอร์”

 

“อ่าครับ? ใช่ครับ มันย่อมเป็นเช่นนั้น แต่ทว่า…….”

 

่ท่านทูตแสดงท่าทางไม่ชัดเจนออกมา

มีมอนสเตอร์มากมายอยู่ในน้ำ มันเป็นภัยร้ายคุกคามสำหรับเหล่าพ่อค้า

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เขาก็ไม่อาจพูดออกมาตรงๆได้หรอกว่า

‘ใช่ครับ มอนสเตอร์เป็นอุปสรรคในการค้าของพวกเรามากๆ และผมก็ปรารถนาให้มันถูกกำจัดให้หมดสิ้นไปเลย’ 

ต่อหน้าจอมมารได้หรอกนะ

 

 

“อย่างที่เจ้าทราบอยู่แล้ว พวกเราสามารถควบคุมมอนสเตอร์ได้ในระดับหนึ่งเลยล่ะ

 

ถ้าเจ้าลองคิดเรื่องนี้ดูให้ดี……ก็มีทางเป็นไปได้อยู่ที่ จะทำให้พวกนั้นน่ะ เลือกที่จะไม่โจมตี ‘เรือพ่อค้าบางลำ’น่ะ ”

 

“……!”

่

ทูตจากคัลมาถึงกับตัวแข็งทื่อ

 

พวกเราตกอยู่ในความเงียบกันพักหนึ่ง

 

ท่ามกลางความกดดันในความเงียบนั้น ท่านทูตดูตัวสั่นจนแทบจะหมดสติ

 

“ทะ-ท่านเค้าท์พาลาทีน, นี่ก็หมายความว่า?”

 

“เราปรารถนาที่จะทำการค้ากับทุกชาติ

เพื่อยืนยันเจตนาของฝ่ายเรา 

เราตั้งใจที่จะเอามอนสเตอร์ที่รู้ประสีประสาพวกนั้นมาอยู่ใต้อาณัตพวกเรา

จึงเป็นเรื่องยากที่จะควบคุมพวกนั้นทั้งหมด”

 

ผมรินบรั่นดีใส่แก้วในมือของท่านทูต

 

“แผนของจักรวรรดิจึงจะทำตามนี้:

พวกเราจะขายตราสัญลักษณ์ที่มอนสเตอร์พวกนั้นสังเกตเห็นได้ง่าย

ให้พวกเจ้าติดไว้ข้างเรือ

เอาล่ะ จริงๆก็มีอีกหลายวิธีที่พวกเราใช้ได้เหมือนกัน”

 

“…….”

 

“แต่เพื่อเป็นการทดสอบไอเดียนี้ เราวางแผนที่จะขายตราสัญลักษณ์ดังกล่าวนั้นให้กับบางชาติ ก่อน”

 

ท่านทูตยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียว

ดูเหมือนเขาจะกดข่มความตื่นเต้นที่แสดงออกมาบนใบหน้าไม่ไหวแล้ว

 

“หรือก็คือ ท่านตั้งใจจะขายตราสัญลักษณ์พวกนั้นไปตามลำดับ……โดยให้กับพ่อค้าที่อยู่ในเงื่อนไขข้อตกลงของฝ่ายพวกเราก่อน?”

 

“ถูกต้องแล้ว 

แต่จะบอกอย่างนั้นเลยก็ไม่ถูก มันไม่ใช่ ความตั้งใจของทางจักรวรรดิเอง มันเป็นความตั้งใจของชาติท่านที่จะมาเข้าร่วมกับการทดลองที่แสนอันตรายของพวกเรานี้”

 

ผมยิ้มกว้าง

 

“ท่านทูต, หากการทดลองนี้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี

เหล่าเมืองอิสระทั้งหลายบนทวีปนี้

ก็จะมาซื้อมาขาย กันเป็นล่ำเป็นสันในธุรกิจการค้า

 

แล้วจะเกิดอะไรขึ้นเลา หากเจ้าพวกนั้นเกิดรู้ขึ้นมาว่า

‘หากติดตราสัญลักษณ์ที่ลงทะเบียนใต้สัญญาของสหภาพคัลมา แล้วจะไม่ต้องห่วงว่าจะโดนโจมตีทางน้ำ’ กันล่ะ 

?

 

“……!”

 

ท่านทูตถึงกับอ้าปากค้าง

ถูกต้องแล้วล่ะ

 

 

ใช่ว่าจะคุ้มครองได้แต่เรือของคัลมาเพียงอย่างเดียว

หากแต่ยังเป็นสิ่งที่กระตุ้นเร้าคู่การค้าของคัลมาร์ อย่าง บัทตาเวียและซาร์ดิเนียด้วย

 

คัลมาจะได้รับประโยชน์ที่ชาติอื่นไม่อาจลอกเลียนแบบหรือทำตามได้

 

“ต่อสาธารณะแล้ว บัทตาเวียกับซาร์ดิเนียคงไม่อาจก่นด่าท่าน

 

เนื่องจากชาติของท่านทำไปด้วยนโยบายการทดลองของจักรวรรดิเรา

เจ้าพวกนั้นย่อมต้องมองประเทศท่านด้วยแววตาอิจฉาตาร้อนเป็นแน่”

 

ทูตถึงกับกลืนน้ำลาย

 

“แล้วท่านจะขายตราสัญลักษณ์เท่าไหร่ครับ?”

 

“ยิ่งขายแพง ก็ยิ่งดีกับประเทศชาติของท่านมากกว่านะ ท่านทูต”

 

ทูตคัลมาขมวดคิ้วไม่เข้าใจ

 

“……ขอประทานอภัยด้วย, แต่ผมตามไม่ทัน  

ทำไมยิ่งขายแพงจะยิ่งดีกับพวกเรามากกว่า?”

 

“หากถูกเกินไป คนอื่นก็จะมองว่า พวกเราสมรู้ร่วมคิดกันในการซื้อขาย

แต่หากแพงเกินไป พวกนั้นก็ทำได้แค่ว่า ประเทศชาติของเจ้าช่างโง่เขลานัก ที่เอาเงินไปลงทุนกับสิ่งที่ไม่มีการรับรองยืนยันแล้วอย่างนั้น

 

พูดง่ายๆ เจ้ากำลังแบกรับความเสี่ยงใหญ่…….”

 

คัลมาเป็นผู้แบกรับความเสี่ยงจากการบุกเบิกการทำสิ่งนี้

และนั่นก็ทำให้ยากที่จะเป็นเหตุให้ซาร์ดิเนียและบัทตาเวียประณามได้

ถึงแม้จะไม่ต่อว่า ประณามออกสื่อ ถึงอย่างไรเสีย พวกคัลม่าก็เป็นฝ่ายเดียวที่ได้ประโยชน์ โดยไม่ต้องออกแรงเพิ่มเลย

 

“ท่านทูต , 

ไม่ว่าที่ท่านซื้อมาจะราคาแงแค่ไหน แต่ก็ถือว่า ถูกอยู่ดีหากเทียบกับสิ่งที่จะได้รับจากพวกเมืองอิสระ

แถมท่านยังสามารถขายต่อตราสัญลักษณ์ที่ซื้อไปจากพวกเราได้ด้วย 

ด้วยราคาที่เหมาะสมน่ะนะ”

 

“ทะ-ท่านอนุญาตให้พวกเรานำไปขายต่อพวกนั้นหรือครับ?”

 

ท่านทูตเสียกิริยาโดยสิ้นเชิง ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าแสดงออกมาอย่างชัดเจน

 

“มีมากมายในโลกเลยนะที่ทำบนโต๊ะไม่ได้ แต่ทำใต้โต๊ะได้น่ะ”

 

“ระ-เรื่องนี้ผมตัดสินใจด้วยตัวเองไม่ได้

ผมจะรีบส่งรายงานกลับประเทศโดยทันที”

 

“ได้เลย แต่อย่านานเกินไปนักล่ะ ท่านทูต”

ผมพูดอย่างเป็นกันเอง

“เนื่องจากพวกเราก็เสนอแบบเดียวกันนี้กับบัทตาเวียและซาร์ดิเนียเช่นกัน”

 

 

อันนี้หลอกน่ะ 

 

 

 

สหภาพคัลมาตอบรับในรุ่งเช้าวันถัดมา

 

ตัวสหภาพสัญญากับฮับบวร์กว่า จะให้การสนับสนุนเต็มที่โดยแลกกับสิทธิ์การผูกขาดตราสัญลักษณ์

คัลเมอร์ได้รับสิทธิ์ผูกขาดการซื้อขายตราสัญลักษณ์ป้องกันมอนสเตอร์ทางทะเล ยาวนานถึง 11 ปี

 

 

ผมเชื่อว่า การได้รับการสนับสนุนด้านอื่นนอกจากการขายสินค้านั้น มีราคาค่างวดยิ่งกว่า

 

อิวาร์ถึงกับอึ้งยามที่เธอได้รู้ว่าการเจรจาในครั้งนี้จบลงเช่นนี้ได้อย่างไร

 

 

“ช่างเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์มาก!

นอกจากพวกนั้นจะซื้อของจากเราไปแล้ว พวกนั้นยังขอร้องให้เราขายด้วยราคาที่พวกเราได้เปรียบอีกด้วย

ฉันไม่ทราบเลยว่า ฝ่าบาทมีหัวทางธุรกิจด้วย”

 

“ข้ามีอาจารย์ดีนะ”

 

แน่นอนว่า หมายถึงซัคคิวบัสผมชมพูคนนั้น

 

พวกเราชนแก้วกันเบาๆดังกริ้ง 

 

 

—คะแนนตอนนี้  4:2.

 

* * *

 

 

 

 

ราชอาณาจักรทิวทัน และสหภาพคัลมาให้การสนับสนุนจักรวรรดิของพวกเรา

 

แม้จะยังมิได้เปิดเผยรายละเอียด แต่ความจริงที่ว่า พวกนั้นให้การสนับสนุนก็เพียงพอแล้วที่จะเปลี่ยนบรรยากาศมวลรวม

จักรวรรดิฮับบวร์กได้รับการสนับสนุนจากสองชาติภายในเวลาไม่ถึง 15 วัน 

ย่อมแสดงให้เห็นถึงศักยภาพทางการทูตของจักรวรรดิที่เหนือธรรมดา

ผู้แทนคนอื่นๆต่างทั้งสงสัยและประหลาดใจกันมาก

 

 

– เงื่อนไขอะไรกันที่ทำให้ชาติพวกนั้นยอมเสนอการสนับสนุนพวกเราได้เร็วถึงขนาดนี้?

 

พวกนั้นตั้งตาคอยต่อไปว่า จักรวรรดิจะนำเสนออะไรให้กับพวกเขาอีก

และผลก็คือ การสู้รบทางการทูตมาถึงจุดที่ฝ่ายสาธารณรัฐฮับบวร์กเสียเปรียบเป็นที่สุด

เหล่าทูตจากทุกชาติต่างหยุดเจรจาลับๆกับสาธารณรัฐชั่วคราว

เห็นได้ชัดเลยว่า พวกเขาไม่อยากเจรจาอะไรทั้งนั้นจนกว่าจะได้เจรจากับฝ่ายจักรวรรดิก่อน

 

 

ถึงทูตของสาธารณรัฐจะวิ่งเต้นยื่นเงื่อนไขดีๆ ที่จะไปพบทูตชาติโน้นทีชาตินี้ที แต่ฝ่ายนั้นก็ยังคงยืนกราวแน่วแน่

 

ชาติอื่นๆที่มีชื่อเสียงเรื่องการทำธุรกิจการค้า ให้ความสนใจกับความเคลื่อนไหวของจักรวรรดิ

 

“เงื่อนไขดีที่ยิ่งกว่าที่ท่านได้เสนอให้กับคัลมา!”

 

“ขออนุญาตอนาโตเลียของพวกเราก้าวไปด้วยกัน…….”

 

“พวกเรายินดีทำได้ทุกอย่างเพื่อจะได้รับการค้าดีๆจากจักรวรรดิ”

 

 

สงครามทางการทูตนั้นใส่หนักสุดกำลังไปจนกระทั่งถึงช่วงจบฤดู

 

ผู้อยู่เบื้องหลังที่คอยพัดกระพือโหมไฟ ย่อมต้องเป็น ท่านเค้าท์พาลาทีนแห่งจักรวรรดิฮับบวร์ก ,ดันทาเลี่ยน

 

สงครามการทูตยังคงดำเนินต่อไป ผู้คนต่างขนานนาม ‘จอมมารผู้นั้น’ ด้วยอีกชื่อหนึ่ง

 

ราชาเหมันต์ (เร็ก ไฮย์มีส) ดันทาเลี่ยน

 

 

 

(TTL : ชื่อตอนนี่คือ สมญานามใหม่พรี่ดันนี่เอง)