บทที่ 267 – ผู้ก่อกบฏ (2) 

 

* * *

 

 

บรรยากาศจริงจังและตึงเครียดเต็มสถานที่แห่งนั้น

 

ตัวผู้เรียกประชุมเองก็นับว่าเป็นปัญหามากพออยู่แล้ว

จากที่ผ่านๆมา ผู้เรียกประชุมต่างถูกเรียกประชุมโดยจอมมารลำดับ 5 มาร์บาส หรือจอมมารระดับสูงกว่า

 

ไม่ว่าดันทาเลี่ยนจะเป็นตัวตนที่ทรงอิทธิพลในฝ่ายที่ราบเพียงใด แต่ดันทาเลี่ยนก็ยังเป็นลำดับ 71 อยู่ดี

 

ในบรรดาจอมมารทุกตน ดันทาเลี่ยนมีตำแหน่งต่ำที่สุด แต่ตัวตนเช่นนั้นกลับกล้าเรียกจัดราตรีวัลเพอกีสขึ้น

 

 

“ไม่ใช่แล้ว ไม่ว่าจะด้วยธรรมเนียมมารยาทอะไรก็ตาม ไม่มีใครกล้าจะทำเรื่องหยาบคายได้เท่านี้อีกแล้ว?”

จอมมารบางตนที่ได้รับการเชื้อเชิญไม่แม้แต่จะปิดบังความไม่พอใจ

สำหรับพวกเขาแล้ว ดันทาเลี่ยนนั้นถือเป็นเด็กใหม่ สำหรับบุคคลที่อยู่มานานนับร้อยปี

ดันทาเลี่ยนผู้ซึ่งอยู่ๆก็ประสบความสำเร็จครั้งใหญ่ในไม่กี่ปีที่ผ่านมา จึงไม่มีใครอยากนับถือนัก เขาเพิ่งมีผลงานช่วง 4- 5 ปีนี้เอง

 

“จะไปห่วงกังวลอะไร? เดี๋ยวพวกจอมมารระดับสูงก็จัดการกันเองแหละ”

 

“พวกนั้นได้ขยี้จมูกเจ้าหนูนั่นแน่”

พวกเขาเชื่อว่า งานนี้สุดท้ายก็จะโดนยกเลิกไปเอง

 

หากจอมมารระดับสูงปฏิเสธคำชวนก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่ดี บางคนก็เย้ยหยันดันทาเลี่ยนเพราะดันไปหาเรื่องทำลายชื่อเสียงทางการเมืองของตัวเองเสียอย่างนั้น

 

ถึงอย่างนั้นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกลับเป็นสิ่งที่ผิดไปจากที่พวกเขาคาดเดาไว้มาก

 

อย่างแรกเลย

จอมมารลำดับ 8 บาร์บาทอสประกาศว่า มาร่วมงานแล้ว

มาถึงจุดนี้ใครหลายคนก็พอเดากันได้ บาร์บาทอสกับดันทาเลี่ยนอยู่ฝ่ายที่ราบเหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้นก็ยังมีข่าวว่า บาร์บาทอสนั้นลุ่มหลงในดันทาเลี่ยนเป็นอย่างมาก

 

“เหอะ เหอะ บาร์บาทอสดันไปหลงไอ้คนนั้นหัวปักหัวปำได้ยังไงกัน…….”

 

“ความหลงไหลทำลายได้แม้แต่คนระดับสูงนั่นแหละ”

หัวหน้าฝ่ายที่ราบลงลืมไปถึงกระบวนการขั้นตอนและหน้าที่ที่พึงกระทำเพียงเพราะลุ่มหลงดันทาเลี่ยน 

นั่นเป็นสิ่งที่จอมมารหลายตนเชื่อกัน

 

 

ต่อจากนั้นก็ตามมาด้วย จอมมารลำดับ 4 กามิกิน ปรากฏตัว

 

“กามิกินเองก็มีความสัมพันธ์แบบนั้นกับดันทาเลี่ยนด้วยรึ?”

 

“อ้อ ใช่เลยล่ะ! พวกจอมมารหญิงทั้งหลายต่างสมองกลวงกันทั้งนั้น? น่าตลกชะมัด”

 

“หืมมม ดูเหมือนไอ้นั่นของดันทาเลี่ยนจะเด็ดเอาเรื่องเลยสินะ”

 

จอมมารทั้งหลายต่างคร่ำครวญถึงความตกต่ำ ที่ต้องโดนจอมมารลำดับ 71 เรียกตัวมาประชุม? 

 

ถึงจะมีเรื่องรักๆใคร่ๆมาเกี่ยวข้องแต่ก็ควรคำนึงถึงศักดิ์ศรีบ้างสิ

ไอ้พวกที่มันโยนศักดิ์ศรีตัวเองทิ้ง เพื่อโหยหาความรู้สึกรักชอบ นี่มันก็นังร่านดีๆนี่เอง……. คำพูดว่าร้ายนินทาทำนองนั้นแพร่ไปทั่ว

 

แล้วจอมมารลำดับ 5 ลอร์ดมาร์บาสก็เข้าร่วมงานด้วยเช่นกัน

 

 

“…….”

 

“…….”

 

ตอนนั้นเองที่จอมมารผู้ไม่คุ้นเคยกับเรื่องทางการเมืองชักเริ่มรู้สึกแปลกๆ ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติเกิดขึ้น

 

“……บาร์บาทอสก็มาแล้ว ดังนั้นฝ่ายที่ราบก็ต้องปรากฏตัวด้วยเช่นกัน”

 

“มีทั้ง จอมมารหญิง 4 ตน ที่ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดที่ติดตามกามิกินด้วยใช่ไหม?”

 

“ตอนนี้ก็ยังมีฝ่ายเป็นกลางมาเกี่ยวด้วย ถ้าเป็นอย่างนี้แสดงว่า…….”

แสดงว่า มีจอมมารมากกว่าครึ่งแล้วที่มาร่วมงานนี้

 

ไม่ใช่แค่เรื่องที่มาร์บาสเข้าร่วมประชุมครั้งนี้เพียงอย่างเดียว หากแต่มาร์บาสนั้นเคยเป็นเจ้าภาพราตรีวัลเพอกีสในทุกครั้งด้วยฐานะหัวหน้าฝ่ายที่ราบ

 

เขาย่อมต้องยอมรับการที่ดันทาเลี่ยนจัดประชุมอย่างเป็นทางการ

และสุดท้าย จอมมารลำดับ 9 ไพมอน และจอมมารลำดับ 12 สิตริ ได้ประกาศว่า จะเข้าร่วมด้วย

 

ในบรรดาทุกกลุ่ม ที่เป็นอริของฝ่ายที่ราบ กลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่น่าจะต่อต้านการประชุมครั้งนี้เป็นที่สุด

 

“นี่มันไม่น่าใช่ความบังเอิญแล้ว!”

 

“การรวมตัวกันครั้งนี้เป็นการหารือร่วมกันแล้วระหว่างฝ่ายที่ราบ ฝ่ายเป็นกลาง ฝ่ายภูเขารวมถึงฝ่ายของกามิกิน!”

 

ฝ่ายที่ราบ นับรวมบาร์บาทอส มีจอมมารทั้งหมด 17 ตน

ฝ่ายไม่สังกัดฝ่ายใด นับรวมกามิกิน มีจอมมารทั้งหมด 5 ตน

ฝ่ายเป็นกลาง นับรวมมาร์บาส มีจอมมารทั้งหมด 10 ตน

ฝ่ายภูเขา นับรวมไพมอน มีจอมมารทั้งหมด 16 ตน

━รวมทั้งสิ้นมีจอมมารเข้าร่วมประชุมถึง 48 ตน

 

จำนวนจอมมารที่มีทั้งหมดลดลงเหลือ 64 ตน หลังสงครามกองทัพพันธมิืตรเสี้ยวจันทรา

พูดง่ายๆ มีจอมมารมากกว่า ⅔ ที่เข้าร่วมประชุมในครั้งนี้

จำนวนผู้เข้าร่วมครั้งนี้ถือว่า เพียงพอที่จะจัดตั้งกองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทราอีกครั้งก็ยังได้ หากพวกเขาต้องการ

 

“ข้ารู้เหมือนกันว่า นี่มันเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเราต้องเข้าร่วมแล้วล่ะ”

 

“แม่งเอ้ย เป็นแค่ลำดับ 71 แต่กล้าดียังไงมาชี้นำพวกเรา…….”

 

จอมมารส่วนมากต่างก็ยอมเข้าร่วมกับการประชุมครั้งนี้

 

จอมมารลำดับ 1 บาอัล ก็อยู่ในกลุ่มผู้เข้าร่วมด้วยเช่นกัน

 

 

* * *

 

และเมื่อจอมมารระดับสูงเข้าร่วมประชุม โดยปกติแล้วจะมีที่นั่งที่มีการเตรียมไว้สำหรับพวกเขาโดยเฉพาะ

ส่วนที่นั่งหัวหน้าฝ่ายก็จะเบียดกับลูกน้องตัวเอง 

 

ส่วนจอมมารลำดับ 2 อย่างอกาเรสไม่ได้โผล่มาจึงโดนตัดออก 

ที่นั่งสำหรับจอมมารลำดับ 1 จนถึง ลำดับ 10 จึงมีเตรียมไว้แค่เพียง 6 ที่นั่ง

 

 

แต่ทั้งที่เป็นอย่างนั้นตอนนี้กลับไม่มีที่นั่งพิเศษที่เตรียมไว้สำหรับการประชุมคราวนี้

ทุกคนเข้าใจดีว่า การจัดที่นั่งเช่นนั้นหมายความว่าอย่างไร

 

“…….”

 

“…….”

 

อาจเป็นเช่นนั้นก็ได้ ? ในงานเลี้ยงในเนฟเฮมจึงเงียบกริบ

 

ฝ่ายที่ราบ ฝ่ายเป็นกลาง และฝ่ายภูเขา ต่างตกอยู่ในความนิ่งเงียบ

จอมมารที่ไม่สังกัดฝ่ายใดเฝ้ารออย่างกระวนกระวายใจ พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า กำลังรออะไรอยู่

แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็คาดเดาว่า อะไรบางอย่างกำลังจะเริ่มขึ้น

 

มีชายร่างผอมเพรียวยืนอยู่ใจกลางห้อง

ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่ชายคนดังกล่าวโดยไม่พูดอะไร นี่เขาไม่รู้หรือยังไงว่าทุกคนกำลังมองเขาอยู่น่ะ?

 

ชายคนนั้น,ดันลาเที่ลยน หลับตาลง พร้อมกับให้บรรยากาศที่ต่างไปจากปกติ ดันทาเลี่ยนผู้ดูสงบจิตสงบใจ

แล้วผู้เฝ้าประตูก็ตะโกนขึ้น

 

“ลำดับ 3 จอมมารแห่งความยุติธรรม เวสซาโก้มาถึงแล้ว!”

เสียงตะโกนของผู้เฝ้าประตูดังเป็นพิเศษท่ามกลางความเงียบที่ยึดกุมทั้งห้องรับรอง

ไม่นานนัก ชนชั้นสูงหนุ่มก็เดินผ่านประตูมา ใบหน้าของเธอซีดเซียวคล้ายคนตาย

 

 

“……?”

เวสซาโก้สังเกตได้เห็นถึงบรรยากาศที่ประหลาดจึงขมวดคิ้ว

ไม่นานนักเขาจึงพบว่า ที่นั่งที่ปกติจะมีเตรียมไว้ให้เขานั้น คราวนี้มันไม่มี

แม้แต่จอมมารผู้ยิ่งใหญ่อย่างบาอัล ยังต้องยืนอยู่ฟากหนึ่งโดยไร้เก้าอี้นั่ง

 

เวสซาโก้มองไปที่จอมมารคนอื่นๆรอบห้องก่อนจะหันกลับมามองดันทาเลี่ยน เขาเดินเข้าไปหาดันทาเลี่ยน

 

“มารยาททรามสิ้นดี ไม่มีใครสอนมารยาทพื้นฐานสำหรับการปฏิบัติต่อพวกลำดับเกิน 70 เลยหรือยังไงกัน?”

ดันทาเลี่ยนเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ เขายิ้มบางๆ

 

“นั่นฝ่าบาทเวสซาโก้มิใช่หรือ มีปัญหาอะไรหรือครับ?”

 

“ปัญหา? แกพูดว่า มีปัญหาอะไร อย่างนั้นเรอะ?”

เวสซาโก้ส่งเสียงแหลม

 

“มันก็เป็นปัญหาทุกอย่างนั่นแหละ

หลักๆคือ แกน่ะจัดประชุมทั้งที่ไม่รู้ฐานะตัวเองก็เป็นปัญหาแล้ว แถมการที่เอาจอมมารทั้งหลายมาหยอกเล่นนี่ก็เป็นปัญหาเหมือนกันไอ้หนู แถมยังท่าทางการที่ไม่สะดุ้งสะเทือนต่อคำตำหนิของข้า นั่นก็เป็นปัญหา

 เฮ้ย บาร์บาทอส!”

 

เวสซาโก้คิดว่า เปล่าประโยชน์ที่จะพูดคุยกับดันทาเลี่ยน เขาจึงหันหน้าออกไป

บาร์บาทอสยืนอยู่สุดริมหางตา 

เซปาร์กำลังรินไวน์ให้เธออยู่ บาร์บาทอสขยิบตาให้ด้วยความประหลาดใจ

 

 

“หือ? เรียกข้าทำไมรึ ตาแก่?”

 

“เจ้าไม่รู้จักคุมลูกน้องตัวเอง ในเรื่องแบบนี้บ้างรึยังไงกัน? 

ในการที่เจ้ามองข้ามการกระทำแบบนี้น่ะถือว่า เจ้าทำผิดพลาดมหันต์ เจ้าควรรับผิดชอบต่อเรื่องนี้”

 

“ข้าไม่รู้ว่า แกพูดเรื่องอะไรว่ะ”

บาร์บาทอสกระดกไวน์

 

“แกพูดอย่างกับข้าชักใยหมอนี่อยู่เบื้องหลัง

อย่าเข้าใจผิดไป ข้าตัดสินใจเข้าร่วมก็เพราะได้รับเชิญนี่แหละ”

“มันไม่ใช่เรื่องตลกแล้ว ทุกอย่างในโลกนั้นมีกระบวนการและมาตรฐานอยู่ 

ข้าไม่อยากจะนึกภาพเลยว่า เผ่าปีศาจทั้งหลายจะหัวเราะเยาะพวกเราขนาดไหนหากมาเห็นสิ่งนี้เข้า 

อย่าคิดจะเลี่ยงความรับผิดชอบนี้ได้ หลังจากที่แกอนุญาตให้ลูกน้องแก…….”

 

ใครบางคนอยู่ๆก็หัวเราะขึ้นมา

 

จอมมารทั้งหลายต่างหัวไปมองดันทาเลี่ยนที่หัวเราะร่วน สีหน้าเวสซาโก้กับตึงชากับพฤติกรรมเช่นนั้นของอีกฝ่า

 

“……แก”

 

“แหม ต้องขอประทานอภัย สิ่งที่ฝ่าบาทพูดน่ะมันชวนหัวมากเกินไป”

 

“ชวนหัวอย่างนั้นรึ?”

 

เวสซาโก้กำหมัดแน่น มานาสีฟ้าปล่อยออกมาทั่วทั้งร่าง

มานาที่แน่นแผ่ไปทั่วทั้งห้อง แต่ดันทาเลี่ยนก็ยังคงนิ่งสงบอยู่ได้ราวกับไม่รับรู้ถึงมัน

 

“ใช่แล้ว มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไงกัน? ลูกน้องของบาร์บาทอสอย่างนั้นหรือ? มันจะใช่ในกรณีที่ข้าเป็นทหารผู้เข้าร่วมรบในสงคราม แต่ทว่า แล้วตอนนี้ข้าไปเป็นลูกน้องบาร์บาทอสได้ยังไงกันล่ะ?”

 

“อะไรของแก?”

 

“พวกเราต่างเป็นจอมมารไม่ต่างกัน พวกเราต่างเป็นราชสกุลซึ่งเป็นตัวแทนของปีศาจทุกตน

แม้จะเป็นบาร์บาทอสหรือใครก็ตามแต่ พวกเราไม่ได้รับใช้นายเหนือหัวเรา

ฝ่าบาทเวสซาโก้ ท่านเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า?”

เวสซาโก้หันกลับมามองบาร์บาทอส เธอนั้นแสยะยิ้มตอบกลับ นั่นทำให้เขากระสับกระส่าย

 

“ฝ่าบาทครับ หากจะมีกระบวนการและมาตรฐานใดๆอยู่ในโลกนี้ จอมมารทั้งหลายต่างเป็นตัวตนนอกเหนือสิ่งเหล่านั้น

ปฏิบัติกับผู้คนที่อยู่ระดับสูงกว่า ในฐานะลอร์ดผู้ปกครองอย่างนั้นหรือ? มันช่างเน่าเหม็นสิ้นดี”

เวสซาโก้กัดฟันกรอด

 

“มีปากก็สักแต่พูด”

 

“นับเป็นโชคที่ข้ามีปาก ก็ออกจะน่าเสียดายหากมีปากแต่ไม่ใช้มันเลยนี่ ถูกไหม?”

ดันทาเลี่ยนหัวเราะ

 

“สิ่งที่ฝ่าบาทเข้าใจผิดไปนั้นก็คือ หากเผ่าปีศาจจะหัวเราะเยาะพวกเรา ไม่ได้เป็นเพราะการประชุมที่จัดขึ้นโดยจอมมารลำดับ 71 หรอก

หากแต่พวกเขาจะหัวเราะเย้ยหยันพวกเราเพราะเรื่องความรับผิดชอบที่มีต่อลำดับ และฝักฝ่ายที่จอมมารยึดมั่นถือมั่นในการประชุมต่างหาก”

 

“…….”

 

 

“มันน่าขยะแขยงเสียจนข้าพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว 

ระดับพวกนี้มันมีขึ้นมาในหมู่จอมมารตั้งแต่แรกแล้วอย่างนั้นหรือ?

การปฏิบัติกับสิ่งปลอมเทียมราวกับเป็นความจริงนั้น ก็ไม่ต่างจากการเล่นสมมุติพ่อแม่ลูกด้วยซ้ำ

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ เผ่าปีศาจจะรังเกียจพวกเรา”

 

ไหล่ของเวสซาโก้สั่นไหวด้วยความโกรธ

 

ระดับในกองกำลังจอมมารนั้นจัดตั้งขึ้นโดยบาอัลและเวสซาโก้ การวิจารณ์ระดับของจอมมารก็ไม่ต่างกับพูดโจมตีเวสซาโก้โดยตรง

 

 

“ถ้าหากแกไม่เลือดกบปาก แกคงไม่เลิกพูดสินะ!?”

 

“ข้าต้องขอประทานอภัยด้วย ฝ่าบาทเวสซาโก้ แต่ข้ายังพูดไม่จบ

ฝ่าบาทบอกว่า พวกปีศาจจะเย้ยหยันการประชุมครั้งนี้ แต่ข้าก็สงสัยเช่นกันว่าจะเป็นเช่นนั้นจริงหรือเปล่า

เรามาดูว่าพวกเขาจะทำยังไงกันดีกว่า”

 

ดันทาเลี่ยนปรบมือเบาๆ

กลุ่มบุคคลหนึ่งเดินผ่านประตูเข้ามา มีทั้งมนุษย์หมาป่า มนุษย์แมว มนุษย์เสือ แฟรี่ และอื่นๆ ทั้งหมดเป็น 15 พ่อค้า ตัวแทนแห่งเนฟเฮม นำโดยหัวหน้าของบริษัทเคียนคุสก้า อย่าง อิวาร์ ล็อดบรอค

 

“นี่มันอะไร……?”

 

“พวกเขาคือ ตัวแทนของประชาชนชาวเนฟเฮม พวกเขาให้ความร่วมมือกับข้าหลายๆอย่างสนับสนุนข้าในฐานะเจ้าภาพในราตรีวัลเพอกีสครั้งนี้

 

ข้าเองก็เป็นจอมมารผู้หนึ่ง ข้าไม่มีทางจัดงานเช่นนี้โดยไม่มีเหตุผลได้”

 

ดันทาเลี่ยนยิ้มออกมา

 

“ราตรีวัลเพอกีสเป็นงานสำคัญที่จัดขึ้นโดยตรงในหมู่กองกำลังจอมมาร

ทิศทางของงานก็เพื่อเชื่อมสัมพันธ์กับเผ่าปีศาจด้วยกัน

พวกเขามีสิทธิ์ที่จะรู้ว่า ราตรีวัลเพอกิสดำเนินไปอย่างไร”

 

“…….”

เวสซาโกเหลือบมองไปรอบๆ 

เขาถึงพึ่งได้ตระหนักว่า ที่ผ่านมาเขาไม่สังเกตเห็นมาก่อน

ฟากซ้ายของงานเลี้ยง จอมมารลำดับ 13 เบเลธนั้นเตรียมจะกระโจนใส่ได้ทุกเวลา

ฟากขวาของงานเลี้ยง จอมมารลำดับ 12 สิตริก็วางมือไว้บนดาบของตัวเอง

ส่วนด้านหลัง จอมมารลำดับ 4 กามิกิน ร่ายเวทย์ไว้ล่วงหน้าแล้ว

 

 

‘……อึก’

 

เวสซาโก้กัดฟัน เบเลธและสิตริต่างเป็นนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดในฝ่าย แถมกามิกินเองก็เป็นอาร์คเมจ

ดังนั้นแล้ว สถานการณ์ดังกล่าวก็จึงกลายเป็นว่า สองนักรบพร้อมจะขย้ำทันทีหลังจากที่กามิกินร่ายเวทย์ตรึงเท้าเขาไว้

 

พ่อค้าผู้ทรงอิทธิพลแห่งเนฟเฮมมาอยู่ที่นี่พร้อมกันแล้ว

 

━ลองพยายามทำอะไรโง่ๆดูสิ

หากมั่นใจว่า จะสามารถหยุดจอมมารสามคนนี้ได้ และไม่แคร์ว่า สิ่งที่ตัวเองทำจะแพร่กระจายไปยังสังคมปีศาจยังไงบ้าง

 

นั่นคือ สิ่งที่ดันทาเลี่ยนต้องการจะบอกกลายๆ

 

เวสซาโก้นึกถึงอกาเรส

หากอกาเรสอยู่ที่นี่น บางทีเขาอาจไม่ใส่ใจพวกจอมมารสายนักสู้พวกนั้น และสร้างความวุ่นวายได้สักหน่อย

แต่หลังจากที่อกาเรสต้องหนีไปหลังจากพ่ายแพ้ดันทาเลี่ยนและกองกำลังผสมระหว่างฝ่ายที่ราบ ฝ่ายเป็นกลางและฝ่ายภูเขา

นี่หาก เมื่อสามปีที่แล้วเขาหนีตามอกาเรสไปตั้งแต่แรก━

 

เมื่อไหร่กันที่ฝักฝ่ายพวกนั้น ที่เคยทะเลาะวิวาทกลับร่วมมือกันอย่างเข้มแข็งเช่นนี้?

 

“ไอ้ห่านี่ แกทำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่……!?”

 

“พอแค่นั้น, เวสซาโก้”

น้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความสูงศักดิ์ดังมาจากเบื้องหลัง

นั่นเป็นเสียงของจอมมารลำดับ 1 บาอัล

บาอัลนั้นพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี

 

“ที่ผ่านมาข้าคิดว่าเจ้าเป็นเพียงนักตุ้มตุ๋นธรรมดา แต่ดูเหมือนเจ้าจะมีลูกเล่นที่น่าสนใจอยู่

ทำได้ดี,ดันทาเลี่ยน

แล้วเจ้าตั้งใจจะทำอะไรในงานประชุมคราวนี้?”

 

น้ำเสียงของบาอัลนั้นทุ้มต่ำพร้อมกับสัมผัสที่หนักอึ้ง มันทรงพลังแม้แต่ในมุมห้องที่ไกลที่สุดยังต้องอยู่เงียบๆ

ดันทาเลี่ยนตอบกลับไปตรงๆ

 

“เหตุผลที่ข้าจัดราตรีวัลเพอกีสในครั้งนี้ ก็เพื่อชี้มูลความผิดของท่าน,ฝ่าบาทบาอัล”