“หืมมม”

 

บาร์บาทอสเหล่มองผมด้วยสายตา แถมยังทำเสียงขึ้นจมูก 

การมองผมในเชิงยั่วยวนอย่างนั้นกำลังจะเป็นปัญหากับผม นังตัวแสบนี่

 

 

ผมจะขอบคุณมากถ้าไม่มาทอดสายตายั่วยวนผมในที่สาธารณะอย่างนี้…….

ดูสิ พี่เบเลธกับพี่เซปาร์ กำลังกระสับกระส่ายเพราะเธอแล้วเห็นไหม 

เป็นเด็กเป็นเล็กอย่ามายั่วผู้ใหญ่สิ

 

 

“เจ้าจอมมารพังพอน ผู้เต็มไปด้วยกลเม็ดเด็ดพรายของพวกเรา ดันทาเลี่ยน

 คราวนี้มีแผนอะไรหรือถึงได้ยกมืออย่างมั่นใจอย่างนั้น?”

 

ผมยิ้มอย่างอึดอัด

 

“ให้พวกเราเป็นผู้นำเหล่ามนุษย์ไปข้างหน้า”

 

“นำมนุษย์ไปข้างหน้า? คืออะไรยังไงวะ?”

 

 

“กองทัพของมาร์คกราฟนั้นโดยมากประกอบไปด้วยทหารม้าและทหารเดินเท้า ทหารเดินเท้าแล้วโดยมากเป็นชาวบ้านที่อาสามาเพราะกลัวจอมมาร 

พวกเราไปโน้มน้าวกับพวกชาวบ้าน และประกาศต่อพวกเขาว่า พวกเราจะไม่ทำร้ายผู้ที่ยอมจำนนแก่เรา 

และเราจะให้พวกเขามีชีวิตไปตามปรกติ

แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาจะต้องสาบานจงรักภักดีต่อพวกเรา 

แล้วชีวิตของพวกเขาจะปลอดภัย 

พวกนี้อยากจะเลี่ยงการทำสงครามอยู่แล้ว ดังนั้นนี่จะเป็นการทอนกำลังของมาร์คกราฟเป็นอย่างมาก”

 

ไม่มีชาวนาชาวไร่คนไหนอยากเข้าร่วมกองทัพเพราะรู้สึกภักดีต่อดินแดนหรอก 

 

เหตุผลก็ง่ายๆ เพราะมันดีกว่าหากจะรวมกลุ่มกันต่อต้านกองทัพจอมมารแทนที่จะสู้เพียงลำพัง 

 

กองทัพมนุษย์เข้าใจเรื่องผลประโยชน์นี้เป็นอย่างดีเลยก็สามารถที่จะแสดงความแข็งแกร่งและพลังอำนาจได้

 

……แต่ถึงอย่างนั้น กองทัพก็จะพังทลายทันทีในขณะที่อีกฝ่ายให้ข้อเสนอที่ดีกว่า

 

 

“ไม่มีทางที่พวกมนุษย์พวกนั้นจะเชื่อเราง่ายๆหรอก”

 

“นั่นคือสาเหตุที่ว่า ทำไมเราต้องผลักดันให้พวกมนุษย์ก้าวไปข้างหน้า หากมีมนุษย์ด้วยกันมาชักชวนแล้ว พวกเขาจะยินดีรับฟัง 

บังเอิญพอดี ข้ามีกลุ่มมนุษย์อยู่กลุ่มหนึ่งที่ยินดีรับงานพวกนั้น เราจะใช้พวกเขานั่นแหละ”

 

ผมพูดพลางนึกถึง หมู่บ้านใกล้เคียงกับดันเจี้ยนของผม 

เริ่มจากพาร์ซิ ที่มาเป็นชาวบ้านประเภทนักการทูตที่จะไปหมู่บ้านศักดินาของเหล่ามาร์คกราฟต่างๆและบอกให้พวกเขายอมแพ้

 

 

“ชาวบ้านส่วนมากก็จะลังเลนั่นแหละ อาจจะมีบางหมู่บ้านที่ใช้การเจรจาได้ผล และอีกครึ่งก็ไม่ ตอนนั้นพวกเราค่อยกำจัดหมู่บ้านที่ปฏิเสธการยอมจำนนให้เป็นเยี่ยงอย่าง”

 

 

“แล้วพวกมนุษย์จะยอมร่วมมือง่ายอย่างที่ท่านแนะนำรึ?”

นายพลเซปาร์ถามผม

 

 

“พวกเขาจะหวาดกลัวพวกเรา ”

 

“เรื่องนั้นเกิดขึ้นแน่นอน แต่ถึงอย่างไรก็ตามมันยังมีสิ่งที่มนุษย์หวาดกลัวยิ่งกว่า หากพวกเราสัญญาว่า จะป้องกันสิ่งนั้นให้ได้ มนุษย์ก็จะยินดีรับใช้พวกเรา”

 

“เจ้าสิ่งนั้นคือ อะไร?”

 

“ความตาย”

 

“…….”

 

คำพูดของผมไม่ค่อยจูงใจเท่าไหร่นัก พวกจอมมารทั้งหลายเลยทำเสียงตอบรับอย่างไม่เต็มใจ

 

 

ถึงอย่างนั้น ถ้าลองดูก็ไม่มีอะไรต้องเสียอยู่แล้ว 

 

 

และผลลัพธ์ก็ได้อย่างที่ผมคาดไว้ เมื่อหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ยอมจำนนโดนทิ้งให้โดดเดี่ยว 

แต่พอเราเผาหมู่บ้านที่ปฏิเสธคำเตือนของเรา หมู่บ้านที่เหลือต่างตะเกียกตะกายมาหาเพื่อยอมจำนนด้วย

 

หลังจากผ่านไปห้าวัน ทหาร 2,000 นายของมาร์คกราฟ จากจำนวน 35,000 นายก็หนีทัพ มาร์คกราฟประหลาดใจมากและพยายามที่จะกำจัดหมู่บ้านเหล่านั้น

 

―การหนีทัพเป็นความรับผิดชอบของทั้งหมู่บ้านไม่ใช่ของบุคคลใดบุคคลหนึ่ง

 

―ภายใต้ข้ออ้างที่ว่า มันเป็นการทรยศมนุษยชาติ นั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาทำพลาด เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาตั้งใจจะโจมตีหมู่บ้าน กองทัพภาค 6 ก็ยกทัพไปเสริมกำลังให้

 

 

พวกเรารักษาสัญญากับหมู่บ้านว่าจะปกป้องพวกเขา 

ในขณะที่มาร์คกราฟที่มีหน้าที่ที่ต้องปกป้องผู้คนกลับเลือกที่จะโจมตีหมู่บ้านเพื่อรักษากองกำลังของตนเองแทน

 

ทหารเดินเท้าเริ่มต้นการประท้วง และหนีจากทัพของมาร์คกราฟเป็นจำนวนมาก ในท้ายที่สุดแล้ว ทหารของมาร์คกราฟลดลงจนเหลือ  17,000 นาย

 

พวกเขาสูญเสียกองกำลังทหารที่สามารถรบได้อย่างสูสีไป 

ยิ่งกว่านั้นมีข่าวลือว่า มาร์คกราฟโรเซนเบิร์กกระอักเลือดด้วยความโกรธ 

โถ น่าสงสารเสียนี่กระไร

 

 

ฝ่ายกองทัพจอมมารเองก็ประหลาดใจกับผลลัพธ์ไม่แพ้กัน 

กองกำลังฝ่ายพวกเราแทบไม่ได้ทำอะไรจริงจังเป็นงานเป็นการนัก 

พวกเราก็แค่ส่งทูตไปถามตามหมู่บ้านให้ยอมแพ้ แล้วเราจะปกป้องพวกเขา ตามการลงนามสัญญาอย่างเป็นทางการ

 

 

พอพวกเราสามารถจัดการกองทหารของศัตรูได้โดยง่าย ออกแรงเพียงนิดเดียว จอมมารคนอื่นก็ยังคงไม่เข้าใจในเหตุผลนัก พวกเขาจึงมองผมเหมือนเป็นนักแสดงนำชั้นเอก

 

ผมยิ้มให้ขณะที่อธิบายชี้แจงอย่างสุขุม

 

 

“พวกท่านทั้งหลายมองข้ามไปสองอย่าง อย่างแรกคือ อคติ”

 

“อคติรึ?”

 

เบเลธทำหน้าที่เป็นตัวแทนในการถาม 

 

“ถูกต้อง ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ตาม พวกท่านน่ะมองว่ามนุษย์นั้นเป็นหนึ่งเดียวกัน 

แต่ลองมาคิดดูให้ดี อะไรทำให้พวกมนุษย์นั้นรวมกลุ่มเป็นหนึ่งเดียวกันได้?

 

 

พวกเขาที่มีตั้งลำดับศักดิ์ชั้นยศ,ระบบศักดินา และผลประโยชน์ที่ขัดแย้ง สาเหตุเดียวที่ทำให้พวกเขารวมตัวกันได้ก็เพราะพวกเรา

แต่ถึงอย่างนั้น หากปรากฏออกมาว่า 

พวกเราไม่ได้คิดจะทำร้ายอะไรพวกเขาเลย ก็ไม่มีเหตุผลที่พวกเขาจะต้องออกมาสู้รบปรบมือกับพวกเรา”

 

พวกมนุษย์เองก็มีอคติเช่นนี้ 

พวกเขาก็หลงคิดว่า จอมมารเป็นกลุ่มเดียวกัน เพราะถูกนำทัพโดยเหล่าจอมมาร

แต่ถึงอย่างนั้น ภายในพวกเราก็มีฝักฝ่ายอย่างฝ่ายที่ราบและฝ่ายขุนเขาที่ยังคิดทำร้ายกันและกัน 

แล้วในหมู่มนุษย์จะไม่มีกลุ่มพวกนั้นได้อย่างไร?

 

 

จอมมารรับรู้ว่า มนุษย์ทั้งหมดต่างเป็นกลุ่มเดียวกันโดยไม่ทันรู้ตัวจึงไม่เชื่อว่า จะแบ่งแยกมนุษย์ออกเป็นกลุ่มเล็กๆได้…….

อคติที่ว่านั้นเป็นผลมาจากกองกำลังที่ปกป้องภูเขาดำ 

 

ทหารที่ปกป้องภูเขาดำนั้นมีความรับผิดชอบพิเศษที่ปกป้องมนุษยชาติ นับตั้งแต่จอมมารเป็นศัตรูตลอดกาลของพวกเขา 

พวกเขาจึงเชื่อว่าไม่มีทางแล้วที่จะยอมจำนนต่อจอมมาร ไม่สิ มีแค่พวกเขาเท่านั้นแหละที่เชื่อว่า ตัวเองเป็นอาสาสมัครผู้ปกป้องป้อมปราการเหล่านั้น

 

……. กองทัพมนุษย์กองกำลังแรกที่จอมมารเผชิญหน้าตอนบุกก็มักเป็นมนุษย์ที่ปกป้องป้อมปราการมาตลอด นั่นเป็นสิ่งที่สร้างอคตินั่นขึ้นมา

 

ใน <Dungeon Attack> เองก็มีฉากเหตุการณ์ที่โลกมนุษย์เกิดการแบ่งแยกกัน 

 

แม้แต่ในเนื้อเรื่องหลัก มนุษย์แบ่งออกเป็นสองฝ่าย ทำให้อคติที่ว่านั้นพังทลายลง 

ฝั่งหนึ่งเห็นว่า จะเอาตัวรอดได้ต้องร่วมมือกับจอมมารและอีกฝั่งหนึ่งต้องการกำจัดจอมมารทิ้ง 

ผมเองก็แค่ดึงเหตุการณ์นั้นให้เกิดขึ้นเร็วขึ้นหน่อย

 

 

“และข้อที่สองที่ทุกคนมองข้ามไปคือ ความกลัว 

พวกท่านทั้งหมดต่างไม่ตระหนักถึงว่า มนุษย์กลัวพวกเราแค่ไหนตอนที่ได้ยิน ‘ทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทรา’  

 

เมื่อนานแสนนานมาแล้ว อายุเฉลี่ยมนุษย์ก็ราว60ปี 

การระดมพลทัพพันธมิตรครั้งที่ 7 ก็ราว 200 ปีก่อน สำหรับพวกเขาแล้ว กองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทราเป็นดั่งฝันร้ายในอดีตที่พูดกันเหมือนเป็นตำนาน 

แล้วตอนนี้ฝันร้ายนั้นก็กลับมา พวกเขาก็ปรารถนาที่จะเลี่ยงมันถ้าเป็นไปได้”

 

จอมมารสามารถดำรงชีวิตไปได้ตลอดกาลนาน หากไม่ถูกทำร้ายรุนแรงมากเกินไป ก็ยังคงอยู่ต่อได้

ดังนั้นสำหรับจอมมารแล้ว ทัพพันธมิตรก็จะเป็นแบบ

‘โอ้ ระดมกองกำลังพันธมิตรกันอีกแล้วหรือ?’ 

 

แต่สำหรับพวกมนุษย์ ทัพพันธมิตรจะเป็นแบบ

‘โอ้ว พระเจ้า! พวกจอมมารมันร่วมมือกันมาบุกพวกเราแล้ว!?’

 

ถึงแม้มอนสเตอร์จำนวนมากใกล้เข้ามามันก็ทำลายอย่างมากก็หมู่บ้านมนุษย์ หากแต่กองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทรานั้น หมายถึง มอนสเตอร์นับหมื่นตัวบุกโจมตี จะมีอะไรฝังรากแก่มนุษย์ได้มากไปกว่าความกลัวอีกล่ะ

 

คุณจะสามารถรับรู้ความจริงเรื่องนี้ได้จากทหารที่ป้องกันภูเขาดำ 

พวกเขาไม่รู้หรอกว่าพวกเราเป็นแนวหน้าแห่งทัพพันธมิตร 

จนกระทั่งไปรู้เอาก็ตอนเข้าสู่วาระสุดท้ายแล้ว…….

 

 

“ตราบใดที่พวกเรายังไม่รุกรานโดยไม่มีเหตุผล เหล่าจอมมารเองก็ไม่แตกต่างอะไรกับลอร์ดของพวกมนุษย์”

 

เซปาร์พยักหน้ารับ

 

 

“เป็นที่แน่นอนว่า อคติและการรับรู้นั่นเอง…….ที่ทำให้กองกำลังทหารหลวงนั้นน่าสงสาร 

ตอนนี้พวกเขาเสียทหารไปกว่าครึ่งก่อนที่จะต้องเผชิญหน้ากับเราในการรบ กลยุทธและแผนการทั้งหลาย 

การที่มีนักวางแผนอย่างท่านนั้นเป็นดั่งคำอวยพรของพวกเรา และเป็นดังคำสาปแช่งสำหรับพวกมนุษย์”

 

 

กองทัพพันธมิตรภาค 6 บุกไปโดยไร้ความลังเล

 

ตอนนี้กองทัพทหารหลวงมีน้อยกว่าทัพพันธมิตรภาค 6 ในแง่ของกำลังพล

 

ทัพหลวงมีทหาร 17,000 นาย ขณะที่ทัพจอมมารมี 18,000 นาย มอนสเตอร์นั้นโดยธรรมชาติแข็งแกร่งกว่ามนุษย์  ดังนั้นพวกเขาแพ้แน่หากคิดจะป้องกันพวกเราตอนนี้

 

มาร์คกราฟทั้งหลายจึงต้องถอนหนีทันที พวกเขาทิ้งเมืองใกล้กับปราสาทของตน แล้วหนีไปยังดินแดนใกล้ๆเพื่อร่วมกับกองกำลังหลักของศูนย์กลางจักรวรรดิ

 

 

ตามปกติแล้ว พวกทหารหนีทัพจะมากขึ้นจากการล่าถอย แต่จากข้อมูลที่ได้มาจากทหารหนีทัพเหล่านั้น มีเพียง 8,000 คนเท่านั้นที่ติดตามมาร์คกราฟไป นี่นับเป็นความสำเร็จครั้งใหญ่

 

 

“ฟัค นี่มันห่าอะไรกันวะเนี่ย”

 

บาร์บาทอสสาปแช่งชัยชนะที่เธอได้รับ

 

ตอนนี้พวกเรามาอยู่กันที่ปราสาทที่เคยเป็นของมาร์คกราฟโรเซนเบิร์กในห้องรับรองที่ทำจากหินอ่อนราคาแพง 

บาร์บาทอสนั้นนั่งบัลลังค์ของมาร์คกราฟ และมีสีหน้าที่หงุดหงิดเป็นอย่างมาก

 

 

“นี่มันห่าอะไรกันวะเนี่ย!? ทำไมมาร์คกราฟนั้นถึงหนีไปง่ายๆอย่างนั้น!?”

 

ไม่มีใครกล้าตอบการขู่คำรามของบาร์บาทอส 

อันที่จริงจอมมารตนอื่นก็รู้สึกเหมือนบาร์บาทอสนั่นแหละ พวกเขาก็อยากถามในสิ่งเดียวกันนี้

 

ผมยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

 

 

“นี่เป็นชัยชนะที่ไม่เสียเลือดแม้สักหยด ความจริงท่านก็น่าจะดีใจมากกว่านี้ด้วยซ้ำ”

 

ผมยืนใกล้ๆบาร์บาทอส ลำดับของผมถูกมองข้ามไป ผมเป็นที่ประจักษ์แล้วว่า เป็นผู้นำชัยชนะมาให้ กับกองทัพภาค 6 อันเนื่องจากความสำเร็จในการพิชิตดินแดนภาคเหนือของจักรวรรดิฮับบวร์กมาได้โดยที่ไม่ต้องเสียเลือดแม้แต่หยดเดียว

 

 

“ไม่โว้ย แล้วไอ้ที่เราเหนื่อยยากลำบากกันมานานนับ  2,000 ปีล่ะ……? 

พวกเราเคยมาไกลถึงขนาดนี้เพียง 3 ครั้งเท่านั้นแถมยังเป็นหลังจากที่ต่อสู้กับอย่างสิ้นหวังแล้วด้วย”

 

“พวกเขาถึงพูดสินะว่า หากหัวไม่ดีก็ต้องใช้ร่างกายหนัก”

 

บาร์บาทอสนั้นแทบจะวิญญาณหลุดออกจากร่าง 

ตอนนี้เหมือนเธอกำลังอยู่ในสภาพที่จิตใจแตกสลาย 

ความจริงแล้วไม่ใช่บาร์บาทอสแต่จอมมารส่วนมากต่างรู้สึกเช่นนั้น

 

 

“แล้วยังไงวะ? ที่แกกำลังจะบอกว่า ไอ้งานโง่ๆงกๆที่เราทำกันมา  2,000  ปีนี่ มันเป็นงานจับกังที่สูญเปล่าสินะ ……?”

 

“ใช้คำว่า งานจับกังก็แรงเกินไปนะ นายท่าน ผู้เป็นเอิร์ลของพวกเรา”

 

“……เอิร์ล อะไรวะ?”

ผมดึงม้วนกระดาษออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

 

“ผู้คนในดินแดนแห่งนี้ได้ยกท่านขึ้นเป็นเจ้าผู้ครองดินแดน มีสิทธิชอบธรรมเหนือดินแดนแห่งนี้ ความรับผิดชอบทั้งหมดที่จะต้องดูแลผู้คนใต้อาณัติก็เป็นไปตามตำแหน่งเอิร์ล และผู้คนก็ต้องการต้องปฏิบัติตามสัญญาที่ท่านร่างขึ้นมา”

 

 

“เอ๋ หาาาา……?”

 

“ขอแสดงความยินดีด้วยครับ ท่านเป็นจอมมารตนแรกที่ได้ควบคุมดูแลทั้งเผ่าปีศาจและมนุษย์ 

จากประวัติศาสตร์ทั้งหมดที่ผ่านมา ท่านเป็นผู้แรกที่ทำได้สำเร็จ 

นับจากวันนี้เป็นต้นไป ท่านจะได้รับตำแหน่งทั้ง จอมมารลำดับที่ 8 และมาร์คกราฟแห่งแบรนเดนเบิร์ก(Brandenburg)”

 

ผมโค้งให้อย่างสุดตัว

 

 

“เดี๋ยวก่อนดิ! ฟัค นี่เอ็งพ่นอะไรออกมาวะ! ทำไมข้าต้องต้องไปดูแลพวกมนุษย์มันด้วยล่ะ!?”

 

“ท่านจะไม่ตอบรับการยอมจำนนของพวกเขาหรือ?”

 

ผมพูดกับบาร์บาทอสเป็นนัย

 

“ก็เป็นปรกติอยู่แล้วที่ ผู้ที่ออกคำสั่ง คุมผู้คนได้ ก็ต้องเป็นชนชั้นสูง”

 

“เฮ้ย ดันทาเลี่ยน ไอ้ลูกกะหรี่ แกสารภาพมานะ แกวางแผนนี้ไว้แต่แรกแล้วใช่ไหม?”

 

“ก็ท่านเองก็พูดมิใช่หรือว่า ต้องการจะจัดการกับโรเซนเบิร์กโดยไม่ตกอยู่ในแผนของไพมอนด้วย? ข้าก็แค่ทำตามความต้องการของท่านเท่านั้น”

 

เธอเงียบทันที ผมพูดถูกอยู่แล้ว

 

“ถึงอย่างไรท่านก็จะได้ปกครองพวกมนุษย์ชั่วคราวจนกว่าเราจะพิชิตทั้งทวีปได้ 

มันไม่สายเกินไปถ้าเราจะมาจัดการกับพวกเขาทีหลัง หลังจากที่เปลี่ยนทั้งทวีปนี้เป็นโลกของปีศาจได้แล้ว 

เรามาใช้ประโยชน์จากมนุษย์ก่อนจะถึงเวลานั้นกันดีกว่า”

 

 

“เฮ่อออ นี่มันแปลกชะมัด มันมีอะไรบางอย่างที่เหมือนไม่ถูกต้องนัก แต่ ฟัค 

ข้าชนะก็จริง แต่ทำไมข้าไม่รู้สึกพอใจเลยวะ?”

 

บาร์บาทอสบ่น เธอไม่ได้ต้องการทำอะไรที่ไร้จุดหมายหรือน่าเบื่อแบบนั้น 

ดังนั้นเธอจึงผลักทุกอย่างที่เกี่ยวกับการบริหารระบบศักดินามาให้ผม

 

นโยบายแรกที่ผมสั่งการ คือ การใช้กองกำลังเข้าปราบปรามมอนสเตอร์ป่าที่อยู่ในภูเขา นับตั้งแต่เราไม่ได้เนื้อจากการสู้รบกับมนุษย์เราก็ต้องใช้เนื้อมอนสเตอร์มาทดแทน

 

ภาพที่เห็นมอนสเตอร์ปราบมอนสเตอร์นั้นทำให้เป็นที่ตื่นตาต่อผู้คนในดินแดนมาก 

พวกเขาจึงยกย่องสรรเสริญถึงความกล้าหาญและความเมตตาที่ที่ให้ พวกเราได้รับเสบียงแถมยังได้ภาพลักษณ์ดีๆจากผู้คน ยิงนัดเดียวได้นกสองตัว

 

 

พวกเราพักกองกำลังมอนสเตอร์ 18,000 ตัวไว้ในเมืองใกล้ปราสาท มนุษย์ที่เกิดที่เมืองนี้ต่างเป็นผู้ติดตามของมาร์คกราฟ ดังนั้นยอดเยี่ยมที่จะใช้ที่นี่เป็นที่รักษาการณ์

 

“ท่านช่างร้ายกาจนัก นายท่าน”

 

ลอร่าพูดกับผม ตอนที่ผมนั่งโต๊ะและอ่านเอกสาร

 

 

“ท้ายที่สุดแล้ว ตั้งแต่เริ่มจนจบ นายท่านก็เป็นผู้ควบคุมสงครามและท่านก็ยังจะทำเช่นนั้นต่อไปด้วย”

 

“เจ้าเยินยอข้าเกินไป”

 

ผมฉีกยิ้ม ผมพูดตามความจริง ผมก็แค่ทำตามในสิ่งที่จะเกิดขึ้นใน <Dungeon Attack> 

 

 

โลกอาจจะเรียกว่า นี่เป็นการโกงก็ได้ 

 

 

แต่ก็แล้วยังไงล่ะ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย