บทที่ 357 – ผลงานชิ้นโบว์แดงทางการทูต(2)

 

 

* * *

 

 

ผมถึงกับอ้าปากค้าง

 

“นี่มันทั้งใหญ่และงดงามมาก…….”

 

 

ตรงหน้าผมนั้นมีภูเขาทองและอัญมณีอยู่ลูกหนึ่ง

 

ความมั่งคั่งของจอมมารทั้งหก รวมถึงอาร์คดยุคทั้งสิบเอ็ด ที่สะสมต่อเนื่องมานานหลายสิบปีกองกันอยู่ ณ ที่ที่เดียว

 

ขนาดหลังจากเอาทรัพย์สินที่ยึดมาจากผู้ทรยศมาเติมในคลังของวังหลง ก็ยังคงมีเหลืออยู่อีกมากโข

 

“อุฮ่าฮ่าฮ่า ! ดันทาเลี่ยนนน , ดูนี่เดะ ! ทองแม่งเยอะหยั่งกะขยะเลยว่ะ !”

 

 

บาร์บาทอสดูจะสนุกกับการเอาตัวมุดเข้าไปในกองเหรียญทองพลางหัวเราะร่วน

 

เหมือนในหัวของนางก็ไอเดียบรรเจิดขึ้นมาหลังจากเห็นทองคำจำนวนมาก เธอก็เลยแก้ผ้าแล้วกระโดดดำดิ่งลงกองทอง

 

ผมถึงกับตกใจและพยายามจะหยุดนาง แต่เธอก็ปฏิเสธที่จะหยุด แถมยังพูดด้วยซ้ำว่า นี่เป็นสิ่งเธอใฝ่ฝันอยากทำสักครั้งหนึ่งในชีวิตมานานแล้ว

 

ไม่ดิๆ ผมเข้าใจนะว่า เธอรู้สึกยังไง …… แต่เอ้อ ท่านหญิงรักษาการณ์ครับ 

อย่างน้อยก็ช่วยรักษาหน้ารักษาตาหน่อยได้ไหม ?

 

เอาล่ะ การขอร้องให้บาร์บาทอสมันยากเกินไป ไปขอให้หมาทำตัวน่ารักๆง่ายกว่าด้วยซ้ำ

 

อิวาร์อ่านเอกสารอยู่ข้างๆผมอย่างสงบ

 

“มีประมาณเก้าสิบล้านโกลด์ในแง่ของเงินสด และอัญมณีที่สามารถจำหน่ายขายได้ทันที ”

 

“กะ-เก้าสิบล้านโกลด์ …….”

 

 

ทำเอาผมหัวหมุนไปเลย

 

ถ้าผมแปลงหน่วยเงินเป็นเงินไลบร้า ก็เหลือติดไว้ประมาณ สามล้านโกลด์

 

ถึงอย่างไรเสีย , นามแท้ของเธอก็คือ อิวาร์ ล็อดบรอคอยู่ดี บุคคลที่รวยที่สุดในโลกปีศาจที่ตอนนี้กำลังขยับแว่นข้างเดียวด้วยเหตุผลบางประการขณะอ่านเอกสาร ทรัพย์สินรวมทั้งหมดตอนนี้ที่เธอครอบครองก็ราวๆห้าสิบล้านโกลด์แล้ว

 

 

 

“ทรัพย์สินส่วนมากมาจากเหล่าอาร์คดยุค

พวกจอมมารไม่สังกัดฝ่ายใดค่อนข้างจนทีเดียว ”

 

“เอ่อ , เท่าไหร่คุณถึงเรียกว่าจนกันครับ ……?”

 

ผมถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ด้วยอะไรบางอย่าง ผมจึงเผลอหลุดพูดด้วยภาษาสุภาพออกไป

สาเหตุที่เป็นเช่นนั้นอาจเป็นเพราะสมัยช่วงที่ผมเป็นมนุษย์อยู่ผมได้สลักความทรงจำไว้ในดวงวิญญาณตัวเอง

 

 

อิวาร์ขยับแว่นข้างเดียว

 

“อย่างมาก จอมมารไม่สังกัดฝ่ายใดทั้งหกตนรวมกันก็ได้ราวๆ สิบล้านโกลด์

เอ หรือพวกนี้จะใช้ชีวิตยากไร้แต่ซื่อมือสะอาดกันนะ ?

ถึงคนอื่นจะบอกกันว่ เรื่องทักษรเฉพาะตัวกับบุคลิกจะไม่เกี่ยวกัน แต่ดูเหมือนนี่จะเป็นตัวอย่างที่ดีเลยทีเดียว ”

 

“จะ-จน…… สิบล้านโกลด์นี่เรียกว่าจน  …….”

 

นั่นคือ การรับรู้เรื่องการเงินของบุคคลที่อยู่ยอดบนสุดของเหล่ากระฏุมพีในกระฏุมพีด้วยกัน

 

ในสายตาอิวาร์นี่ ผมดูเป็นเหมือนนักวิชาการที่อยู่ในเขตบ้านนอกหรือเปล่า ? 

 

อิวาร์ ล็อดบรอค ช่างเป็นเด็กสาวที่น่ากลัวเสียนี่กระไร …….

 

ขณะเดียวกันผมน่ะเกิดมาเป็นคนระดับล่าง ได้แต่ตัวสั่นข้างๆเธอ

อิวาร์ก็แสยะยิ้มออกมา

 

 

“ยิ่งกว่านี้ พวกอาร์คดยุคเองก็ได้สะสมเงินทองมากมายยิ่งกว่าจอมมารเสียอีก

สุดท้ายแล้วไม่ว่า จอมมารจะมีตัวตนอยู่หรือไม่ ปีศาจส่วนใหญ่ในโลกก็ยังคงโดนผู้ปกครองครอบงำอยู่ดี

ไม่ต่างเลยว่า จะใช่จอมมารหรือไม่

แทบไม่ต่างกันตรงไหนเลยด้วยซ้ำ”

 

เรื่องที่เธอพูดมาก็ถูกเลยล่ะ

แต่ผมกลับรู้สึกแปลกๆกับสิ่งที่อิวาร์พูด

 

 

เก้าสิบล้านโกลด์เป็นเงินที่ได้รับมาจากการกำจัด อาร์คดยุคทั้งสิบเอ็ด , หากมองมุมอื่นนะ ถึงอย่างไรก็ไม่ถึงความมั่งคั่งสองเท่าของอิวาร์อยู่ดี

 

ถ้าจะให้เทียบเป็นสูตรง่ายๆก็ 

6 จอมมาร + 11 อาร์คดยุค = 2 อิวาร์

 

พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ เหมือนเธอกำลังเล่นสนุกกับพวกพวกเศรษฐีหน้าใหม่

ตอนนั้นผมถึงได้สำนึกได้ว่า อิวาร์น่ากลัวแค่ไหน โล่งใจจริงๆที่เธอเป็นผู้หญิงของผม

 

ผมเอนตัวแล้วสัมผัสกับเหรียญทอง

 

“แยกหนึ่งล้านโกลด์ออกมา ข้าตั้งใจจะมอบมันให้เป็นของขวัญกับอาร์คดยุคที่เหลืออยู่ ”

 

“อาร์คดยุคหรือคะ ……? อ้อ เข้าใจแล้วค่ะ ท่านตั้งใจจ่ายมันเป็นสินไหมชดเชย ?”

 

 

“พวกนั้นต้องตื่นตระหนกมากแน่ๆหลังถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้ทรยศ  ”

 

 

ผมหัวเราะก๊าก

 

อาร์คดยุคพวกนั้นมีหวังต้องอยู่ไม่สุขเพราะเหตุการณ์กวาดล้างที่เกิดขึ้นก่อนหน้า  เผลอๆอาจจะพยายามแอบประชุมลับกันทันทีหลังจากทีกลับไปถึงโลกปีศาจเพื่อหามาตรการการป้องกัน

 

ผมอยากจะกระทุ้งเตือนเบาๆเพื่อให้ทิศทางการพูดของพวกเขานั้นไม่ไขว้เขวมากเกินไปนัก

 

 

“ข้านี่ช่างเป็นจอมมารที่รู้จักคิดเหลือเกินนะ ข้าแสดงถึงความเข้าอกเข้าใจ และหวังว่า พวกเขาจะรู้จักดูแลตัวเองให้ดี ”

 

“รับทราบแล้วค่ะ ”

 

“เงินสามสิบล้านโกลด์ทั้งหมดนี่กองไว้อย่างนี้แหละ เพื่อที่เราจะได้ใช้มันได้สะดวก ”

 

อิวาร์เอียงคอสงสัย

 

“ขออนุญาตให้ผู้น้อยนี้ถามได้ไหมคะว่า ท่านตั้งใจจะนำเงินก้อนใหญ่นี่ไปใช้อะไร ?”

 

“คิดว่า อะไรกันล่ะที่ทำให้จำต้องใช้เงินถึง 30 ล้านโกลด์?”

 

ผมยืดหลังเหยียดตรง

 

 

เหรียญทองกำหนึ่งที่ผมกำไว้เล็ดหล่นจากระหว่างนิ้วของผม เหรียญทองกลิ้งหลุนลงพื้นหลังจากส่งเสียงดังเกร้งกระทบพื้น

 

“กองทุนสงครามยังไงล่ะ ,อิวาร์ ข้าจะก่อสงครามเพื่อผู้หญิงที่ข้ารัก ”

 

 

(TTL : ใช่แล้ว! 

 

บุกซาร์ดิเนียเพื่อบุคคลที่พรี่ดันรัก

 

เป็นความรักที่มีมาตั้งแต่แรกแล้ว

ใช่ครับ

คนๆนั้น คือ อลิซาเบธนั่นเอง ถถถ )

 

 

 

* * *

 

 

ผมส่งทูติไปในนามของจักรวรรดิฮับบวร์ก

 

เป้าหมายคือ ที่ราชอาณาจักรซาร์ดิเนีย

 

พวกเขายังยืนกรานที่ต่อต้านกระแสส่วนใหญ่ในสังคมและให้การสนับสนุนสาธารณรับฮับบวร์กอย่างต่อเนื่อง

พวกเราต้องยับยั้งการที่พวกเขาสนับสนุนอลิซาเบธ เพื่อให้เธอไม่มีกำลังมากพอในการก่อสงคราม

 

ปัญหาหลักจริงคือ ความชอบธรรม เราจะอ้างเหตุอันชอบธรรมอะไรในการคุกคามซาร์ดิเนียดีนะ ?

ผมตัดสินใจจะงัดไพ่ความมีมนุษยชนขึ้นมาใช้

 

 

ความอลหม่านเกิดขึ้นทันทีที่ทูตของผมส่งถ้อยคำของผมไปถึง

ผู้คอยต้อนรับทูตของซาร์ดิเนียมายังพระราชวังด้วยการเทเลพอร์ท

 

เหล่าทูตพวกนั้นแสดงการต่อต้าน

 

 

 

“ท่านเค้าท์พาลาทีน แบบนี้มันเกินไปแล้ว

การทำแบบนี้มันเป็นการก้าวก่ายกิจการภายใน”

 

“ข้าไม่เข้าใจว่า พวกเจ้ากำลังพูดถึงอะไรอยู่

ชาติของเราเรียกร้องจากชาติของท่านอย่างสมเหตุสมผล

มันเป็นความถูกต้องสากลที่ไปไกลเกินกว่าอาณาเขตดินแดน”

 

 

“แล้วพวกเราจะคืนตำแหน่งตระกูลที่ล่มสลายไปนานมากแล้ว เนื่องจากต้องข้อหาทรยศได้อย่างไรกัน……!?”

 

หนวดมันงามของทูตนั้นกระดิกด้วยความขึ้งโกรธ

ผมจิบชาเบาๆก่อนจะวางถ้วยชาลง

 

 

“ตระกูลฟาร์นาเซ มิใช่กลุ่มผู้ทรยศอีกต่อไปแล้ว

ฟาร์นาเซนั้นจะต้องได้รับเกียรติภูมิที่เคยสูญเสียไปกลับคืนมา

นี่เป็นความเห็นร่วมกันของจักรวรรดิของพวกเรา ,ท่านมาร์ควิส ”

 

ถูกแล้วล่ะ

 

ตระกูลฟาร์นาเซ ที่ลอร่าเคยอยู่มาก่อนนั้น ล่มสลายลงในช่วงสงครามกลางเมืองที่ชื่อว่า สงครามดอกเบญจมาศ

 

แถมสงครามนั้นทำให้ราชอาณาจักรโดนแบ่งเป็นสองส่วนแล้วเข้ารบราฆ่าฟันกัน ไม่ผิดจากการที่ชนชั้นสูงสองฝ่ายสู้กันเพื่อปกป้องอำนาจตัวเองเลย

 

พูดให้ลึกลับซับซ้อนกว่านั้นก็คือ ผู้ปกครองคนต่อไปจะมาจากสายตรงหรือสายรองก็ยังคงเป็นที่ถกเถียงกันว่า หลังจบสงครามครั้งนั้น

ดังนั้นจึงไม่มีใครอยากจะยกเรื่องความขัดแย้งแย่งชิงอำนาจในอดีตมาพูดถึงกันอีก

 

และประเด็นสำคัญก็คือ เรื่องที่ตระกูลฟาร์นาเซ่ล่มสลายไปเพราะพวกนั้นให้การสนับสนุนสายตรง

ลองคิดๆดูจากการที่ ชนชั้นสูงอีกกลุ่มทำให้ตระกูลฟาร์นาเซ่ล่มสลายไม่พอ หากแต่ยังเปลี่ยน สมาชิกในตระกูลลำดับรองอย่างลอร่า กลายเป็นทาสอีกด้วย

 

ก็พอจะบอกได้เลยว่า อีกฝ่ายนั้่นเคียดแค้นชิงชังกันมากแค่ไหน

มันเป็นอะไรที่หาดูได้ยากมากเลยนะกับการที่ชนชั้นสูงฝ่ายหนึ่งผลักให้ชนชั้นสูงอีกฝ่ายกลายเป็นทาสเนี่ย

 

 

“ท่านเค้าท์พาลาทีน , เราขอบอกตามตรง ”

 

มาร์ควิส รูดี้(Marquis Rody) ผู้เดินทางมาที่นี่พร้อมคณะทูตพูดเสียงต่ำ

 

ถึงแม้มาร์ควิสในจักรวรรดิจะมีตำแหน่งสูงกว่าเค้าท์พาลาทีนแบบผมก็เถอะ แต่ในราชอาณาจักรซาร์ดิเนียนั้น จะบารอนที่มีอำนาจน้อยนิดแค่ไหนก็สามารถเรียกตัวเองว่า มาร์ควิสได้

 

แถมยังมีแนวโน้มที่จะเพิ่มมากขึ้นยิ่งกว่านั้นหลังจากที่ชนชั้นสูงกว่าครึ่งตายไปในช่วงระหว่างสงครามเบญจมาศ

ดังนั้นพวกเราจึงไม่ต้องรักษามารยาทอะไรต่อกันขนาดนั้นก็ได้

 

“ข้ายินดีรับฟังคำพูดของคนฉลาดเสมอนะ, มาควิส ”

 

“ตระกูลฟาร์นาเซน่ะ อ้างว่า ราชาของพวกเราไม่มีสิทธิ์ขึ้นครองบัลลังค์

การประกาศเช่นนั้นต่อราชสกุล เป็นการสร้างความระคายต่ออำนาจของฝ่าบาท

ไม่สิ แบบนี้มันคือ การคุกคามกันอย่างเห็นได้ชัด ……!”

 

ผมมองอย่างเย็นชา

 

 

“ข้าเข้าใจสถานการณ์ในชาติของท่านดี แต่เราไม่อาจถอยได้เช่นกัน

 มาร์ควิสเอ๋ย, ลอร่า เดอ ฟาร์นาเซ่เป็นตัวแทนของฝ่าบาทองค์จักรพรรดิ

เธอนั้นเป็นผู้บัญชาการสูงสุด มีอำนาจเหนือนายพลทุกคนในสายบัญชาการของจักรวรรดิฮับบวร์ก ”

 

“…….”

 

“แล้วนี่ท่านพยายามจะหยามเกียรตินายพลแห่งชาติเราด้วยการเรียกเธอว่า เป็นสายเลือดของผู้ทรยศอย่างนั้นรึ ?”

 

 

มาควิสถึงกับเช็ดหน้าผากตัวเองด้วยผ้าเช็ดหน้าผ้าไหม

ชายผู้หัวโล้นไปกว่าครึ่งดูรุ่มร้อนกว่าใครๆเป็นพิเศษ

 

 

“แน่นอนว่า หาได้เป็นเช่นนั้นไม่!

ตัวผมนั้นเข้าใจดีว่า ชื่อเสียงขององค์จักรพรรดิจะต้องมลทิลมัวหมองเพียงใด ทว่าได้โปรดเข้าใจด้วยว่า สิ่งนี้ก็เป็นปัญหาต่อราชา รวมถึงราชสกุลฝ่ายเราเช่นกัน”

 

 

“มาร์ควิส ”

 

ผมโน้มตัวไปหาโดยใบหน้าของพวกเราชิดกัน

 

“คำตอบน่ะมันเห็นได้ง่ายๆ และชัดเจนในตัวอยู่แล้ว

ก็แค่เลือกมาว่า จะรักษาเกียรติชาติของเราหรือชาติของท่านก็แค่นั้น ? 

และหากตกลงกันไม่ได้ทั้งสองฝ่าย เราก็ไม่มีทางอื่นอีกนอกจากการใช้กำลัง

……ท่านเห็นด้วยไหม ?”

 

“…….”

 

สีหน้ามาควิสแสดงถึงความไม่พอใจ ดวงตาของเขาปิดแน่น

มันเป็นช่วงเดธแอร์ 

 

พอมาควิสลืมตาขึ้นมาก็ปรากฏถึงความกระจ่างในการแก้ปัญหาของดวงตาคู่นั้น

 

 

“ผู้น้อยนี้อาจโง่เขลา และยังไม่อาจใช้ถ้อยคำที่ฟังแล้วระรื่นหู ได้โปรดบอกผมเถิด ท่านเค้าท์พาลาทีน

ทางเราควรตระหนักระวังระดับใดเพื่อหลีกเลี่ยง ‘คำเตือนสุดท้าย’ ของท่าน ?”

 

“แค่รู้จักระวังสักเล็กน้อยก็พอ ”

 

ผมยิ้มตอบ

 

“มาควิสเอ๋ย  , หากการประนีประนอมอย่างเป็นทางการไม่ได้ พวกเราก็แค่ทำมันแบบไม่เป็นทางการเสียก็ได้

ข้าจะยินดีมากหากพวกท่านนำเรื่องนี้ไปคิดให้ดี ”

 

“ถึงเป็นองค์เทพีก็ไม่รับรู้สิ่งที่พวกเราคุยกันต่อจากนี้ ผมขอสาบานด้วยเกียรตินามแห่งตระกูล ”

 

ผมพยักหน้าเห็นด้วย ผมยินดีเสมอที่อีกฝ่ายเข้าใจอะไรรวดเร็ว

 

“ตัดการให้การช่วยเหลือสาธารณรัฐฮับบวร์ก ”

 

“…….”

 

“สาธารณรัฐฮับบวร์กปฏิเสธการยอมรับว่า องค์จักรพรรดิของทางเรามีสิทธิ์อันชอบธรรมในการครองบัลลังค์

พวกนั้นอ้างว่า พวกเราทำไม่ถูกต้อง แล้วก็หันไปสร้างชาติใหม่โดยใช้นามว่า ฮับบวร์ก

…….และเมื่อเราสร้างชาติของเราขึ้นมาได้ เราก็ปฏิเสธการมีอยู่ของอีกฝ่ายเช่นกัน”

 

ดวงตาของมาควิสยังคงนิ่งอยู่ เป็นไปได้ว่า เขาอาจกำลังคิดคำนวนอยู่ว่า การทำข้อตกลงไม่เป็นทางการกับทางเรานั้นยากง่ายเพียงใด ในขณะที่ยิ่งเวลาผ่านไปนานเข้าสีหน้าก็เริ่มหม่นหมองลง

 

 

“เรื่องความชอบธรรมของราชวงศ์ซาร์ดิเนียที่เป็นปัญหาขึ้นมานั้น อันที่จริงนั่นมันก็เป็นปัญหาของชาติเราด้วยเช่นกัน

ข้าเชื่อว่า เจ้าน่าจะเข้าใจเรื่องนั้นดี ”

 

มาร์ควิสไม่รู้จะตอบอย่างไรต่อไป

 

เหตุผลเบื้องหลังที่ไม่อาจฟื้นฟูตระกูลฟาร์นาเซขึ้นมาได้ก็เพราะพวกเขาต้องการที่จะรักษาความชอบธรรมถูกต้องของราชวงศ์

 

ถึงอย่างนั้นก็เถอะต่อให้พวกนั้นพูดว่า จะไม่ตัดการสนับสนุนสาธารณรัฐ ก็เป็นการบอกกลายๆว่า พวกเขาสนใจแต่ความชอบธรรมของราชวงศ์ฝ่ายตัวเอง โดยไม่สนใจอะไรราชวงศ์ฝ่ายเรา

 

เช่นนั้นแล้วไม่ว่าจะฟื้นฟูตระกูลฟาร์นาเซ่หรือหยุดการสนับสนุนสาธารณรัฐ

มาควิสเองก็คงรู้ตัวแล้วว่า ทั้งสองตัวเลือกนั้นมันสุดโต่งทั้งนั้น เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“……เหตุผลที่ชาติของพวกเราให้การสนับสนุนสาธารณรัฐนั้น มิใช่เป็นเพราะต้องการจะหวังเป็นศัตรูกับชาติของท่าน”

 

“ข้ารู้ดี ต่อให้ไม่นับปัญหาเรื่อง ความมั่นคงของชาติ ก็ยังมีปัญหาสำคัญอื่นๆอยู่ดี ”

 

ริมฝีปากของผมยกขึ้นอย่างเชื่องช้า

 

“นั่นก็เพื่อที่จะให้สามารถเติมเต็มตำแหน่งที่ขาดหายไปของเหล่าชนชั้นสูงที่โดนกวาดล้างในช่วงสงครามดอกเบญจมาศ , พวกเจ้าเองจึงต้องแต่งตั้งพ่อค้าสามัญชนผู้มั่งคั่งขึ้นมาดำรงตำแหน่ง

พวกนั้นยังชื่นชอบชื่นชมแนวคิดของการเป็นสาธารณรัฐอีกด้วย

เป็นที่แน่นอนล่ะว่า ประเทศของท่านย่อมต้องสนิทสนมพวกนิยมสาธารณรัฐ ”

 

“…….”

 

“การก่อตั้งรัฐบาลใหม่ย่อมได้การสนับสนุนหลักมาจากสาธารณรัฐฮับบวร์ก

ดังนั้นแทนที่จะมานั่งห่วงเรื่องว่าจะโน้มน้าวพวกราชสกุลอย่างไรดี 

มาควิสเอ๋ย , เจ้าควรจะกังวลเรื่องการโน้มน้าวพวกรัฐบาลมากกว่าเสียด้วยซ้ำ”

 

มาควิสถอนใจออกมาครั้งหนึ่ง

 

“ท่านช่าง เข้าใจเรื่องกิจการภายในประเทศเราดียิ่งกว่าผมเสียอีก

ท่านพูดถูก การที่เราให้การสนับสนุนสาธารณรัฐไม่ได้เป็นเพราะเหตุผลทางการทูตอย่างเดียว แต่มันเป็นเพราะคนหนุ่มสาวต่างให้การเคารพนับถือท่านคอลซูลอลิซาเบธเป็นอย่างมาก ”

 

“ข้าเข้าใจดี ท่านคอลซูลเป็นผู้เขียนหนังสือพวกนั้นทั้งหมดเลยนี่นะ”

 

“ขอบพระคุณที่ท่านเข้าใจเรา ”

 

สถานการณ์ของราชอาณาจักรซาร์ดิเนียสุ่มเสี่ยงเป็นอย่างมาก

 

หากเขารับข้อตกลงที่ว่าด้วย หยุดการให้การสนับสนุนสาธารณรัฐ พวกกระฏุมพีชนชั้นสูงใหม่ในภาครัฐก็จะลุกฮือขึ้นมาปฏิวัติ

 

แล้วก็จะจัดการกับพวกนั้นได้ยาก ทั้งยังเกิดปัญหาในการจัดการบริหารราชอาณาจักร

แต่หากพวกเขาปฏิเสธคำขอของเรา ก็ถือว่า มาสุดทางแล้วสำหรับการประนีประนอมทั้งอย่างเป็นทางการและไม่เป็นทางการ

 

หรือพูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ

 

“บางครั้งการเข้าเข้าใจสถานการณ์ของอีกฝ่ายมิได้นำไปสู่การเห็นใจเสมอไป

กลับกันด้วยซ้ำ ยิ่งเข้าใจมากก็ยิ่งเป็นเหตุให้ต้องรู้สึกผิดหวัง”

 

“……ช่างเป็นคำที่หลักแหลมครับ ท่านเค้าท์พาลาทีน ”

 

ช่วงเวลาแห่งการเจรจากันอย่างประนีประนอมจบลงแล้ว

 

ตัวเลือกที่เหลือเพียงตัวเดียวคือ สงคราม

 

 

“ท่านมาควิส มันดีแล้วหรือ ที่ในวันนี้พวกท่านทำให้ข้าต้องรู้สึกผิดหวังน่ะ?”

 

“…….”

 

เหยื่อเม็ดเป้งไหลลงมาที่หน้าผากมาร์ควิส