บทที่ 337 – หอมกลิ่นอะนีโมนี่(7)

 

 

ผมนอนเตียงเดียวกันกับลอร่า เตียงโอบอุ้มน้ำหนักของเราสองไว้อย่างสบายๆ

 

ผมร้องเพลงกล่อมเด็กขณะที่ลูบไล้เส้นผมเธอไปด้วย ผมร้องเพลงห่วยแตกเลยล่ะ แต่อย่างน้อยๆผมก็ยังพอฮัมเพลงที่เคยได้ยินได้ฟังมาตอนเด็กได้

 

ผมร้องเพลงที่แม่เคยกล่อมให้ฟังตอนผมยังเล็ก

 

 

“บทเพลงนี้ ……เป็นเสียงเพลงจากทะเล”

 

ลอร่าเอาหน้าแนบกับอกผม ราวกับลูกนกที่พยายามฟักออกมาจากไข่แล้วพยายามดุนเปลือกเปลือกชั้นในด้วยหัว

ผมได้แต่ยิ้มให้กับเด็กสาวที่ทำตัวราวกับเป็นลูกที่เอาแต่ใจ

 

ผมไม่ผลักไสเธอไปไหน ผมตอบรับการกระทำของเธอไว้ทั้งหมด

 

 

ลอร่าพูดงึมงัมด้วยเสียงที่แหบเพราะเพิ่งตื่นนอน

 

 

“นายท่าน, ฉันได้ยินว่า จะสามารถมีชีวิตอยู่ได้ตลอดไปหากกลายเป็นแวมไพร์ ”

 

“แน่นอน, ข้าก็ได้ยินมาอย่างนั้นเหมือนกัน ”

 

“ฉันอยากจะขอให้แวมไพร์สักตัวหนึ่งเปลี่ยนหญิงสาวคนนี้ให้กลายเป็นแวมไพร์เหมือนกัน 

หากฉันกลายเป็นแวมไพร์แล้ว จะได้อยู่ข้างกายท่านไปตลอด 

ตลอดชีวิตของฉัน …….”

 

ความจำหนึ่งแวบเข้ามาในหัวผม

มีเด็กสาวคนหนึ่งประกาศกร้าวว่า ความตายนั้นเป็นของเธอเพียงผู้เดียว

เด็กสาวคนนั้นได้ละทิ้งตัวตนเดิมไปแล้ว

มันช่างเป็นความทรงจำที่อบอุ่นเหลือเกิน

 

มันเป็นประสบการณ์หายากที่ใครจะได้พบเจอสักครั้งหนึ่ง

ผมปรารถนาที่จะเก็บความทรงจำเหล่านั้น ฝังมันในไว้สุสานด้วยความเคารพ

ผมบรรจงอัดความทรงจำใส่กรอบแก้วบันทึกไว้ในหัว และแย้มยิ้มให้กับมัน

 

 

“อย่างนั้นก็ดีนะ, ไว้คราวหน้าถ้ามีโอกาส ”

 

“ค่ะ, นายท่าน เรามาอยู่ด้วยกันตลอดไป …….”

 

 

ลอร่าค่อยๆวูบหลับลงต่อ โดยมือของเธอยังคว้าจับเสื้อของผมไว้แน่นมือ

 

ผมลุกจากเตียงอย่างเงียบเชียบหลังจากนั้นสามสิบนาที

นับเป็นโชคดีที่ลอร่า ไม่รู้ตัว เธอยังคงนอนต่อ 

เธอคงจะเหนื่อยล้าสะสมมาหลายวันแล้ว และยามที่เธอคลายความตึงเครียดลงได้ สิ่งเดียวที่ต้องการก็มีแต่การหลับหลึก

 

ผมจุมพิตกลางหน้าผากลอร่า

 

ผมเดินเตร็ดเตร่ไปอย่างไรจุดหมาย

ผมไม่สนใจด้วยซ้ำว่า เท้าตัวเองจะพากายไปแห่งหนใด

หรือไปยังสถานที่ด้านนอกที่เต็มไปด้วยผู้คน

 

ปราสาทจอมมารของผมนั้นมีคนมากมาย ในดินแดนของผมก็ด้วยเช่นกัน

ผมลงไปยังทางลับใต้ดินที่ทำไว้แล้วออกไปสู่ทุ่งกว้าง

 

ทุ่งกว้างนั้้นอยู่ริมแม่น้ำ ที่เต็มไปด้วยต้นกก

 

อุโมงทางหนีลับนี้อยู่ในพื้นที่ที่ชื้นแฉะ และยากที่จะใช้ม้าขี่ตามมาด้วยได้

 

ผมเดินเล่นริมฝั่งแม่น้ำอย่างไม่รีบ

 

 

“…….”

 

เสียงของกระแสน้ำที่ซัดเบาๆเป็นระลอกผ่านเข้ามาในอกผม ความรู้สึกเบาสบายชำระล้างไปทั่วร่าง

ผมนึกภาพในใจตัวเองเช่นเดียวกับที่รู้สึกแบบเดียวกับสายน้ำ

 

 

อันที่จริงผมออกจะประหลาดใจเหมือนกันที่ตัวเองยังพอมีแรงเหลือพอที่จะคิดจะนึกอะไรได้อยู่

 

 

กาฬโรคนั้นส่งผลกระทบรุนแรงไปทั่วทั้งทวีป

ต่างออกไปในแต่ละภูมิภาค แต่ที่หนักหนาที่สุด บางพื้นที่สูญเสียประชากรไปเกือบครึ่งเนื่องจากโรคระบาด

 

แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ลดจำนวนประชาลงทั้งหมดเพียง  20-30%  เท่านั้นเอง

 

หากกาฬโรคสามารถลดจำนวนประชากรมนุษย์ลงได้ถึงสักครึ่งหนึ่ง มนุษย์น่าจะตระหนักถึงอะไรบางอย่างได้แล้วในเวลานี้

 

 

สิทธิของเหล่าชาวนาชาวไร่ต่างค่อยๆเพิ่มสูงขึ้น

 

พื้นที่ทำการเกษตรนั้นยังเท่าเดิม หากแต่มีกำลังคนไม่พอที่จะทำการเพาะปลูก เก็บเกี่ยว

ดังนั้นแล้วผลผลิตจึงตกต่ำลงอย่างไม่ต้องสงสัย เจ้าของที่ดินทั้งหลายก็ต้องจ่ายเงินเพื่อจ้างกำลังคนในจำนวนที่มากขึ้น

 

เกิดการแข่งขันแย่งชิงกันระหว่างเจ้าของที่ดิน 

ชาวนาก็จะสามารถเลือกที่จะทำงานให้กับเจ้าของที่ดินที่จ่ายให้สูงที่สุด …….

 

 

แต่โรคระบาดไม่ได้ก่อให้เกิดความตายแก่ชาวนาเท่านั้น หากแต่โรคระบาดยังมอบความตายให้แก่ทุกชนชั้นอย่างเท่าเทียมกัน

ไม่ว่าจะเป็น ช่างเหล็ก,พ่อค้าธัญพืช หรือแม้แต่คนขายรองเท้า ไม่ว่าจะเป็นผู้มีชาติกำเนิด หรือสถานะระดับใดสุดท้ายต่างพบปัญหาขาดกำลังคนด้วยกันทั้งนั้น

 

 

กองทหารเองก็ขาดแคลนทหารเกณฑ์ทหารอาสา

ผู้คนไม่อาจดำรงชีวิตอยู่ได้โดยไม่มีงานทหารรับจ้างคุ้มกัน

 

มีแต่ไอ้พวกคลั่งการต่อสู้การรบเท่านั้นที่อยากเข้าร่วมกับกองทัพทั้งๆที่มีอาหารดีๆวางอยู่เต็มโต๊ะแล้ว

กองทหารรับจ้างเองก็ไม่ได้หายไปไหน กลับกันมีราคาค่าตัวที่สูงขึ้นด้วยซ้ำ

 

ผลที่ได้ก็คือ ขนาดของสงครามนั้นเล็กลง

 

หากพระราชาและเจ้าของดินแดนต้องการจะเปิดสงคราม การระดมทุนก็เป็นสิ่งที่จำเป็นอย่างมาก หากเป็นไปได้ พวกเขาก็จะพยายามแก้ไขปัญหาดังกล่าวด้วยการทูต การเจรจาแทนที่จะเลือกใช้การสงคราม

 

 

อาจจะมีสักกลุ่มหนึ่งที่อยากจะเข้าไปเก็บเกี่ยวรับผลประโยชน์จากสงคราม แต่นั่นมันพวกโง่งั่ง

พวกนั้นมันต้องรีดเค้นเงินภาษีเพื่อใช้ในสงครามของพวกเขา

 

 

ถึงอย่างไรเสีย ตอนนี้สามัญชนก็ไม่ได้ไร้กำลัง และตกเป็นเหยื่อของการแสวงหาผลประโยชน์อีกต่อไปแล้ว 

พวกเขามีอำนาจต่อรองที่สูง เนื่องจากความสามารถและผลจากการร่วมมือร่วมใจกันเป็นสหภาพการเกษตร

 

ชาวบ้านชาวชาไม่จำเป็นต้องจ่ายภาษีเพื่อสงครามที่ตัวเองไม่ได้ประโยชน์อีกต่อไป

พวกเขากล้าที่จะลุกขึ้นมาต่อต้านลอร์ดในดินแดน

ชนชั้นสูงจำต้องเข้าใจสถานการณ์ว่า จุดยืนของอำนาจนั้นเปลี่ยนไปแล้ว

 

การกดดันจากผู้ปกครอง และการต่อต้านจากผู้ใต้ปกครอง ……

การปฏิวัติครั้งใหญ่เกิดขึ้นอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง …….

และทั่วทั้งทวีปจะตกสู่ความวุ่นวาย อลหม่านอีกครั้งหนึ่ง

 

แล้วผมจะใช้ประโยชน์จากความวุ่นวายนี้อย่างไรดี ?

มันคงไม่เป็นการกล่าวเกินจริงไปว่า นี่มันเป็นชะตากรรมของกองทัพจอมมาร ด้วยเหตุนี้เองพวกเราจึงเชิดชูฝ่ายสาธารณรัฐนิยมขึ้นมา 

 

พวกเราเองก็สามารถเสริมกำลัง เสริมความสัมพันธ์กับชาติที่เป็นฝ่ายนิยมกษัตริย์

 

หรือไม่เราก็ทำมันทั้งคู่นั่นแหละ…….

 

 

“ท่านเค้าท์พาลาทีน ดันทาเลี่ยน ?”

 

เสียงคุ้นเคยดังเข้ามาในหูผม

ผมเงยหน้าขึ้นและเห็น นักบุญหญิงลองวี่ยืนไม่ไกลจากผมนัก

เธอคงเพิ่งอาบน้ำในแม่น้ำเสร็จนั่นแหละ เส้นผมของเธอจึงยังคงเปียกอยู่

 

 

“อะไรพานายมาที่นี่กัน? ไม่สิๆ ที่สำคัญกว่านั้น นาย ……?”

 

นักบุญหญิงลองวี่ดวงตาเบิกกว้างยามที่มองใบหน้าของผม มันเป็นช่วงเวลาแห่งความเงียบงัน 

นักบุญหญิงนิ่งด้วยความตกใจราวกับได้เห็นอะไรบางอย่างที่ไม่ควรมีอยู่ด้วยซ้ำ

เธออ้าปากพะงาบๆหลายครั้งก่อนที่จะขมวดคิ้ว และถอนใจออกมาเบาๆ

 

 

“……หากนายมีความรู้สึกสำนึกเสียใจขึ้นมาต่อหน้าองค์เทพี ฉันก็ยินดีจะรับฟังแทนพระองค์เอง 

ถึงอย่างไรเสียฉันก็เป็นนักบุญหญิงนะ”

 

ผมไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่กัน

เธออาจกำลังล้อเลียนผมเพียงเพราะเธอคิดว่า ชีวิตผมนั้นเต็มไปด้วยความสำนึกเสียใจ

 

ผมยักไหล่

 

 

“ยินดีที่ได้ยินเช่นนั้น แต่ข้าขอปฏิเสธ

เมื่อข้ามองย้อนการกระทำที่ผ่านมาของข้า ข้าไม่เคยสำนึกเสียใจอะไรทั้งนั้น

นี่คือ คติประจำใจของข้า  ”

 

 

 

“……นี่นายพูดอะไรไร้สาระออกมากัน ทั้งๆที่ก็ทำหน้าแบบนั้นอยู่ ……?”

 

นักบุญหญิงบ่นออกมาเบาๆแต่ผมก็ยังพอได้ยินสิ่งที่เธอพูดอยู่

 

มันอาจดูไม่มีค่า หรือความสลักสำคัญใดๆ ผมระบุได้ชัดแล้วว่า ทักษะทางการเมืองของนักบุญหญิงนั้นห่วยยิ่งกว่าพาร์ซิเสียอีก

 

ผมจึงคิดว่า ไม่มีความจำเป็นอะไรต้องพูดคุยกับเธอ

 

 

“ท่านนักบุญหญิงเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ ย่อมเป็นภาพที่ล้ำค่า หายาก อันน่าดู ข้าเกรงว่า ตนเองจะถูกเทพีสาปแช่ง หากข้ายังจ้องมองเธอต่อไป ดังนั้นข้าขอตัวล่ะ ”

 

“เดี๋ยวก่อน ”

 

ผมพยายามเดินผ่านนักบุญหญิงไป แต่กลับต้องหยุดกึก น่ารำคาญอยู่หน่อยๆ ผมอยู่ในอารมณ์ที่อยากอยู่ตามลำพัง

 

ผมจึงหันไปมองเธอที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่พูดอะไร

 

 

“มีอะไรรึ ?”

 

“เอ้อ…… เฮ่อออ ทำไมฉันทำตัวงุ่นง่านน่ารำคาญอย่างนี้นะ ?”

 

นักบุญหญิงลองวี่สางผมสีแดงของเธอเอง ดูเหมือนเธอจะยึกยักลังเลใจสักพักก่อนที่จะรวบรวมความกล้าพูดมันออกมาได้

 

“เค้าท์พาลาทีน เผชิญฉันมีเหล้าดีๆอยู่หลายขวด

อันที่จริงฉันก็อยากชวนคนอื่นมาดื่มด้วยกัน แต่ไม่มีใครในดินแดนแห่งนี้ที่จะเป็นเพื่อนดื่มดีๆได้เลย จะดีใจมากหากนายมาดื่มกับฉัน ”

 

“หาา?”

 

ผมถึงกับเผลอเปล่งเสียงร้องแปลกๆออกมาโดยไม่ตั้งใจ

 

 

“แล้วเธอไม่เลือกใครก็ได้ตามท้องถนนมาดื่มด้วยล่ะ ?”

 

“ถ้าคนเขารู้ว่านักบุญหญิงดื่มเหล้าก็จะดูถูกเอาน่ะสิ 

ไม่มีทางที่ฉันจะไปดื่มกับใครที่ไม่สนิทไม่รู้จักกันได้หรอก

แถมฉันเองก็ยังไม่คุ้นเคยในดินแดนของนายด้วย ก็เลยไม่ได้รู้จักใครขนาดนั้น ”

 

 

“อ้า, นั่นสินะ ”

 

ผมมองเธอเป็นเชิงถามว่า สติยังดีอยู่หรือเปล่า

 

“แต่เลือกข้าแทนที่จะเป็นคนอื่นเนี่ยนะ ?”

 

“……ฉันน่ะไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ แต่นายเป็นคนเดียวที่ฉันจะพึ่งได้ ?”

 

นักบุญหญิงทำหน้าลำบากใจ ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

 

ไม่ดื่มไปคนเดียวเสียเลยล่ะ  ? 

ดูท่าว่า แม่นี่น่าจะมีเจตนาอื่นแฝงอยู่

 

 

“หรือราชินีคนนั้นให้เธอมาสอดแนมรึยังไง ?”

 

“อะไรประมาณนั้นแหละ ”

 

เธอตอบห้วนๆ แต่ผมเองก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องไม่ดื่มกับเธอ

ผมยักไหล่ลังเลหน่อยๆ แต่ก็ยอมรับคำขอของเธออย่างไม่เต็มใจนัก

 

พอเห็นผมทำแบบนั้น จู่ๆนักบุญหญิงก็ดึงผ้าขนหนูที่ทำจากขนสัตว์ออกมากางแล้วนั่งลง

 

 

 

“นักบุญหญิงลองวี่ ,นี่เธอตั้งใจจะดื่มกันที่นี่เลยหรือ ? 

ถ้าข้าไม่ได้ตาถั่ว นอกจากที่นี่จะไม่มีเหล้าแล้ว ยังไม่มีถ้วยแก้วอีกด้วย …….”

 

 

“คลัสตรั่ม(Claustrum)”

 

ออร่าสีขาวเปล่งออกมารอบข้อมือของนักบุญหญิงทันทีที่เธอร่ายเวทย์บทสั้นๆ

 

เธอล้วงมือเข้าไปในแสงนั้นราวกับเป็นกระเป๋า แล้วขยับแขนราวกับควานหาอะไรสักอย่างอยู่

 

ไม่นานนัก ขวดเหล้าเจ็ดขวดและแก้วสองใบก็ออกมาจากแสงสว่างนั่น

 

 

“ทีนี้ ก็มีพอแล้วนะ”

 

“……ขอถามได้ไหม ว่านั่นมาจากไหน ?”

 

“มาจากโกดังวิหารของพวกเรา ฉันสามารถเอาออกมาเมื่อใดก็ได้หากฉันต้องการ ”

 

 

พูดง่ายๆก็คือ นักบุญหญิงลองวี่นั้นแอบจิ๊กเหล้ามาหลายขวดที่เป็นของถวายให้กับวิหารเทพีเอเธน่า 

 

ผมพูดเสียดสีขณะที่นั่งอยู่บนขนสัตว์

 

“พอมานึกๆดูแล้วว่า นักบุญหญิงเองกลับขโมยข้าวของของวิหารเพื่อเอามาใช้ด้วยเหตุผลส่วนตัวแบบนี้ 

ไม่แปลกแล้วล่ะหากองค์เทพีจะลงโทษเธอ ”

 

“องค์เทพีดื่มเหล้าไม่ได้นี่ ถ้าเช่นนั้นแล้ว องค์เทพีก็ควรสรรเสริญที่ฉันดื่มแทนพระองค์สิ ”

 

นักบุญหญิงลองวี่พูดอย่างไม่แยแส

 

 

ผมเข้าใจแล้ว ใช่ว่า ยัยนักบุญคนนี้จะหัวร้อนง่าย หากแต่เธอยังมีนิสัยที่สุดจะเป็นปัญหาอีกด้วย 

 

เอาล่ะ คงไม่มีใครจะทนอยู่กับตำแหน่งบ้าๆแบบนักบุญหญิงได้โดยไม่สติแตกนี่นะ

 

พวกเราดื่มเหล้าไวน์ไปหลายต่อหลายแก้วริมแม่น้ำ

 

 

ผมรอให้เธอหยิบยกหัวข้อสำคัญขึ้นมาพูด แต่นักบุญหญิงกลับเอาแต่ถามเรื่องนู่นนี่นั่นจิปาถะไร้สาระ

 

ตัวอย่างก็เช่นถามผมว่า ผมมาปกครองดินแดนแห่งนี้ได้อย่างไร ก่อนหน้านี้ผมทำอะไรมาก่อน ก่อนที่จะกลายเป็นที่ปรึกษา ในกองทัพจอมมาร …….

 

แม่นี่เป็นผู้หญิงที่แปลกชะมัด ผมบอกไม่ได้เลยว่า เธอต้องการอะไรกันแน่ ผมเลยให้คำตอบเป็นกลางๆกับเธอไป

 

“อ๊าาาา!”

 

มันเกิดขึ้นในตอนที่ตะวันกำลังจะตกดิน

อยู่ๆมีหมาป่าตัวหนึ่งเข้ามาใกล้พวกเราที่กำลังปาร์ตี้เหล้าไวน์กันอยู่

ผมพยักหน้ายืนยันก่อนที่จะกวักมือเรียกให้หมาป่าเข้ามาใกล้

 

เจ้าหมาตัวนั่นค่อยๆเข้ามาช้าๆและซุกหัวในอ้อมแขนผม

มันครางออกมาอย่างสุขสบายตอนที่ผมลูบไล้ขนมันด้วยมือ

ขณะที่นักบุญหญิงมองดูพวกเรา เธอทำหน้าอึ้งงงเหมือนคนโง่

 

 

“คะ-เค้าท์พาลาทีน,นั่นมันหมาป่าไม่ใช่หรือ ……?”

 

“มันเข้ามาติดเพราะมานาของข้าน่ะ

หากข้าไม่ได้มีมานาเยอะเพราะเป็นจอมมาร มันคงหนีไปไกลลิบแล้ว

ก็ดูเหมือนข้าเองจะมีมานาพอจะให้เจ้าสัตว์พวกนี้ชอบข้านะ ”

 

“อ้อ เข้าใจแล้ว…….”

นักบุญหญิงมองเจ้าหมาป่า เธอนั้นไม่ต่างจากเด็กตัวน้อยที่กำลังมองของเล่นที่ตัวเองอยากได้ผ่านแก้วใส

 

 

ผมหัวเราะเบาๆ

 

 

“เธออยากลองลูบมันดูไหมล่ะ ?”

 

“เอ๋? ไม่อันตรายเหรอ ?”

 

“ไม่อันตรายหรอกน่า ตราบใดที่เธอไม่คิดจะฆ่าข้าน่ะ ”

 

นักบุญหญิงกลืนน้ำลายเอื้อกก่อนจะเข้ามาใกล้พวกเรา

เธอค่อยๆสัมผัสขนหมาป่าอย่างระมัดระวังด้วยปลายนิ้วมือ ก่อนที่เจ้าหมาจะหันมามองเธอ

 

นักบุญหญิงถึงกับนิ่งตัวแข็ง แต่ทันใดนั้นเองความกังวลของเธอก็มลายหายไปเพราะเสียงเห่าออกมาอย่างยินดีของเจ้าหมา

 

สีหน้าของนักบุญหญิงสดใสทันทีและลูบไล้หมาป่าโดยไม่เครียด

เจ้าหมานอนเผยหน้าท้องให้นักบุญหญิงลูบเล่นได้เต็มที่

 

 

“อื้อหือ มานาที่จอมมารมีอยู่นี่ช่างเป็นอะไรที่น่าสนใจเหลือเกิน ”

 

“พวกนักการศึกษาในโลกปีศาจเองก็สงสัยเหมือนกันว่า มานาของพวกเราอาจเป็นสื่อกลาง หรือเบาะแสที่เชื่อมโยงระหว่างสัตว์และปีศาจ 

แต่ถึงอย่างไร ข้าก็ไม่ได้เชี่ยวชาญหรือรู้เรื่องนี้เยอะหรอก ”

 

ปาร์ตี้เหล้าไวน์ของพวกเราลากยาวต่อไปจนดึก

 

แม้พระอาทิตย์จะลาลับขอบฟ้า ท้องฟ้ายามค่ำยืนจะมีประกายระยิบเหนือหัวพวกเราก็ตาม นักบุญหญิงก็ยังคงดึงเอาเหล้าออกมาเพิ่มอีก

 

 

แล้วก็มีทั้งกวาง,กระต่าย และจิ้งจอก มารวมฝูงกันนับสิบเรื่องจากมานาของผม

พวกมันมาห้อมล้อมพวกเราไว้อย่างสงบ 

นักบุญหญิงดูจะพออกพอใจมาก จนยอมเผยยิ้มจากใจจริงออกมา การที่มายิ้มแบบนั้นต่อหน้าผมเป็นอะไรที่หาดูได้ยากมาก

 

สุดท้ายแล้ว ‘หัวข้อสำคัญ’ ที่นักบุญหญิงสมควรถามก็ไม่มาเสียที

นักบุญหญิงกลับเมาจนสลบไป

 

 

“อืมหืมมม ฉาน ดื่มต่อไม่หวายละะะ …….”

 

เธอกรนและละเมอออกมาต่อหน้าผม

 

เหตุการณ์ตรงหน้ามันน่าตลกและบ้าบอเสียจนผมหลุดขำออกมา

 

แม่นี่พยายามทำอะไรกันอยู่กันแน่เนี่ย? 

 

(TTL : แค่นักบุญหญิงเหงาๆคนหนึ่งที่อยากรู้จักจอมมารตนหนึ่ง ไงพรี่!) 

 

ผมยกร่างของนักบุญหญิงขึ้นมา แล้ววางลงบนหลังหมาป่า ส่งเธอกลับไปที่ปราสาทจอมมารของผม

 

ผมวางเธอไว้ที่เตียงของแขกก่อนกลับสู่ห้องของตัวเอง

 

ถึงอย่างไรเสียก็ต้องขอบคุณฤทธิ์เหล้านั่นแหละ ที่ทำให้ภาระน่าหนักใจหายไป ผมนอนทอดร่างบนเตียงด้วยความรู้สึกสงบศานติ

 

ผมรู้เลยว่า คืนนี้ผมจะไม่เจอกับฝันร้ายแล้ว …….