บทที่ 336 – หอมกลิ่นอะนีโมนี่(6)

 

 

 

ผมเคาะประตูห้องของลอร่า แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา

 

แม้ผมประกาศชื่อตัวเองให้ลอร่าได้ยินซ้ำๆ แต่ถึงอย่างนั้น ความอับอายและความรู้สึกผิดนั้นเป็นอารมณ์ที่รุนแรงที่สุดที่กลืนกินจิตใจมนุษย์

 

ณ ตอนนี้ลอร่าโดนสองอารมณ์ดังกล่าวร้อยรัดไว้แน่น

 

นาม ‘ดันทาเลี่ยน’ นั้นเป็นกลุ่มก้อนการหลอมรวมของอารมณ์พวกนั้นเข้าไว้ด้วยกัน …….

 

ผมได้แต่เปิดประตูโดยพูดอะไรไม่ออกเพราะความตกใจ

 

 

“……, …….”

 

ลอร่าไม่รับรู้ด้วยซ้ำ ในตอนที่ประตูห้องของตัวเองเปิดออก

 

ดวงตาที่มืดหม่น ไร้ประกายเหม่อจ้องไปที่ความเปล่าไร้ ในขณะที่เธอเอาแต่พูดบ่นกับตัวเอง 

เสียงของเธอนั้นเบาราวกับกระซิบ จนผมไม่ได้ยินด้วยซ้ำ

 

 

นี่เป็นสัญญาณอันตรายสำหรับความผิดปกติทางจิต แต่สิ่งสำคัญไม่ใช่เรื่องนี้ 

 

“ลอร่า !”

 

ผมรีบวิ่งไปหาลอร่า แล้วคว้าข้อมือเธอไว้ เลือดไหลออกจากข้อมือของเธอ ลอร่าจิกทึ้งเส้นเลือดของเธอด้วยเล็บมือตัวเอง

 

ผมต้องรีบเอาโพชั่นออกมาเทใส่ข้อมือของเธอ

 

 

“นายท่าน ……?”

 

ดวงตาของเธอกลับมามีแววเหมือนดังเดิม

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังห่างไกลจากดวงตาใสกระจ่างที่เธอเคยมยี

แววตาของเธอยังคงด้านทื่อ

ข้อมือที่ผมคว้าจับไว้นั้นอ่อนกำลังไร้เรี่ยวแรงราวกับต้นอ่อน

 

ทีแรกผมคิดว่า เธอน่าจะกลับเป็นปกติดี แต่ผมเข้าใจผิด

ลอร่าโอบเอวผมแล้วเริ่มร้องไห้ออกมา เธอซุกใบหน้าอย่างแรงลงกับเสื้อผ้าของผม

 

 

“ฉันขอโทษค่ะ…… ฉันขอโทษค่ะ… ฉันขอโทษค่ะ…… ฉันขอโทษค่ะ, นายท่านคะ… ฉันขอโทษค่ะ…….”

 

 

ณ ตอนนั้นเองผมถึงได้ตระหนักว่า

ถ้อยคำที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง ที่ลอร่าพูดมาตลอดจนถึงบัดนี้เธอยังคงกล่าวคำขอโทษต่อผมไม่หยุด

 

เมื่อกอดเธอไว้แน่นๆผมก็สัมผัสได้ถึงเส้นผมที่ประบ่า

 

 

“ลอร่า! ลอร่า เดอ ฟาร์นาเซ!”

 

“ฉันขอโทษค่ะ…… ฉันขอโทษค่ะ…… ฉันขอโทษค่ะ…….”

 

ถ้อยคำของผมไม่อาจส่งไปถึงเธอ ผมกลับเย็นวาบที่ไขสันหลัง

 

เธอมีปัญหาทางจิตหนักขนาดที่เริ่มการทำร้ายตัวเอง ผมรู้ตัวแล้วว่าสถานการณ์ตอนนี้มันหนักหนารุนแรงแค่ไหน

ผมเอาแต่คิดในแง่ดีด้วยความที่เชื่อว่า ลอร่าน่าจะอยู่ในสภาพที่ผมสามารถพูดกับเธอรู้เรื่อง

ลอร่านั้นเข้มแข็งแข็งแกร่ง และเจิดจรัสเฉิดฉายยิ่งกว่าใครทั้งปวง …….นั่นคือ การมองแต่ในแง่ดีของผม

 

ผมกัดฟัน 

ผมเอาอกกอดแนบกับแก้มลอร่าด้วยแรงพอประมาณ

 

ทำอย่างนั้นสักสองถึงสามครั้ง จนกระทั่งดวงตาของลอร่านั้นมองมาแต่ที่ผมคนเดียว

 

“อยู่ในสภาพอย่างนี้ได้ยังไงกัน ? 

เด็กสาวคนที่ให้ความเชื่อมั่น และแนะนำให้ข้าเดินบนเส้นทางของจอมมาร เส้นทางดำดิ่งสู้ก้นบึ้งนรก ณ ภูเขาดำ หายไปไหนเสียแล้วล่ะ !? 

 

เด็กสาวคนที่ยอมกัดลิ้นตายในทันทีที่ถูกถามว่า ไม่ฆ่าตัวตายไปให้จบๆไปเลยล่ะ หายไปไหนกัน !?”

 

ไหล่ขอลอร่ายังคงสั่นเทาก่อนจะลู่หดลง

 

ปฏิกริยาตอบสนองแบบนั้นทำเอาผมทั้งโกรธและเสียใจ

 

ก่อนที่เราจะไปสู่ความรู้สึกที่เรียกว่า ความรัก การมีมิตรภาพที่ใกล้ชิดสนิทสนมนั้นไม่ดีกว่าหรืออย่างไร ? 

 

ไม่ใช่ไอ้สิ่งเน่าเหม็นที่เรียกความรักหรอกที่ผูกมัดเราสองไว้ด้วยกัน 

หากแต่เป็นการที่ตัวตนที่เต็มเปี่ยมทั้งสองอย่างพวกเราต่างมุ่งไปทิศทางเดียวกันไม่ใช่หรือ ?

 

 

“ตอบข้ามา,ลอร่า

ทั้งหมดเกิดขึ้นนั้นมันเทียบไม่ได้กับช่วงวัยเด็กของเธอเลยอย่างนั้นหรือ ? 

หรือตอนนี้แผ่นหลังของเธอไม่อาจแบกรับน้ำหนักคำสัญญาระหว่างเราได้อีกต่อไปแล้ว !?”

 

 

“อา, อาาา…….”

 

ลอร่ายังคงตัวสั่นเทาด้วยน้ำตาที่เปียกโชกด้วยสีหน้าที่ปฏิเสธไม่รับรู้

เธอนั้นเป็นดั่งนกน้อยที่ไม่อาจสยายปีกบินได้ด้วยตัวเอง และยังซ่อนตัว

ตอนนั้นผมที่พบเพิ่งสังเกต

 

ว่าลอร่าเอาแต่มองมาที่ผม

 

ผมช่วยชีวิตเธอไว้จากการตกเป็นทาสกาม ผมเป็นผู้มอบให้เด็กสาวคนนี้เอง ทั้งชีวิตที่เคยอาศัยอยู่แต่ในเมฆหมอกที่ชื่อว่า ชนชั้นสูง ผมเป็นผู้มอบชีวิตในฐานะนายพลคนหนึ่งให้

ณ ตอนนั้นเธอเพิ่งอายุ 16 ปี

 

ตอนนั้นผมได้มอบตัวตนให้กับเธอ ในช่วงเวลาที่จิตใจของเธอนั้นอ่อนไหว ขาดเสถียรภาพ

 

 

……ผมเข้าใจแล้ว

 

หากเป็นตัวเกมดั้งเดิมนั้น ,ลอร่าจะเดินบนเส้นทางการเป็นนายพลด้วยตัวเธอเอง เธอจึงเป็นผู้ก่อร่างสร้างตัวตนนั้นขึ้นมา

 

สิ่งที่แตกต่างกันระหว่างผู้ใหญ่กับเด็กก็คือ การที่พวกเขาจะสามารถรักษาตัวตนเดิมของตัวเองไว้ได้ต่อไปหรือไม่หรือจะยอมให้ถูกสิ่งแวดล้อมบังคับ

 

 

ลอร่าก็เช่นกัน เธอโดนเขย่าตัวตนในฐานะชนชั้นสูงสู่ทาสกาม

และนั่นเป็นสาเหตุที่ว่า ทำไม ลอร่า เดอ ฟาร์นาเซถึงได้ยึดติดกับตำแหน่ง ผู้บัญชาการทางการทหารมากขนาดนั้น

 

ในโลกใบนี้ ผมเป็นผู้ที่มอบทุกอย่างให้กับเธอ

 

สำหรับลอร่าแล้ว ผมกลายเป็นเจ้าของของเธอโดยที่ไม่ต้องพูด

 

ผมไม่เคยรับรู้ถึงเบื้องลึกความจริงข้อนี้เพราะเชื่อว่า ถึงอย่างไรเสียเธอก็มีโชคชะตาที่ต้องกลายเป็นนายพลด้วยตัวเองอยู่แล้ว

ผมเชื่อว่า ผมเองก็แค่ทำให้วาสนานั้นมาถึงเธอไวขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

 

ผมนี่มันช่างโง่เขลาอะไรอย่างนี้ …….

 

ผมไม่ได้ช่วยเหลือลอร่า จากโชคชะตาที่เธอต้องตกเป็นทาสกาม

ผมเพียงแต่สลักตราทาสชนิดอื่นลงไปในใจเธอ

แต่เดิมแล้วลอร่าอาจมีร่างกายที่เป็นทาสในการควบคุม หากแต่จิตใจ เจตจำนงยังคงเป็นของเธอเอง

 

ผมกลับเป็นผู้ช่วงชิงจิตใจแบบนั้นของเธอไป …….

 

สิ่งกระตุ้นหลักน่าจะเป็นการทำลายขีดจำกัดแต้มค่าความชอบ 99 หน่วยนั้น

ลอร่าละทิ้งศักดิ์ศรีในฐานะชนชั้นสูงไปแล้ว แต่ผมกลับมอบมันคืนกลับมาให้เธอด้วยการมอบธงตระกูลฟาร์นาเซเป็นของขวัญ

 

ผมคลี่คลายปมในใจจากการที่เธอเคยได้รับประสบการณ์สมัยเด็กที่เป็นบุตรีนอกสมรส แต่ถึงอย่างนั้น, ทุกฐานะตำแหน่งที่เธอควรจะมี ควรจะได้มาในอนาคตกลับมาจากผม

 

 

ผมกลายเป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับลอร่า

 

โลกที่ไม่มีผมคือ โลกที่ไร้ค่า และโลกที่ทำให้ผมต้องเจ็บ ต้องโดนทำลายทิ้ง

 

ผมควรจะรู้ตัวเร็วกว่านี้ด้วยซ้ำ

แม้แต่ตอนที่กามิกินชักเริ่มติดผมแจ หรือตอนที่อิวาร์ทอดทิ้งตัวตนของตัวเอง

……ผมควรรู้ตัวด้วยซ้ำว่า แต้มค่าความชอบนั้นไม่ใช่สิ่งที่ดีเสมอไป

 

 

ผมทำลายเธอ

 

 

นี่เป็นความรับผิดชอบของผมอย่างชัดเจน

ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว —รู้ชัดแล้วว่าผมต้องทำอย่างไร

 

 

“ลอร่า”

 

 

ผมค่อยๆดึงลอร่าเข้ามาในอ้อมแขน ร่างเล็กๆของเธอเข้ามาในอ้อมกอดของผม 

ผมเปลี่ยนน้ำเสียงมากระซิบในโทนนุ่ม ราวกับว่าผมให้อภัยกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น

 

 

“นายท่าน……?”

 

เธอคงจะรับรู้ได้ในทันทีถึงบรรยากาศรอบตัวผมที่เปลี่ยนไปล่ะมั้ง ? 

ลอร่ายังคงมองผมด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวั่นวิตก ราวกับเป็นสัตว์ตัวน้อยที่มองมายังแม่

 

โอเคแล้วนะ ไม่มีอะไรต้องกลัว ผมยิ้มยืนยันความปลอดภัยให้กับเธอ

 

 

“เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ,ลอร่า ”

 

“ท่านโดนเฆี่ยน……ก็เพราะฉัน …….”

 

“ไม่ใช่”

 

ผมดึงตัวลอร่ามาอยู่ใกล้ๆผม

 

 

“ข้าจำต้องทำเช่นนั้นแม้รู้ว่า เธอจะต้องเจ็บปวดรวดร้าวแค่ไหน

แต่ไม่ว่าอย่างไร ลอร่า,เจ้าเป็นบุคคลที่ข้ารักทนุถนอมที่สุด

้ข้าไม่คิดจะทำร้ายเจ้า ”

 

เช่นเดียวกันกับที่ผมทำกับอิวาร์

และกับไพมอน

ผมกระซิบแผ่วเบากับลอร่า

 

“ถ้าอย่างนั้น ทำไมกัน ……?”

 

“เพราะคนอื่นจับตาดูอยู่ยังไงล่ะ

ลอร่า , เจ้าควรจะเข้าใจนะว่า ที่ต้องทำแบบนั้นไปเพราะมันไม่ใช่เรื่องส่วนตัวอีกต่อไปแล้ว มันมีผลต่อคนอื่น ต่อสาธารณชนด้วย

ข้าจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องลงโทษเจ้า เพราะเจ้าละเมิดกฏ”

 

ราวกับผมกำลังร่ายมนตร์

ราวกับผมกำลังร่ายคำสาป

ถ้อยคำที่หวานหู แลชั่วร้าย

 

 

 

“เรื่องก็คือ เธอจะต้องโดนลงโทษหนักระดับไหนต่างหาก แต่เดิมการลงโทษกับความผิดระดับนั้นมีแต่ต้องประหารเท่านั้น

แต่อย่างที่ข้าบอกเจ้าไปแล้ว ใช่ไหม? 

 

เจ้าเป็นบุคคลที่ข้ารักและเอ็นดูมากที่สุด

จึงไม่มีทางที่ข้าจะยอมปล่อยให้เจ้าตายหรอก …….”

 

“ตะ-แต่ถ้าถึงอย่างนั้น, ท่านก็ถูกเฆี่ยนก็เพราะฉันอยู่ดี!”

 

“ไม่เลย ไม่ใช่เพราะเจ้าเลย ,ลอร่า ”

 

ผมฝังถ้อยคำเหล่านั้นลงไปในหัวใจของเธอ

ถ้อยคำที่เธออยากได้ยินมากที่สุด

 

“ทั้งหมดนั่น ก็ ‘เพื่อ’ เจ้า, ลอร่า”

 

ด้วยการหว่านรดหัวใจเธอด้วยคำหวานแทนน้ำ

เมล็ดพันธุ์ที่จะกลืนกินอารมณ์ทั้งหลายของเธอเป็นภักษาหาร แล้วเติบโตเบ่งบาน กลายเป็นดอกไม้สีดำโดยสังเวยความรู้สึกนึกคิดและความเชื่อเดิมของเธอ

 

 

 

“เช่นเดียวกับที่เจ้าอุทิศชีวิตให้กับข้า 

ข้าก็ย่อมต้องอุทิศชีวิตข้าให้กับเจ้าด้วยเช่นกัน

เราเป็นหนึ่งเดียวกันทั้งกายและใจ ถูกไหม 

ไม่เห็นมีเรื่องอะไรที่แปลกเลยนี่……ใช่ไหม?”

 

 

“อ่า…….”

 

 

การกุมใจของเด็กสาวที่กำลังอ่อนแอนั้นไม่ใช่เรื่องยากอะไร

คำพูดของผมเป็นดั่งเชือกที่ร้อยรัดลอร่าจนยากจะดิ้นหลุด

 

เธอกอดเอวของผมไว้แน่นขณะร้องไห้

เธอกอดแน่นจริงๆ

 

 

“ทุกอย่างที่หญิงสาวผู้นี้ทำก็เพื่อท่านทั้งนั้น…… ฉันไม่สนใจอะไรอีกแล้วตราบใดที่ท่านยังปลอดภัย !”

 

“ใช่แล้วล่ะ ,ลอร่า

ความสัมพันธ์ที่เรามีต่อกันนั้น มันคนละเรื่องเลยล่ะ หากจะเทียบกับอะไรต่อมิอะไรในโลกใบนี้

ชีวิตเจ้าเป็นของข้า และชีวิตข้าก็เป็นของเจ้าด้วยเช่นกัน ”

 

“ใช่ค่ะ , นายท่าน ……ใช่ค่ะ……!”

 

ผมใช้นิ้วลูบไล้เส้นผมของลอร่า ราวกับกำลังสางผมให้เธอ

 

ลอร่า

 

สำหรับเหตุผลที่เธอพ่ายแพ้แก่อารมณ์ตัวเองนั้นก็เพราะความรักที่เธอมีต่อผม ,

ผู้ร้ายที่มอบความรัแบบนั้นให้เธอไม่ใช่ใครอื่นใดเลย ก็คือผมนี่แหละ ,

ดังนั้นแล้วผมยินดี ที่จะแบกรับทุกอย่างที่เธอมี เธอเป็น

 

เพื่อเป็นดั่งความศรัทธาและความปรารถนาของเธอ ,ลอร่า เดอ ฟาร์นาเซ , ผมจะแบกรับทุกอย่างตั้งแต่เริ่มยันจบเอง

 

 

เธอไม่ต้องขอโทษต่อทุกสิ่งอย่างที่เธอทำในอนาคตอีกแล้ว

เธอไม่ต้องกล่าวโทษตัวเองหรือแม้แต่จะลุกขึ้นมาแสดงความรับผิดชอบ

เธอแค่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของผมก็พอ

 

 

ทั้งความผิดที่ทำ,ความรู้สึกผิด และความผิดพลาดใดๆ  , ผมจะแบกรับทั้งหมดไว้แทนเธอเอง

 

 

“เรามาทำสัญญากันนะ ,ลอร่า 

สาบานสิว่า เจ้าจะมอบศรัทธา ความเชื่อที่มีให้แก่ข้า ”

 

ผมประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากสีซีดของลอร่า น้ำใสๆไหลลงจากดวงตาของเธอ

 

 

“สัญญา ……?”

 

“นับจากนี้เป็นต้นไป ,

ข้าคือ ความหมายทั้งหมดในชีวิตของเจ้า

เจ้าเป็นดาบของข้า

เจ้าต้องทำตามคำสั่งของข้า

ฆ่าล้าง สังหารศัตรูของข้า ยามที่ข้าสั่งการ

ทำทั้งหมดก็เพื่อตัวข้า”

 

ผมปาดน้ำตาของเธอด้วยนิ้วตัวเอง ขนาดใบหน้าที่ชุ่มเปียกด้วยน้ำตายังคงงดงาม  เธอคงไม่ได้ล้างหน้าล้างตามาหลายวันแล้ว แต่มันก็ไม่อาจลดทอนความงามของลอร่าได้

 

 

“ในทางกลับกัน, ข้าจะมอบความรักของข้าให้แก่เจ้า ”

 

“นายท่าน …….”

 

“รักนิรันดร์อมตะ  . รักที่ไม่อาจมีสิ่งใดมาเทียบเทียมได้ ”

 

ลอร่ามองจ้องผมก่อนจะตอบกลับมาอย่างไร้ความลังเล

 

 

“ค่ะ, นายท่าน……ฉันสาบานค่ะ!

ฉันสาบานว่า ฉันจะใช้ชีวิตทั้งหมดของฉันเพื่อท่าน !

หากท่านไม่ต้องการสิ่งใด หญิงสาวผู้นี้ก็ไม่ต้องการสิ่งนั้นเช่นกัน

หากท่านไม่สั่งการใดมา หญิงสาวผู้นี้ก็จะไม่สั่งการแบบนั้นเหมือนกัน !”

 

“ข้าดีใจที่ได้ยินเช่นนั้นนะ ”

 

ผมยิ้มสดใสให้

ถูกแล้วล่ะ

 

 

ผู้คนทั้งหลายต่างต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่ตนกระทำอย่างเต็มที่

 

ไอ้การเล่นลิ้นเล่นคำ และการโกหกเองก็มีภาระด้วยเช่นกัน

 

การกระทำใดที่ทำลงไปแล้วย่อมตามหลังมาด้วยความรับผิดชอบ

 

 

หากคุณไม่คิดที่จะรับผิดชอบมันไปจนจบ ก็อย่าเริ่มมันเลยเสียยังดีกว่า

ผมยึดหลักการนั้นอย่างแน่แน่วตั้งแต่เริ่ม

 

“อย่างที่ข้าคิดไว้จริงๆ ข้ามีแต่ลอร่า หากไม่ใช่เจ้านะลอร่า,ข้าคงจะตายไปแล้ว

ข้าไม่กลัวอลิซาเบธหรือเฮนริเอตต้า

ข้าต้องการแต่เพียงเจ้านะ ,ลอร่า ”

 

สีหน้าของลอร่าสดใสขึ้นทันตา

ผมจิ้มหน้าผากเธอเบาๆเป็นการแหย่เล่น

 

“แต่ถึงอย่างนั้นก็เหอะ ลอร่า, เจ้าน่ะเก่งแต่เฉพาะเรื่องทางการทหารเท่านั้น

ถึงอย่างไรเสียเจ้าก็ต้องการความช่วยเหลือจากคนอื่น

อย่าง ลาพิสเองก็มีทักษะมีความสามารถหลายอย่างที่เจ้าไม่มี

เข้าใจเรื่องนี้ใช่ไหม ?”

 

“ค่ะ……คนที่ท่านต้องการ ก็คือ คนที่ฉันต้องการด้วยเหมือนกันค่ะ ”

 

“ถูกต้อง นี่ก็เพื่อความรักอันเป็นนิรันดรของพวกเรา ”

 

ลมหายใจของลอร่ากลับเป็นปรกติแล้ว

ผมรู้สึกถึงน้ำตาที่เธอหลั่งออกมาชุ่มเสื้อผ้า

 

 

และตอนนี้ก็มาถึง ท่อนสุดท้ายแล้ว

 

 

“ดังนั้นแล้วอย่าได้ลงโทษคนอื่นโดยไม่คิดนะ เจ้าไม่ต้องไปอิจฉาเลยด้วยซ้ำ

การทำแบบนั้นมันทำให้ข้าเสียใจ ……. เจ้าควรจะอดทนได้ 

ขอให้เจ้ารู้ไว้เสมอว่า อย่างไรเสียเจ้าก็เป็นเบอร์หนึ่งในใจข้าเสมอ ”

 

“รับทราบค่ะ, นายท่าน. ฉันขอสัญญา ”

 

ลอร่ายิ้มออกมา

 

รอยยิ้มของเธอนั้นสดใสงดงามราวกับดอกซากุระที่เบ่งบาน

 

อ่าาา ผมรักเธอ,ลอร่า

 

 

— ผมรักเธอจริงๆนะ 

 

 

 

(TTL : เป็นบทที่โคตรจะดำดิ่งในอารมณ์ emotional สุดๆ จนอยากจะเปิดเพลง let you down เพลงEnding ของ Cyber Punk:Edge runnerประกอบ 

“…forgive me letting you down

forgive me letting you down again

I guess I’m not strong enough

right now… )