บทที่ 319 – ราชาเหมันต์ (เร็ก ไฮย์มิส) (7)

 

 

* * *

 

‘สงบอะไรอย่างนี้’

 

อลิซาเบธพูดกับตัวเองในหัวขณะที่หลับตาลง

 

ในสมองเธอมีแต่ดินแดนแห่งความมืด ภายในดินแดนที่มืดมิดไร้ที่สิ้นสุดนั้น อลิซาเบธนั่งบนเก้าอี้เพียงลำพัง

เบื้องหน้าเธอเป็นกระดานหมากรุกในจินตนาการ

 

ในห้วงความนึกคิดของเธอนั้น กระดานหมากรุกเป็นตัวแทนแห่งทวีป หมากแต่ละตัวเป็นตัวแทนของบางสิ่ง 

ึขึ้นกับโอกาส อาจเป็นเงินตราบ้าง ,นักบุญหญิงบ้าง เหล่าผู้ปกครองประเทศทั้งหลายบ้าง

 

หมากคิงสีดำสนิท คือ ตัวแทนของอลิซาเบธเอง

ในขณะที่คิงสีขาวของฝ่ายตรงข้ามนั้น……ย่อมต้องเป็นตัวแทนของดันทาเลี่ยน

 

อลิซาเบธบางครั้งก็กลมกลืนตัวเองเข้ากับภาพจินตนาการในหัว

ปรากฏรอยยิ้มบางๆที่ปากของเธอ

 

‘นานแค่ไหนแล้วที่ข้าไม่ได้สงบใจเช่นนี้มาก่อน’

ราวกับเธอได้ย้อนกลับไปเมื่อสมัยยังเป็นเด็ก

 

ณ ช่วงเวลานั้น เธอเชื่อมั่นแน่ว่า เธอสามารถเปลี่ยนทั้งทวีปนี้เป็นกระดานหมากรุกเมื่อใดก็ได้ตามแต่ใจเธอต้องการ 

เธอเชื่ออย่างนั้นจริงๆ

 

ทุกวันเป็นวันที่เฉิดฉายราวกับส่องประกายจากดวงอาทิตย์ในฤดูคิมหันต์ (ฤดูที่ร้อนจัด)

 

ไอควันแห่งความอบอ้าวและร้อนระอุห่อรอบชีวิตของเธอไว้ ประดุจดั่งบางอย่างที่ได้รับการระบุชะตาให้ต้องแบกรับสิ่งต่างๆ เมื่อยามต้องเติบใหญ่ ขณะที่ต้องโอบกอดพระอาทิตย์ไว้

 

‘อันที่จริงก็สักพักแล้ว’

 

สิ่งที่แตกต่างออกไปจากความจริงนั่นคือ ความตื่นเต้นกะปรี้กะเปร่าของเธอนั้นจางหายไปแล้ว มันถูกแทนที่ด้วยความเงียบงันอันแน่นิ่ง

 

‘ที่ไม่มีฝันร้าย’

อลิซาเบธเปิดตาขึ้นอย่างเชื่องช้า

 

เธอเผชิญหน้ากับฉากในจินตนาการตรงหน้า เบื้องหน้าเธอเป็นม่านอันมืดสนิท และมีเก้าอี้อยู่ฝั่งตรงข้าม

แต่ถึงอย่างนั้นบุคคลที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวนั้น กลับถูกย้อมด้วยสีดำที่มืดยิ่งกว่าสิ่งที่อยู่รายล้อม สิ่งที่ปรากฏให้เห็นมีแต่เพียงเค้าโครงร่าง

 

“——”

 

มันเริ่มขึ้นแล้ว

 

แขนขวายื่นออกมาจากความมืด

มือผอมๆจับตัวหมากตัวหนึ่ง และ

‘ตุ่บ’ 

เคลื่อนมันบนกระดาน

 

 

‘ให้สินบนเป็นเงินกับเหล่าทูตอย่างนั้นรึ?’

 

อลิซาเบธมองโต๊ะตรงหน้าด้วยแววตาที่ไร้ความรู้สึก

 

‘……เป็นตาเดินที่รับมือยาก’

ประเทศสาธารณรัฐของเธอนั้นไม่ใช่ชาติที่รวย ไม่มีทางที่จะมีเงินพอจะติดสินบนในสงครามการทูตเป็นแน่

อลิซาเบธจึงเดินหมากกลับไปบ้าง เธอบอกได้แต่เพียงว่า กองทัพสีดำกำลังโดนกองทัพสีขาวกดดันอยู่

 

‘เขาก็เป็นแบบนี้แหละ ดันทาเลี่ยนมักจะตริตรองดูจนแน่ใจแล้วก่อนที่จะจู่โจมเข้าไปยังจุดอ่อนของฝ่ายตรงข้าม’

 

อลิซาเบธทั้งประเมิน และวิเคราะห์การกระทำคู่ต่อสู้ของเธอในอดีตนับร้อยนับพันครั้ง

 

การสู้รบที่ภูเขาดำ,สงครามศักดิ์สิทธิ์ ,สงครามกลางเมืองฟรานเคีย และสงครามลิลี่

ด้วยเหตุนั้นจึงทำให้อลิซาเบธสามารถร่างภาพตัวตนของดันทาเลี่ยนออกมาได้

 

‘หากมองในมุมกลับ นี่ก็หมายความว่า เขาจะไม่ยอมโจมตีเลย หากยังไม่เห็นจุดอ่อนคู่ต่อสู้อย่างชัดเจน…….’

 

แขนยื่นออกมาจากในความมืดอีกครั้ง คราวนี้ขยับหมากและจับกุมทหารตัวหนึ่งของเธอไว้

 

อลิซาเบธถึงกับมีเหงื่อเย็นไหลลงมาโดนหน้าผาก

 

‘……เขาเร็วมาก’

 

ทิวทันและคัลมา จบลงภายในเวลาไม่ถึงครึ่งเดือน นับตั้งแต่เริ่มทำการปะทะกันทางการทูต

 

มันเร็ว… เร็วเกินไป

 

‘ยึดป้อมปราการบนภูเขาดำได้ภายในสามวัน, 

ใช้เวลาเจ็ดวัดยึด แบรนเดนเบิร์ก, และยังใช้เวลาอีกเพียงสิบวันในการทำให้ปารีสถึงคราววินาศ’

 

ทุกอย่างที่ดันทาเลี่ยนชี้นำนั้น โดนเร่งขึ้นมาอย่างไม่ปรกติ

กับความจริงที่ว่าผู้บัญชาการหญิงคนนั้น ,ลอร่า เดอ ฟาร์นาเซ ในฐานะลูกน้องของดันทาเลี่ยน ผู้เป็นเหตุให้ไฮเดลเบิร์กโดนยึดใน 11 เดือน

 

สิ่งนี้นับว่า ใช้เวลานานเกินไปสำหรับบุคคลที่ชื่นชอบกลยุทธรวดเร็วรุนแรง (blitz tactic)แบบดันทาเลี่ยน 

 

อลิซาเบธรู้มาแต่แรกแล้วว่า การที่ป้อมปราการแตกนั้นไม่ใช่แผนของดันทาเลี่ยน

 

‘พฤติกรรมที่เขาแสดงออกมานั้น ยึดติดเป็นอย่างมาก

เขาเคลื่อนไปข้างหน้าเสมอราวกับถูกเวลาไล่บี้เข้ามา’

ดวงตาอลิซาเบธนั้นระยิบระยับด้วยความมืดหม่น

 

 

‘……ทำไมกันล่ะ?’

 

คนที่ถูกเวลาไล่กวดไล่บี้มามีแต่คนอ่อนแอเท่านั้นมิใช่ผู้แข็งแกร่ง

 

ในช่วงสงคราม ผู้แข็งแกร่งจะเน้นไปที่ความปลอดภัยและทำการกดดันศัตรูของตัวเอง โดยไม่จำเป็นต้องหุนหันขยับเคลื่อนอย่างรวดเร็วทั้งที่ยังได้เปรียบอยู่

 

ในสถานการณ์ปัจจุบัน ไม่ต้องสงสัยเลยด้วยซ้ำว่า ดันทาเลี่ยนอยู่ในฝ่ายผู้แข็งแกร่ง แต่ถึงอย่างนั้น เขากลับใช้แผนการทูตที่เร่งด่วน

 

‘มีบางอย่างที่เขาต้องแก้ไขโดยเร็ว

สิ่งนี้ย่อมต้องเป็นคุกคามไปทั่วทั้งจักรวรรดิหรือไม่ก็กองทัพจอมมารแน่ๆ

ภัยคุกคามทางอ้อมนี้ อาจจะปะทุขึ้นหากเขาไม่อาจแก้ปัญหานี้ได้ภายในฤดูหนาวนี้’

 

อลิซาเบธหยิบตัวหมากขึ้นมา

 

‘ข้าพูดไม่ผิดใช่ไหม— จอมมารเอ๋ย?’

 

ตับ , เธอวางหมากตัวใหญ่ลงไป

 

เธอใช้ประโยชน์จากเหล่านักบุญหญิง นี่คือ การเดินหมากของเธอ

 

หากดันทาเลี่ยนชอบการใช้จุดอ่อนของฝ่ายคู่ต่อสู้ จึงไม่มีเหตุผลที่เธอจะไม่ทำเช่นนั้นเหมือนกัน

กองทัพจอมมารไม่มีตัวแทนที่เป็นที่เคารพบูชาทางศาสนาที่จะเอามาต่อต้านกับพวกนักบุญหญิงได้

 

จะบอกว่าเป็นการเดินหมากตาสำคัญก็ว่าได้

 

 

“…….”

 

ที่เขานิ่งทื่อไปนั้น เพราะเป็นการโจมตีที่ไม่คาดฝันอย่างนั้นหรือ?

 

เงาที่ปกคลุมความมืดอยู่นั้นจ้องมองกระดานหมากรุกโดยไร้ถ้อยคำ  ไม่ตอบสนองอะไรกลับมาสักพักหนึ่ง 

 

แขนของเงานั้นขยับอย่างเชื่องช้า อลิซาเบธถึงกับนิ่วหน้ายามที่เห็นตาเดินของฝ่ายตรงข้าม

 

‘นักบุญหญิงลองวี่แห่งบริททานี่’

 

คู่ต่อสู้ของเธอกลับเป็นฝ่ายโต้กลับด้วยการโจมตีที่ไม่คาดฝัน

 

ลองวี่กลับเป็นฝ่ายกล่าวประณามเหล่านักบุญหญิงท่านอื่น เธอประกาศในนามของเหล่าทวยเทพว่า จะไม่มีการแบ่งแยกกันระหว่างมนุษย์และปีศาจอีกต่อไป หากผู้นั้นปรารถนาสันติไร้สงคราม โดยไม่ขึ้นกับสถานะ เพศ และเผ่า

เราทุกคนต่างล้วนแต่เป็นข้ารับใช้แห่งเหล่าทวยเทพ

 

 

‘ยอดเยี่ยม’

 

การต่อสู้ของนักบุญหญิงด้วยกันเอง ย่อมเป็นหมากตาเดินที่ทรงประสิทธิภาพเป็นอย่างมาก

 

เป็นเรื่องแน่อยู่แล้วหากนักบุญหญิงมีความเห็นที่แตกต่างกันออกไป ก็ย่อมทำให้ผู้คนสงสัย

นักบุญหญิงคนไหนพูดถูกกันแน่? 

ผู้คนจะเริ่มคิดถึงปัญหานั้น และได้ข้อสรุปของตัวเองออกมา

และไม่มีทางที่จะกล่าวโจมตีฝ่ายจักรวรรดิอย่างเดียวอีกต่อไป

 

 

‘ช่างน่าประทับใจเสียจริงๆกับการที่เขาสามารถชักจูงเฮนริเอตต้าได้’

 

เฮนริเอตต้าค่อยๆสูญเสียการสนับสนุนจากเหล่าชนชั้นสูงไป

เขาจึงฉวยโอกาสนี้

 

‘ทำให้นักบุญหญิงลองวี่ได้รับการสนับสนุนจากฝูงชนที่เคยสูญเสียศรัทธาไปกับเฮนริเอตต้า

 

ด้วยการทำแบบนั้นเอง นักบุญหญิงลองวี่ก็จะได้ช่วยเหลือเฮนริเอตต้าอีกครั้ง แถมยังได้ฟื้นฟูชื่อเสียงที่เธอเคยสูญเสียไปมากมายก่อนหน้าอีกด้วย…….’

 

อลิซาเบธกวาดสายตาเร็วๆไปทั่วกระดานหมากรุก

อยู่ที่ไหนกัน? ด้วยกลวิธีใด ที่ทำให้นักบุญหญิงคนนั้นกลับมาได้รับความนิยมอีกครั้ง? เขาโน้มน้าวเฮนริเอตต้าได้อย่างไรกัน?

 

‘รัฐบาลกลางของฟรานเคีย และเมืองทางตอนใต้’

 

ดวงตาของอลิซาเบธจับจ้องไปที่ จุดจุดหนึ่ง

 

‘เพลิงแห่งสงครามที่ลามไปทั่วทั้งสองฝ่าย ย่อมต้องการผู้เจรจาไกล่เกลี่ยระหว่างทั้งสองกลุ่มอยู่แล้ว ดังนั้นย่อมเป็นเรื่องธรรมดาที่ จักรวรรดิฮับบวร์กจะก้าวเข้ามา 

แต่ทว่า……เขากลับยกโอกาสอันดีงามนี้ให้กับนักบุญหญิงลองวี่ไป 

แน่นอนจริงๆ ช่างเป็นตาเดินที่ยอดเยี่ยมมาก’

 

อลิซาเบธยิ้มบางๆ

 

‘เมื่อเทียบกับดินแดนภาคเหนือแล้ว, ดินแดนภาคใต้ของฟรานเคียนั้นค่อนข้างจะเป็นฝ่ายนิยมกษัตริย์อย่างเข้มข้น จึงไม่เป็นศัตรูจริงจังกับบริททานี่

จริงอยู่ที่พวกนั้นอาจจะปฏิเสธหากเฮนริเอตต้าจะมาเป็นผู่ไกล่เกลี่ย แต่พอเป็นนักบุญหญิงเข้ามาทำแทนให้มันก็อีกเรื่อง’

 

นักบุญหญิงนั้นอยู่เหนือความเกลียดชังขัดแย้งระหว่างชาติ 

และทำตัวเป็นดั่งสัญลักษณ์แห่งสันติภาพ

 

อลิซาเบธจึงได้ข้อสรุป

 

‘คราวนี้นักบุญหญิงลองวี่ก็ได้ก้าวขึ้นมาเพื่อย้ำจุดยืนสำคัญเรื่องนี้ ’

 

หากเหตุการณ์ยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไป นักบุญหญิงลองวี่ย่อมได้รับชื่อเสียงอย่างมากมาย

 

ข้อแรก นักบุญหญิงได้ประกาศออกมาว่า สันตินั้นเป็นของทุกผู้ทุกนามโดยไม่แบ่งแยกชาติพันธุ์

 

ข้อที่สอง นักบุญหญิงลองวี่นั้นอยู่เหนือการเมืองระหว่างบริททานี่และฟรานเคีย และได้นำพาทั้งคู่สู่สภาวะไร้สงคราม

 

ข้อที่สาม นักบุญหญิงลองวี่เคยถูกจับเป็นนักโทษของกองทัพจอมมารและยังเป็นนักบุญหญิงแห่งบริททานี่ 

 

แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังยืนอยู่ข้างนโยบายรักสันติไม่เอาสงคราม ทั้งที่ได้เปรียบกว่าทั้งฝ่ายกองทัพจอมมารและฟรานเคีย

 

 

ไม่ว่าจะมองในมุมไหน ทุกคงก็ต่างเชื่อมั่นจากใจจริงแล้วว่า นักบุญหญิงลองวี่นี้เป็นผู้ที่รักสันติภาพอย่างแท้จริง

 

‘การกำเนิดขึ้นของนักบุญหญิงตัวจริงอย่างนั้นหรือ?’

 

นักบุญหญิงที่คอยช่วยเหลือเฮนริเอตต้า ในยามที่ตกอยู่ก้นบึ้งของหุบเหว

นั่นเป็นสิ่งที่ดันทาเลี่ยนใช้เพื่อเจรจากับทั้งราชินีเฮนริเอตตาและนักบุญหญิงลองวี่

 

 

 

‘นักบุญหญิงที่สร้างขึ้นด้วยน้ำมือจอมมาร ถ้าให้เลวร้ายกว่านั้น เธอกำลังถูกสรรเสริญยกระดับขึ้นเป็นนักบุญหญิงที่แท้จริงอีกด้วย! 

ดันทาเลี่ยน, นี่นายวางแผนอะไรอยู่กันแน่?

นี่นายคิดจะทำเหมือนมนุษยชาติเป็นเหมือนของเล่นไปถึงไหนกัน?’

 

อลิซาเบธจับจ้องเงามืดที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ

 

มองในมุมของเธอแล้ว ดันทาเลี่ยนเป็นตัวตนที่เกิดขึ้นมาเพื่อยั่วโมโหมนุษย์โดยแท้จริง

เขาปฏิเสธสายสัมพันธ์ศักดิ์สิทธิ์ของมนุษยชาติที่เข้าร่วมกันต่อสู้กับกองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทรา,เขาไม่แย่แสอำนาจราชวงศ์ของมนุษย์, และมาคราวนี้ยังเอาศรัทธาของผู้คนมาย่ำยีอีก

 

 

อลิซาเบธจับหมากของเธอแน่น

 

‘คราวนี้ทุกอย่างจะไม่เป็นไปตามที่นายต้องการอีกแล้ว’

 

อลิซาเบธต้องยอมรับจากใจจริงเลยว่า การผลักดันนักบุญหญิงลองวี่ออกมายืนแทนนั้นเป็นตาเดินที่ยอดเยี่ยม แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคิดกับตัวเอง

 

‘นายเผยจุดอ่อนของนายออกมาแล้ว, จอมมารเอ๋ย……!’

 

สาธารณรัฐบัทตาเวียนั้นมีวิหารอาร์เทมิสอยู่ และยังเป็นสถานที่ตั้งชื่อตัวตนปลอมๆดันทาเลี่ยนในสมัยที่ปลอมเป็นนักบวชว่า จอน โบล 

 

ดังนั้นจอมมารผู้นั้นย่อมต้องมีสายสัมพันธ์ใกล้ชิดสนิทสนมกับบัทตาเวีย

 

 

‘บัทตาเวียเองก็เข้าร่วมกับพวกเขาในสงครามที่ผ่านมาด้วยเช่นกัน

ดังนั้นแล้วเขาย่อมต้องมีความสัมพันธ์ไม่ธรรมดากับบัทตาเวีย

การให้บัทตาเวียเคลื่อนไหวแทนนั้นง่ายกว่าบริททานี่ด้วยซ้ำ’

 

แต่เขากลับไม่ทำเช่นนั้น

ดันทาเลี่ยนกลับทำให้บริททานี่กลายเป็นคู่ค้าทางการทูต 

ทำไมกัน?

คำตอบนั้นเรียบง่ายมาก

 

‘ดันทาเลี่ยน , นายกำลังมีปัญหากับบัทตาเวียอยู่!’

 

ด้วยเหตุนี้เอง อลิซาเบธจึงเข้าใจแล้วว่า เหตุใดดันทาเลี่ยนจึงได้รีบเร่งเหลือเกินในสงครามการทูต

ภัยคุกคามทั้งจักรวรรดิหรือกับกองทัพจอมมารนั้นมิใช่ใครอื่นใดเลยนอกจาก สาธารณรัฐบัทตาเวีย

 

(TTL : สมแล้วที่เป็นแฟนเกิร์ล เมนโอชิ พรี่ดัน 

อ่านสถานการณ์ได้ไวไม่พอ แถมยังอ่านขาดด้วยว่า พรี่ดันเราบ้านแตก ระหองระแหงกับไพมอน )

 

‘ตามปรกติแล้ว ย่อมต้องเป็นบัทตาเวียสิ ที่เป็นผู้ให้การสนับสนุนผู้แรกในสงครามการทูต แต่บัทตาเวียกลับแสดงจุดยืนเป็นกลาง’

 

อลิซาเบธจึงมองการณ์ล่วงหน้าไปอีกก้าว

 

สาธารณรัฐบัทตาเวียก่อนหน้านี้เคยส่งจดหมายเป็นทางการมาก่อน 

ในจดหมายฉบับนั้นร้องขอให้สาธารณรัฐฮับบวร์กเข้าร่วมในการประชุมของเหล่าประเทศสาธารณรัฐที่จะจัดขึ้น

 

ทีแรกอลิซาเบธคิดว่านี่เป็นแผนชั่วร้ายอีกแผนหนึ่งของกองทัพจอมมาร

เธอสงสัยว่า พวกนั้นอาจตั้งใจสร้างความร้าวฉานกันระหว่าง ฝ่ายนิยมสาธารณรัฐกับฝ่ายนิยมกษัตริย์ ของมนุษย์

 

แต่เมื่อเห็นท่าทีของดันทาเลี่ยนแล้ว มันทำให้เธอได้ข้อสรุปที่ต่างออกไป

 

‘การประชุมของเหล่าผู้นิยมแนวคิดสาธารณรัฐนั้นฝ่ายที่จะแตกแยก แบกขั้วกันมิใช่ฝ่ายมนุษย์ หากแต่เป็นฝ่ายกองทัพจอมมารเองต่างหาก

ข้าก็ไม่รู้ว่า ด้วยเหตุผลกลใด แต่อย่างน้อย นี่คือข้อสรุปของดันทาเลี่ยน’

 

ดังนี้แล้ว

 

‘นี่ก็แปลว่า ฝ่ายนิยมสาธารณรัฐ กับฝ่ายต่อต้านสาธารณรัฐในกลุ่มกองทัพจอมมารเริ่มจะทะเลาะกันเอง’

 

รอยยิ้มด้วยความโล่งใจปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของอลิซาเบธ

เธอมองตรงไปข้างหน้า

 

‘นายน่ะไม่มีอำนาจพอที่จะควบคุมฝ่ายสาธารณรัฐในกองทัพจอมมาร

หรืออย่างน้อยๆก็มีฝ่ายหนึ่งในกองทัพจอมมารที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับนาย

ดังนั้นแล้วราชาเหมันต์ เอ๋ย, นี่คงเป็นจุดอ่อนของนายสินะ?’

 

ความเงียบงันที่คล้ายกับอยู่ในสุสานผ่านพ้นไป

 

เค้าร่างเงาที่เคยปกคลุมด้วยความมืดกลับค่อยๆสว่างจ้าขึ้นมา

จากปลายนิ้วจนถึงข้อมือ,ต้นแขน และต่อเนื่องขึ้นมาจนทั่วทั้งร่าง ปรากฏมาเห็นได้อย่างชัดเจน

 

เงาจางหายไปปรากฏเป็นบุคคุลผู้หนึ่งนั่งอยู่ฝ่ายตรงข้าม

 

จอมมารดันทาเลี่ยน

 

สัญชาตญาณอันเฉียบคมของอลิซาเบธบอกเธอว่านี่เป็นโอกาสอันดี

ในที่สุดเธอจะได้โค่นล้มดันทาเลี่ยนลงได้แล้ว!

 

‘จับตัวนายได้แล้ว……!’

 

หากเธอรู้แล้วว่า คู่ต่อสู้กลัวอะไร ก็ไม่มีเหตุผลให้เธอจะต้องลังเลอีกต่อไป

 

บทสรุปของสงครามการทูตไม่ใช่ประเด็นสำคัญอีกต่อไป เธอรับมือมันได้

และเธอก็จะทุ่มเททุกอย่างลงไปในการประชุมตัวแทนของสาธารณรัฐครั้งนี้ ที่จัดขึ้นก่อนสิ้นสุดช่วงฤดูหนาว!

 

นี่แหละที่จะสถานที่ให้เบาะแสในการจัดการกับดันทาเลี่ยน

 

ขณะที่อลิซาเบธกำลังดีอกดีใจอยู่นั้น เธอกลับระลึกถึงบางสิ่งขึ้นมาได้

 

“……?”

 

มีสิ่งหนึ่งของร่างกายของอีกฝ่ายที่ยังถูกเงาดำปกคลุมอยู่ นั่นคือใบหน้า

 

ใบหน้าของเขานั้นมืดสนิท จนเธอดูไม่ออกว่า เขาแสดงสีหน้าอย่างไรออกมาขณะที่จ้องมองกระดานหมากรุกอยู่

 

‘……เดี๋ยวก่อน’

 

ตอนนั้นเองที่อลิซาเบธเพิ่งมารู้ตัว

 

 

‘หากเขาปรารถนาที่จะจับมืออย่างเป็นมิตรกับฝ่ายนิยมกษัตริย์เขาเองก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องเข้ามาวุ่นวาย หรือชิงชัยในสงครามการทูตนี่สิ’

 

ก็แค่เชิญทูตจากแต่ละประเทศและให้การต้อนรับดีๆก็เพียงพอแล้ว

 

ไม่มีเหตุผลจำเป็นใดๆที่ดันทาเลี่ยนต้องไล่ตามชัยชนะเป็นบ้าเป็นหลังขนาดนั้นเลย

 

‘หรือสถานการณ์นี้มิได้เป็นอย่างเดียวที่กดดันเขาอยู่……?’

 

ทำไมนายต้องรีบเร่งขนาดนั้นกัน?

ทั้งๆที่นายเองก็ได้เปรียบอยู่ตอนนี้แล้วแท้ๆ

 

 

‘……!’

 

บังเกิดความรู้สึกแวบปลาบขึ้นมาที่ไขสันหลังของอลิซาเบธ

 

 

ณ ตอนนั้นเองกระดานหมากรุกในจินตนาการของเธอหายวับไปโดยสิ้นเชิง

 

ความมืดก็สลายตัวไป

 

อลิซาเบธเบิกตาโพลงขึ้นมาทันที มิติมืดทั้งหมดหายลับ แทนที่ด้วยภาพออฟฟิศทำงานที่เธอคุ้นตา

 

ออฟฟิศอันเงียบงันของเธอ

อลิซาเบธบ่นพึมพัมกับตัวเอง

 

 

“……เขาคิดว่า ตัวเองเป็นฝ่ายผู้อ่อนแออย่างนั้นหรือ?”