บทที่ 301 – ฆาตกรผู้ฆ่าจักรวรรดิ (3)

 

 

เดซี่ไปที่ไหนสักแห่งพร้อมคนส่งข่าว

อาจเป็นสถานที่อยู่ของอกาเรส

 

ผมได้รายงานกับ เวสซาโก้,กามิกิน,บาร์บาทอส,พี่เบเลธและสิตริถึงเรื่องที่เกิด ผ่านลูกแก้วสื่อสาร

นักสู้แนวหน้าทั้งหมดที่อยู่ในกองทัพจอมมารเพื่อออกล่า ดังนั้นอกาเรสหมดอนาคตแล้วล่ะ

 

“นายท่าน,พวกเขากำลังหนีไปยังกำแพงชั้นใน”

 

“ให้พวกนั้นหนีไป นั่นก็แค่การดิ้นรนเฮือกสุดท้าย

อ้อใช่ ถ่ายทอดคำสั่งไปด้วยนะว่า ใครขอยอมจำนนก็ฆ่าทิ้งได้เลย”

 

พอพวกเรารู้ว่าราชินีเฮนริเอตต้าตั้งใจจะยอมจำนน จึงเป็นโอกาสดีในการฆ่านักโทษทิ้ง ต่อให้พวกเขาขอยอมแพ้ ทหารบริททานี่ก็จะไม่เหลือใครกลับบ้านได้เลย

 

 

 

“ทำแบบนั้นแล้วพวกเขาจะไม่ยิ่งดิ้นรนขัดขืนหรือ”

 

“แบบนั้นก็ยิ่งดี ข้าอยากเห็นเจ้าพวกนั้นดิ้นรนให้เต็มที่จวบจนสิ้นลมหายใจสุดท้าย”

 

พวกทหารบริททานี่พยายามหนีไปที่กำแพงเมืองชั้นใน

 

การต่อต้านที่เกิดขึ้นอย่างตั้งใจในเมืองกลับหยุดลงทันที สิ่งที่พวกเราต้องทำมีแค่เพียงการกวาดล้าง ทหารของพวกเราฆ่าล้างปล้นชิงโดยไม่ละเว้น

ผมสั่งทุกคนว่า อย่าแตะต้องเด็ก คนแก่ และผู้หญิง

พูดอีกนัยหนึ่งก็คือ ฆ่าผู้ชายทิ้งให้หมด

 

ผ่านไปห้าชั่วโมงหลังจากพวกเราปิดล้อม ควันดำห้อมล้อมตัวเมือง

พวกเราแน่ใจแล้วว่า การกวาดล้างเสร็จสิ้น พวกเราก็เข้าประตูเมืองพร้อมกับกงทัพที่คอยอยู่

 

ในหลายพื้นที่นั้นโล่งเตียนราบคาบราวกับโดนรถแทรคเตอร์ไถผ่าน

มีทหารยืนรักษารูปขบวนอยู่ในพื้นที่เปิดหลังจากอาคารถล่มลงมา

ผมกับลอร่าขี่ม้าตีคู่กันไป ทหารต่างแสดงการต้อนรับในทันทีที่เห็นพวกเรา

 

“ความรุ่งโรจน์จงมีแด่นายพลฟาร์นาเซ!”

 

ขวัญกำลังใจของพวกเขาสูงขึ้นมา เมื่อได้ปล้นฆ่าได้ตามใจอยาก

มอนสเตอร์กินเนื้อมนุษย์จนอิ่มท้องแล้วยังเก็บของที่ดูมีค่าราคาแพงใส่กระเป๋า

เราไม่เคยเปิดช่องให้มีการรบปะทะจริงจังซึ่งเป็นอันตรายต่อพลเดินเท้าอย่างมาก

 

จากมุมมองของเจ้าพวกนี้ สงครามครั้งนี้เป็นเพียงการฆ่าล้างปล้นชิงอย่างเดียว

ว่าง่ายๆ ความเสี่ยงน้อย มีแต่ได้ฝ่ายเดียว ดังนั้นแล้วลอร่า เดอ ฟาร์นาเซจึงเป็นดั่งฮีโร่แห่งสงครามสำหรับพวกนั้น

 

 

“ช่างเป็นเสียงโห่ร้องที่น่าฟังนัก”

 

ชื่อเสียงเรียงนามของลอร่าย่อมได้รับการจดจารึกลงในประวัติศาสตร์อย่างไม่ต้องสงสัยเลย

หญิงสาวอายุยี่สิบปี ผู้นำกองทัพมนุษย์และปีศาจเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ได้บดขยี้กองทหารบริททานี่ ที่เคยมีกองทัพพิชิตดินแดนเหนือทวีปผืนนี้…….

ยิ่งไปกว่านั้น ลอร่ามิได้สนใจในการปล้นชิงสิ่งของใด

 

ตามปรกติแล้ว จะต้องมีการส่งสินค้าข้าวของขึ้นมาให้ตามสายบัญชาการตามลำดับ

ลอร่าจะได้รับของบรรณาการพวกนั้น แต่เธอกลับแจกจ่ายมันคืนกลับไปสู่ผู้ที่มอบให้เธอ

 

‘ทหารทั้งหลายผู้ยืนอยู่ในสนามรบด้วยสองเท้า ถือหอก และแทงอาวุธด้วยกายและใจเป็นหนึ่งต่างหากที่เป็นตัวเอกในการรบครั้งนี้

พวกเจ้าทั้งหมดสมควรได้รับรางวัลตอบแทนชัยชนะของพวกเรา’

 

เธอดูถ่อมตนและเอาใจใส่ลูกน้องเป็นอย่างดี

ลอร่านั้นจึงถูกเรียกว่า ‘นายพลที่ได้รับพรจากเหล่าทวยเทพ’ ในหมู่ทหาร

 

“รู้สึกยังไงบ้างล่ะ? ข้าเชื่อว่า เจ้าคงไม่คุ้นเคยกับความรู้สึกนี้เท่าไหร่”

 

“อื้มมม ความรู้สึกที่ได้เป็นที่เทิดทูนบูชาในฐานะผู้บัญชาการที่สุดยอดจริงๆ”

 

สมแล้วที่เป็นข้ารับใช้ของผม ลอร่าตอบกลับมาโดยไม่กระดากอายเลย

 

“ทหารที่เชื่อใจผู้บัญชาการของตน จะอดทนข่มกลั้นยามเผชิญกับความพ่ายแพ้

และยามที่พวกเขาได้รับชัยชนะ เขาก็จะเชื่อว่าที่ชนะได้ก็เพราะผู้บัญชาการ 

นับเป็นโชคดีจริงนะ ที่หญิงสาวผู้นี้หน้าตาสะสวยพอสมควร”

 

ลอร่ายกยิ้มที่มุมปากราวกับจะยั่วล้อ

“อย่างนี้แล้วตัวฉันไม่ถือว่าเป็นบุคคลที่คู่ควรต่อการเคารพบูชาอีกหรือ?”

 

“นี่เธอยอตัวเองด้วยเหรอเนี่ย?”

 

ผมถึงกับถอนใจออกมา

 

“ใครจะไปรู้กันว่า ข้ารับใช้คนแรกของข้าจะเป็นพวก โรคป่วยเจ้าหญิง*(princess syndrome)

ชีวิตที่แล้วข้าคงทำเวรทำกรรมไว้มากจริงๆ”

 

“อย่างน้อยที่สุดนายท่านก็ไม่ได้เป็นแค่ฮีโร่ที่ช่วยเหลือดินแดนแห่งนี้ หากแต่ท่านก็ได้ช่วยเหลือหญิงงามผู้งดงามอย่างฉันด้วย

แบบนั้นดียิ่งกว่าช่วยประเทศหนึ่งหรือสองประเทศด้วยซ้ำ”

 

ผมถึงกับหัวเราะออกมา

อ้า นั่นสินะ ผมเป็นฮีโร่ผู้กอบกู้ประเทศแห่งนี้จริงๆนั่นแหละ

 

พวกเรามาถึงย่านจตุรัสใจกลางเมือง

 

เหล่าผู้บัญชาการทั้งหลายมารวมตัวกัน

มีทั้งคนแบบบาร์บาทอสที่โชกชุ่มด้วยเลือดและจอมมารที่สะอาดเอี่ยมอ่องเพราะไม่ชอบมีส่วนร่วมในการต่อสู้แบบไพมอน

จอมมารตนนั้นคุกเข่าต่อหน้าพวกเรา

ทั่วทั้งร่างของอกาเรสถูกพันธนาการไว้

 

ผมถึงกับประหลาดใจเพราะไม่คิดว่าก่อนว่า จะจับเป็นอกาเรสมาได้

 

“น่าประทับใจยิ่งนัก กับการที่ได้เห็นอกาเรสผู้ไร้ใครเทียบได้จะมาถูกจับเช่นนี้”

 

“ถึงข้าจะเสียแขนขวาเพราะเจ้านี่ก็เถอะ”

 

พี่เบเลธยักไหล่ เขาเหลือแขนข้างเดียวอย่างที่พูด

คนอื่นนอกจากเขา สิตริก็เสียแขนไปข้าง ไม่มีตรงไหนของร่างกายบาร์บาทอสที่ไม่มีแผล

 

เวสซาโก้เองที่แม้จะปลอดภัยก็สูญเสียราชาภูตน้ำไป แม้จะอัญเชิญราชาภูตแห่งความมืดออกมาแล้วก็ตาม

มีเพียงกามิกินคนเดียวที่สบายดี พร้อมกับยิ้มสดใส เนื่องจากเธอให้การสนับสนุนทุกคนจากด้านหลัง

 

บาร์บาทอสหัวเราะก๊าก

 

“โชคดีที่นังนี่มันแผลเต็มตัวไปหมด ดูเหมือนไอ้พวกบริททานี่มันจะเป็นคนมัดไว้อย่างแน่นเสียด้วย

ส่วนลูกสาวนายเองก็เป็นคนที่หวดปิดงาน”

 

“โอ้? อย่างนั้นเองหรือ?”

ผมมองเดซี่ และเห็นหน้าเธอชุ่มโชกไปด้วยเลือด

“ช่าย นังหนูนั่นลอบเข้าข้างหลังอกาเรสตอนที่พวกเราดึงความสนใจนังนั่น 

อกาเรสมันก็รู้แหละ แต่ไม่คาดคิดว่า นังหนูจะใช้ดาบของบาอัล ดังนั้นแล้ว—”

 

ฉับ

บาร์บาทอสทำเสียงล้อเลียนด้วยความขบขัน

 

“นังหนูก็เลยฟันง้าวของอกาเรสพ่วงไปกับแขน นั่นแหละเป็นการโจมตีสวยๆปิดงานล่ะ 

ถึงนังนั่นจะเก่งเป็นบ้าเป็นหลังแค่ไหน แต่จะไปทำอะไรได้กัน ถ้าโดนพวกเรารุมโทรมยับหมาขนาดนี้? เคะเคะเคะ”

 

บาร์บาทอสดูจะพออกพอใจมากที่จับเป็นอกาเรสได้

เธอโดนอกาเรสดูถูกและยั่วโมโหมาตลอดตั้งแต่ช่วงสงครามกลางเมืองที่ผ่านมา

 

เธอคงคิดอยากเอาคืนอยู่แล้วแหละ ดังนั้นเมื่อเห็นบาร์บาทอสเล่นงานคืนแบบนั้นผมก็ได้แต่ยิ้ม

 

“ทำได้ดี, เดซี่

เจ้าทำได้ดี”

 

“…….”

 

ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าส่วนตัวออกมาแล้วเช็ดคราบเลือดที่แก้มของเดซี่

เดซี่ยังคงมองผมด้วยดวงตาสีอ็อบซิเดี้ยน

 

 

“เธอแสดงบทบาทเป็นผู้จัดการทั้งบาอัลและอกาเรส เธอเป็นมนุษย์ผู้ได้รับความดีความชอบนั่นด้วยเช่นกัน

ใบหน้าของเจ้าก็เหมือนใบหน้าของข้า

ความสำเร็จของเจ้าก็เหมือนความสำเร็จของข้า

ตระหนักถึงเรื่องนี้ไว้เสมอล่ะ”

 

ผมเก็บผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือดไว้ในกระเป๋า 

เดซี่อ้าปากค้างน้อยๆก่อนจะหุบปากลง

ดูเหมือนเธอพึมพัมอะไรบางอย่างเป็นการตอบกลับมา

 

“……เข้าใจแล้วค่ะ, ท่านพ่อ”

 

เป็นเพราะเธอเหนื่อยล้าอย่างนั้นหรือ?

น้ำเสียงของเธอจึงได้แผ่วเบาลงกว่าทุกที ดูเหมือนไม่ใช่เพราะเธอไปเจอกับอกาเรสมา

อันที่จริงผมอยากดุที่เธอทำตัวอ่อนแอต่อหน้าจอมมารทั้งหลาย แต่เอาเถอะ

วันนี้เธอสร้างความดีความชอบไว้ ดังนั้นผมจะยอมทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

 

 

ผมหันไปหาลอร่า

 

“ท่านผู้บัญชาการการรบครับ บุคคลสำคัญของศัตรู ,อกาเรสอยู่ที่นี่แล้ว

ผู้บัญชาการคนอื่นกำลังฟังคำตัดสินของท่านอยู่

ท่านจะลงโทษเธออย่างไรดี?”

 

“คนทรยศอกาเรส”

ลอร่าพูดเสียงดังจนคนรอบข้างได้ยินชัดเจน

 

“เจ้าทรยศพันธมิตรฝ่ายตนเพื่อเอาผลประโยชน์ส่วนตัว ในขณะที่พวกเรากำลังสมานสามัคคีเป็นหนึ่งด้วยความชอบธรรม 

แล้วเจ้ายังนำทหารหนีไปยังโลกมนุษย์โดยไม่เคยแสดงความสำนึกเสียใจในสิ่งที่ทำลงไป

 

เจ้าเป็นศูนย์กลางแห่งความชั่วร้ายผู้สร้างความแตกแยกและการทรยศให้เกิดขึ้นอย่างมิต้องสงสัยบ ไม่ว่าจะเป็นในโลกปีศาจหรือโลกมนุษย์”

 

“…….”

อกาเรสเงยหัวขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าเธอมีบาดแผลเละเทะ ผิวหนังและเส้นผมที่เคยสว่างสดใส กลับเต็มไปด้วยเลือดแห้งที่พอกกรัง

ดวงตาของเธอเป็นสิ่งเดียวที่ยังส่องระยับด้วยความเย็นชา

 

“การประหารเป็นการลงโทษเพียงอย่างเดียวที่คู่ควร”

น้ำเสียงลอร่ายังคงเดิม สายตาของอกาเรสไม่อาจข่มขู่เธอได้แม้แต่น้อย

 

“แต่ถึงอย่างนั้น อกาเรส,อดีตจอมมารลำดับสอง 

ที่ผ่านมาการกระทำของเจ้าที่ทำไปเพื่อเผ่าพันธุ์ของตนนับเป็นพันปี และชื่อเสียงที่ก่อร่างสร้างมาก็ใช่ว่าจะเล็กน้อย

 

จอมมารอกาเรส 

ฉันขอถามเจ้าในฐานะตัวแทนฝ่าบาท รูดอล์ฟ ฟอน ฮับบวร์ก ผู้บัญชาการสูงสุดของกองทัพพันธมิตรเรา”

 

“…….”

 

“เจ้าสำนึกเสียใจในความผิดของตนและยอมชดใช้ ด้วยการรับใช้กองทัพเราในฐานะสามัญชนหรือไม่? 

หากเป็นเช่นนั้น เจ้าจะได้รับการอภัยโทษหากยอมตัดเขาที่เป็นเครื่องยืนยันว่าเจ้าเป็นจอมมาร”

 

เขาของจอมมารเป็นสัญลักษณ์ที่แสดงถึงความภาคภูมิใจ

สาเหตุที่เขาแสดงถึง สถานะจอมมารก็เพราะเป็นแห่งมานาเข้มข้น การยอมตัดเขาก็ไม่ต่างจากการยอมละทิ้งสถานะความเป็นจอมมารไป ถึงแม้มันจะงอกออกมาภายหลังได้ก็ตาม

 

 

ณ เวลานั้นที่ความเงียบเข้าครอบงำ

ไหล่ของอกาเรสสั่นไหวในขณะที่จอมมารทั้งหลายต่างเฝ้าดูด้วยความสนอกสนใจ

 

เธอหัวเราะออกมาเบาๆ

 

 

“คึคึคึ……ฮุฮุ, ฮุฮ่าฮ่าฮ่า…….”

 

อกาเรสระเบิดหัวเราะออกมาโดยไม่ยั้ง และดูไม่เหมือนเธอแกล้งทำเป็นหัวเราะเยาะด้วย

สีหน้าสีตาของเธอแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัดว่าเธอหัวเราะออกมาสุดปอดจริงๆ

 

 

“เท่านั้นเองหรือ?”

อกาเรสหันหน้าไปมองรอบๆแล้วถาม

 

 

“เจ้าทาสผู้เรียกร้องหาความภาคภูมิใจในต้นเอ๊ย นี่พันธมิตรเสี้ยวจันทราจะจบแบบนี้เองหรือ? 

เพื่อชัยชนะแล้ว เจ้าสวมหน้ากากมนุษย์ แล้วซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง

เจ้าอ้างตำแหน่งรักษาการณ์ของจักรวรรดิเพื่อหลอกผู้คน

…….ซ้ำร้ายพวกเจ้ายังให้ มนุษย์คนหนึ่งสั่งการกองทหารของพวกเจ้าอีกด้วย”

 

รอยยิ้มบางๆปรากฏบนริมฝีปากอกาเรส

 

“เน่าเหม็นจริงๆ

เหล่าจอมมารที่ครั้งหนึ่งเป็นตัวตนดั่งเทพเจ้า ตกต่ำลงกลายเป็นสามัญชน มาคราวนี้ก็กลายเป็นทาส

ได้เห็นจุดจบที่ไม่น่าดูแบบนี้แล้วจะให้ข้าทำอะไรนอกจากหัวเราะเล่า…….”

 

“มันใช่สิ่งที่เธอควรพูดรึ อกาเรส”

ผมตอบกลับไปทันที ผมไม่ชอบที่เธอทำตัวสะอาดสูงส่ง

 

“ตอนที่บาร์บาทอสแนะนำให้ไล่กวดศัตรูที่วินโดโบน่า เธอก็ปฏิเสธ

หลังสงครามกลางเมือง เธอก็หลบลี้หนีภัยไปอยู่กับผู้ปกครองบริททานี่

 

ไหนล่ะ เกียรติศักดิ์ศรีของจอมมารที่เธอพูดถึงกันล่ะ?”

 

“…….”

ทั้งหมดที่อกาเรสพูดมานั่นก็เป็นข้ออ้างในการหักหลังทั้งนั้น ทุกคนต่างรู้สึกเช่นนั้น

 

หากอกาเรสเป็นยอดจอมมารในหมู่จอมมารจริงๆ เธอก็ควรจะก้มหน้ายอมรับว่าเธอสู้บาร์บาทอสตอนนั้นไม่ได้

หากทำเช่นนั้น เธอก็ยังพอมีความชอบธรรมหลงเหลืออยู่บ้างหลังจบการรบครั้งนั้น

แต่อย่างไรก็ดีอกาเรสกลับไม่ยอมรับ แล้วยังหนีไปลี้ภัย…….

 

“ในที่สุด เธอก็ทรยศผู้ปกครองบริททานี่เหมือนกัน จุดจบของคนทรยศก็คือ การโดนทรยศนั่นเอง ไม่นับว่าเป็นข้อสรุปที่ยอดเยี่ยมไปเลยรึไง?”

 

“……ข้าไม่ได้โดนทรยศ”

อกาเรสขบเคี้ยวฟัน แผลบนใบหน้าเผยให้เห็นฟันทุกซี่

 

 

“ข้ากำลังจะใช้เจ้ามนุษย์นั่นเพื่อฆ่าพวกแกทิ้งให้หมด ก่อนจะฆ่านังนั่นภายหลัง

แผนของข้าไม่เปลี่ยน แต่นังเฮนริเอตต้าตั้งใจจะยอมจำนนต่อพวกแก

ข้าอภัยให้นังนั่นไม่ได้ ข้าจึงเป็นฝ่ายโจมตีก่อน…….”

 

อ้อ ผมเข้าใจแล้ว อกาเรสนี่เองที่เป็นฝ่ายสร้างความแตกแยกก่อนมิใช่เฮนริเอตต้า

 

เฮนริเอตต้าเองก็คงจะแนะนำให้อกาเรสยอมจำนนพร้อมกันด้วย ซึ่งนั่นเป็นการดันให้อกาเรสจนมุม

 

อกาเรสลอบโจมตีพวกนั้นทันที ทำให้เฮนริเอตต้าตกอยู่ในสภาพที่เลวร้ายที่สุด ความอลหม่านก็เลยเกิดขึ้นทั่วเมือง…….

 

 

ผมยิ้มกรุ้มกริ่ม

 

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็เป็นคนที่โง่เหลือเกินเลยจริงๆ,อกาเรสเอ๋ย”

 

“อะไรt?”

 

“เฮนริเอตต้าไม่มีวันทรยศสหายศึกของเธอ

นางอาจเป็นผู้ปกครองที่เย็นชาและโหดไปบ้าง แต่อย่างน้อยที่สุด นางก็เป็นผู้ที่ดีต่อผู้คนใต้ปกครองและสหายของเธอ

หากเฮนริเอตต้าต้องการจริงๆแล้วล่ะก็ นางสามารถลอบฆ่าเธอได้ง่ายๆแล้วหันมายอมแพ้พวกเราโดยไม่เสียอะไรเลยด้วยซ้ำ”

 

“…….”

 

แต่ถึงอย่างนั้น เฮนริเอตต้าก็ยังให้โอกาสกับเธอ โอกาสที่จะหนีหรือยอมแพ้ไปด้วยกัน

“ณ ตอนที่เธอสร้างความแตกแยกเพราะไม่อาจให้อภัยพวกนั้น นั่นคือ ชั่วขณะที่เธอละทิ้งเกียรติภูมิแห่งนักรบทิ้งไปแล้ว

เธอไม่ใช่นักรบอีกต่อไปแล้วล่ะ

เธอมันไม่ต่างจากสัตว์เดียรัจฉานที่หลงยึดอยู่กับแต่ชัยชนะ”

 

“…….”

 

“สหายรักของข้าเอ๋ย”

 

ผมหันหน้าไปหาเหล่าจอมมารทั้งหลาย

 

“อย่างที่พวกท่านเห็นแล้ว คนทรยศเยี่ยงอกาเรส หาได้มีความสำนึกใดอยู่ไม่

ในเมื่อจอมมารทั้งหลายต่างมาประชุมอยู่กัน ณ ที่นี้แล้ว

ตัวข้า,ดันทาเลี่ยน ขอแนะนำให้พวกเราเปิดโหวตว่า สมควรประหารอกาเรสหรือไม่”

 

เปิดการโหวตขึ้น

 

32 เสียงโหวตให้ประหารอกาเรส ไม่มีใครโหวตไม่ประหาร 

การประหารนั้นจึงเป็นเสียงโดยเอกฉันท์

 

ผมรับดาบของบาอัลมาจากเดซี่แล้วส่งมันให้กับลอร่า 

ลอร่าพยักหน้า และเข้าไปใกล้ๆอกาเรส

อกาเรสดูจะยอมรับชะตากรรมตัวเองจึงหลับตาลง

 

“อกาเรส, มีคำสั่งเสียใดเป็นครั้งสุดท้ายไหม?”

 

“…….”

 

ไม่มีคำตอบใดๆกลับมา นั่นเป็นคำตอบของเธอแล้ว

 

ลอร่าตวัดดาบลงโดยไร้ความลังเล เสียงเฉือนฉีกดังไปในอากาศ ก่อนที่จะเป็นเสียงของวัตถุหนักๆกระแทกและกลิ้งไปกับพื้น

 

ปัญหาโดนกำจัดสิ้น

จอมมารอกาเรสผู้ครั้งหนึ่งเคยทำให้ฟ้าดินสั่นไหวด้วยความหวาดกลัวด้วยพละกำลังของเธอเพียงอย่างเดียว จบชีวิตลงเช่นนั้น