บทที่ 282 – การร่วมมือกันครั้งยิ่งใหญ่(10)

 

 

“ท่านครับ”

ผมบีบมือบารอนเบอร์ซี่ด้วยความปิติสุข

 

หากชนชั้นสูงฟรานเคียร่วมมือกับพวกเรา แทบไม่ต่างอะไรกับชนะสงครามครั้งนี้ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

ขณะที่กุมมือก็มองตากันไปด้วย

เขาจริงใจกับเราแค่ไหน? เขาแน่วแน่กับเรื่องนี้แค่ไหน?

 

 

—เราทั้งคู่ต่างยืนยันสิ่งนี้ในตัวอีกฝ่าย

 

มันไม่ใช่เรื่องนามธรรมอย่างความรู้สึก ผมเปิดหน้าต่างสเตตัสของบารอนเบอร์ซี่

 

ความคิดนึกของบารอนนั้นแสดงให้ผมล่วงรู้นับตั้งแต่ค่าความชอบของเขานั้นมากกว่า 20 บารอนพูดความจริง

ผมเปิดปากถาม

“ถึงพวกนิยมกษัตริย์กับพวกนิยมสาธารณรัฐนั้นจะทะเลาะเบาะแว้งกัน แต่ ‘พวกเรา’ต้องเป็นหนึ่งเดียวกัน”

 

“ขณะนี้มีเด็กผู้สืบสายโลหิตอยู่

พวกเราตั้งใจที่จะดันเขาขึ้นมาเป็นราชาและคอยดูแลเขาด้วยการพามาไว้ที่รัฐสภา

และพวกเราจะพาตัวองค์จักรพรรดินีโดวาเจอร์มาด้วยในฐานะที่ปรึกษาของรัฐสภา”

 

ประชาธิปไตยโดนมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขอย่างนั้นรึ?

 

ด้วยการผลักดันราชาหนุ่มขึ้นบัลลังค์โดยมีภาระที่น้อยลง ส่วนตัวสภาเองก็จะได้มีอำนาจสูงสุดในการปกครองประเทศ

 

ในขณะที่ฝ่ายนิยมกษัตริย์ยังคงสามารถรักษาสายเลือดราชวงศ์ไว้ได้ ส่วนพวกนิยมสาธารณรัฐเองก็ยังคงมีอำนาจสูงสุดในส่วนของสภา ถือว่า ทั้งสองกลุ่มนั้นได้ประนีประนอมกันแล้ว

 

จักรพรรดินี แคเทอรีน เดอ เมดิชี เป็นที่นับหน้าถือตาของผู้คนทั้งหลายวางตัวเป็นผู้ไกล่เกลี่ย เป็นสถานการณ์ที่ไม่เลวเลย

 

“ไม่เหมือนว่า แผนนี้จะเกิดขึ้นได้ภายในไม่กี่วัน

แผนนี้มันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่?”

 

“ทันทีที่พวกเราพ่ายแพ้ในสงครามกลางเมือง

ดยุคกุยส์ตายในสนามรบ แต่น้องชายของเขายังมีชีวิตอยู่”

 

“น้องชายของดยุคกุยส์……ท่านคงหมายถึง นักบวชระดับสูงแห่งลอเรน และ ดยุคมายีน(High Priest of Lorraine and Duke Mayenne)”

 

ผมเอียงคอ

 

เมื่อครั้งสงครามกลางเมืองเกิดขึ้นในฟรานเคีย ดยุคกุยส์นั้นเป็นผู้บัญชาการสูงสุดของฝ่ายต่อต้านพันธมิตรบริททาเนีย อันเป็นที่รู้จักกันในนามกองทัพศักดิ์สิทธิ์

ความสามารถของเขาเป็นที่ครั่นคร้ามแก่เฮนริเอตต้า นางจึงเฝ้าระวังเขาเป็นอย่างมาก

ตระกูลดยุคกุยส์โดนกดขี่อย่างหนักหลังสงครามกลางเมืองจบลง

 

นักบวชระดับสูงแห่งลอเรน และ ดยุคมายีน

ผู้ลงมือก็ยังไม่ทราบตัว แต่ก็เห็นๆกันอยู่ว่าเป็นใคร

 

แต่ถึงอย่างนั้นบารอนเบอซีกลับบอกผมว่า พวกเขาเตรียมแผนการใหญ่ไว้แล้ว มันเป็นอย่างไรกันนะ? 

บารอนเบอร์ซี่ทอดสายตา

 

 

“……เหล่าพี่น้องตระกูลกุยส์เตรียมแผนการเผื่อไว้ในกรณีที่พ่ายแพ้ไว้แล้ว

พวกเขาคาดการณ์ได้ว่า ชนชั้นสูงของฟรานเคียจะโดนบีบจนทำอะไรไม่ได้หากเป็นเช่นนี้ต่อไป

ชนชั้นสูงส่วนน้อยได้ทำข้อสัญญาต่อกัน

พวกเขาจะตบตาพวกบริททนาโดยพวกเขาจะแกล้งทำตัวเป็นคนทรยศเสียเอง”

 

“คนทรยศ……? อย่าบอกนะว่า”

ผมเผลออ้าปากด้วยความตกใจ บารอนเบอซี่พยักหน้าอย่างเศร้าๆ

 

“หนึ่งในสหายของพวกเราเองนั่นแหละที่เป็นผู้จับตัว นักบวชระดับสูงแห่งลอเรน และ ดยุคมายีนส่งไปให้เอง”

 

“……โอ้ นี่มันน่าตกใจนัก”

ความจริงที่บารอนผู้นี้บอกมาชวนให้ตะลึง

 

หากเหล่าชนชั้นสูงของฟรานยเคียไม่ทำอะไรเพื่อแก้สถานการณ์ในขณะนี้ มีหวังพวกเขาต้องค่อยๆแห้งเหี่ยวลงและโดนเฮนริเอตต้ากำจัดหมดเป็นแน่

ดังนั้นแล้ว ถึงพวกเขาจะไม่แน่ใจในกองทัพว่าจะสามารถโค่นเฮนริเอตต้าลงได้ เขาจึงเหลือทางเลือกสุดท้าย

 

นั่นคือ เหล่าชนชั้นสูง ‘แกล้ง’ ทำเป็นย้ายไปอยู่ฝั่งบริททานี่แทน ด้วยการส่งตัวน้อยชายของดยุคกุยส์ให้กับเฮนริเอตต้า

 

ว่าง่ายๆ พวกเขานั้นกำลังทรยศพันธมิตรคนสำคัญ เฮนริเอตต้าคงยินดีรับพวกเขาไว้ในฐานะคนทรยศ แน่ๆ แต่จากมุมมองของผู้คนชาวฟรานเคียพวกเขาก็ไม่ต่างจากคนทรยศตัวจริง

แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่ นักบวชระดับสูงแห่งลอเรน และ ดยุคมายีนต่างตั้งใจสละชีวิตตนเองเพื่อเหล่าสหายอยู่แล้ว…….

 

ต้องขอบคุณการกระทำเช่นนั้นของพวกเขา ทำให้ราชินีเฮนริเอตต้าคลายความสงสัยลงได้

เหล่าสหายกำลังเฝ้ารอโอกาสนั้นต่อไปในขณะที่ถูกแปะป้ายว่าเป็นคนทรยศ ก็ใช้โอกาสนั้นลับคมมีดดาบรอการล้างแค้น…….

 

ฟรานเคียเป็นชาติที่ไร้ซึ่งพลัง

พวกเขาอาจก้มหัวให้กับอำนาจทางการทหารที่ยิ่งใหญ่ของเฮนริเอตต้า แต่พวกเขาก็ยังคงดำเนินแผนการนั้นอยู่เบื้องหลัง

 

ผมแอบสงสัยนะจะเกิดอะไรขึ้นหาก จักรพรรดิเฮนรี่ ที่สามนั้น ฉลาดขึ้นกว่านี้สักนิดหนึ่ง จักรพรรดิคนนั้นน่ะมีชนชั้นสูงเก่งๆคอยหนุนหลัง อาจไม่ถูกบริททานี่กลืนกินง่ายดายแบบนี้ก็เป็นได้

 

บารอนเบอร์ซี่กระดกไวน์เข้าไปหนึ่งอึก

“ฟู่ว ราชินีเฮนริเอตต้านั้นร้ายกาจนัก 

ถึงเธอจะคลายความสงสัยไปแล้ว แต่ก็ยังคงไม่ประมาท

นั่นเป็นเหตุผลว่า ทำไมเธอจึงส่งกองทหารที่มีแต่ชนชั้นสูงของฟรานเคียออกมารบ”

 

“โปรดบอกจำนวนกำลังพลทั้งหมดให้ข้ารู้ด้วยเถอะ”

 

“กำลังพลทั้งหมดสิบสองเมืองเป็นพันธมิตรกับพวกเรา”

 

สิบสองเมือง

 

 

ไม่ใช่จำนวนที่น้อย แต่ก็ไม่ใช่จำนวนที่มากเช่นกัน หากผมเป็นพันธมิตรกับพวกเขาที่นี่ หากเพิ่ม กำลังพลเจ็ดเมืองอิสระที่อยู่ทางเหนือของฟรานเคียเข้าไปอีก

รวมแล้วก็เป็นสิบเก้าเมืองอยู่ฝ่ายพวกเรา

 

สิบเก้าอย่างนั้นรึ? เป็นตัวเลขที่เยอะทีเดียว ก็ยังไม่พอที่จะพลิกสถานการณ์ตอนนี้อยู่ดี, แต่มันก็มากพอที่จะสวมมงกุฏสร้างราชาองค์ใหม่ขึ้นมา…….

 

 

“ท่านครับ ท่านต้องระวังให้มากๆ”

ผมสงบจิตสงบใจก่อนจะพูดต่อ

 

“ราชินีแห่งบริททานี่นั้นทรงพลังมาก ก่อนหน้านี้ พวกเราออกจะแน่ใจแล้วว่า กองทัพพันธมิตรศักดิ์ศรีสมควรได้รับชัยชนะ แต่พวกเรากลับเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ดังนั้นตอนนี้พวกเราจึงอ่อนแอลงกว่าตอนนั้น”

 

 

ถึงแม้พวกเราจะได้เปรียบในส่วนของความชอบธรรมและแผนการก็ตาม แต่มันไร้ค่าหากเราแพ้ในการต่อสู้จริง

 

“ตอนนี้อย่าเพิ่งเคลื่อนทัพ ท่านต้องอดทนรอก่อน

เราจะโค่นราชานีเฮนริเอตต้าได้เมื่อไหร่ ท่านก็ค่อยลุกขึ้นมาก่อการเมื่อนั้น!”

 

บารอนเบอร์ซี่ถึงกับเบิกตากว้าง

 

“ท่านกำลังจะไปโค่นราชีนีด้วยตัวเองอย่างนั้นหรือ?

นี่มันอันตรายเกินไปแล้ว!”

 

“ท่านครับ ชนะหรือแพ้ อาจจะแค่วัดกันที่ความเป็นไปได้

ไม่มีอะไรยืนยันได้ว่า พวกเราจะชนะแม้นพวกเราร่วมมือกัน

พวกเรายังคงมีแผนการบางอย่างที่พอจะใช้ได้อยู่”

 

ผมมองท่านบารอนด้วยแววตาที่จริงจัง

 

“ถึงการที่บอกว่า พวกเราจะสร้างพันธมิตรจะฟังดูเป็นเรื่องดี แต่จะเกิดอะไรขึ้นหากพวกเราต้องพ่ายแพ้เพราะเหล่าทวยเทพไม่สนับสนุน? 

นั่นก็จะแปลว่า ราชินีเฮนริเอตต้าจะฆ่าล้างชนชั้นสูงของฟรานเคียได้โหดร้ายมากยิ่งขึ้น”

 

“…….”

 

“เมื่อเกิดการฆ่าล้างใหญ่รุนแรง

แม้แต่เมล็ดพันธุ์แห่งการปฏิวัติที่ท่านหว่านไว้ก่อนหน้าก็ย่อมถูกถอนรากถอนโคนไปด้วยจนหมดสิ้น

เมื่อนั้นฟรานเคียก็ถึงจุดจบโดยแท้จริง ดังนั้นแล้ว ท่านครับ!

พวกเราต้องตระหนักถึงกรณีที่เลวร้ายที่สุดไว้ด้วย”

 

บารอนเบอร์ซี่นวดคางขณะครุ่นคิดอย่างหนัก

 

อันที่จริงแล้วก็ไม่ใช่อะไรที่แย่สำหรับพวกเขาเลย

 

ผมเสนอตัวไปร่วมรบแทนพวกเขาเอง ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาก็ยินดีกับแนวคิดนี้อยู่แล้ว พวกเราจะเป็นฝ่ายแบกรักภาระทั้งหมดไว้เอง จึงไม่มีเหตุผลให้บารอนเบอร์ซี่ต้องปฏิเสธ

 

“……หากให้ข้าพูดตามตรง ข้อเสนอของท่านมันดี ดีเกินจะเชื่อว่าเป็นจริง

ทำไมท่านต้องอาสายื่นข้อเสนอที่สร้างความเสียหายกับตัวเองเช่นนี้ด้วย?”

“ท่านครับ, แม้ข้าจะได้รับหน้าที่เป็นทัพหน้าในสถานการณ์เช่นนี้ แต่หัวใจของข้างยังอยู่ที่ฟรานเคีย

ข้าปรารถนาที่จะปกป้องภัยพาลใดๆที่จะมาย่างกรายสู่ฟรานเคีย”

ผมยิ้มขมขื่น

 

“อาจจะยากที่จะคาดหวังผลลัพธ์ดีๆจากกองทัพของรูดอล์ฟ ฟอน ฮับบวร์ก

 

ข้าเองก็ไม่อาจปฏิเสธถึงความเป็นไปได้ที่ว่า มกุฏราชกุมารผู้นี้อาจมาแทนที่ตำแหน่งราชินีของบริททานี่หลังจากขับไสนางออกไปได้…….ท่านไม่คิดอย่างนั้นหรือ?”

 

“อืมมม”

บารอนเบอร์ซี่พยักหน้าอย่างลำบากใจ เขาไม่อาจตอบกับผมซึ่งๆหน้าได้ก็จริงแต่เขาก็คงกำลังคิดคำนึงถึงความเป็นไปได้นั้นอยู่

 

 

“ข้าจึงอยากที่จะเตรียมการทุกอย่างไว้ล่วงหน้าก่อน

โดยไม่ลืม เผื่อไว้ในกรณีที่พวกเราอาจจะพ่ายแพ้

เราต้องคิดถึงความเป็นไปได้ที่มกุฏราชกุมารฮับบวร์กอาจทรยศพวกเราหลังจากได้รับชัยชนะแล้วด้วย

นายท่านครับ, ท่านต้องถนอมกำลังทหารของฟรานเคียไว้ให้มากที่สุดเผื่อสถานการณ์เช่นนั้นด้วย”

 

 

“ดังนั้นพวกเราไม่สมควรเข้าร่วมสงครามในครั้งนี้…….”

 

“ใช่ครับ”

 

บารอนเบอร์ซี่ถึงกับสะเทือนใจ เขาลุกขึ้นยืนแล้วกอดผมไว้

ชายคนนี้,ผู้เป็นดั่งรูปปั้นหินสลักกลับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะร้องไห้

 

“ท่านช่างเป็นคนรักชาติตัวจริง”

 

“……ข้าจะทำทุกทางเพื่อให้ได้กลับไปร่วมกลุ่มหลังจากแพ้สงครามกลางเมืองตอนนั้น”

ผมพูดตอบกลับเขาไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

 

“รูดอล์ฟ ฟอน ฮับบวร์กนั้นเป็นหุ่นเชิดของจอมมารบาร์บาทอส และบาร์บาทอสเองก็ก็หวาดกลัวจอมมารอกาเรส

ข้าพยายามอย่างมากที่จะสร้างกองทัพขึ้นมาเพื่อกดข่มความกลัวของพวกนั้น……. 

นายท่าน, ข้าขออภัยด้วยที่มาช้าไป”

 

“ท่านนักบวช จอน โบล…….”

สุดท้ายบารอนเบอร์ซี่ก็หลั่งน้ำตาออกมา

ผมได้ยินเสียงซาวด์เอฟเฟ็คที่แสนจะคุ้นหู

 

 

「ค่าความชอบของบารอนเบอร์ซี่เพิ่มขึ้น 11.」

「ค่าความชอบของบารอนเบอร์ซี่เพิ่มขึ้นถึง 50 อีกฝ่าย ‘เชื่อใจ’ ในตัวคุณ」

 

พวกเรากอดกันแนบแน่นอีกหลายครั้ง ความรู้สึกดุจดั่งสหายศึกนั้นแสดงออกมาผ่านอ้อมกอด

 

เราสองคนดื่มไวน์กันตลอดคืนนั้น พอรุ่งสาง บารอนเบอร์ซี่ก็ออกไปจากค่าย

 

 

“ฟู่ววว”

 

ผมนั่งลงที่เก้าอี้ของตัวเอง

ผมได้เก็บเกี่ยวสิ่งที่คาดไม่ถึงเข้าเสียแล้ว

 

 

บารอนเบอร์ซี่อาจคิดไปว่า การที่ผมพูดแบบนั้นก็ด้วยความรักชาติล้วนๆ แต่ก็เห็นๆกันอยู่แล้วว่า ผมไม่ได้มีความรักในชาติฟรานเคียแม้แต่น้อย

ผมไม่อาจปล่อยให้กองทัพจอมมารฮุบกลืนฟรานเคียได้

 

“ทุกอย่างนับจนถึงตอนนี้ก็ยังคงดำเนินไปตามแผนอยู่”

การยึดแดนเหนือของฮับบวร์กทำให้กองกำลังจอมมารมีอำนาจมากพอแล้ว

หากพวกนั้นยึดฟรานเคียได้อีก มีหวังสมดุลระหว่างมนุษยชาติกับฝ่ายปีศาจย่อมต้องพังทลายลง

 

กองทัพจอมมารก่อตั้งขึ้นในขณะเดียวกันฝ่ายมนุษย์เองก็กำลังต่อต้านกันเองอยู่ หากพวกมนุษย์โดนกวาดล้างจนสิ้นแล้ว มีหวังกองกำลังจอมมารจะต้องเข้าสู่ยุคสงครามกลางเมือง

 

ผมไม่นั่งเฉยๆแล้วปล่อยให้เหตุการณ์นั้นมันเกิดขึ้นแน่

 

สถานการณ์ตอนนี้ที่ทั้งฝ่ายที่ราบ,ฝ่ายเป็นกลางและฝ่ายภูเขาต้องยืนเคียงข้างกัน ช่างเป็นสถานการณ์ในอุดมคติที่สุดแล้ว

 

อาจเป็นช่วงเวลาที่สับสนอลหม่านและรุนแรงไปสักหน่อย แต่ก็เป็นช่วงที่ทำให้ผมได้ประโยชน์

ผม,จอมมารดันทาเลี่ยน ได้สร้างฐานอำนาจขึ้นในฐานะผู้ไกล่เกลี่ยระหว่างกลุ่มได้ ไม่ว่าจะเป็นการแก่งแย่งแข่งขัน หรือ ร่วมมือประสานงานกันก็ตาม…….

 

 

 

สี่วันหลังจากบารอนเบอร์ซี่จากไป

ทัพหน้าของพวกเราก็เข้าปะทะกับทัพหน้าของฟรานเคียอีกครั้ง

 

 

มันเป็นการต่อสู้ที่เป็นไปตามบทบาทที่พวกเราเขียนไว้แต่แรกแล้ว ราชินีเฮนริเอตต้าน่ะยังคงสงสัยพวกชนชั้นสูงของฟรานเคียอยู่

 

 

พวกเราจะแสดงให้นางเห็นว่า พวกเขาไม่ได้แพ้พวกเราเพราะตั้งใจที่จะแพ้

 

ด้วยเหตุนี้ พวกเราจึงต้องยอมเสียสละ นายพล แกสพาร์ด เดอ ทาบาร์น(Gaspard de Tabarn)

 

 

“แด่ ฟรานเคีย!”

 

ทหารสูงวัย อายุราวหิบสิบ ผู้รับใช้ฟรานเคียมาตลอดชีวิต

 

ในช่วงต้นชีวิตของเขานั้น เขาเป็นหัวหน้าองค์รักษ์พิทักษ์วังหลวงแห่งฟรานเคีย ต่อมาก็ได้เป็นทหารบัญชาการส่วนพระองค์ของจักรพรรดิ

เขาใช้ชีวิตที่ผ่านมาด้วยความสูงศักดิ์ในฐานะชนชั้นสูง

 

จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ทาบาร์นจะเป็นตัวตนที่เฮนริเอตต้าต้องระวังมากที่สุด

ความตายของบุคคลที่ยอดเยี่ยมเช่นนั้นย่อมจะลดคลายความระแวงของเฮนริเอตต้าลงได้มากฃ

นั่นคือ เป้าหมายของพวกเรา

 

พวกเราวางแผนกันไว้ก่อนแล้ว นายพลทาบาร์นจะพุ่งเข้ามาในสนามรบทันทีที่เปิดฉากต่อสู้

 

 

นับเป็นผู้บัญชาการสูงสุดที่แสนบ้า ที่บุกขึ้นหน้าแล้วพุ่งเข้าใส่

ส่วนเดซี่จะรุดเข้าประกบพวกนั้นจากด้านข้าง

 

 

แกสพาร์ด เดอ ทาบาร์น กับ เดซี่

ทหารชำนาญศึกผู้สูงวัย กับ นักรบสาวผู้พลิกโฉมการกลางสนามรบ

 

คมดาบปะทะกัน เดซี่สามารถเฉือนทะลวงผ่านเกราะอกของท่านนายพลได้หลังการปะทะกันครั้งแรก

 

“ถอนตัว!”

 

“ทหารทุกนาย, ถอย!”

 

กองทัพฟรานเคียนั้นรีบถอยกลับทันทีที่สูญเสียผู้บัญชาการฝ่ายตัวเองไป เป็นการถอยทัพที่รวดเร็ว

 

ว่ากันตามตรงก็คงพูดได้เช่นกันว่า พวกนั้นแทบจะไม่ได้สูญเสียอะไรมากมายนัก แผนการของพวกเรายังดำเนินต่อไปโดยไม่สะดุด

 

“…….”

 

ผมทอดสายตามองร่างของนายพลเฒ่าผู้นั้น 

ชายผู้นั้นยังคงมีรอยยิ้มเบิกกว้างบนใบหน้า

ร่างกายของเขานั้นยังแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อจนยากจะเชื่อว่า เขาอยู่ในวัยหกสิบ

มันดูราวกับว่า เขาสามารถลุกขึ้นมากวัดแกว่งดาบอีกครั้งเมื่อไหร่ก็ได้

 

เดซี่พึมพัมบางอย่างข้างๆผม

 

 

“เขายิ้มตลอดแม้ขณะที่เขาเข้าปะทะกับฉัน”

 

“……อย่างนั้นรึ?”

 

“ค่ะ ท่านพ่อ นั่นเป็นรอยยิ้มของชาย ผู้ยินดี และยอมรับความตายของตน”

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมเดซี่ถึงไม่ฟันคอนายพลเฒ่าผู้นี้

เธอแทงทะลวงผ่านทรวงอก เพื่อรักษาสภาพศพให้ดูดี เธอปฏิบัติกับอีกฝ่ายด้วยความเคารพยิ่ง

 

ผมถามเธอหนึ่งคำถาม

“แล้วเขาได้สั่งเสียอะไรไว้ไหม?”

 

“ขอบคุณ 

นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่เขากระซิบบอกกับฉันค่ะ”

 

ชายแก่ผู้นี้ใช้ชีวิตโดยไร้ซึ่งความเสียดายในภายหลัง

 

เพื่อผู้คนในชาติ เพื่อประเทศชาติ…….แม้ในวาระสุดท้ายของเขา, 

เขาอุทิศความตายของตนเองให้แก่คนในชาติ

เขาสามารถจะเชื่อได้ด้วยซ้ำ ว่านี่เป็นความตายที่ยิ่งใหญ่ของตัวเอง 

แล้วทำไมเขาต้องขอบคุณพวกเรากันล่ะ……?

 

 

“เดซี่เอ๋ย, จงจดจำวาระสุดท้ายของชายผู้นี้ไว้”

ผมพูดขณะที่ใช้มือปิดเปลือกตาให้กับผู้เฒ่า

 

“นี่เป็นความตายของบุคคลที่คนอย่างพวกเราไม่มีวันได้เจอ

จงจดจำสิ่งนี้ไว้ให้ดี”

 

“……ค่ะ, ท่านพ่อ”

 

ผมกับ เดซี่ จ้องมองศพของท่านผู้เฒ่าไปสักพัก

 

ชีวิตชีวิตหนึ่งพบกับจุดจบลง ณ ที่แห่งนี้

รอยยิ้มเปี่ยมด้วยสันติสุขและความภาคภูมิอยู่บนริมฝีปากของเขา

 

 

แล้วสักวันหนึ่ง ในช่วงวาระสุดท้ายของพวกเรา

ของเราสองคนจะระลึกได้ถึงความตายของผู้เฒ่าผู้นี้ และนึกอิจฉาเขาขึ้นมา…….

 

 

 

 

(TTL : บทช่วงนี้สะเทือนใจมาก 

ตั้งแต่ดันให้น้องลอร่าขึ้นเป็นผู้บัญชาการทหารจนตอนนี้ก็การเสียสละของแกสพาร์ด เดอ ทาบาร์น กับเหล่าชนชั้นสูงแห่งฟรานเคีย )