ผมถอดผ้าคลุมสีดำที่คลุมไหล่ออก

 

“…….”

 

เด็กสาวตรงหน้าผมปิดตา ราวกับยอมรับชะตากรรมตัวเอง

ดูเหมือนเธอจะเข้าใจอะไรผิดไปเพราะเห็นผมถอดเสื้อผ้าออก

 

ผมหัวเราะขณะที่เข้าไปใกล้เธอ ผมถึงได้เห็นว่า เด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าผมนั้นงดงามจนชวนให้หลงไหลคลั่งไคล้ขนาดไหน พออยู่ห่างไม่ถึงก้าว

 

เอาล่ะ อาจจะชวนให้ลุ่มหลงเพราะรูปลักษณ์ภายนอกของเธอเป็นเด็กสาวก็ได้

ผมดึงไปป์ออกจากผ้าคลุมแล้วสอดมันลงในกระเป๋ากางเกงแทน

ก่อนที่จะค่อยๆวางผ้าคลุมลงบน ร่างกายที่เปลือยเปล่า และขาวซีดของเธอ

 

“……?”

อิวาร์ ล็อดบรอคเบิกตาขึ้นอย่างระมัดระวัง

เธอมองมาที่ผม ดวงตาของเธอแสดงออกอย่างชัดเจนถึงสิ่งที่ไม่คาดฝัน  รอยยิ้มเป็นกันเองเผยออกมาที่ปากของผม

“ถือว่าแย่มาก หากข้าปล่อยให้เลดี้ผู้หนึ่งต้องเป็นหวัด”

 

“……ข้าออกจะแน่ใจแล้วว่า ฝ่าบาทน่าจะปรารถนาร่างกายของเด็กสาว”

 

“หาาา? ทำไมข้าต้องไปทำอะไรแบบนั้นกันล่ะ? ข้าไม่ใช่พวกชั่วแบบนั้นสักหน่อย”

 

ช่างเป็นการสรุปที่น่าตลกดีแท้

อิวาร์ ล็อดบรอคถึงกับขมวดคิ้วพอผมตอบแบบนั้น

 

 

“ขอประทานอภัย แต่ไม่ใช่ว่าท่านมีรสนิยมชอบเด็กสาวหรือคะ ฝ่าบาท?

ข้าออกจะแน่ใจแท้ๆว่า หลังจากสังเกตมาหลายรั้งถึงความสัมพันธ์ของท่านที่มีกับฝ่าบาทบาร์บาทอสและเด็กสาวที่เป็นข้ารับใช้ของท่าน”

 

“นั่นมันเข้าใจผิดอย่างแรงเลย”

 

ปล่อยให้คำพูดให้ร้ายคนอื่นแบบนี้ แพร่กระจายไปทั่วโลกแบบนี้ได้ยังไงกันเนี่ย? ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ

“ข้าชอบสาวที่โตเต็มวัย แต่ถึงนั่นจะเป็นรสนิยมข้าจริง ข้าก็ไม่โง่พอจะลวนลามหัวหน้าบริษัทเคียนคุสก้าหรอก ก็น่าจะชัดเจนอยู่แล้วนี่?”

 

“อืมม ข้าเข้าใจแล้ว หรือรายงานนั้นจะผิดพลาดกันนะ?”

อิวาร์ ล็อดบรอคแตะคางราวกับมีหนวดอยู่

 

ผมมองเธอด้วยความฉงนสงสัย พอเธอเห็นดังนั้นก็รู้ว่า กำลังทำอะไรอยู่จึงหยุดมือ

 

เธอกระแอมแบบอายๆก่อนจะเอาผ้าคลุมมาห่มให้ดี

 

“อืม ก็นานพอสมควรเลยที่ข้าไม่ได้ใช้ร่างกายจริง ก็เลยมีบ้างที่เผลอแสดงกิริยาท่าทางแปลกๆไป ขออภัยด้วย”

 

ไม่ใช่แค่ท่าทางอย่างเดียว วิธีการพูดยังไม่ต่างจากชายแก่

มันก็บันเทิงสำหรับผมดีที่ได้เห็นเด็กสาวตัวน้อยๆพยายามทำตัวเหมือนผู้ใหญ่

 

 

“ในเมื่อทุกอย่างลงตัว ข้าก็จะรอรับผิดชอบในฐานะที่ทำให้เจ้าต้องเปิดเผยตัวจริงเช่นนี้

เอาล่ะ เรื่องนั้นไว้ทีหลัง ว่าแต่เจ้านี่ไม่รู้จักวิธีรับแขกเลยรึอย่างไรกันนะ”

ผมทิ้งตัวลงกับโซฟาใกล้ๆ

 

“ยังไม่เอาไวน์มาให้อีก! หวังจะให้ข้าสนิทสนมกับเจ้าแบบนี้ได้ที่ไหนกัน?”

 

“ฝ่าบาท หรืออันที่จริงทั้งหมดที่ท่านทำมานี่ก็เพื่อจะได้ดื่มเหล้าบกับข้าหรือ?”

อิวาร์ ล็อดบรอคนั้นมองผมขณะที่ยังเกาะผ้าคลุมด้วยมือทั้งสอง ดูเหมือนเธอจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์นี้ดี

 

 

“แล้วยังไงกันล่ะ? นี่เจ้าคิดว่า ข้าอยากมาพบร่างจริงของเจ้าเพียงเพื่อที่จะกุมจุดอ่อนอย่างนั้นรึไงกัน? 

ข้าบอกเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่านี่หน่า ความปรารถนาเดียวของข้าที่มีคือ การได้สนิทสนมกับเจ้า”

 

ผมยิ้มกรุ้มกริ่ม

 

 

“ข้าเองก็อยากรู้ว่า ไวน์เลิศเลอขนาดไหนกันนะ ที่หัวหน้าแห่งเคียสคุสก้าจะเอามาเสิร์ฟให้กับแขก

อย่าทำให้ข้าผิดหวังล่ะ ข้าตั้งตารอมันอยู่ล่ะ”

 

ตั้งแต่วินาทีนั้นเอง

แต่เกมได้เริ่มขึ้นแล้ว

 

 

* * *

 

 

นี่ออกจะเป็นความจริงที่น่าประหลาดใจ แต่ผมน่ะไม่เคยพบเจอกับ นางเอกจากเกม <Dungeon Attack> เลย !

แน่ล่ะถึง ผมจะเจอตัวละครหญิงมากมายในเกมก็เถอะ

 

แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครสักคนที่เป็นนางเอกหลัก

 

(TTL : แล้วทั่นผู้นำอลิซาเบธล่ะ พรี่ดัน! พรี่ไม่นับนางเป็นนางเอกเหรอวะ แฟนคลับอันดับ 1 ของพรี่เชียวน้ะ (ฮา) )

 

ที่ชวนให้อับอายกว่านั้น ตัวละครล่าสุดที่ผมสร้างความสัมพันธ์ด้วยกลับเป็นฝ่ายตรงข้ามที่คิดฆ่าล้างทำลายตัวละครหลักของเกม……!

 

ลอร่า เดอ ฟาร์นาเซ่ ที่อยู่ฝ่ายบริททานี่ ผู้ที่แสดงความเกลียดชังต่อตัวเอกอย่างเปิดเผย

บาร์บาทอส,ไพมอน,สิตริ,และกามิกินเองก็เป็นจอมมาร ดังนั้นพวกนี้ไม่มีทางที่จะรู้สึกรักๆใคร่ๆกับใครได้หรอก

 

(TTL : พรี่พูดงี้ สิตริกับกามิกินโคตรน่าสงสารเลย ออกจะคลั่งรักหัวปักหัวปำพรี่ทั้งคู่!)

 

ผมที่เคยพิชิตมาทุกรูทของนางเอกที่มีในเกม ดังนั้นผมรู้ดีถึงวิธีจีบพวกเธอ 

ซึ่งนั่นก็แปลว่า ผมไม่มีทางที่จะรู้วิธีพิชิตใจผู้หญิงที่ไม่ใช่นางเอกเกมเลยยังไงล่ะ!

 

 

ผมจิบไวน์และยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

‘แต่ก็ต้องขอบคุณที่ บาร์บาทอส,ไพมอนและสิตริ มีค่าความชอบค้างแตะถึง 50 หน่วยแล้ว’

<Dungeon Attack> แม่งเป็นเกมระยำ

 

นางเอกทุกคนจะมี ระดับความชอบที่ล็อคไว้ โดยเป็นระบบอีกชั้นหนึ่ง สรุปก็คือ จะต้องปลดล็อคเควสบางอย่างไปทะลุค่าความชอบจาก 50หน่วย ขั้นต่อไปก็ 99 หน่วย 

 

โดยมีเควสที่จำเป็นต้องทำที่แตกต่างออกไปในแต่ละตัวละครนางเอก

ผู้เล่นก็ต้องไปฟาร์มซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อพิชิตใจนางเอกเกมโดยที่เกมแม่งไม่ให้ข้อมูลห่าอะไรมาเลย

 

แต่ถึงอย่างนั้น ผมรู้มันทั้งหมดแหละ!

 

 

การพยายามไล่เควสของนางเอกหลักของเกมนั้นยากมาก จึงมีไก๊ด์น้อยมากที่ปรากฏในบอร์ด

 

มีแต่โพสคนคร่ำครวญอยากเห็น ฉากอย่างว่า ให้เร็วที่สุด

 

ผมรู้มันทั้งหมดแหละ!

ไม่ใช่แค่เพียง นางเอกหลักและนางเอกรองรวมกันทั้ง 72 คน หากแต่ผมยังรู้วิธีพิชิตใจนางเอกที่มีเงื่อนไขบ้าๆบอๆอีกด้วย

 

อย่างในกรณี เจ้าหญิงจักรวรรดิอลิซาเบธ คุณต้องเอาชนะบาอัล บอสลับให้ได้ก่อน แล้วถึงจะเข้าสู่รูทจบจริงๆของเธอได้

 

ถึงอย่างนั้น ผมรู้มันทั้งหมดแหละ!

 

 

ผมเป็นพวกติดเกมที่ฟาร์มอย่างบ้าคลั่งเพื่อที่จะได้เห็นฉากจบที่แท้จริงกับอลิซาเบธ

 

 

“ฮ่าฮ่า เหล้านี่รสชาติพิเศษจริงๆ สมกับเป็นเคียนคุสก้า”

 

“ได้ยินว่าท่านชอบเช่นนั้น ข้าก็โล่งใจ”

 

แล้วจะปิดบังอะไรผมได้อีกล่ะ?

 

อิวาร์ ล็อดบรอคที่ตอนนี้ดื่มไวน์คุณภาพเลิศอยู่ตรงหน้าผม

……เป็นหนึ่งในนางเอกหลักที่ผมจำวิธีการปลดล็อคค่าความชอบได้เป็นชุด!

 

โอ่เอ๋ย องค์เทพี━

 

มันช่างเป็นไปไม่ได้เลยที่จะจิตใจไม่สั่นไหว ในฐานะนักบวชแห่งองค์เทพีอาร์เทมิส ผมนั้นได้แต่ยินดีปรีดากับพรและโชคอันประเสริฐที่ได้รับจากเติมเต็มจากโลกใบนี้

 

ผมนั้นเฝ้ารอโอกาสอย่างนี้นี่แหละ

 

เอาจริงนะ ไอ้การที่ผมไม่อาจมีเซ็กส์กับนางเอกคนใดของเกมนี้เลยนับตั้งแต่เข้ามาสู่โลกเกมที่ผมรักนั้น เป็นอะไรที่บ้าบอมาก!

 

“คึ ข้าไม่ได้เมาแบบนี้มานานแล้ว มาๆ เจ้าก็ควรจะดื่มอีกแก้ว!”

 

“แน่นอน ฝ่าบาท”

ค่ำคืนยิ่งมืด

ผมกับอิวาร์ ล็อดบรอค เรามาดื่มเหล้ากัน

 

ทั้งจอมมาร ทั้งแวมไพร์มีค่าต้านแอลกอฮอล์ที่สูงมาก พลังการฟื้นฟูนั้นมันป้องกันผลจากการเมา

ดังนั้น จึงเป็นการดวลกันระหว่างพวกเราด้วจิตวิญญาณแห่งการแข่งกัน ขณะที่เทเหล้าลงท้องอย่างกับน้ำเปล่า

 

อิวาร์ คงคิดว่า ตอนนี้พวกเราแค่กำลังนั่งดื่มกันเฉยๆ

อาจจะพูดคุยเล่นกันสักสามชั่วโมง แล้วเธอก็ประมาท แล้วก็รอดูว่าเมื่อไหร่ผมจะเผยโฉมหน้าจริงออกมา

 

‘โทษทีนะ อิวาร์ แต่เกมน่ะมันเริ่มไปแล้วน่ะ’

ผมแอบลอบยิ้มในใจ

 

อุปสรรคแรกเลยสำหรับการพิชิตอิวาร์ ล็อดบรอค แวมไพร์ผู้เป็นนักเชิดหุ่น มี 4 เงื่อนไขที่ต้องทำ

Ο

เงื่อนไขแรก – ผู้เล่นกับอิวาร์นั้นต้องดื่มเหล้าด้วยกัน ‘ตามลำพัง’

เงื่อนไขที่สอง – ผู้เล่นกับอิวาร์นั้นต้องดื่มเหล้าด้วยกันนานเกินกว่า ‘สามชั่วโมง’ ในเกม

เงื่อนไขที่สาม – ต้องเกิดขึ้นอย่างน้อย ‘หนึ่งปี’ หลังจากที่ผู้เล่นได้พบกับอิวาร์ ล็อดบรอค

 

เงื่อนไขที่สี่ – ผู้เล่นต้องได้ฟัง ‘เรื่องราวนั้น’ จากอิวาร์ ล็อดบรอค เอง

 

แต่เดิมแล้ว ค่าความชอบที่นางเอกเกมมีจะเพิ่มขึ้นสูงมากหากได้ดื่มเหล้าด้วยกันตามลำพังอยู่แล้ว

 

ไม่มีทางที่ผู้ชายกับผู้หญิงจะมาดื่มเหล้ากันตามลำพังจะไม่ชอบกันอยู่แล้ว ถูกไหม?

 

 

ปัญหาก็คือ การเพิ่มค่าความชอบของอิวาร์ ล็อดบรอคนั้นโคตรของโคตรยาก

มันเป็นความจริงที่คุณก็น่าจะเห็นแล้วว่า ค่าความชอบของเธอที่มีต่อผมยังไม่ถึง 20ด้วยซ้ำทั้งที่ ผมรู้จักกับเธอมาเกือบ 3 ปีแล้ว ก็คงพอรู้กันแล้วล่ะว่ามันยากแค่ไหน

 

 

แต่ถึงอย่างนั้น

‘ในที่สุดผมก็ได้รับเกียรติให้ได้ดื่มเหล้ากับอีกฝ่ายโดยไม่ขึ้นกับค่าความชอบแล้ว’

 

ผมควรจะเรียกว่า เป็นกลโกงดีไหม?

ผมสามารถสร้างทางลัดไปสู่ความสำเร็จทั้งที่ปกติแล้ว ต้องทำผ่านระบบเกมที่สุดจะเข้มงวด

 

ยิ่งนางเอกดื่มเหล้ากับคุณนานเท่าไหร่ ก็ยิ่งเพิ่มค่าความชอบมากขึ้นเท่านั้น แต่ผมสามารถบรรลุเงื่อนไขนี้ได้โดยง่าย

 

‘เรามาเคลียร์เงื่อนไขสุดท้ายกันดีกว่า’

ผมจะแกล้งทำเป็นเมา แล้วเล่นไปตามน้ำ

 

 

“ข้าจะพูดเพียงเพราะเราอยู่กันตามลำพังหรอกนะแต่……หึหึ จอมมารแม่งก็ไอ้ระยำดีๆนี่เองแหละ มีแต่พวกห่าลากทั้งนั้น”

 

“ฝ่าบาท?”

 

“ข้าหมายความตามนั้น เจ้าก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้วนี่ใช่ไหมล่ะ? ก็ดูเอาสิ

นานแค่ไหนแล้วหลังจบเรื่องกองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทราครั้งที่ 8 

แล้วยังไงล่ะ ข้าก็ยังเป็นจอมมารลำดับ 71 อยู่ แม้จะสร้างผลงานใหญ่ถึงเพียงนี้…….เจ้าคิดว่า นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน?”

 

อิวาร์ ล็อดบรอดเม้มริมฝีปากแน่น

มันเป็นเรื่องความละเอียดอ่อนและปัญฆาทางการเมืองที่เธอไม่รู้ว่า ผมนั้นเมาจริงหรือเปล่า

 

ผมแกล้งทำเป็นเมาแล้วตะโกนออกไป จริงๆก็เมานิดหน่อยอะนะ

 

 

“คิดว่า บาอัลแฟร์นักหรือไง? มีแต่ไอ้โง่งั่งเท่านั้นแหละที่คิดว่า มันแฟร์ ข้าไม่รู้หรอกว่าทำไม แต่เขาไม่อยากเลื่อนระดับให้ข้า

ให้ตายหอะว่ะ จะบาอัลหรือไม่ว่าใครก็ตาม จอมมารแม่งก็เห็นแก่ตัวและเป็นไอ้ระยำที่หยิ่งยโสอยู่ดี……!”

 

“…….”

อิวาร์ ล็อดบรอคพูดขึ้นอย่างระวัง

 

 

“อย่าเศร้าไปเลยค่ะ ก็ยังมีคนอย่างบาร์บาทอสกับสิตริอยู่ใช่ไหม?”

 

“โอ้? นี่เจ้าไม่ได้ฟังข้าสินะ ข้าพูดว่า พวกมันทุกตัวต่างเห็นแก่ตัวและหยิ่งยโส!”

ผมทำท่าเป็นโกรธขณะที่ยกชูมือซ้ายให้ดู

 

“เห็นไหมว่า นิ้วข้าหายไปสองนิ้ว? ข้าต้องเสียนิ้วไปเพราะบาร์บาทอสอยากได้”

 

“อะไรนะ?”

 

“มันอาจจะเป็นหลักฐานแสดงความรักหรืออะไรสักอย่าง เธอเองก็อยากจะได้รับคำสัญญาที่พิสูจน์ว่า นางเป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับข้า

 

นิ้วข้ากระเด็นไปสองนิ้วก็ด้วยเหตุผลเห็นแก่ตัวแบบนั้นแหละ ได้ยินมาว่า นางเอกไปอัดเป็นสร้อยคอ แล้วสวมมันไว้ตลอด”

ผมคว้าขวดไวน์มาดื่มจากปากขวด

 

(TTL : ไงล่ะ! ฟันนิ้วเอง มอบให้เอง ยกมาด่าเอง นักเลงพอ! ……. ไอ้เหรี้ยพรี่ดัน! ฝัฝ! (ฮา) )

 

 

“คึก แล้วข้าจะทำอะไรได้? บาร์บาทอสก็ไม่ต่างจากเจ้านายข้า……. ข้าไม่อาจต้านนางได้ หากนางอยากได้นิ้วมือข้า นิ้วเท้าข้า หรือแม้แต่ดวงตา ข้าก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมยกให้…….พวกแม่งก็เห็นแก่ตัวเหมือนกันหมดแหละ ทุกตัวเลย…….”

 

“……ฝ่าบาท ท่านก็พูดเกินไป”

สีหน้าของอิวาร์ นั้นหมองหม่น

ผมสัมผัสได้ว่า อีกฝ่ายเริ่มจะกินเบ็ดทีละน้อยทีละน้อยแล้ว

 

“พูดเกินไปอย่างนั้นรึ? ไร้สาระ! ถ้าข้าเลือกได้ข้าไม่อยากเกิดมาเป็นจอมมารหรอก จอมมารเนี่ยนะ! แบกรับความฝันอุดมคติของเผ่าปีศาจส้นตีนเหอะ!”

ผมบ่นออกมา

 

“เผ่าห่านี่มันผิดสามัญสำนึกมาตั้งแต่แรกแล้ว ความฝันอุดคติใครคนนั้นก็ไปทำเองสิวะ

…….นั่นต่างหากที่ทำให้อุดมคติถึงมีค่ามีความหมาย จอมมารแม่งผิดพลาดตั้งแต่ถือกำเนิดขึ้นมากแล้ว

พวกแม่งเป็นเหมือนความผิดปกติของโลกใบนี้……ไม่ว่ายังไงก็เหอะ”

 

“…….”

 

“เอาจริง ความแตกต่างระหว่างปีศาจกับมนุษย์ ก็อยู่ตรงที่จอมมารอ่านอารมณ์ได้กับอ่านอารมณ์ไม่ได้ ก็แค่นั้น……. พูดอีกอย่างก็คือ ถ้าไม่มีจอมมารอยู่แล้ว มนุษย์และปีศาจก็ไม่ต่างกันเลย━”

 

“ฝ่าบาท!”

อิวาร์ ล็อดบรอคตะโกนออกมา

 

“หากท่านพูดมากไปกว่านี้ มันจะเกินเลยไปแล้วนะ!”

 

“……อย่างนั้นเหรอ? ข้าเกินเลยไปแล้วอย่างนั้นเหรอ?”

ผมยิ้มอย่างขมขื่น

 

 

“แต่มันเป็นเรื่องจริงน่ะ ตัวข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า จอมมารนั้นมีไว้ทำไม

…….พวกเราเป็นทั้งนักการเมือง ทั้งวางแผน ทั้งแก่งแย่งชิงดีกัน ปลุกระดมฝูงชนไม่ต่างจากนักการเมืองอื่น ……. ทั้งหมดนั่นคือสิ่งที่พวกเรา ทำ อย่างนั้นเองหรือ ข้าคนเดียวที่ทำเกินเลยไปอย่างนั้นหรือ……?”

คอของผมนั้นตกพับ

 

“แต่ ก็จอมมารเองไม่ใช่หรือที่ทำเกินเลยไปน่ะ? ปีศาจและมอนสเตอร์นับไม่ถ้วนต้องมาล้มหายตายไปเพราะถ้อยคำไร้สาระของจอมมาร…….อิวาร์ ล็อดบรอค ต่อให้ข้าเมาอยู่ ข้าก็กล้าพูดได้ว่า ฝ่ายไหนทำเกินไปกันแน่…….เห็นกันชัดๆอยู่แล้วนี่……..”

 

ชั่วขณะแห่งความเงียบงันเข้ามาแทนที่ เราสองคนต่างดื่มไวน์กันโดยไร้ถ้อยคำ

ผมสงสัยจังเลยน้า ผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว?

ผมได้ยินเสียง อิวาร์ ล็อดบรอคนั่งลง

 

 

 

“……ฝ่าบาท ท่านคิดเช่นนั้นจริงๆหรือ?”

 

 

กู๊ด!

 

ผมถึงกับยิ้มแฉ่งอยู่ในใจ

 

(TTL : ร้ายกาจฉิบหาย เอาคำพูดตั้งข้อสงสัยของไพมอนที่มีต่อการดำรงอยู่ของจอมมารมาขายฝันอิวาร์! )