* * *

 

 

ผมรุดไปที่หมู่บ้านโดยไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ใส่ตอนเดินทาง

พาร์ซิออกมาต้อนรับผม

 

“ยินดีครับ ฝ่าบาท”

 

“เจ้าดูแก่กว่าวัยเหมือนทุกทีเลยนะ”

 

“อ๋อ เฮอะ! หากฝ่าบาทไม่คิดรับผิดชอบอนาคตอันยาวไกลของข้า ก็อย่ามาพูดเรื่องนั้นเลย”

 

พาร์ซิทำปากบู้บี้และแก้มป่อง 

 

ตลกดีที่เห็นผู้ชายหน้าตาเหมือนหมูป่าทำท่าทางแบบนั้น เขาดูแก่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจากครั้งล่าสุดที่เจอกันเมื่อไม่กี่เดือนก่อน 

เอาจริงๆ พาร์ซิน่ะไม่ได้เป็นแต่เพียงตัวแทนของผู้ปกครองในดินแดนนี้เท่านั้นหากแต่เขายังมีหน้าที่เป็นผู้นำและเป็นผู้ปลอบขวัญชาวบ้านจากหมู่บ้านร้างของเดซี่ด้วย

 

จากที่เห็นก็พอบอกได้ว่า เขาเจอปัญหาเรื่องการไกล่เกลี่ยความขัดแย้งระหว่างลูกบ้านแต่ละหมู่บ้านอยู่

พวกเราเข้าไปที่บ้านหัวหน้าหมู่บ้านแล้วคุยเข้าประเด็นกันโดยไม่รอช้า

 

“ฮื่มม คุณลอร่า เดอ ฟาร์นาเซ น่ะไม่ใช่พวกไร้เดียงสาก็จริง”

พาร์ซิขมวดคิ้วราวกับเจอปัญหาใหญ่

“แต่ฝ่าบาทครับ เธอไม่เข้าใจธรรมชาติของมนุษย์”

 

 

“เธอน่ะหรือไม่เข้าใจธรรมชาติของมนุษย์?”

 

 

“ในหัวเธอมันมีแต่เมฆสีสันสวยงามแล้วพูดออกมาแต่อะไรที่มันเป็นอุดมคติ”

 

พาร์ซิจามออกมา เขาคงเป็นหวัดนั่นแหละ

 

“ยกตัวอย่างเช่น?”

 

 

“เอาล่ะ ตัวอย่างก็ คุณฟาร์นาเซ่ เธอเรียกสิ่งนั้นว่าอะไรนะ? 

เธอบอกว่า หัวหน้าหมู่บ้านกับเจ้าของคนที่ควรจะบริหารจัดการหมู่บ้าน, กฏหมายนั้นต้องถูกร่างขึ้นโดยฝ่าบาทและข้ารับใช้ของฝ่าบาท 

และต้องจ้างคนอื่นมาช่วยในการดำเนินการตามกฏหมายเหล่านั้น”

 

พาร์ซิสะบัดน้ำมูกที่เปื้อนมือลงพื้น ไอ้ห่าโสโครกนี่!

เขาพูดต่ออย่างเป็นกันเอง

 

 

“พูดอะมันง่าย แต่เอาเข้าจริงจะทำยังไงกัน? 

พอลองมาคิดๆดูจากมุมมองลูกบ้านแล้ว มันก็คือการที่โดนใครก็ไม่รู้ที่ไม่เกี่ยวข้องกับฝ่าบาทและหัวหน้าหมู่บ้านมาตัดสินคดีความน่ะแหละ”

 

“อืมมม”

 

สิ่งที่ลอร่าบอกนั่นเป็นเรื่องการถ่ายโอนแบ่งอำนาจ

 

มันเป็นการออกกฏเกณฑ์ กฏข้อบังคับว่า ดินแดนแห่งนี้ควรจะมีการจัดการอย่างไรบ้าง 

แล้วกระบวนการยุติธรรมจะทำให้มีการบังคับใช้กฏเหล่านั้นอย่างเป็นรูปธรรม

จากนั้นก็ดำเนินการตามกฏหมาย และบทบัญญัติพวกนั้นพร้อมทั้งเป็นการปกครองคนไปพร้อมๆกันด้วย

 

มันเป็นแนวคิดที่จะแบ่งอำนาจเป็นหลายภาคส่วนไว้ก่อนเพื่อไม่ให้ผู้ปกครองนั้นมีอำนาจมากจนเกินไป

 

……ก็เลยไม่น่าแปลกใจหรอกที่ชาวบ้านธรรมดาแบบพาร์ซิจะบ่นว่า เรื่องพวกนี้มันยุ่งยากซับซ้อนโดยไม่จำเป็น

 

อำนาจตุลาการตัดสินคดีนั้นเป็นปัญหาอยู่ในตัว

ในยุคสมัยนี้ที่ เกิดข้อพิพาทกันอยู่ทุกวี่วัน หลายครัวเรือนต่างเกิดเรื่องบ่อยครั้งเมื่อช่วงเก็บเกี่ยวผลผลิตในทุ่งนา

 

สถานการณ์ก็เช่น ใครจะให้พวกเขายืมอุปกรณ์ทำฟาร์ม? ใครจะจัดหาแรงงานที่ดินแห่งนี้? แต่ละครัวเรือนนั้นเก็บเกี่ยวได้ผลผลิตเท่าไหร่? แต่ละคนในหมู่บ้านมีส่วนแบ่งในยุ้งฉางเก็บพืชผลเท่าไหร่? ถ้าเสาหลักหมู่บ้านเกิดตายด้วยโรคระบาดแล้วใครจะช่วยค้ำจุนครอบครัวที่เหลือ……? 

โอ้ย ปัญหายาวเหยียด

 

 

พวกชาวบ้านก็มักใช้วิธีแก้ปัญหาสถานการณ์แบบนี้ง่ายๆก็คือ 

 

ให้ชาวนาที่รวยและเก่งมีความสามารถอย่างหัวหน้าหมู่บ้านหรือเจ้าของที่มาตัดสินใจให้พวกเขาแทนน่ะสิ!

 

ผมจึงพูดขึ้น

 

“แล้วเจ้าไม่มอบอำนาจการตัดสินคดีให้กับเจ้าของที่ ที่ไว้ใจได้ล่ะ?”

 

“อืมมม ถ้าทำแบบนั้นมันก็จะเกิดกลุ่มเจ้าของที่ที่บริหารหมู่บ้าน กับกลุ่มเจ้าของที่ที่ได้รับมอบหมายในการตัดสินคดีน่ะสิ?

 สุดท้ายพวกเจ้าพวกนั้นแต่งงานกันมันก็ไม่ต่างจากตระกูลเดียวกัน ดังนั้นมันก็แทบไม่ต่างกันอยู่ดี”

 

“หึ”

ผมถอนใจ

 

“ปัญหาจริงๆก็คือ พวกนั้นสนิทสนมกันมากเกินไปใช่ไหม?”

 

 

“ถ้าถึงจุดนั้น มันดีกว่ามิใช่รึ หากเจ้าจะมอบให้เจ้าของที่ทั้งหลายมีอำนาจตัดสินคดีความน่ะ? 

หากเจ้าพวกนั้นมันร่วมมือกัน ทุกคนก็เห็นๆกันอยู่แล้ว

พวกนั้นไม่อาจทนการจับดูของชาวบ้านที่แสนน่ากลัวได้หรอกแต่ถึงอย่างนั้นมันก็อาจแกล้งทำเป็นตัดสินคดีให้ดูยุติธรรมก็ได้ ……ฮืมมมมม”

 

พาร์ซิพูดเสียงค่อย

 

ดูเผินๆการตัดสินคดีความนั้นอาจจะดูยุติธรรม แต่ในเมื่อเจ้าของที่ทั้งหลายต่างใกล้ชิดสนิทสนมกันผ่านการแต่งงานและตัวเงิน

 

มันก็เห็นกันชัดๆอยู่แล้วว่ามันจะเป็นยังไงต่อ หากไม่ทำอะไรที่มันชัดเจนกว่านี้ก็ยากที่ชาวบ้านจะกล้าร้องเรียน…….

 

“แล้วถ้าเราจะแต่งตั้งผู้ตรวจสอบที่พวกเช่าที่ดินไม่สามารถดึงตัวมาเป็นพวกได้ล่ะ?”

 

“แล้วท่านจะไปหาผู้ตรวจสอบนั่นมาจากไหนกัน? ในหมู่บ้านรึ? หรือนอกหมู่บ้านกัน?”

 

พาร์ซิพ่นลมออกจมูก

 

“หากท่านจ้างจากในหมู่บ้าน พวกนั้นก็จะช่วยเหลือเข้าข้าคนที่สนิทหรือมีสัมพันธ์ด้วย

แต่หากท่านจ้างคนจากข้างนอก พวกเขาก็จะไม่เข้าใจการทำงานของคนในหมู่บ้านและก็จะจบลงด้วยการตัดสินคดีด้วยการฟังความข้างเดียว

 

ไม่งั้นก็จะโดนพวกเจ้าของที่ดินติดสินบน ไม่สิ มันไม่สำคัญเลยแค่ เจ้าของที่ไปปล่อยข่าวว่า 

‘ใครเอาข้อมูลภายในไปบอกให้คนภายนอกรู้มันคือ ศัตรูของหมู่บ้าน’ ”

 

“ฮ่าาาาช์…….”

 

สุดท้ายแล้วก็วกกลับมาที่จุดเริ่มต้น

ตอนนี้มีนโยบายสองอย่างที่ผมคิดอยู่

อย่างแรก คือ มอบอำนาจทั้งหมดให้กับชาวบ้าน

และอย่างที่สองแบ่งกระจายอำนาจตามคำแนะนำของลอร่า 

 

 

เรามาลองพิจารณาดูนโยบายแรกกันดีกว่า

เพื่อให้อำนาจนั้นเป็นไปอย่างยุติธรรมจึงขอมอบอำนาจทั้งหมดให้แก่เจ้าของที่ ไม่ว่าการตัดสินใจนั้นผิดพลาดหรือรุนแรงเกินเหตุ 

ความรับผิดชอบก็ตกอยู่แก่ ‘เจ้าของที่ทุกคน’ โดยจัดเป็นความรับผิดชอบร่วมกัน

 

ชาวบ้านก็จะรุมประณามเจ้าของที่ดินคนนั้น ทำให้รู้แน่ชัดว่า ใครเป็นผู้ต้องรับผิดชอบ

 

แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าของที่ก็ไม่ใช่คนโง่ เขาจะปล่อยให้พวกตัวเองโดนลงโทษโดนขังคุกได้ยังไงกันล่ะ?

ดังนั้นแทนที่พวกเขาจะเสี่ยงทำอะไรผิดพลาดระหว่างตัดสินคดี ที่มีแต่เสียกับเสีย

ดังนั้น พวกเขาจึงเอาแต่ทำตามข้อปฏิบัติที่เป็น ‘กฏหมายจารีต’ เท่านั้น

 

 

ทำไมถึงตัดสินใจอย่างนั้น? ก็เพราะวิถีประเพณีของพวกเราเป็นอย่างนั้น

ทำไมคนนั้นได้ที่ดินเพิ่มล่ะ? ก็เพราะวิถีประเพณีของพวกเราเป็นอย่างนั้น

ทำไมบางคนใช้บ่อน้ำอันนั้นได้ แต่บางคนใช้ไม่ได้ล่ะ? ก็เพราะวิถีประเพณีของพวกเราเป็นอย่างนั้น

 

 

ทุกสิ่งทุกอย่างจะขึ้นกับเหตุผลทางจารีตประเพณี วิถีเดิมของพวกเขาทั้งนั้น…….

 

“สุดท้ายแล้ว กฏจารีตจะไม่กลายเป็นกลายเป็นกฏข้อห้ามไม่ต่างจากความเชื่อทางศาสนาอย่างนั้นหรือไง?”

 

“แล้วมันไม่ดีตรงไหนล่ะท่าน?”

 

พาร์ซิขมวดคิ้ว

 

หากพวกเขาปฏิบัติตามกฏจารีตประเพณี ทุกความรับผิดชอบทั้งหลายก็สลายไปในอากาศ

 

พอเจ้าของที่ทำอะไรชั่วร้ายเข้าก็ไม่ต้องรับโทษนั้น พวกเขาก็แค่พูดว่า ทุกอย่างมันเลวร้ายเพราะ ‘โชคไม่ดี’ 

 

พูดสั้นๆก็คือ แนวคิดชีวิตตามพรหมลิขิต*……เมื่อความเชื่อนั้นฝังรากอยู่ในทุกสิ่งทุกอย่าง

 

หากมีอะไรราบรื่นก็เพราะพวกเราโชคดี หากมีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นก็เพราะพวกเราโชคไม่ดี

 

ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงกฏหมายจารีตประเพณี ไม่มีความจำเป็นต้องแต่งตั้งผู้พิพากษาคนอื่นนอกเหนือจากเจ้าของที่ดิน พวกเขาก็เชื่อไปตามตำนานพื้นบ้านแล้วหวังว่า ตัวเองจะโชคดี…….

 

 

ชุมชนของชาวบ้าน = ร่วมกันพิจารณาคดี และเกิดศาลเถื่อน = ละเว้นความรับผิดชอบใดๆ = ชะตาฟ้าลิขิต พรหมดลบัลดาล = ความเชื่อพื้นบ้าน

 

 

ทุกสิ่งอาจดูไม่เกี่ยวข้องกันหากดูผ่านๆ แต่ความจริงแล้วทุกสรรพสิ่งเกี่ยวเนื่องกันอย่างเหนียวแน่นด้วยโซตรวนความสัมพันธ์และหากคุณต้องการจะเปลี่ยนแปลงแม้แต่สิ่งใดสิ่งหนึ่งคนก็ต้องเปลี่ยนมันทั้งระบบ

 

แค่คิดก็น่าจะพอเดาออกว่ามันยากและใช้เวลามากเพียงใดที่จะทำอย่างนั้น

 

 

 

―ถึงอย่างนั้นก็เถอะ สังคมที่รู้จักกันในชื่อว่า ‘หมู่บ้าน’ นั้นมีความเป็นอนุรักษ์นิยมสูงมาก

ผมลอบยิ้มอย่างขมขื่น

‘มันคงจะดีกว่าด้วยซ้ำ หากพวกเขานั้นเป็นพวกอนุรักษ์นิยมเพียงเพราะไร้อารยธรรมและไม่มีสมอง’

แต่ความจริงพวกเขานั้นห่างไกลจากคำว่า ไร้อารยธรรม

 

 

หากคิดดูให้ดี การที่หมู่บ้านการเกษตรนั้นมีความเป็นอนุรักษ์นิยมสูงถึงว่าสมเหตุสมผลสุดๆ

เรียกว่า อนุรักษ์นิยมอย่างสมเหตุสมผลจะเหมาะสมกว่าในบริบทนี้

มันเป็นผลสืบเนื่องมาจากการที่พวกชาวนาชาวไร่นั้นต้องสร้างสังคมที่ยุติธรรมขึ้นมาด้วยมือตัวเอง

 

 

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ

“แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับข้า ในฐานะลอร์ดล่ะ?”

 

“……เอาละ ว่ากันตามตรงเลยนะท่าน”

พาร์ซิตอบอย่างขื่นขม

 

หากกลุ่มสังคมในหมู่บ้านนั้นสามารถบริหารจัดการและตัดสินคดีความกันด้วยตัวเองได้ อย่างนั้นหน้าที่ของข้าในฐานะผู้ปกครองก็หมดลงโดยสมบูรณ์ แล้วผู้ปกครองจะทำอะไรล่ะ หากพวกเขาอยากจะรักษาจารีตประเพณีของพวกเขาต่อไป?

 

 

“อื้มมม ตราบใดที่พวกนั้นยังคงจ่ายภาษีกันอยู่ แค่นั้นก็ไม่พอใจหรือท่าน?”

 

“แกนี่มันเป็นลูกกะหรี่พันธุ์ไหนกันวะ? มันไม่สำคัญนักหรอกว่า พวกแกจะจ่ายภาษีไหม เงินพวกนั้นหาใช่สิ่งสำคัญสำหรับข้า

ทำไมข้าต้องพออกพอใจนักกับการหยิบเงินจากกระเป๋าเจ้าเด็กน้อยพวกนั้นล่ะ?”

 

 

“คึคึคึ”

พาร์ซิหัวเราะแบบคนแก่

 

“นี่แหละสาเหตุที่ว่าทำไมฝ่าบาทถึงเป็นลอร์ดในฝันสำหรับหมู่บ้านพวกเราเลย

ท่านช่วยปกป้องมอนสเตอร์ที่รุกรานพวกเราให้

ท่านแทบจะไม่เรียกร้องขอภาษีอื่นใดเพิ่มจากพวกเราแถมท่านยังพยายามไม่ยื่นมือมายุ่งเกี่ยวอำนาจในมือพวกเราด้วย

ถวายเกียรติแด่ฝ่าบาทดันทาเลี่ยน!”

 

พาร์ซิชูมือทั้งสองข้างขึ้นอากาศและส่งเสียงเฮ ผมต่อยหมอนั่นเข้าที่ท้องด้วยความโกรธ

 

เขาล้มลงไปแล้วครางประมาณว่า “โอ้ ไม่นะ ข้ากำลัง จะ ตายแล้ว!”

 

แหม ทำซะเวอร์เชียวนะเอ็ง ผมต่อยเขาขำๆ ดังนั้นจึงไม่มีทางเจ็บอยู่แล้ว

 

“แล้วถ้าเอาอย่างนี้แทนล่ะ? ถ้าให้พวกผู้เฒ่าจากหมู่บ้านอื่นเป็นผู้คอยพิจารณาคดีล่ะ”

 

“หืมมม?”

 

หัวหน้าหมู่บ้านที่ยังหนุ่มและเฉลียวฉลาดกลับถึงกับเอียงคอด้วยความงง

 

“พวกผู้เฒ่าจากหมู่บ้านอื่น? ท่านหมายความว่ายังไงน่ะ?”

 

“พาร์ซิ หมู่บ้านใต้การปกครองของข้ามีอยู่กี่หมู่บ้าน?”

 

“เอ่อ……ขอผมคิดสักครู่ ตอนแรกก็มีอยู่ 3 ”

พาร์ซินับนิ้วมือตัวเอง

 

 

“2 หมู่บ้านที่เป็นลูกชายคนที่สอง กับลูกชายคนที่สาม แล้วก็ขยายหมู่บ้านไป ก็นับด้วย

แล้วก็มีหมู่บ้านร้างที่ฝ่าบาทไม่รับผิดชอบแล้วส่งมาให้เรา รวมกันก็เป็น 6 ”

 

 

“แค่นั้นก็เพียงพอแล้วล่ะ ลองนึกถึงไอเดียนี้ดูสิ : 

หากมีอะไรเกิดขึ้นในหมู่บ้านไหนสักหมู่บ้านหนึ่ง จะไม่ดีกว่าหรือไงหากส่งคนจากหมู่บ้านอื่นให้เป็นผู้พิจารณาคดีที่นั่นแทนน่ะ?”

 

“…….”

 

สีหน้าของพาร์ซิเคร่งตึง ผมจึงพูดต่อ

 

“เนื่องจากพวกนั้นอยู่คนละหมู่บ้าน จึงเป็นกลางมากกว่าคนอื่นๆ

พวกเขาต่างเป็นคนในท้องที่เดียวกัน แถมเจ้าพวกนั้นยังมีการแลกเปลี่ยนซื้อขายสินค้ากันด้วย จึงไม่ได้เป็นคนนอก

แต่ก็ไม่ได้เป็นคนในเสียทีเดียว เจ้าคิดว่ายังไงล่ะ? ไม่คิดเหรอว่านี่จะเป็นไอเดียที่ดีน่ะ?”

 

“……แน่นอนครับ ฟืดดด”

 

พาร์ซิสั่งน้ำมูก

 

 

“แน่นอนครับ ดูเหมือนจะเป็นไอเดียที่ดี แต่มันอาจจะจบลงตรงที่ว่า พวกชาวบ้านก็จะแค้นกันเอง

สิ่งนี้อาจนำมาซึ่งความขัดแย้งภายในดินแดนของฝ่าบาทเอง ท่านรับได้หรือ?”

 

“หึ หึ นั่นแหละเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมพวกเขาถึงต้องตัดสินคดีอย่างระมัดระวัง”

 

ผมยกนิ้วชี้ขึ้นแล้วส่ายไปมา

 

“หากพวกเขาตัดสินคดีความผิดไปก็จะก่อให้เกิดความขัดแย้งภายใน ดังนั้นจึงต้องพยายามทำให้ยุติธรรมให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

…….ไม่คิดว่า ผู้เฒ่าในหมู่บ้านจะคิดอย่างนั้นหรือ?”

 

“อืมมมฮื่มมมม”

 

พาร์ซิถูมือที่ประกบเข้าด้วยกัน มีน้ำมูกอยู่ระหว่างฝ่ามือ ทำให้เขาค่อยๆสร้างแซนวิชสีเขียวขึ้นมา

 

“หากเจ้าเชื่อว่า การตัดสินคดีไม่สามารถทำได้อย่างเหมาะล่ะก็ ข้าจะอนุญาตให้มีการคัดค้านด้วยสักครั้งหนึ่ง

ตอนนั้นในฐานะลอร์ดเจ้าของดินแดน ข้าก็จะมอบการตัดสินใจนั่นให้กับข้ารับใช้ที่ข้าแต่งตั้งขึ้นเอง”

 

“……การตัดสินคดีระหว่างการตัดสินคดีเนี่ยนะ?”

 

“เอาล่ะ เจ้าจะเรียกว่า ศาลสูงสุดหรือศาลฏีกาก็ได้”

 

รอยย่นบนหน้าผากพาร์ซิกลับยิ่งลึกขึ้น

 

 

ในยุคสมัยนี้ หลักการที่ว่า ‘ปัญหาเกิดขึ้นระดับไหน สมควรแก้ภายในระดับนั้น’ เป็นเหมือนกฏหมายที่ไม่ได้ลงไว้เป็นรายลักษณ์อักษร

 

 

หากมีใครสักคนหนึ่งวิ่งไปหาลอร์ดแล้วขอให้ช่วยแก้ปัญหาให้ เจ้าคนนั้นย่อมถูกคนในกลุ่มสังคม ระดับเดียวกันขับออก

ดังนั้นการจะต่อต้านกฏที่ไม่เป็นรายลักษณ์อักษาอย่างนั้นก็มีแต่การไม่ยอมรับคำตัดสินของศาลชั้นต้น แล้วอุทธรณ์ขึ้นสู่ศาลที่สูงกว่า

 

……. ว่าอีกอย่างก็คือ ยากที่จะเกิดขึ้นได้ตราบใดที่มันไม่ใช่คำตัดสินที่โหดร้ายรุนแรงเกินไป มันเป็นเรื่องยากแหละที่คนจะไปยื่นคำร้องต่อศาลที่สูงกว่าเพียงเพราะไม่ผลใจกับผลของคำตัดสินแรก

 

และหากเกิดเรื่องเช่นนั้นจริงแสดงว่า มันไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยแล้วล่ะ

 

 

“อาจจะด้วยความไม่รู้ของผมด้วย แต่ฟังดูเป็นระบบที่ดีเลย”

 

“แหงล่ะ แล้วเจ้ารู้ไหมว่า ใครเป็นคนต้นคิดล่ะ?”

 

“……ฝ่าบาท ท่านรู้ตัวบ้างไหม? บางทีนะ ท่านก็ทำตัวได้โคตรของโคตรของโคตรน่ารำคาญเลยล่ะ”

 

ผมต่อยเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมออกแรงจริงจัง ต่อยเข้าไปแม่นๆกลางท้อง แต่เขาไม่สะเทือนเลย บ้าเอ๊ย ไอ้กล้ามชาวไร่นี่!

 

“ข้าจะออกกฏห้ามว่ามิให้ เจ้าของที่ดินจากหมู่บ้านหนึ่งไปแต่งงานกับเจ้าของที่จากหมู่บ้านอื่น

เท่านี้ก็มีประสิทธิภาพมากพอที่จะป้องกันไม่ให้พวกเขานั้นมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดต่อกัน”

 

“โฮ่ ท่านนี่ช่างรอบคอบเสียจริง”

 

พาซิพูดด้วยความทึ่ง

 

ด้วยเหตุนี้เอง ผมจึงหาจุดลงตัวได้ระหว่างการแบ่งแยกอำนาจให้กับข้ารับใช้ของลอร่า และความต้องการที่จะให้เกิดกลุ่มสังคมกันของพาร์ซิ ตัวแทนผู้ปกครองของผม

 

ลดทอนการตัดสินคดีความจากทุกหมู่บ้านแต่ก็ใช่ว่าจะริบไปจากพวกเขาจนหมด ทางออกสำหรับทุกคนน่ะถือว่า พอที่จะทำความเข้าใจและยอมรับได้

 

 

“แต่ฝ่าบาท ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง ที่ผ่านมาชาวบ้านก็อยู่ดีมีสุขกัน

หากจู่ๆ พวกเราไปบอกให้เขาใช้ชีวิตที่แตกต่างออกไป พวกเขาจะยอมทำตามอย่างว่าง่ายจริงๆหรือ? นี่เป็นสิ่งที่ผมกังวลอยู่”

 

“พูดได้ประเด็นดี”

ผมพยักหน้า

 

 

“หากมันเป็นประโยชน์แก่พวกเขา พวกเขาก็จะเห็นด้วยอย่างไม่ลังเล”

 

“ผลประโยชน์? ไอ้วิธีใหม่นี่ฟังดูไม่เห็นจะได้ประโยชน์อะไรเลยนี่”

 

พาซิส่ายหน้า

ถึงแม้ผมจะบอกว่า การแบ่งอำนาจไปนั้นก็เพื่อทำให้ชุมชนแข็งแรงขึ้น……แต่นั่นก็ออกจะคลุมเครือและดูจับต้องไม่ได้

 

พวกเราไม่อาจชักจูงผู้คนด้วยผลประโยชน์ที่ ‘มองไม่เห็น’ หรอก หากพวกเราอยากผลักดันนโยบายใหม่แล้ว พวกเขาน่ะต้องการผลประโยชน์ในฉับพลันทันใด

 

ผมแสยะยิ้ม

 

“มันง่ายมากเลยนะ ถ้ายังไม่ได้รับประโยชน์อะไร เราก็สร้างขึ้นซะสิ”

 

 

 

ในวันต่อมา ผมสั่งให้เจเรมิไปยังเมืองที่ทั้งใกล้และใหญ่ที่สุด ผมมอบคำขอล่าค่าหัวก้อนโตฝากเธอไปด้วย

 

คำขอนั้นง่ายมาก

 

『เงินรางวัล 4,000 โกลด์ สำหรับผู้ที่สามารถเอาตัวจอมมารดันทาเลี่ยนได้』

『นี่เป็นคำขอฉุกเฉินเร่งด่วน  สิ้นสุดคำขอภายในเดือนนี้เท่านั้น』

『จับเป็นหรือตายก็ได้』

 

คำขอที่ว่านี้ทำให้ทหารรับจ้างและเหล่านักผจญภัยในเมืองนั่นปั่นป่วนขึ้นมายกใหญ่