“เป็นไปไม่ได้!”

ผู้บัญชาการห้องป้อมปราการอุทานเสียงหลง

 

มีการเสริมด้วยพลังเวทย์ที่ประตูหน้าอยู่ทุกชนิด ยิ่งไปกว่านั้นยังมีเวทย์ที่ร่ายจากจอมเวทย์แปดวงเวทย์ที่อยู่มานานกว่า 200 ปี

 

<ไม่ว่าจะเป็นการโจมตีประเภทใด จะป้องกันได้หนึ่งครั้ง>

โดยไม่สำคัญว่า ผู้โจมตีจะมีพลังกำลังเท่าใด ตราบใดที่เป็นการโจมตีก็ยังสามารถบล็อคได้ครั้งหนึ่ง

 

มันเป็นสุดยอดเวทย์ทรงพลังที่ซ้อนทับกันถึง 7 ครั้ง พูดง่ายๆคือ ต่อให้คุณร่ายเวทย์อุกกาบาต(เมเทโอ)ใส่ประตู คุณก็ต้องทำอย่างนั้น 7 ครั้ง เพราะเมเทโอที่กระแทกลงมาแต่ละลูกนับเป็นหนึ่งการโจมตี

 

ถึงอย่างนั้นผู้บัญชาการก็ได้เห็นประตูพังทลายลงด้วยฝีมือของจอมมารที่ถือขวาน

 

“รู้สึกเหมือนมีอะไรเยอะแยะอยู่บนประตูนี่ ขอโทษทีว่ะ”

 

เบเลธเดินไปยังทางเข้าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยควันฝุ่น

 

ผู้คุมที่ยืนประจำอยู่หลังประตูในระเบิดกลายเป็นชิ้นเนื้อไปพร้อมกับประตู

หนึ่งในนั้นก็มีทหารโชคร้ายที่ถูกเศษเหล็กเศษไม้แทง ส่วนทหารที่โดนผ่าครึ่งสวยๆนั้นเครื่องในก็กระจายไปทั่ว และแม้แต่ชายโชคดีที่รอดชีวิตจากแรงระเบิดก็ยังร้องครางด้วยความเจ็บปวด

 

 

“โอ่…….”

 

เบเลธเหวี่ยงขวานเป็นจังหวะเดียวกับย่างก้าว

 

เนื้อมนุษย์กระจายและเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ลานสังหารที่ประกอบขึ้นจากสองอย่างนั้นเป็นสิ่งที่จอมมารเบเลธชอบดูเป็นที่สุด มันเป็นชั่วขณะที่เบเลธคิดว่าเกิดมาเพื่อสิ่งนี้

 

จอมมารโดยปกติแล้วเป็นสิ่งที่ไม่เสถียรนัก นั่นก็เพราะพวกเขาได้รับรู้อารมณ์ของปีศาจรอบกาย จึงยากที่จะแยกว่าสิ่งไหนเป็นอารมณ์ตน อารมณ์ผู้อื่น 

เส้นกั้นแบ่งที่ไม่ชัดเจนสำหรับจอมมาร ทำให้จอมมารทุกตนต้องหาวิธีคุมสติตัวเอง

 

วิธีการที่เบเลธเลือกคือการเข่นฆ่า โดยไม่ให้รอบๆมีอะไรเหลือนอกจากตัวเขา ณ เวลานั้นเองที่เขาได้มาถึงสมรภูมิ 

ณ เวลาแห่งชัยชนะ 

ณ เวลาที่ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นจะพึงพอใจ

 

นั่นเป็นช่วงเวลาเพียงลำพังที่เบเลธมันใจว่า ใช่ นั่นแหละ เป็น ‘ของเขา’ ทั้งหมดเป็นของเขา 

 

 

เสียงครางที่มาพร้อมศพขาดครึ่งเป็นเหมือนดั่งเมโลดี้ที่ไพเราะสำหรับเบเลธ

ดังนั้นแทนที่จะเร่งรีบทะลุประตูไป เขากลับค่อยๆเดินอ้อยอิ่งราวกับอยากลากช่วงเวลานี้ให้นานขึ้นอีกสักหน่อย

 

“ไอ้ระยำ นี่แกแอบใช้ลูกเล่นอะไร!?”

 

“หืมมม”

 

มีเสียงแทรกขึ้นมารบกวนท่วงทำนองนั้น เบเลธเดาะลิ้น นั่นคือ นักดาบที่ตะโกนท้าดวลในที่ราบคนนั้นนั่นเอง

 

เธอคงมาจากตระกูลชนชั้นสูงแน่ๆจึงได้ตำหนิจอมมารด้วยน้ำเสียงไพเราะ

 

“เอ๋ คุณหนู ท่านที่ช่างไร้รสนิยมเสียจริง ไม่เห็นหรือว่าข้ากำลังเพลิดเพลินกับการฟังดนตรีอยู่น่ะ?”

 

ผู้ชำนาญดาบคนนั้นหรี่ตา

 

 

“……ดนตรี? นี่แกพูดไร้สาระอะไรของแก? ที่อยู่ที่นี่มีแต่ความตาย”

 

“อ้า เจ้าก็มีคำเรียกของเจ้า ไม่มีอะไรนอกจากความตาย ข้าใช้ชื่อนั่นเรียกบทเพลงในวันนี้ ฮื่มม มันช่างไพเราะ ไพเราะเสียเหลือเกิน”

 

เบเลธผงกหัวให้กับตัวเองอย่างพึงพอใจ นักดาบหญิงโกรธขึ้นมาเพราะรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายกำลังหยอกล้อเธอเล่น

เธอแน่ใจแล้วว่า ไม่จำเป็นต้องรักษามารยาทอีกต่อไป เธอจึงชักดาบออกมาจากฝัก

 

 

‘เขาตัวใหญ่โตขนาดนั้น อาจจะสมองกลวงก็ได้’

 

ผู้ชำนาญดาบตั้งดาบพร้อมพุ่งเข้าใส่จอมมาร การมีร่างใหญ่นั้นหมายถึง เขามีระยะโจมตีที่ไกลกว่า

ความแตกต่างของระยะนั้นเป็นปัจจัยที่สำคัญในการดวล หนึ่งต่อหนึ่ง การโจมตีฝ่ายตรงข้ามที่ยังไม่ได้อยู่ในท่าเตรียมนั้นเป็นโอกาสที่ดีที่สุดเพียงโอกาสเดียว

 

ไม่มีทางที่อีกฝ่ายจะปล่อยให้ใครเข้ามาในระยะการโจมตีของพวกเขาได้

‘ข้าก็แค่หลบการโจมตีครั้งแรกให้ได้’

การโจมตีที่พยายามทำให้เธอถอยหลังไปจะมาอย่างแน่นอน มันจะจบลงทันทีหากเธอโดนเข้าไป อีกฝ่ายจึงพยายามกดดันด้วยการรักษาความได้เปรียบนั้นได้

เฉกเช่นเดียวกับสิงโตที่พยายามไล่ต้อนสัตว์ที่บาดเจ็บ หากเธอปล่อยให้เรื่องนั้นเกิดขึ้นเธอจะทำอะไรไม่ได้และต้องตายลงในที่สุด

 

‘หาา?’

 

แต่ถึงอย่างนั้น เบเลธกลับบปล่อยให้เธอเข้ามาในระยะของเขาเสียเฉยๆ 

เขาไม่ยกขวานขึ้นด้วยซ้ำ เขาได้แต่ยิ้มเยาะราวกับเฝ้าดูอะไรที่น่าสนุกอยู่

 

‘นี่มันใช่กับดักหรือเปล่า?’

ความสงสัยแวบเข้ามาในหัวของเธอทันที ไม่เลย ผู้ชำนาญดาบสรุปได้ทันที เธอได้คิดไปล่วงหน้าสองก้าวแล้ว ชายที่ตัวใหญ่อย่างกับออเกอร์นั้นลดความระวังลงจริงๆ

 

เขาอาจจะวางแผนอะไรบางอย่างไว้ แต่ผู้ชำนาญดาบก็ไม่ประมาทจอมมารตรงหน้าเธอ แต่ถึงอย่างนั้นก็มีความจริงบางอย่างที่อาจเป็นไปได้ ความจริงที่ว่า เธออาจจะแทงเขาได้ด้วยดาบ และความจริงที่ว่าอีกฝ่ายอาจจะอยู่ๆเพิ่มความระวังขึ้นมาทันที

จึงไม่มีเหตุผลที่จะลังเลอีกต่อไป

 

“ไฮย่าาาา!”

ผู้หญิงคนนั้นตะโกนออกมาในขณะที่แทงดาบยาวออกไป เบเลธยังคงรักษารอยยิ้มอยู่บนใบหน้า

 

 

* * *

 

 

“ฝ่าบาท ขออภัยที่รบกวน แต่ข้ามีคำถาม”

จอมมารลำดับ 16 เซปาร์พูดขึ้น บาร์บาทอสหันมาหาเขาด้วยทำเสียง ‘หืม?’ 

 

 

“มีอะไรรึ? พูดออกมาสิ”

 

“ทำไมท่านถึงมอบหน้าที่แนวหน้าให้กับเบเลธมิใช่ข้า?”

 

ในขณะนี้กองทัพภาค 6 ของทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทราได้รวมตัวกันอย่างปลอดภัยพร้อมทั้งกองทัพภาค 2 เพื่อบุกไปด้วยกัน

 

กองธงนับร้อยโบกสะบัดยามต้องลมเมื่อพวกเขาเดินข้ามที่ราบ 

บาร์าทอสมิได้ขี่ม้าศึกหรือหมาป่าดำ หากแต่ขี่หมีขาว หมีสีขาวบริสุทธิ์เข้ากันได้ดีกับเส้นผมสีขาวของเธอ

 

บาร์บาทอสหัวเราะลั่น

 

“อะไรน่ะ? ตอนนี้แกโกรธเรื่องนั้นน่ะรึ? แกมันเป็นผู้ชายประเภทไหนกันเนี่ย?”

 

“อะแฮ่ม”

 

เซปาร์กระแอมตอบรับ เขาเคยสาบานไว้ว่าจะไม่โกหกเมื่ออยู่ต่อหน้าบาร์บาทอส มันออกจะน่าอายนักที่เขาต้องยอมรับว่าตัวเองกำลังโกรธ การปฏิเสธไม่ยอมรับนับเป็นการผิดคำสาบาน

 

บาร์บาทอสเข้าใจความรู้สึกของเซปาร์ดี เธอจึงได้แต่ปลอบโอ๋ชายแก่ 

บาร์บาทอสนั้นแก่กว่าเซปาร์ถึงสามเท่า ดังนั้นไม่ว่าอย่างไร เขาก็ดูเป็นเหมือนจอมมารรุ่นน้องสำหรับเธอ

เขาดูเหมือนเด็กชายตัวน้อย การได้เห็นเด็กชายตัวน้อยพยายามกลบเกลื่อนความอายยิ่งทำให้เธอรู้สึกเอ็นดู

 

 

“เคะเคะ แกโกรธจริงๆสินะ หา? เอาน่า พูดออกมาตรงๆเลยซี่ว่า เซปาร์ของพวกเราน่ะกำลังโกรธ”

 

“……ฝ่าบาท, ข้ายังต้องรักษาภาพลักษณ์ของข้าในฐานะนายพลใหญ่”

 

เซปาร์บ่นด้วยน้ำเสียงเหมือนเจอปัญหา แม้แต่วิธีพูดก็ยังดูน่ารักสำหรับบาร์บาทอส เธอฉีกยิ้ม

 

“ดีล่ะ มันจริงที่ข้าตั้งใจให้เจ้ากับเบเลธแข่งกัน  ทั้งสองกลุ่มต้องมีปฏิสัมพันธ์ต่อกัน หากกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง โดดเด่นเกินไป การบริหารทั้งกลุ่มก็จะไม่น่าเชื่อถือ

แถมเด็กคนอื่นๆในฝ่ายที่ราบจะได้เรียนรู้จากการที่แกทั้งสองต่างแข่งขันกันด้วย

ดูซะ ถ้าแกไม่พยายามให้มาก แกก็ไม่สามารถรักษาตัวแปรพวกนั้นไว้ได้”

 

“ครับ ข้าเข้าใจเรื่องนั้น”

เซปาร์ค้อมหัวให้ด้วยความเคารพอย่างสูง

“ข้านั้นภูมิใจอย่างยิ่งที่ได้ถูกฝ่าบาทใช้งาน”

 

“อี๋”

บาร์บาทอสแสดงสีหน้ารังเกียจออกมา

 

“ไอ้การทำตัวเหมือนอย่างกับสาวใช้นั่นมันอะไรกัน? 

สำหรับคนที่เกิดมาเป็นชายและยังเป็นจอมมาร ไม่มีความตั้งใจอะไรให้มากกว่านี้หน่อยเรอะ? 

อย่าพูดเลยว่าแกยินดีที่จะถูกใช้งาน แต่ให้พูดว่า จะพิชิตโลกหรือห่าอะไรสักอย่างดีกว่า”

 

“ฝ่าบาทเป็นผู้เดียวที่จะแบกรับความฝันแห่งเผ่าปีศาจ พูดได้ว่า ท่านคือ ความปรารถนาของพวกเขาที่เป็นรูปธรรม การรับใช้ท่านก็เป็นเหมือนกับการทำงานให้กับเผ่าปีศาจ

ข้าเชื่อว่า การทำงานให้กับเหล่าปีศาจนั้นเป็นพันธกิจในฐานะจอมมาร”

 

“อ้าก แกนี่มันจริงใจจนเกินไป”

บาร์บาทอสส่ายหัว

 

มันก็รู้สึกดีนั่นแหละที่เขาภักดีกับเธอ แต่เธอควรจะพูดยังไงดีล่ะ? เธออยากเห็นเขาทำตัวเหมือนจอมมารสักหน่อย

ดังนั้นดันทาเลี่ยนจึงพิเศษ ดันทาเลี่ยนรับคำสั่งของเธอแต่ก็ดื้อรั้นที่จะเดินตามเส้นทางตัวเอง

 

‘แม้แต่ตอนนี้ เขาก็ยังพยายามทำอะไรบางอย่างอยู่’

 

ทำไมไอ้คนที่พูดว่าจะพักนอนเล่นที่ปราสาทจอมมาร กลับเทียวไปเทียวมาทั่วโลกปีศาจกันล่ะ? 

เขาต้องวางแผนอะไรบางอย่างอยู่แน่ๆ

เอาจริงๆนะ เขาเป็นคนที่ชอบวางแผนมากมายไม่สิ้นสุดเสียจริงๆ

 

 

บาร์บาทอสนั้นชื่นชอบดันทาเลี่ยนมากกว่าคนอื่น เขาไม่อาจเชื่อใจได้เหมือนอย่างเบเลธหรือเซปาร์ แต่ในขณะเดียวกันทั้งสองคนนั้นก็จะอยู่ในฐานะลูกน้องเธอไปตลอด

 

ดันทาเลี่ยนนั้นไปไกลเกินกว่า ความสัมพันธ์ เจ้านาย-ลูกน้อง และยืนอยู่ในฐานะเพื่อน ทั้งคู่ต่างมีเป้าหมายของตัวเอง และเป็นเพื่อนผู้ยินดีที่จะช่วงใช้กันและกัน

ดันทาเลี่ยนเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่บาร์บาทอสนั้นสามารถทำเช่นนั้นได้

 

เธอเคยมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง……แต่นั่นเป็นอดีตไม่ใช่ตอนนี้ แม้เป้าหมายจะต่างกัน แต่พวกเขาก็ควรจะสามารถรักษาความเป็นเพื่อนได้ตราบที่เป้าหมายยังมีร่วมกัน

 

แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นไปได้เช่นกันที่บุคคลที่มีเป้าหมายเดียวกันนั้นไม่อาจอยู่ร่วมกัน

 

ความสัมพันธ์ของเพื่อนที่ไม่มั่นคงอาจเปลี่ยนกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจได้ในทันที

 

หากสิ่งนั้นเกิดขึ้นกับดันทาเลี่ยนล่ะ? 

หากเวลาผ่านไป ดันทาเลี่ยนจะทรยศเธอเหมือนที่ผู้หญิงคนนั้นทำในอดีตหรือไม่? 

และถ้ามันเกิดขึ้น เธอจะทนมันไหวไหม?

มันใช้เวลาเกือบ  1,500 ปี นับจากที่แยกทางกับผู้หญิงคนนั้นก่อนที่ดันทาเลี่ยนจะกลายเป็นเพื่อนใหม่ผู้ใกล้ชิดกับเธอ

คราวนี้เธอต้องการเวลาอีกสักกี่พันปีกัน?……?

 

 

“ถ้ามันเกิดขึ้น ข้าจะอัดเขาแล้วทำให้เขากลายเป็นคนรับใช้ของข้า”

 

“อะไรนะครับ? ข้าต้องขออภัยด้วย ฝ่าบาท แต่ข้าไม่เข้าใจ”

 

“ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่คิดว่า การลงโทษอาจเป็นยารักษาที่ดีที่สุดสำหรับไอ้ห่าที่ไม่ยอมฟังข้า”

 

เซปาร์ยังคงงุนงงอยู่แต่บาร์บาทอสไม่ใส่ใจเขา

 

“หืมม เข้าใจจุดยืนของข้าด้วยเถอะ ข้าจำต้องให้แกกับเบเลธนั้นแข่งกัน เซปาร์เอ๋ย แกน่ะได้โคตรชื่อเสียงไปมากมายตั้งแต่ภูเขาดำ

แกประสบความสำเร็จในการตรึงกำลังศัตรูที่โจมตีเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่าที่ออสเตอร์ลิทซ์”

 

“ทั้งหมดนั่นเป็นความยอดเยี่ยมของฝ่าบาท”

 

“ช่าย ช่าย ข้านั้นยังเป็นเหตุผลที่ฟ้าเป็นสีฟ้าและเกาะถือกำเนิดขึ้น

แต่ช่างเถอะ เอาเป็นว่า แกทำเพื่อกองทัพพันธมิตรเรามากเกินไปแล้ว

เซปาร์ แกน่ะได้ทำผลงานไปมากที่สุด บุคคลที่สองรองลงมาก็คือ ดันทาเลี่ยน ซึ่งเขาก็เป็นส่วนหนึ่งในหน่วยของแกอยู่ดี”

 

บาร์บาทอสใช้แขนทำท่ากากบาท

 

“มันจะกลายเป็นปัญหา หากแกยังสร้างผลงานไปมากกว่านี้ แกจะมีอำนาจมากเกินไปในฝ่ายที่ราบ

และเมื่อเป็นอย่างนั้นข้าก็ต้องล้มแกด้วยวิธีการที่ไม่สมควรซึ่งเป็นสิ่งที่ข้าไม่อยากทำ ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่ให้เบเลธแบ่งผลงานไปบ้าง”

 

“ข้าเข้าใจ”

 

เซปาร์ผงกหัวอย่างนอบน้อม

 

ความพอใจของบาร์บาทอสเป็นสิ่งสำคัญกว่าสำหรับเขา เซปาร์นั้นเป็นกังวลว่า บาร์บาทอสจะชื่นชอบเบเลธมากกว่าเขา จึงได้ส่งเบเลธไปเป็นแนวหน้า

 

 

ตอนนี้เซปาร์ดูผ่อนคลายลง เขาไม่แคร์แล้วว่า เบเลธจะเป็นแนวหน้าหรืออะไร ความกังวลเป็นห่วงของเขาหายไปสิ้น

ความจริงแล้ว ตราบใดที่บาร์บาทอสยังสุขภาพแข็งแรงดี เซปาร์ก็ไม่สนใจอะไรเรื่องการเมืองภายในฝ่ายที่ราบทั้งนั้น

 

 

“อีกเรื่อง เบเลธเหมาะกับการเป็นแนวหน้ามากกว่าแก”

 

“อะไรนะครับ?”

 

“เซปาร์ แกอาจจะยอดเยี่ยมเรื่องการบัญชาการทหารนะ แต่ข้าจะพูดว่ายังไงดีล่ะ?”

 

บาร์บาทอสฉีกยิ้ม

 

“หมอนั่นน่ะ มันชั่วร้ายยิ่งกว่ารูปลักษณ์เสียอีก”

 

 

* * *

 

 

“…….”

 

ผู้ชำนาญดาบกลับต้องหยุดลง เธอไม่อาจก้าวไปข้างหน้าได้ไหว

 

ดาบยาวของเธอหยุดอยู่ตรงจมูกของเบเลธ อีกแค่ก้าวเดียวเท่านั้น หากเธอก้าวได้อีกเพียงก้าวเดียว ดาบที่เคลือบฉาบด้วยออร่าจะฟันเข้าที่หัวของจอมมาร แต่ถึงอย่างนั้น จอมดาบอย่างเธอก็ไม่อาจเดินไปได้อีกก้าว

 

“คุก อุ่ก”

 

เลือดไหลออกจากปากของเธอ

เลือดสีแดงนั้นมิได้ไหลออกจากที่ปากเธอเพียงอย่างเดียว

 

ทั้งหัวเข่า น่อง ช่วงท้อง สะโพก อก และไหล่ ดาบหกเล่มแทงเข้าไปที่ตำแหน่งทั้งหกบนร่างของเธอ ดาบนั้นแทงมาจากพื้น พูดให้ชัดกว่านั้น มันมาจากในเงา

 

ดาบทั้งหกโผล่ขึ้นมาอย่างฉับพลันทะลวงร่างกายของเธอ ทันทีที่เธอกำลังจะหวดใส่เบเลธ ซึ่งนั่นเป็นจังหวะที่พวกเขารออยู่

 

 

เดธไน้ท์

 

ผู้ชำนาญดาบใช้พลังเหนือมนุษย์ของเธออดทนต่อความเจ็บปวด เธอจำได้ว่า เดธไน้ท์นั้นจะอยู่แต่ในเงา

 

แต่แม้เธอจะสามารถทนได้ ดาบที่แทงเข้าไปอย่างแม่นยำทำให้เธอขยับไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

 

 

“ไอ้-ไอ้ขี้ขลาด…….แกไม่มีศักดิ์ศรี……ในฐานะนักรบรึไง……?”

 

“อ้า ไม่ ข้าไม่มี ว่าแต่ข้าไม่ได้บอกเจ้าไปแล้วหรือไง?”

 

เบเลธยกขวานขึ้นกลางอากาศ เขาแสยะยิ้มออกมาทั้งที่เงื้อขวานไว้เหนือหัว

 

 

“ว่า ช่วงนี้กระแสผู้ชายระยำมันมาแรง น่ะ”

 

เขาสับขวานลงราวกับผ่าฟืน