สงครามนั้นสร้างวีรบุรุษ

 

บางคนรอด บางคนก็ตาย มีคนจำนวนน้อยมากที่สามารถมีชีวิตอยู่รอดต่อไปได้ในสถานการณ์เช่นนั้นทั้งที่ควรจะตายแน่นอน

 

คำๆนั้น พวกเขาหมายถึง กลุ่มคนที่สามารถถอยกลับมาได้หลังจากสองเท้าเดินลุยบึงเลือด โดยมีกองเลือดชั้นหนาๆซ่อนอยู่ใต้เท้าของฮีโร่ 

 

สงครามกองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทรานั้นย้อมทุ่งราบไปด้วยเลือดอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงโดยเป็นดั่งงานเลี้ยงของเหล่าฮีโร่ผู้กล้า

 

“แม่ง อีเจ้าหญิงนั่น!”

 

บาร์บาทอสหักไม้เท้าเล็กเป็นสองท่อนด้วยความโกรธ จอมมารคนอื่นอายจนต้องก้มหน้าต่ำ

 

อลิซาเบธ ฟอน ฮับบวร์ก เด็กสาวผู้พ่ายแพ้ไปในพิธีการพูดสุนทรพจน์ก่อนหน้า―ได้อาละวาดผ่านสมรภูมิราวกับเธอต้องการล้างแค้น

 

ในตอนแรก พวกเขาก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับเธอนักหรอก ทหารของเจ้าหญิงลำดับสามอลิซาเบธนั้นเคลื่อนทัพไปเป็นหน่วยทหารแนวหน้าจำนวนน้อย จอมมารบางคนล้อเลียนเธอด้วยการพูดว่า เธอคงต้องเสียศรัทธาจากเหล่าทหารของเธอไปแล้วแน่ๆ จึงสามารถบัญชาการได้เฉพาะทหารหลวงเท่านั้น

 

แล้วจอมมาร 3 ตนที่ไปยั่วแหย่เธอก็ตายลง

 

กองกำลังที่แยกออกของเจ้าหญิงจักรวรรดินั้นจะเล็งปรากฏตัวในสถานที่ที่สำคัญ และช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุดเท่านั้น พวกเขาเสริมกำลังจุดอ่อนที่สุดของกองทัพมนุษย์และพุ่งโจมตีไปยังจุดที่อ่อนที่สุดของกองทัพพันธมิตร

 

ทีแรกจอมมารในกองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทราประหลาดใจกับความสามารถของเจ้าหญิง แต่ถึงอย่างนั้นพอผ่านมาเดือนกว่า จอมมารทั้งหลายก็ได้ตระหนักถึงความจริงตั้งแต่เริ่มสงครามแล้วว่า

 

‘อลิซาเบธ ฟอน ฮับบวร์กนั้น เป็นสัตว์ประหลาด’

 

 

“หากหน่วยของแกไม่ได้มีจำนวนมากเกิน สามเท่าของหน่วยแม่นั่น อย่าไปเผชิญหน้ากับนางในการรบ!”

 

บาร์บาทอสประกาศออกมาในทันที หลังจากที่มีหน่วยหนึ่งที่มีจำนวนทหารเกือบ 3,000 นาย ได้พ่ายแพ้หน่วยที่มีกำลังทหารเกือบ 1,000 นาย 

 

กองทัพพันธมิตรมิใช่ฝ่ายเดียวที่ตระหนักได้ถึงความแข็งแกร่งผิดมนุษย์มนาของเจ้าหญิงจักรวรรดิ พวกมนุษย์ที่อยู่ข้างเดียวกันก็รับรู้ถึงความเป็นอัจฉริยะอันหาได้ยากยิ่ง

 

ผ่านไปแต่ละวัน แต่ละวัน กองย่อยของเจ้าหญิงจักรวรรดิก็ได้โตขึ้นเรื่อยๆ ณ จุดนั้นเอง เธอได้บัญชาการสนามรบอย่างแท้จริง

 

ซึ่งหากเจ้าหญิงจักรวรรดิอลิซาเบธได้เป็นผู้บัญชาการกองทัพมนุษย์ทั้งหมด กองทัพพันธมิตรก็คงล่มสลายเป็นแน่ นี่ยังนับเป็นโชคดีที่จอมมารได้ทำให้เธอเสียความน่าเชื่อถือที่มีต่อเหล่าชนชั้นสูง เจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิจึงทรงอิทธิพลเฉพาะแต่กับทหารหลวงของฮับบวร์กเท่านั้น

 

มันเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะเปลี่ยนกระแสสงครามด้วยจำนวนเพียงเท่านั้น

กองทัพพันธมิตรเสี้ยวจันทราก็ไม่ได้ไร้น้ำยาเหมือนกัน

 

 

“―พวกข้าไม่ได้อ่อนแอพอที่จะแพ้มนุษย์พวกนั้น”

 

“คุคุ ในที่สุดก็ได้เวลาที่ข้าจะได้ยืดเส้นยืดสายเสียที?”

 

เซปาร์และเบเลธนั้นได้ชาร์จเข้าใส่เต็มกำลังกับเจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิ ทั้งสองนั้นต่างเป็นตัวท็อปของฝ่ายที่ราบ

 

เซปาร์นั้นเป็นดั่งโล่ ในขณะที่เบเลธนั้นเป็นดั่งหอกในการเผชิญหน้ากับเจ้าหญิงจักรวรรดิ กองเลือดกระจัดกระจายไปทั่วสนามรบ ตอนนี้สถานการณ์การรบกลับมาสูสีกันอีกครั้ง

 

“แม่งเอ๊ย เราน่าจะรีบจัดการกับเธอก่อนหน้านี้……!”

 

บาร์บาทอสพูดด้วยความเสียดายโอกาส แต่ทว่าเรือมันออกจากท่านานแล้ว

 

ยังมีดอกไม้อีกดอกหนึ่งที่บานสวยเคียงข้างกับเจ้าหญิงจักรวรรดิในสนามรบ ดอกไม้อีกดอกที่แสนฉลาดและยังเป็นผู้ปกครองอายุน้อยแห่ง 

ราชอาณาจักรบริททานี่ ราชินีผู้มีผมสีแดงสการ์เล็ทและมีรอยยิ้มกินใจในสนามรบด้วยอายุ 19 ปี

 

 

เฮนริเอตต้า เดอ บริททานี่(Henrietta de Brittany) เธอไม่ได้เป็นเพียงตัวละครหลักใน Dungeon Attack แต่เธอยังเป็นใครสักคนที่ผมมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดเกี่ยวข้องด้วย เธอไม่ใช่ตัวละครหลักตัวโปรดของผมหรอกนะ อืมม…….

 

เธอ คือ บุคคลที่ควรจะได้เป็นเจ้านายของลอร่า

 

ในเกมนั้นลอร่าได้กลายเป็น ตุลาการหญิงเหล็กแห่งราชอาณาจักรบริทแทนนี่ หลังจากนั้นเธอก็ไปรับใช้เฮนริเอตต้า ราชินีแห่งบริททานี่ในฐานะเจ้านายของเธอ

 

ผมรู้สึกแปลกๆเมื่อใดก็ตามที่ได้ยินข้อมูลเฮนริเอตต้าเมื่อขึ้นมามีบทบาท ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโจรที่ได้รับการพิพากษาว่า ไปขโมยของจากบ้านคนอื่นมา…….

 

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร อะไรพวกนั้นมันก็ไม่เกี่ยวกับผมอีกต่อไปแล้ว

 

ผมบาดเจ็บอย่างหนักในการรบ ผมพลัดตกจากหลังม้าแล้วขาขวาหักจึงต้องออกจากการรบแนวหน้าด้วยอาการบาดเจ็บนั่น

 

ไม่มีใครห้ามเรื่องนั้น หน่วยที่นำกำลังประมาณ 50 นาย 50 นายที่เป็นเหมือนเม็ดทรายในสนามรบที่มีกว่า  200,000 นาย จอมมารตนอื่นนั้นส่งผมกลับไปและยังบอกว่า ‘นายทำได้ดีมาก ไปพักเถอะ’

 

แน่นอนล่ะ การที่ร่วงจากม้าตัวเอง มันเป็นเรื่องปั้นแต่งขึ้น

 

 

“ไม่มีเหตุผลที่ผมต้องอยู่ในสนามรบอีกต่อไปโดยไม่จำเป็นแล้วนี่ ฮ่าฮ่า”

 

“……นายท่านทำตัวชั่วร้ายอีกแล้ว”

 

ผมหาข้ออ้างเพื่อที่จะได้กลับไปที่ปราสาทจอมมารของตัวเอง

 

ผมอ้างว่า มีปาร์ตี้นักผจญภัยได้บุกโจมตี ปราสาทของผมขณะที่ผมไม่อยู่ ก็มีปาร์ตี้หนึ่งบุกเข้ามาจริงๆแหละไม่ได้โกหก แต่ความจริงก็คือ มันเป็นปาร์ตี้ของคนในหมู่บ้านที่ผมแอบขอไว้เอง

 

นั่นหมายถึง ผมทำตามเป้าหมายตัวเองสำเร็จแล้ว ไม่มีเหตุผลที่ผมต้องฝืนทำงานหนักที่เต็มไปด้วยอันตรายในสนามรบอีกต่อไป

 

ดวงตาของผมนั้นเปล่งประกายขณะที่ตอบกลับอย่างมั่นใจ

 

 

“สิ่งสำคัญที่สุดคือ ควรรู้ว่า เมื่อไหร่ควรจะไปและเมื่อไหร่ควรจะกลับยังไงล่ะ เอาล่ะรีบกลับกันโดยเร็วเถอะ’

 

“เฮ่อออ…….”

 

“ตอนนี้แหละ ลอร่า รีบมุ่งหน้ากลับให้ไว บ้านที่เป็นดั่งวิมานกำลังรอเราอยู่!”

 

ผมลากลอร่ากลับบ้านแม้เธอจะยังถอนใจออกมา

 

ลาก่อน บาร์บาทอส ลาก่อน อลิซาเบธ!

 

ขยันๆสู้กันไปนะ โอกาสรอดของผมจะยิ่งเพิ่มมากขึ้น ถ้าพวกเธอ พวกนายขยันรบกันน่ะ ผมจะตั้งใจขอพรให้พวกเธอได้เจอแต่การต่อสู้ที่ดีนะ

 

พวกเรากลับสู่ปราสาทจอมมารของพวกเราหลังผ่านไปครึ่งปี

 

 

* * *

 

 

 

 

WARNING: NSFW CONTENT.

Please be advised that the following segment has 18+ sexual material and should be exclusively reserved for a mature audience. If you do not wish to read such things, then feel free to skip this part. This will not affect your reading experience as long as you know the implications are there.

You have been warned.

 

 

 

ผมกักตัวเองอยู่แต่ในที่พักเกือบสองสัปดาห์หลังจากกลับมาถึงปราสาท

 

ผมให้วันหยุดตัวเองเล็กน้อย แต่ไม่ว่าจะมองยังไง ผมก็ทำงานหนักเกินไปในช่วงปีที่ผ่านมานี้ ผมอาจเป็นคนที่ดูขี้เกียจโดยธรรมชาติแต่ผมกลับทำงานเป็นบ้าเป็นหลังพอชีวิตตกอยู่ในอันตราย และแล้วในที่สุดวิกฤติภัยร้ายก็ได้ผ่านไปแล้ว!

 

 

“อูว นายท่าน……พะ-พวกเราทำกันไปก่อนแล้วนะ ทำไมถึงยังทำกันอีกล่ะะะะ?”

 

“นั่นมันไม่ใช่ความผิดของข้านี่ ช่วยไม่ได้เลยนะที่ร่างกายของลอร่านั้นน่ารักเกินไป จนข้าอยากที่จะทำมันอีก ทำมันอีก?”

 

“ฮึก นั่นนัน ไม่สมเหตุสมผลเลย ……ฮิกก!”

 

แล้วผมก็กลายเป็นคนที่หมกมุ่นกับเซ็กส์โดยสมบูรณ์ การที่ผมต้องมีเซ็กในค่ายทหารทั้งกับบาร์บาทอสและลอร่า พร้อมกับเลี่ยงไม่ให้ใครรู้ไปด้วย แต่เนื่องจากเป็นในสงครามพวกเราต้องทำให้มันจบอย่างรวดเร็ว จึงได้ทำกันไม่บ่อยจุใจนัก

 

ผมว่า ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่า ทำไมทหารถึงได้ปล้นฆ่าล้างเมืองอย่างโหดเหี้ยมหลังจากชนะสงคราม พวกเขาไม่อาจรั้งความปรารถนาของตัวเองได้หลังจากมันได้ก่อขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง นั่นทำให้ต้องมีโสเภณีจำนวนมากมาอยู่ในสนามรบด้วย

 

ทหารจะใช้พวกเธอปลดปล่อยกามตัณหา แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่อาจสามารถปลดปล่อยมันได้เต็มที่เพราะแรงกดดันที่เกิดขึ้นในสงคราม

 

ลอร่าและผมนั้นเปลือยไปรอบๆเกือบครึ่งเดือน มันไม่มีประโยชน์ในการสวมใส่เสื้อผ้าในเมื่อสุดท้ายเราก็ต้องถอดมันทิ้งอยู่ดี

พวกเราไม่สนใจเรื่องสถานที่ พวกเราทำกันทั้งในห้องจอมมาร ถ้ำในดันเจี้ยน สระน้ำใต้ดิน ตกวันนึงก็ราวๆ 7 ครั้ง

 

“นี่ไม่ใช่วิถีชีวิตที่สมควรสำหรับสิ่งมีชีวิตที่มีเหตุมีผล!”

 

สุดท้ายแล้ว ลอร่าระเบิดออกมา

 

 

“ไม่ว่าจะอยากทำแค่ไหน แต่ท่านก็ควรทำแค่วันละครั้ง และหกครั้งต่อสัปดาห์! ให้ตัวฉันได้พักสักวันเถอะ!

หญิงสาวผู้นี้ไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้วค่ะ ก่อนหน้านี้ท้องของฉันก็ปวดจนเกือบจะเดินแทบไม่ไหว!”

 

ผมเป็นคนทำให้เธอต้องมีน้ำตานองหน้าเอง

 

“แต่วันละครั้ง……? มันน้อยเกินไปนะ”

 

“มัน ตั้ง แต่ แรก แล้ว! ที่ความอึดทนของนายท่านมันไม่ปรกติ! มันเกินสามัญสำนึกไปไกลแล้ว!”

 

ลอร่าคำรามเหมือนนางสิงโต

 

 

“นี่นายท่านเป็นออเกอร์ติดสัดหรือไงกันคะ? ยิ่งหลายวันมานี่พวกเราก็ทำกันเยอะเกินไป แตกในอย่างน้อย 4 ครั้ง…….ถึงแม้นายท่านจะเป็นชายคนเดียวที่ฉันหลับนอนด้วยก็ตาม แต่ฉันก็รู้ว่า นี่มันไม่ปกติแล้ว ดูนี่สิ นายท่าน!”

 

เธอใช้นิ้วมือแหวกของของเธอออกมา ตอนนี้ที่เธอเปลือยเปล่าอยู่ ก็มีของเหลวสีขุ่นไหลออกมาจากอวัยวะเพศที่ไร้ขน ไหลลงมายังน่อง ของเหลวนั้นไหลเปื้อนพื้นถ้ำ จนเกิดเป็นแอ่งเล็กๆขึ้น

 

 

“นายท่านเป็นคนทำมัน! อันนี้ไม่ใช่ของวันนี้ที่นายท่านได้หลั่งใส่ในท้องของหญิงสาวผู้นี้ แต่ของวันก่อนยังไม่แห้งด้วยซ้ำ

นายท่านเข้าใจไหม ที่ฉันจะต้องแบกน้ำอุ่นๆไว้ในท้องน่ะ? 

พวกเราทำกันแทบจะตลอดเวลา จนท้องของฉันแทบจะระเบิดอยู่แล้ว”

 

 

“เอ๋ พูดแบบนั้นก็เวอร์ไป”

 

ยิ่งไปกว่านั้นนะ ลอร่า เธอน่ะเป็นบุตรีของดยุคผู้สูงศักดิ์ไม่ใช่หรือ? แล้วไหง ลูกสาวของดยุคผู้มีชื่อเสียงโด่งดังคนนั้นถึงแหกของตัวเองด้วยนิ้วแบบนั้นได้ล่ะ?

 

นี่เธอจะตกต่ำมากเกินไปไหม? ทั้งในฐานะเจ้านายและผู้ให้การศึกษา ทำให้ผมรู้สึกเสียใจเหลือเกิน…….

 

“แล้วใครกันทำให้ตัวฉันเป็นแบบนี้ล่ะคะ!?”

 

ลอร่าบีบแขนผม เธอจ้องมองผมด้วยแววตาเหมือนจะข่มขู่

 

“นี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะคะ หากเป็นอย่างนี้ต่อไป หญิงสาวผู้นี้จะตายจากการมีเพศสัมพันธ์ ท่านตั้งใจจะฆ่าผู้รับใช้ของท่านที่มีเพียงคนเดียวอย่างนั้นหรือคะ,นายท่าน?

ฉันได้ขอให้ท่านพอใจอย่างเหมาะสมด้วยการทำให้ด้วยปาก แม้แต่ในตอนเช้า ฉันก็ทำให้ถึง 4 ครั้ง แต่เจ้าออเกอร์ติดสัดก็ยัง……!”

 

 

“ตะ-แต่”

 

ผมพบว่า ตัวเองต้องยอมถอยให้พร้อมกับพูดติดๆขัดๆ

 

 

“เธอน่าอร่อยมากๆเลยนะ ข้างในเธอก็แน่น หน้าอกเธอก็นุ่ม ก้นของน่าพอใจเสมอเมื่อข้าแตะมัน

…….หรือจะบอกว่า ข้ารู้สึกได้ถึงความเนืองแน่นในขณะที่สอดใส่เข้าไปก็ได้”

 

“ทำไมฉันต้องสนใจด้วยล่ะคะ!?”

 

มันไม่ใช่สิ่งที่เธอควรจะสนใจอย่างนั้นหรือ

ผมขอคัดค้าน

 

“ไม่ใช่ข้าคนเดียวที่เพลิดเพลินไปกับมันนี่ เจ้าเองก็ดูจะเพลิดเพลินไปด้วย มันเลยเป็นอะไรที่ขี้ขลาดมากนะที่มาว่า ข้าคนเดียวแบบนี้”

 

“แน่นอนค่ะ หญิงสาวผู้นี้เพลิดเพลินกับมันมาก ปัญหาคือ มันมากเกินไปต่างหาก! ฉันถึงจุด 30 ครั้ง ในการทำเพียงครั้งเดียว ท่านหวังอะไรจากหญิงสาวผู้นี้กันคะ!?

นายท่านคะ ท่านเข้าใจหรือเปล่า? อย่างน้อย 30 ครั้ง หญิงสาวผู้นี้จะต้องเจอประสบการณ์ถึงจุดนับร้อยครั้งต่อวัน ทั้งที่เราสอดใส่กันแค่ 3 ครั้ง!”

 

ลอร่ากุมหัวแล้วบ่นออกมาอย่างหดหู่

 

“ท่านรู้ไหมคะว่าการถึงจุดนับร้อยครั้งนั้น? ท่านจะไม่สามารถแยกกลางวันกับกลางคืนออกได้

……. ฉันไม่สามารถบอกได้แล้วว่า ตื่นจากการหลับไปหนึ่งนาทีหรือเมื่อชั่วโมงที่แล้ว แถมยังไม่รู้ด้วยว่า ได้กินข้าวไปแล้วหรือยัง

 

…….ฉันเป็นอย่างนี้มาเกือบครึ่งเดือนแล้ว

 

……. นี่อาจเป็นสิ่งที่ผู้คนเรียกกันว่า นรกแห่งความพึงพอใจ

 

……. ไม่สิ ร้อยครั้งนั่นมันดีเกินไป พอได้ถึงจุดไปเกือบสองร้อยครั้ง…….”

 

ลอร่าแผ่รังสีหดหู่ออกมาทั้งที่ยังบ่นกับตัวเองต่อ

 

คุ

 

ดูเหมือนนี่จะเป็นความผิดของผมเอง เธอยังอายุ 17 ปี หากเปิดเผยออกไปว่า ผมมีเซ็กส์กับเธอทั้งวันทั้งคืน ต่อเนื่องกันครึ่งเดือนกับเด็กสาวอายุ 17 ปี ผมต้องโดนสาปส่งแน่

 

“ผู้บัญชาการบาร์บาทอส……ไม่สิ อย่างน้อยๆ คุณลาพิสได้โปรดมาอยู่ที่นี่ที”

 

ลอร่ามองผมด้วยแววตาเศร้า

 

“ใช้อย่างน้อยสองคนเพื่อตอบสนองความต้องการของท่อนล่างอันต่ำช้าของนายท่าน เอาจริงๆ หญิงสาวผู้นี้อยากจะขอให้มีสัก 3 หรือ 4 คนด้วยซ้ำ ……. อู เมื่อไหร่คุณลาพิสจะกลับมากัน?”

 

“ข้าไม่แน่ใจ แต่ลาพิสเป็นพนักงานบริษัทเคียนคุสก้า ดังนั้นหืมมม ก็คงต้องรอให้เธอเสร็จงานก่อนแหละ”

 

ลอร่าทรุดตัวลงไปกับพื้นถ้ำ เธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

 

 

“คุณลาพิสคะ ได้โปรดรีบกลับมาเร็วๆเถอะค่ะ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของหญิงสาวผู้นี้ ที่เฝ้ารอใครสักคนมาถึง…….”

 

อืมม คือ ผมไม่ได้มีความสัมพันธ์กับลาพิสในแบบนั้นแต่แรก……. ผมจึงไม่รู้ว่าควรพูดว่ายังไงดี

ตอนนี้ลอร่าล้มตัวลงไปบนพื้นทั้งที่ก้นยังเชิดขึ้นราวกับกำลังเสนอตัว ก้นของเธอนั้นงดงามเหมือนผลแอปเปิ้ล เจ้าน้องชายผมตึงเกร็งขึ้นมาอีกแล้ว

 

เห็นไหม? ไม่ใช่ความผิดของผมสักหน่อย มันเป็นพรสวรรค์ของลอร่าเองนี่แหละที่ยั่วยวนผู้ชาย

 

 

 

“เอาล่ะ เอาล่ะ อย่างนั้นก็ได้ ข้าจะกำจัดจำนวนครั้งการที่พวกเรามีเซ็กส์กัน แต่จะให้ข้าทำยังไงได้ล่ะ? อย่าหาว่าอวดกันเลย แต่ปราสาทของพวกเรานั้นมันทรุดโทรมเหลือเกิน หากไม่ให้หลับนอนกับเจ้าก็ไม่มีอะไรให้ทำเหมือนกัน”

 

 

“นายท่านได้ทำให้หมู่บ้านแถวนี้อยู่ใต้อาณัติท่านหรือยัง?”

 

ลอร่ายังคงบ่นต่อทั้งที่อยู่ในท่าที่สิ้นหวัง

 

 

“พูดอีกอย่างคือ แม้นายท่านกลายเป็นเจ้านายของพวกเขา แต่หมู่บ้านพวกนั้นจะยังสามารถตอบรับหรือปฏิเสธสิ่งต่างๆที่ท่านทำได้ แล้วเรื่องการรวมหมู่บ้านเข้าด้วยกันเพื่อสร้างอาณาบริเวณที่เป็นของท่านเองล่ะ?”

 

“อาณาบริเวณของข้าเองอย่างนั้นหรือ หืมม?”

 

ผมไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย แต่พอได้ยินคำพูดของลอร่า มันก็กระตุกความสนใจของผม ปราสาทของมารของผมและหมู่บ้านข้างเคียง……. นี่อาจจะน่าสนุกกว่าที่ผมคิดไว้ก็ได้นะ

 

แต่ก่อนหน้านั้น

 

หมับ

 

“……นายท่าน?”

 

“พูดต่อไปสิ”

 

“ถ้าฉันไม่ได้เข้าใจผิดไป นายท่านกำลังจับตูดฉันอยู่นะคะ”

 

“เจ้าเข้าใจผิดไปเอง”

 

“อย่าบอกนะว่า ท่านจะต่ออีกรอบ……?”

 

“อืม น้ำกามของข้าเป็นดั่งสารหล่อลื่น”

 

ลอร่าตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออดเหลือทน

 

“ท่านควรจะพอได้แล้ว! วันนี้พวกเราทำกันไป 4 ครั้งแล้ว! ได้โปรดเถอะ อย่างน้อยก็ขอเวลาให้ฉันพักสัก 2 ชั่วโมง!”

 

“มันเป็นความผิดของเจ้าเองนะ ที่มีก้นสวยอย่างนี้น่ะ ลอร่า”

 

“อะ-อู้วว!?”

 

ผมดันสะโพกอย่างรุนแรง เสียงครางน่ารักน่าสงสารสะท้อนก้องไปทั่วทั้งถ้ำ…….